Η Τέχνη των Γυναικών στον Αθλητισμό

Ιστορικά, οι γυναίκες θεωρούνται καλές στο να δέχονται πράγματα, την ίδια στιγμή όμως η κοινωνία δεν δείχνει το ίδιο δεκτική στο να αναγνωρίσει την ικανότητα των γυναικών στον αθλητισμό. Όσο για τη γυναικεία άποψη σε θέματα αθλητισμού, αυτή σπανίως ζητείται ή ακούγεται. Θέλοντας να απαντήσει σε αυτήν την αδικία, η έκθεση March Madness, στη γκαλερί Fort Gansevoort του Μανχάταν, αναδεικνύει τα έργα 31 γυναικών που στο επίκεντρό τους έχουν τον αθλητισμό. Εδώ, ο γυναικείος αθλητισμός έχει τον πρώτο λόγο, καθώς καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τη συνεισφορά των γυναικών στον αμερικάνικο αθλητισμό και να κοιτάξουμε γενικότερα τον αθλητισμό όχι απλά ως απόδειξη της σωματικής ικανότητας, αλλά ως ένα μέσο για ζητήματα όπως η φυλή, το γένος, η κουλτούρα και ακόμη περισσότερα. «Το κοινό έχει συνηθίσει να παρακολουθεί τον αθλητισμό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καταναλώνοντας ουσιαστικά μια υπερβολική έκδοση της αθλητικής δραστηριότητας που είναι ντυμένη με άφθονη λάμψη», λέει η σύμβουλος της έκθεσης Kalia Brooks. «Σε κάποιο σημείο της ζωής σου, πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτό που είσαι και ποια είναι η ταυτότητά σου σε σχέση με τον αθλητισμό –είτε είσαι είτε δεν είσαι αθλητικό άτομο– και πώς αυτό μορφοποιεί το υπόλοιπο της ζωής σου. Αυτά τα έργα αμφισβητούν τις υπάρχουσες κραταιές απόψεις για το πώς πρέπει να είναι το σώμα, είτε μιλάμε για ένα ανδρικό αρχέτυπο είτε για ένα γυναικείο». Ζητήσαμε από έξι γυναίκες που συμμετέχουν στην έκθεση με τα έργα τους να προτείνουν ένα δείγμα της δουλειά τους και να εξηγήσουν το μήνυμά του.

Holly Bass , «NWBA #7 ( CROWN )»: Η αρχική μου έμπνευση ήταν οι παλιές φωτογραφίες σχολικών αθλητικών ομάδων, ξέρεις, με την πίσω σειρά όρθια και την μπροστινή στο ένα γόνατο. Ήθελα να αποτυπώσω την αξιοπρέπεια και τη θέληση των αθλητριών που αγγίζει πολλές γενιές ανά τα χρόνια.

Έφτιαξα αυτήν τη σειρά το 2012, αλλά όταν ο κόσμος κοιτά το «Crown», σκέφτονται πλέον τον Colin Kaepernick (σ.σ. παίκτης του αμερικάνικου ποδοσφαίρου που αρνήθηκε να παραστεί στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου, ως διαμαρτυρία για την καταπίεση των μειονοτήτων) και τη Megan Rapinoe (σ.σ. παίκτρια ποδοσφαίρου, γνωστή για την υποστήριξή της στην LGBT κοινότητα), το οποίο ταιριάζει απόλυτα. Αυτή η εικόνα συμβολίζει τη φωνή των γυναικών που δηλώνει: «Μπορείτε να προσπαθήσετε, αλλά δεν μπορείτε να μας αρνηθείτε, να μας σταματήσετε». Είναι ένας συνδυασμός χαρούμενης απελευθέρωσης και λυσσαλέας αντίστασης.

Gina Adams , « O $ OSAGE 6»: Αυτά τα κορίτσια έπαιζαν για τη σχολική τους ομάδα και ταξίδευαν για αγώνες εκτός έδρας, εναντίον κοριτσιών από άλλα οικοτροφεία. Αυτά τα ταξίδια συχνά τις έφερναν αντιμέτωπες με τον ρατσισμό, με τα κορίτσια να μην επιτρέπεται να έχουν πρόσβαση σε περιοχές «μόνο για λευκούς». Σε πολλά μέρη, αυτές οι πινακίδες που έλεγαν «μόνο για λευκούς», κρέμονταν στα αποδυτήρια, στις τουαλέτες, στις βρύσες, καθώς και στα ξενοδοχεία στα οποία έμεναν οι κοπέλες, αλλά και σε τοπικά εστιατόρια όπου η ομάδα πήγαινε για τα γεύματά της, μετά τους αγώνες.

Οι Ινδιάνοι Όσατζ αρχικά ήταν από το Μισούρι, το Αρκάνσας και το Κάνσας και αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Οκλαχόμα στα τέλη της δεκαετίας του '80. Ήταν μια αναγκαστική μετοίκηση, παρόμοια με αυτή του Trail of Tears. Το Indian Boarding School Act έμεινε εν ισχύ από το 1880 έως το 2013: Νεαρά κορίτσια ακόμη και πέντε ετών απομακρύνονταν από τις οικογένειές τους και αποστέλλονταν στα Indian Assimilation Boarding Schools (οικοτροφεία αφομοίωσης Ινδιάνων) μέσα στις ΗΠΑ. Τα περισσότερα από αυτά τα σχολεία κρατούσαν τα παιδιά μέχρι που εκείνα αποφοιτούσαν, σε ηλικία 18 χρονών. Ο σκοπός των σχολείων ήταν η αφαίρεση κάθε ινδιάνικου στοιχείου από τα παιδιά. Αυτή η εικόνα δείχνει τη γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Osage Indian Boarding School και τον προπονητή τους (φωτογραφία αρχείου).

Σήμερα, στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις κοινότητες Ινδιάνων, ο αθλητισμός αντιμετωπίζεται ως ένα είδος επιβίωσης. Αν μια γυναίκα είναι καλή αθλήτρια και υγιής, τότε έχει αυξημένες πιθανότητες να βρει μια καλή υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο. Αφού αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο η νεαρή Ινδιάνα αθλήτρια συνήθως επιστρέφει στα εδάφη της οικογένειας, στην κοινότητα ή τον καταυλισμό της και μεταδίδει ό,τι έμαθε στις μελλοντικές γενιές.

Deborah Roberts , «Fight the Power»: Αυτό το έργο αφορά το να είσαι μια δυνατή μαύρη γυναίκα που είναι υπεύθυνη για την εικόνα της, ελέγχοντας το πώς αυτή κυκλοφορεί στον κόσμο. Αφορά το να έχεις το κουράγιο να μάχεσαι κατά των στερεοτύπων και των αντιλήψεων που μπορεί να έχουν οι άλλοι και ενάντια στη δύναμη που διατηρούν αυτές οι κοινωνικές θεωρήσεις. Επιπλέον, το έργο αυτό γιορτάζει και τις διαφορές, την ποικιλία των ανθρώπων, αλλά και μας προτρέπει να αγκαλιάσουμε τις δικές μας ιδιαιτερότητες.

Ashley Teamer , « Would You Like Some Ball » (2016): Για το έργο αυτό εμπνεύστηκα από μια συλλεκτική κάρτα που απεικόνιζε την Tracy Reid (σ.σ. πρώην επαγγελματίας παίκτρια μπάσκετ) . Η εικόνα της Reid στην κορυφή του κολάζ ξεχωρίζει εξαιτίας της πόζας της και των απλωμένων χεριών της, της αυτοσυγκέντρωσής της και της αποφασιστικότητας που εκπέμπει το βλέμμα της. Ήθελα να δημιουργήσω ένα κολάζ γύρω από τη Reid το οποίο θα μεταμορφωνόταν σε έναν στρόβιλο δύναμης που θα τόνιζε αυτήν της την πόζα.

Sadie Barnette , «Untitled»: Το ποδήλατο αυτού του παιδιού χαρακτηρίζεται από το ροζ, μεταλλικό του χρώμα και το πώς αυτό κάνει αντίθεση με το γκρίζο του πεζοδρομίου. Με τις χοντρές του ρόδες και με την καρδούλα στο μπροστινό του μέρος, είναι ταυτόχρονα «κοριτσίστικο» και δυνατό. Αυτά τα δύο δεν είναι αντίθετα: κάθε κορίτσι που ξέρω, είναι πολύ δυνατό. Αυτή η εικόνα αφορά την παιδική ηλικία και την ανάγκη να υπάρχει χώρος για παιχνίδι, για την αθωότητα, σε ένα τοπίο που δεν είναι και τόσο στοργικό.

Πρόσφατα έχει υπάρξει επιτέλους μια αντίδραση και μια κατακραυγή για τον ανησυχητικό αριθμό νεαρών έγχρωμων παιδιών που εξαφανίζονται στις ΗΠΑ και την απουσία επαρκούς κάλυψης του φαινομένου από τα μέσα ενημέρωσης, καθώς και την άνευρη στάση των Αρχών. Μέσα από αυτήν τη λήψη, η απουσία ενός παιδιού από τη φωτογραφική σύνθεση μπορεί να ερμηνευτεί ως μια συλλογική απώλεια.

Renee Cox , « Raje for President » (1998):Αυτό το έργο έχει ως θέμα της μια δυνατή και σίγουρη γυναίκα… ή, μάλλον, μια γυναίκα που διάλεξε να έχει τη δύναμη που χρειάζεται, τη μεγάλη αυτή δύναμη που είχαν οι γυναίκες από την αυγή του χρόνου, προτού υποδουλωθούν από τους άνδρες. Τώρα, είναι η ώρα που οι γυναίκες πρέπει να πάρουν ξανά αυτήν τη δύναμη στα χέρια τους και να τη γιορτάσουν.

Περισσότερα από το VICE

Τι Σημαίνει να Έχεις Σπουδάσει στο Πάντειο

Αγόρασε Ένα Κομμάτι του Berghain, για να Αποδείξεις Πόσο Πραγματικά Αγαπάς το Clubbing

Τι Σημαίνει να Είσαι Agender και Νon Βinary Άτομο στην Ελλάδα του 2017;