Όποια Δεν Έχει Δει το Mean Girls, Πρέπει Να το Κάνει Αμέσως.

Όποια κοπέλα δεν έχει δει ποτέ το Mean Girls να σηκώσει το χέρι της. Δεν πιστεύω να είστε πολλές. Πάντως, εσείς που δεν την έχετε δει, μέχρι τις 30 Απριλίου είχατε 10 ολόκληρα χρόνια να το κάνετε. Τώρα είστε επίσημα αργοπορημένες. Κατά 10 χρόνια και δυο μέρες!

Αν δεν έχετε ακόμα πειστεί, σε αυτά τα 10 χρόνια, ότι αυτό το masterpiece, αξίζει τα 97 λεπτά της προσοχής σας, αφήστε με να σας βοηθήσω.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Πρόκειται για μια ταινία γραμμένη από την Tina Fey, βασισμένη σε ένα βιβλίο της Rosalind Wiseman με υπερτίτλο “Queen Bees and Wannabees: Helping your Daughter Survive Cliques, Gossip, Boyfriends and other Realities of Adolescense”, το οποίο είναι οδηγός για γονείς χωρίς storyline. Tina Fey σημαίνει γέλιο και woman empowerment. Και Mean Girls σημαίνει ακριβώς το ίδιο. Στα πλαίσια, πάντα, μιας χαζοαμερικάνικης ταινίας για έφηβες. Το αγαπημένο feel-good είδος των περισσότερων κορασίδων.

Πρωταγωνίστρια και "καλή κοπέλα" της υπόθεσης είναι η Lindsay Lohan, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις τέτοιας ταινίας. Κλασικά όμορφη, αγνή κοκκινομάλλα, καινούργια στο σχολείο, που έρχεται αντιμέτωπη με τις σκύλες. Το όνομα της είναι Cady και προφέρεται σαν Katie. Το Cady προέρχεται από το μεσαίο όνομα της Elizabeth Cady Stanton, πρωτεργάτριας του φεμινισμού τον 19ο αιώνα (so deep). Αντίπαλες σκύλες, ειναι η Regina George (Rachel McAdams)- ο King Joffrey του εφηβικού κόσμου- και οι πιστές ακόλουθοί της, Karen (Amanda Seyfried) και Gretchen. Η Regina ειναι η ροζ Queen Bee (εξού και το Regina= βασίλισσα στα λατινικά) (so deep no2) του σχολείου, που φέρεται πολύ άσχημα, έχει ωραίο σώμα, χαζή μαμά και τον καλύτερο γκόμενο.

Προφανώς η καλή κοπέλα θα βρει συντροφιά στα πρόσωπα των αστείων, παράξενων outcasts που θα την θρέψουν στους κόλπους τους. Στην προκειμένη περίπτωση, η Janis Ian και ο Damian. Μια απόλυτα στερεοτυπική γκοθ τύπισσα, που ντύνεται όπως δεν θα ντυνοταν ούτε η Avril Lavigne στα πρώτα της βήματα και ένας απόλυτα στερεοτυπικός γκέι. Γενικά η ταινία ειναι όλη, ένα μεγάλο στερεότυπο, που όσο εξωφρενικό και αν μοιάζει σε εμάς, ενσαρκώνεται αρκετά στα αμερικανικά λύκεια.

Και εδώ έρχεται το plot twist. Η Cady δεν ζει happily ever after με την νέα της μετακουλ παρέα, αλλά γίνεται ένα με τις σκύλες, aka plastics, θεωρητικά για να τις καταστρέψει εκ των έσω, αλλά τελικά γιατί γουστάρει να ειναι μέρος της γυαλιστερής, κενής ζωής τους. Η Cady ειναι, επίσης, πολύ έξυπνη και έχει μετακομίσει στην Αμερική από την Αφρική. Είναι υπέροχη, αλλά δεν το ξέρει, «γιατί αυτό σου κάνει η Αμερική και τα χαζά παιδιά της».

Η ταινία κατά τα αλλά από πλοκή δεν λέει πολλά. Όλα κυλούν όπως θα τα περιμέναμε. Regina τρώει τα μούτρα της, Cady παίρνει τον καλύτερο γκόμενο και all is good with the world. Γεγονότα, που μέσα στην απλοϊκότητά τους, απέφεραν συνολικά $129,042,871.  Είναι, όμως, ακόμα τόσο βαθιά χαραγμένη στις καρδιές μας, χάρη στις ατάκες της. Τα On Wednesdays We Wear Pink και You Can’t Sit With Us, ατάκες από την ταινία και απαράβατοι κανόνες ανάμεσα στις plastics (όσο τραγικά ηλίθιο και αν είναι αυτό) , ειναι ό,τι πιο δημοφιλές στην pop culture αυτή την στιγμή, ενώ βγαίνει διαρκώς νέο εμπόρευμα υπό μορφή ρούχων και αξεσουαρ με αυτές τις ατάκες γραμμένες πάνω. Δέκα χρόνια μετά. Είναι αυτό που ονομάζουμε iconic. Τόσο έντονα, in your face, αμερικάνικο που δεν μπορείς να μην το αγαπήσεις.

Αγαπημένο σημείο της ταινίας, για τις περισσότερες, ειναι το confessional, όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Στο σχολείο μόλις έχει ανακαλυφθεί το burn book των plastics, ένα βιβλίο μέσα στο οποίο γραφούν πολύ κακά πράγματα για όλες. Επικρατεί πανζουρλισμός και ξύλο. Η λύση σε αυτό, δια χειρός του (εννοείται μαύρου) διευθυντή, ειναι να μαζευτούν όλα τα κορίτσια, να παραδεχθούν ό,τι κακό έχουν πει για κάποια αλλη και να κάνουν πτώση εμπιστοσύνης στις υπόλοιπες. Κάπου εκεί η Janis Ian, αποκαλύπτει ό,τι κακό έχει κάνει στην Regina (κρέμα ποδιών στην κρέμα προσώπου, τρύπες σε μπλούζες, παχυντικές μπάρες δημητριακών) και της φωνάζει “Suck on that!”. Δικαίωση. Επιτέλους επικρατεί ηρεμία στην ευπαθή ψυχή μου, που ταυτίζεται με τους πονεμένους χαρακτήρες.

Κάπως έτσι επέρχεται η ειρήνη στο girl world, που στα αμερικάνικα λύκεια ειναι λίγο- πολύ σαν την Wall Street το 1920. Κάνουμε έναν πλήρη κύκλο. Η Cady κάνει την βόλτα της στον επιφανειακό κόσμο και συνειδητοποιεί ότι προτιμά τα μαθηματικά. Την Regina την πατάει (casually) ενα σχολικό. Κάτι απλό για να χαρούμε όλες.

Πρόκειται για μια, ίσως ελαφρώς υπερβολική, παρουσίαση του girl world και της ζήλιας και της δηθενιάς, που αυτός φέρνει μαζί του. Όλες έχουμε έρθει σε επαφή με κάποια Regina, που πιστεύει ότι ειναι ό,τι καλύτερο έχει δει ο κόσμος, μετά τα σοκολατάκια και που κράζει ακατάσχετα οποιοδήποτε θηλυκό. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο κόσμος αυτός, παρουσιάζεται μέσα στην ταινία σαν ζούγκλα. Με τάκλιν λιονταριού σε γαζέλα και μικρές μαιμούδες, που ξεψειρίζουν η μια την άλλη.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι, ότι όσο χαζή, εφηβική και υπερβολική και αν φαίνεται αυτή η ταινία, είναι ένας χωρίς- καμία- ντροπή- επιφανειακός σταθμός στην ιστορία των ταινιών. Είναι μια από τις τελευταίες φορές που είδαμε την Lindsay Lohan φυσιολογική και που η Rachel McAdams δεν έπαιζε μόνο σε ταινίες boy-meets-girl, boy-falls-in-love, boy-παθαίνει αμνησία/ πάει στον πόλεμο/ ταξιδεύει στον χρόνο. Έχει θεϊκές ατάκες. Σου καίει γλυκά τον εγκέφαλο. Σε κάνει να χαίρεσαι με την κατατρόπωση της σατανικής Regina και να ζεις για την τελική επικράτηση του καλού, ιδωμένου στα τζιν καμπάνα της Lindsay Lohan. Και αν ακόμα και τώρα, τίποτα από αυτά δεν σου κάνει αίσθηση, “ Boo, you whore!” και “You Go, Glenn Cocco!”.