Πήγα στην Έπαυλη του Playboy (και Ήταν Κάπως Καταθλιπτική)

Πριν από μερικές βδομάδες, με προσκάλεσαν στην έπαυλη του Playboy για την προβολή της νέας ταινίας της Jennifer Lopez και του Jason Statham με τίτλο Parker. Συνήθως δεν πάω σε προβολές για δημοσιογράφους, μιας και είναι πολύ πιο εύκολο να κατεβάσω την ταινία και να την παρακολουθησω σπίτι μου, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω σε κανέναν, αλλά πραγματικά, θέλησα να επισκεφτώ την έπαυλη του Playboy από τη στιγμή που έμαθα ότι αυτό αποτελούσε επιλογή για μένα, δηλαδή μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν. Έτσι ΕΠΡΕΠΕ να πάω.

Πριν την προβολή υπήρχε δεξίωση με ποτά και με «φωτογραφικές ευκαιρίες» με κάποιες Playboy Playmates™®, στο χώρο της κεντρικής εισόδου της έπαυλης.

Ο Hugh υποτίθεται ότι θα ήταν εκεί, αλλά ήταν άρρωστος. Έτσι έπρεπε να αρκεστούμε σε αυτό το πράγμα.

Η προβολή έγινε στο σαλόνι. Ορίστε μια αποκλειστική προεπισκόπιση. Αυτή η φωτογραφία είναι από μια σκηνή όπου (SPOILER ALERT!!!!) o Jason Statham χτυπάει κάποιον με κάτι.

Αμέσως αφού τράβηξα τη φωτογραφία, ψιθύρισα κάτι στο αυτί της κοπέλας που καθόταν δίπλα μου και ένας τύπος με κοστούμι και Converse πλησίασε και μου έκανε παρατήρηση, γιατί μιλούσα πολύ δυνατά. Για μένα, τo κοστούμι με Converse είναι το χειρότερο λουκ. Έχετε ιδέα πόσο εξευτελιστικό είναι να σας φωνάζει κάποιος που φοράει ένα σύνολο το οποίο ήταν για τελευταία φορά αποδεκτό όταν το φόρεσε ο Tom Green στα Nickelodeon Kids' Choice Awards το 2003; Τρομακτικό.

Έπρεπε να φύγω από 'κει, έτσι αποφάσισα να «χαθώ» καθώς έψαχνα το μπάνιο και να δω για πόση ώρα θα μπορούσα να περιπλανηθώ στην έπαυλη, μέχρι να με αναγκάει κάποιος να επιστρέψω στην ταινία.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βρώ ένα μπάνιο για να χέσω. Δεν το είχα πραγματικά ανάγκη, αλλά πόσο συχνά σου δίνεται η ευκαιρία να χέσεις στην έπαυλη του Playboy; Αυτό βλέπει κανείς ενώ χέζει εκεί μέσα - σε περίπτωση που αναρωτιέστε.

Μετά το χέσιμο άρχισα να παρατηρώ πόσο χάλια ήταν όλα. Είμαι ηλίθιος που πίστευα ότι η έπαυλη θα ήταν ωραία; Φανταζόμουν ότι θα ήταν τουλάχιστον λίγο πολυτελής. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ήθελα να την επισκεφτώ - είμαι γκέι, παρεμπιπτόντως. Μισό λεπτό, στους στρέιτ αρέσουν ακόμα τα κορίτσια του Playboy; Ή αυτό ήταν κάτι που σταμάτησε στα '90s; Πώς γίνεται να υπάρχει ακόμα το Playboy τώρα που υπάρχει το internet; Ποιος άνθρωπος στον πλανήτη αγοράζει αυτό το περιοδικό; Μάλλον το είδος του ανθρώπου που φοράει κοστούμι με Converse.

Τελος πάντων, αυτό είναι χειρότερο κι από το μπάνιο μου στο σπίτι. Κρατάω το αρωματικό χώρου μου μέσα σε ντουλαπάκι και τέτοια.

Επίσης, αυτά είναι ΠΟΛΛΑ ταμπόν. Φαντάζομαι οι κυρίες εκεί τα χώνουν με τη χούφτα, ε;

Δηλαδή, προφανώς και αυτό είναι ένα υπέροχο μπάνιο. Με τα μάρμαρά του, με τα όλα του. Αλλά τα καλύμματα τουαλέτας είναι «πρόβλημα» για τουλάχιστον όσο καιρό υπάρχω. Θα περίμενε κανείς ότι θα έβαζαν ένα dispenser ή κάτι άλλο, μέχρι τώρα. Κάπως έτσι φαντάζομαι πως μοιάζουν στο εσωτερικό τους αυτές οι επαύλεις στο Λονδίνο, που ανήκουν σε δισεκατομμυριούχους πετρελαιάδες, αλλά στο τέλος καταλαμβάνονται από άπλυτους περιπλανώμενους Ιταλούς.

Αφού τέλειωσα τη δουλειά μου περιπλανήθηκα σε ένα-δύο δωμάτια ακόμα. Τα περισσότερα πράγματα σ' αυτό το σπίτι ήταν προβλέψιμα, απρόσωπα αντικείμενα (μαζικής παραγωγής) τύπου McMansion -όπως τεράστια κεραμικά ζώα και βάζα με κλαράκια. Υπήρχαν όμως και μερικές προσωπικές πινελιές ριγμένες γύρω γύρω, όπως φωτογραφίες του Hugh με το καστ του Charlie's Angels και μια φωτογραφία από τον προσφατο γάμο του με μια 26χρονη. [Την οποία δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε εδώ, λόγω νομικών θεμάτων].

Υπήρχε κι αυτό το αξιαγάπητο αγαλματάκι ενός «ευτυχισμένου» «ζευγαριού.» Είναι απίστευτος ο τρόπος που ο γλύπτης μπόρεσε να αναδείξει το τρομακτικό της κατάστασης, ακόμα και πάνω σε μπρούντζο.

Ιδού η λίστα με τους αριθμούς όλων των τηλεφώνων του σπιτιού. Δεν έιμαι σίγουρος αν μπορείτε να το δείτε αλλά υπάρχουν τρεις αριθμοί [τρία extensions] αφιερωμένα στo scrapbooking [πλακομούνι]. Χαριτωμένο!

Κατευθύνθηκα προς τα έξω, όπου συνάντησα αυτό τον τύπο.

Και περιπλανήθηκα γύρω από τον χώρο της πισίνας.

Αυτή είναι «η Σπηλιά.» Της οποίας την ύπαρξη -για κάποιο λόγο- γνώριζα. Ήταν επίσης παραμελημένη και καταθλιπτική. Προσέξτε αυτό το κάθισμα αριστερά. Μοιάζει με κάτι πάνω στο οποίο κάποιος θα πέθαινε από υπερβολική δόση ναρκωτικών στη Ρωσία… :(

Και αυτό ήταν ενσωματωμένο στον τοίχο. Σοβαρά, τί είναι αυτό; Δεν μπορεί να είναι τηλέφωνο, έχει πάρα πολλά κουμπιά. Είμαι σίγουρος ότι είδα τον Mr. Burns να χρησιμοποιεί ένα τέτοιο κάποτε.

Όταν έμαθα ότι θα πήγαινα στην έπαυλη του Playboy, η σκέψη «κλέψε μια πετσέτα» πήγε κατευθείαν στην κορυφή των προτεραιοτήτων μου. Κοιτάξτε όμως αυτά τα παλιοπράγματα. Περίμενα Αιγυπτιακό βαμβάκι με κεντημένο επάνω το λογότυπο του Playboy. Οι δικές μου πετσέτες είναι καλύτερες από αυτές -και μια από τις δικές μου την βούτηξα από ένα τρένο.

Γαμώτο, παραπονέθηκα όντως ότι «οι πετσέτες δεν έκαναν ούτε για να τις κλέψεις»; Αηδία.

Τέλος πάντων, έβγαλα αυτή τη φωτογραφία σε ένα άλλο μπάνιο. Θα μπορούσε να συνοδεύει την κριτική ενός χιονοδρομικού κέντρου στην Πολωνία -με ένα αστεράκι στο TripΑdvisor.

Στο τέλος ενός διαδρόμου, βρήκα αυτό το δωμάτιο. Υποθέτω πως κάποτε, όταν ακόμα συνέβαιναν διασκεδαστικά πράγματα στην έπαυλη, ίσως ήταν κάποιου είδους δωμάτιο για όργια ή κάτι τέτοιο. Τώρα όμως, είναι κάπως έτσι.

Eκεί υπήρχε άλλο ένα από αυτά τα περίεργα πράγματα που έμοιαζε με χρονομηχανή steampunk. Kαι ένα ψυγειάκι που είχε τα διπλά μου χρόνια.

Ήταν γεμάτο με μπουκαλάκια νερού μάρκας Playboy (εννοείται έκλεψα μερικά). Παρατηρήστε την ταινία που συγκρατεί τον μηχανισμό κολλημένο στο πίσω μέρος του ψυγείου.

Τότε ήταν που άρχισα να πέφτω πραγματικά. Τίποτα δεν με στεναχωρεί περισσότερο από το να βέπω κάτι που έχει υπάρξει ένδοξο, να αποσυντίθεται. Μια φορά σχεδόν έκλαψα ενώ κοιτούσα μια από αυτές τις λίστες με τις «Χειρότερες Πλαστικές Εγχειρίσεις των Επωνύμων» του Us Weekly.

Η περιπλάνησή μου στο σπίτι με έκανε να νιώσω περίπου όπως όταν πεθαίνει ένας συγγενής και πρέπει να πας στο σπίτι του και να σκεφτείς τι να κάνεις με τα πράγματά του. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση ο νεκρός ήταν η βιομηχανία των περιοδικών. Ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω πραγματικά για τι πράγμα μιλάω. Αλλά η έπαυλη ήταν πάρα πάρα πολύ θλιβερή. Μύριζε γεροντίλα.

Τότε κάποιος με ρώτησε αν είχα χαθεί. Έτσι ξαναμπήκα μέσα για να παρακολουθήσω το υπόλοιπο της ταινίας. Spoiler alert:  Η Jennifer Lopez έχει κώλο.

Ενώ έφευγα, περικυκλώθηκα από μια ομάδα playmates για μια από τις «φωτογραφικές ευκαιρίες» που είχα καταφέρει να αποφύγω κατά τον ερχομό μου. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, οι πιο γοητευτικοί και χαρισματικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Μπορώ να σας εγγυηθώ ότι αν ήμουν στρέιτ, θα τις έγραφα και τις τρεις στη διαθήκη μου μέσα στα πρώτα τρία λεπτά της γνωριμίας μας. Αυτό είναι και το νόημα, υποθέτω.

Μπορεί κάποιος στρέιτ, πλούσιος και γέρος να πάει να τις σώσει από εκείνο το θλιβερό, παλιό σπίτι παρακαλώ;