Λέγονται Sad Girls y Que και είναι μια «συμμορία» κοριτσιών από την Tijuana φορτωμένα στο γκλίτερ, που προτείνουν μια εναλλακτική πρόταση στον κάπως πιο διαδεδομένο «λευκό φεμινισμό». Οι πέντε Λατίνες ξεκίνησαν την κολεκτίβα τους τον Οκτώβριο του 2013, με μια σελίδα στο Facebook που πλέον αριθμεί πάνω από 12.000 followers. Μέσω αυτής προβάλουν εναλλακτικά πρότυπα όπως η θρυλική φιγούρα της Latin pop Selena, φιγούρες κινουμένων σχεδίων όπως η Sailor Moon, αλλά και εικόνες που παραπέμπουν σε μια πιο θετική σεξουαλικά αντίληψη της γυναίκας. Η εν λόγω πλατφόρμα χρησιμοποιείται και για την δημοσίευση ποιημάτων με θέμα τους χαμένους έρωτες, την κατάθλιψη και την μοναξιά. Σκοπός όλων αυτών των καλλιτεχνικών διαδικτυακών εκθεμάτων, είναι η χρησιμοποίησή τους ως αντίδραση στην φαλλοκρατική κουλτούρα του Μεξικού, αλλά και του κόσμου γενικότερα, καθώς και η διεκδίκηση και θεμελίωση μιας πιο «θηλυκής» αισθητικής.
Η όλη ιδέα του λυπημένου κοριτσιού (sad girl), προήλθε από την κουλτούρα των chola όπως αυτή απεικονίστηκε στην ταινία Mi Vida Loca, του 1994, η οποία διαδραματίζεται στο Echo Park του Λος Άντζελες. Το «λυπημένο κορίτσι» απεικονίζεται συνήθως στην τέχνη του tattoo στο LA, ως μια γκάνγκστερ με δάκρυα στα μάτια. Είναι πανέμορφη, αλλά με το σκληρό στυλ των pachuca. H απεικόνιση της κοπέλας να κλαίει όμως δεν σημαίνει ότι είναι αδύναμη, ή θύμα. Είναι σκληρή, αλλά εκφράζει μια πιο πολύπλοκη γκάμα αισθημάτων και φεμινισμού.
Μίλησα με την πρώην καθολική Maite Soleno, την φανατική fan της Selena, Anna Bon, την θεά των κομμώσεων Pau Lia, την απαστράπτουσα ανθρωπολόγο Ariana Bon Hodoyan και την ειδική σε θέματα ταρίχευσης Ana Laura Camarena, για το παρελθόν τους, για το τι σημαίνει να είσαι Sad Girl y Que, και για τον λόγο που απορρίπτουν τον «λευκό φεμινισμό».
VICE: Πως δημιουργήθηκαν οι SGYQ;
Anna Bon: Η κολεκτίβα ξεκίνησε με οκτώ κοπέλες, ενώ τώρα είμαστε πλέον πέντε. Ξεκίνησε ως ένα διαδικτυακό μέσο έκφρασης των προβληματισμών μας, σχετικά με την ζωή μέσα σε έναν πατριαρχικό κόσμο. Η δημιουργία της "sad girl" έγινε σχεδόν κατά λάθος. Στην αρχή απλά εκφράζαμε αυτά που δεν μπορούσαμε να πούμε στα προσωπικά μας προφίλ, αλλά όταν είδαμε πόσο γρήγορα αποκτήσαμε κοινό, αντιληφθήκαμε πως εκφράζαμε κάποιους ευρύτερους προβληματισμούς. Οι SGYQ μας έδωσαν το κουράγιο να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας απέναντι στον μισογυνισμό και τον ρατσισμό. Αποτέλεσαν αρχικά την ασπίδα και το όπλο μας.
Από ποιον αμύνεστε;
Anna Bon: Μεγαλώνοντας μέσα σε μια τόσο φαλλοκρατική και καθολική κοινωνία, νιώσαμε ιδιαίτερα καταπιεσμένες. Περπατάς στον δρόμο σαν γυναίκα και ακούς απαράδεκτα πράγματα. Δεν θέλω να πω ότι το Μέξικο είναι ένα απαίσιο και επικίνδυνο μέρος ή κάτι τέτοιο, γιατί δεν θα ήταν αλήθεια. Αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερα φαλλοκρατική κουλτούρα εδώ. Το να ζεις μέσα σε αυτήν όταν είσαι γυναίκα, είναι πολύ δύσκολο.
Μπορείτε να περιγράψετε την αισθητική των SGYQ;
Anna Bon: Σκέψου φεμινιστικά πράγματα και οτιδήποτε ροζ. Θεωρούμε ότι η αξία τέτοιων πραγμάτων υποβιβάζεται, οριοθετείται πολύ χαμηλά. Όλες οι γυναίκες σε εταιρικές δουλειές πρέπει να ντύνονται σαν άντρες για να τις σέβονται. Εμείς προσπαθούμε να είμαστε πιο επιθετικές με αυτό. Το γεγονός ότι μας αρέσουν αυτά, δεν σημαίνει ότι είμαστε επιφανειακές ή ηλίθιες.
Maite Soleno: Μια φεμινίστρια δεν χρειάζεται να είναι μια κοπέλα που δεν ξυρίζεται, μπορεί να είναι οποιαδήποτε. Δεν έχει να κάνει με το αν της αρέσει ή δεν της αρέσει το ροζ.
Διαφωνείτε ποτέ για τα ποστ;
Anna Bon: Όταν ήμασταν περισσότερες, υπήρχαν διαφορές ως προς το πώς οριοθετούσαμε τις έννοιες του φεμινισμού. Είμαστε υπέρ της δύναμης της γυναίκας, είμαστε υπέρ του να είμαστε γυμνές ή οτιδήποτε τέτοιο, αλλά πρέπει να τηρούνται και κάποια στάνταρ. Το facebook δεν μας αφήνει να δείξουμε τίποτα γυμνό. Μας έχουν αποκλείσει άπειρες φορές.
Maite Soleno: Και όλα αυτά επειδή κάποιοι θέλουν να μας πουν ότι το αιδοίο ή οι ρώγες του στήθους είναι πορνογραφικό υλικό. Εγώ δεν λέω ότι έχει κάτι κακό το πορνογραφικό υλικό. Γουστάρω να βλέπω. Αλλά μια τέτοια αντίληψη υποβιβάζει το γυναικείο σώμα.
Τι γνώμη έχετε για τον «λευκό φεμινισμό»;
Anna Bon: Ο λευκός φεμινισμός είναι ο φεμινισμός της μάζας. Ελέγχεται, είναι απόλυτα επιφανειακός, προσεκτικά πακεταρισμένος, εύπεπτος και πάει με όλα. Δεν αντιλαμβάνεται τις φυλές, τις κουλτούρες, την διαφορετικότητα. Εστιάζει στις τρίχες του σώματος, στις μισθολογικές διαφορές, στο make up, στις φούστες, στην Joan Rivers και στην ιδέα του «δεν είναι όλοι οι άντρες το ίδιο». Είναι ο φεμινισμός που σου μαθαίνουν όταν είσαι πιτσιρίκι. Μια συνειδητοποιημένη φεμινίστρια προσέχει τους πάντες, ειδικά τις καταπιεσμένες ομάδες που ο δυτικός πολιτισμός έχει δαιμονοποιήσει εδώ και αιώνες.
Maite Soleno: Ο λευκός φεμινισμός είναι ένα είδος φεμινισμού που επιτρέπει τις γυναίκες της άρχουσας τάξης να οικειοποιηθούν διάφορες κουλτούρες, έτσι ώστε να ισχυροποιήσουν τις προνομιούχες θέσεις τους. Ενισχύει τις πατριαρχικές απόψεις πως μόνο τα προβλήματα της άρχουσας τάξης έχουν σημασία και αξίζει να αντιμετωπιστούν. Είναι ένα παραπέτασμα καπνού. Είναι ο συνδυασμός των προνομίων και της άγνοιας που χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους που βοηθούν στην διαιώνιση της ιδέας πως ζούμε σε έναν κόσμο που πλέον δεν έχει ρατσιστικά προβλήματα ή θέματα με την σεξουαλικότητα των ανθρώπων.
Ποιος είναι ο φεμινισμός που εκφράζει την δική σας άποψη;
Ariana Bon Hodoyan: Ο φεμινισμός της απλής λογικής.
Και τι λέτε για την οργή του φεμινισμού;
Anna Bon: Ναι, είμαστε εξοργισμένες με την κοινωνία και όλους αυτούς που μας έχουν καταπιέσει, αλλά περισσότερο από όλα λυπούμαστε για σένα. Λυπούμαστε γιατί ο τρόπος που σκέφτεσαι σε περιορίζει. Εσύ χάνεις περισσότερα από εμάς, με το να συνεχίζεις να πορεύεσαι με την πατριαρχία που ορίζει τα πάντα. Εμείς γνωρίζουμε τι γίνεται και ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε.