Πώς Είναι η Ζωή Όταν Είσαι Ζωντανός Αλλά Ορκίζεσαι ότι Είσαι Νεκρός

Ένα πρωί, η Esmé Weijun Wang ξύπνησε νεκρή. Η Esmé, μια συγγραφέας με έδρα την Καλιφόρνια, σκούντησε τον σύζυγό της και μοιράστηκε μαζί του τα νέα.

«Είμαι νεκρή» είπε. «Και εσύ είσαι νεκρός και η Daphne είναι νεκρή αλλά τώρα πρέπει να το κάνω από την αρχή. Δεν καταλαβαίνεις; Έχω μια δεύτερη ευκαιρία. Μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα τώρα».

Η Esmé υπέφερε από την Παραίσθηση Cotard, μια σπάνια ψύχωση κατά την οποία πίστευε ότι ήταν νεκρή. Η παραίσθησή της επέμεινε για μήνες και κατά τη διάρκειά της, ήταν περισσότερο ή λιγότερο πεπεισμένη πως εκείνη και τα αγαπημένα της πρόσωπα είχαν πεθάνει. Η παλλόμενη καρδιά της και το σκεπτόμενο μυαλό της έμοιαζαν με ψευδαισθήσεις - η Esmé ορκίστηκε ότι ήταν στον παράδεισο ή κάποιες μέρες στην κόλαση.

Και έπειτα έγραψε για την εμπειρία της. Στο Perdition Days, περιγράφει την παραίσθησή της ενώ ακόμα υποφέρει από αυτή και το αποτέλεσμα είναι μια ανατριχιαστική, τρυφερή (και μερικές φορές χιουμοριστική) αναφορά στη ψυχική νόσο. Ήρθα σε επαφή με την Esmé για να μιλήσουμε για το πώς είναι κανείς να είναι απολύτως ζωντανός αλλά να ορκίζεται ότι είναι νεκρός και πότε βρίσκεις χρόνο να γράψεις για αυτό.

MOTHERBOARD: Λοιπόν, πέρυσι το καλοκαίρι νόμιζες ότι ήσουν νεκρή.

Esmé: Για να το πούμε σωστά, συνέβη πέρυσι το χειμώνα.

Α, σωστά. Πώς προέκυψε;

Νομίζω ότι ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2013, όταν πήγα στο σύζυγό μου και άρχισα να του λέω για το πώς είχα πεθάνει και ότι ήμουν στον παράδεισο, αλλά δεν με πείραζε γιατί είχα μια δεύτερη ευκαιρία να τα ξανακάνω όλα από την αρχή.

Ένα ενδιαφέρον πράγμα με τις παραισθήσεις είναι ότι κατά κάποιο τρόπο έχουν την ικανότητα να είναι πολύ λογικές. Είχα δουλέψει όλο αυτό το σενάριο, σε μια περίοδο που είχα πράγματι λιποθυμήσει σε αεροπλάνο πετώντας από την Αγγλία. Μέσα στην ψευδαίσθησή μου, πίστεψα ότι είχα πεθάνει σε εκείνο το αεροπλάνο και έτσι ήμουν στον παράδεισο. Αυτή ήταν η μία φάση της παραίσθησης. Όμως στη συνέχεια μετατράπηκε σε κόλαση.

Η φωτογραφία είναι της Esme Weijun Wang

Τι συνέβη;

Άρχισα να πιστεύω ότι ήμουν στην κόλαση.

Κατά περιόδους, όταν το εσωτερικό επίπεδο κατανόησης ήταν σχετικά υψηλό, πίστευα ότι ήμουν νεκρή και στην κόλαση, αλλά ότι ακόμα υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να μην ήμουν-οπότε έπρεπε να πάω στο γιατρό και να πάρω τα χάπια μου. Ωστόσο το χειρότερο ήταν όταν δεν κατανοούσα σχεδόν καθόλου τι συνέβαινε. Ήταν απολύτως βασανιστικό. Κάνοντας αναδρομή, είναι ενδιαφέρον το ότι όλο εκείνο το διάστημα δεν σκέφτηκα ποτέ την αυτοκτονία. Και υπάρχει λόγος για αυτό: δεν υπάρχει λόγος να αυτοκτονήσεις εάν είσαι ήδη νεκρός.

Και ενώ βίωνες αυτή την εμπειρία, έγραφες ένα δοκίμιο;

Ναι. Εκείνο το διάστημα, είχα συμπτώματα κατατονικής ψύχωσης, που συχνά σήμαινε ότι δεν μπορούσα να κάνω πολλά εκτός από το να ξαπλώσω στο κρεβάτι. Ωστόσο υπήρχαν φορές, που μπορούσα να χρησιμοποιήσω το iPad μου. Θυμάμαι πολύ καθαρά να ανοίγω τοEverNote και να πληκτρολογώ τις λέξεις που κατέληξαν να είναι το δοκίμιό μου, το Perdition Days.

Η εμπειρία της συγγραφής αυτής της ιστορίας στην πραγματικότητα με βοήθησε επειδή η αφήγηση και οι λέξεις είναι πράγματι ο τρόπος με τον οποίο κρατάω συνεκτικά τα πράγματα.

Το Perdition Days δεν ήταν η πρώτη φορά που έγραψες για τον προσωπική σου αγώνα με την ψυχική υγεία. Είναι δύσκολο να γράψεις για κάτι τόσο προσωπικό;

Είναι αστείο που το ρωτάς αυτό, επειδή μόλις δημοσίευσα ένα πολύ μικρό κομμάτι στον ιστότοπό μου, πριν από λίγες ώρες και νιώθω πολύ ευάλωτη για αυτή.

Γενικά, αισθάνομαι πολύ άνετα να γράφω για θέματα ψυχικής υγείας. Τουλάχιστον από τότε που αποφάσισα να γράφω δημοσίως για τον αγώνα μου, γύρω στο 2012. Νομίζω ότι βοηθάει τον κόσμο. Πραγματικά εκτιμώ τα email και τα γράμματα που παίρνω από ανθρώπους, οι οποίοι διαβάζουν πράγματα που έχω γράψει. Με ενθαρρύνει να γράψω περισσότερο και να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους.

Και το έκανες. Έγραψες ένα βιβλίο, το Light Gets In, που πραγματεύεται το πώς είναι να ζεις με μια σχιζοσυναισθηματική διαταραχή.

Έκανα μόνη μου την έκδοση του βιβλίου στις αρχές του χρόνου. Αποτελείται από σύντομα κομμάτια που ουσιαστικά είναι στολισμένες αναρτήσεις σε μπλογκ. Επίσης δουλεύω σε ένα αρκετά μεγαλύτερο πρότζεκτ, που είναι ένα βιβλίο δοκιμίων για τη σχιζοφρένεια.

Η φωτογραφία είναι της Esme Weijun Wang

Στο Perdition Days, ένας αναγνώστης σχολίασε ότι «γράφεις όμορφα για τον τρόμο». Ανησυχείς μήπως κάποιοι αναγνώστες στραφούν στη δουλειά σου από νοσηρή περιέργεια, αντί να εστιάσουν στην κατάσταση εκείνων που δίνουν μάχη με πολύ πραγματικές προκλήσεις ψυχικής υγείας;

Λοιπόν, πρέπει να επισημάνω ότι υπάρχουν αρκετά απίστευτα απαίσια άρθρα ήδη στο διαδίκτυο για την Παραίσθηση Cotard με τίτλους όπως «αντιστραμμένη διαταραχή ζόμπι της πραγματικής ζωής». Εάν το δοκίμιο μου κατά κάποιο τρόπο ωραιοποιεί τη νόσο, ελπίζω να το κάνει σε μικρότερο βαθμό από εκείνα τα άρθρα.

Πιστεύω ότι όταν αρχίζω να γράφω για προβλήματα ψυχικής υγείας, ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για κάτι εγγενώς εντυπωσιακά όπως η Παραίσθηση Cotard, προσπαθώ να είμαι ειλικρινής και συμπεριλαμβάνω τόσο τα αστεία πράγματα που μπορεί να συμβούν όσο και τα πραγματικά άσχημα.

Τα αστεία πράγματα που μπορεί να συμβούν;

Βέβαια! Για εκείνους που δεν έχουν διαβάσει το δοκίμιο, να πω, ότι υπάρχει μια σκηνή όπου παρακολουθώ μια ταινία του Adam Sandler και οJames Taylor εμφανίζεται για λίγο. Και όταν βγαίνει ο James Taylor κάνω μια πολύ σαφή, χωρίς αναστολές σκέψη: δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι νεκρή και ο James Taylor ακόμα ζωντανός. Ήμουν αρκετά τρομοκρατημένη από αυτό για λίγο διάστημα.

Και σήμερα, έχεις πλέον απαλλαχθεί από την παραίσθηση. Πώςτέλειωσαν όλα;

Ο τρόπος που έληξε η παραίσθηση είναι τόσο απίστευτα ανιαρός. Δεν ξέρω ούτε πότε ακριβώς έληξε. Μια μέρα, τραγουδούσα ένα τραγούδι για την σκύλα μου, την Daphne- όπως συνηθίζω να κάνω- και το τραγούδι ήταν για το πώς πίστευα στη σκύλα μου. Ο σύζυγός μου στράφηκε προς το μέρος μου και ρώτησε «Αλήθεια; Πραγματικά πιστεύεις στη Daphne;"»

Και συνειδητοποίησα πως έτσι ήταν.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.