Είναι το Vinyl η Σειρά της Χρονιάς;

Κάθε χρόνο έχουμε εκατοντάδες νέες αμερικανικές και βρετανικές σειρές. Πολλές από αυτές ακυρώνονται έπειτα από ελάχιστα επεισόδια, άλλες τη σκαπουλάρουν χωρίς όμως να κάνουν το βήμα που θα τις ξεκολλήσει από τον λάκκο της μετριότητας, ενώ, τέλος, υπάρχουν οι επιτυχημένες σειρές, οι οποίες, όπως καταλαβαίνετε, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό, η σειρά που θα κερδίσει την καρδιά του κοινού (τις περισσότερες φορές με ευκολία), με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «βασιλιάς» της σεζόν, είναι πάντα μία. Θα ανανεώσει για δεύτερη σεζόν προτού προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, ενώ πολλές φορές θα τραβήξει λίγο παραπάνω απ' ό,τι θα έπρεπε εξαιτίας των εκατομμυρίων που πέφτουν στα πόδια των συντελεστών. Κάποτε ήταν το Lost (με την αποκαθήλωσή του λόγω του άθλιου φινάλε), για να έρθει λίγα χρόνια μετά το Breaking Bad και μετά το Walking Dead. Η ιστορία συνεχίζεται και ενώ ο κινηματογράφος έχει αρχίσει να επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, μπορούμε να πούμε πως οι τηλεοπτικές σειρές έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν και τα καθιερωμένα στεγανά που για χρόνια δεν άφηναν τις παραγωγές να εξελίσσονται σπάνε.

Φέτος δεν είναι η καλύτερη χρονιά όσον αφορά τις νέες παραγωγές. Προσοχή, δεν μιλάω για τις ήδη υπάρχουσες σειρές, όπως το προαναφερθέν Walking Dead ή την πολυαναμενόμενη επιστροφή του X-Files. Αναφέρομαι ξεκάθαρα σε καινούργιες προσπάθειες. Τον τελευταίο καιρό, πάντως, όλοι μιλάνε για το Vinyl - το HBO έχει ήδη ανανεώσει τη συνεργασία του με τους δημιουργούς του για δεύτερη σεζόν. Πρόκειται για το αποτέλεσμα της πνευματικής σύμπραξης των Martin Scorsese και Mick Jagger. Δυο λόγια, δίχως spoilers, σχετικά με το Vinyl. Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη των '70s και ακολουθούμε την καθημερινότητα του Richie Finestra, τον οποίο ενσαρκώνει ο Bobby Cannavale, που μάλλον τον θυμάστε από το Sex and the City ως τον τύπο που το σπέρμα του είχε άσχημη γεύση (μιλάμε για σειρά με πνευματικό υπόβαθρο, έτσι;). Ο Richie είναι ο βασικός μέτοχος της ξεπεσμένης πλέον δισκογραφικής εταιρείας American Century, την οποία προσπαθεί να πουλήσει, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους μετόχους, στη γερμανική (παντού υπάρχει ένας Γερμανός που αγοράζει όταν πέφτει η τιμή. Είναι να μη σου βγει το όνομα) Polygram. Ο θεούλης Finestra, όμως, τρώει μια φλασιά και τινάζει τη συμφωνία (και όχι την μπάνκα) στον αέρα και έτσι ξεκινά η προσπάθεια διάσωσης της εταιρείας. Δυστυχώς, αν και τρώγομαι για να γράψω περισσότερα, από σεβασμό στον αναγνώστη που μπορεί να θέλει να παρακολουθήσει τη σειρά δεν θα αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την υπόθεση.

Προσωπικά, το Vinyl με έχει κερδίσει. Εντάξει, όταν πεθάνει ο Scorsese (ελπίζω όχι σύντομα) στην ταφόπλακα του δεν θα γράφει «o άνθρωπος που σκηνοθέτησε το Vinyl», όμως πρόκειται για άκρως προσεγμένη παραγωγή, που δεν της ξεφεύγει η παραμικρή λεπτομέρεια. Τα ρούχα και τα σκηνικά είναι όντως εντός εποχής και αυτό το αναφέρω επειδή έχουμε δει πολλές φορές τραγικότατα λάθη ακόμα και σε χολιγουντιανές παραγωγές όταν προσεγγίζονται συγκεκριμένες εποχές. Για παράδειγμα, έχει τύχει να δω τηλέφωνο με '60s design σε ταινία που υποτίθεται πως διαδραματίζεται τη δεκαετία του '50. Προς τιμήν τους, δεν προσπαθούν να δείξουν μόνο την κουλ πλευρά των '70s, αλλά προσεγγίζουν και τις πιο κιτς πτυχές του στιλ της εποχής.

Το Vinyl θα το δεις επειδή μέσα από μια φανταστική ιστορία βγαίνουν προς τα έξω πραγματικά σκηνικά (τα οποία είμαι σίγουρος πως αποτελούν αναμνήσεις του ίδιου του Jagger) μιας εποχής που το rock'n'roll lifestyle ήταν στο απόγειό του. Τα όμορφα αλλά πολύ καθωσπρέπει '60s έχουν κλείσει με το μεγαλειώδες ξέσπασμα της γενιάς του Woodstock και πλέον ο κόσμος, με μπροστάρηδες τους rock stars, ξεσπά κατά του συντηρητισμού. Αυτό είναι και το Vinyl, μια εκ των έσω οπτικοακουστική και δραματοποιημένη διήγηση της μουσικής ιστορίας. Εκτός κάποιων φανταστικών συγκροτημάτων, όπως οι punks Nasty Bits (στον ρόλο του frontman της μπάντας, ο γιος του Mick Jagger), στη σειρά μεταξύ άλλων κάνουν την εμφάνισή τους (όχι αυτοπροσώπως φυσικά) οι New York Dolls, Andy Warhol, Buddy Holly, John Lennon (θέλει λίγη προσπάθεια αρχικά, αλλά θα τον καταλάβετε), David Bowie, Robert Plant, Velvet Underground και πολλοί ακόμα. Προσοχή, μικρό spoiler, μην αναρωτιέστε πώς εμφανίζονται κάποια ονόματα που δεν ζούσαν στα '70s, παίζουν κάποια πολύ ωραία σκηνοθετικά τρικ. Ετοιμάσου, επίσης, να ακούσεις μουσικάρες και πολλές διασκευές κλασικών κομματιών από σύγχρονους καλλιτέχνες, όπως αυτή η γαμάτη εκτέλεση του Run Run Run από τον Julian Casablancas

Στο Vinyl, επίσης, παίζει πολύ sex, άπειρα drugs και όλα αυτά σε συνδυασμό με γενναίες δόσεις αγέρωχου rock'n'roll. Τι άλλο θες;

ΥΓ.: Παιδιά, μην παραπονιέστε για το πώς απεικονίζει τον Bowie η σειρά (ειδικά όσοι πριν από λίγο καιρό υμνούσατε το onstage έκτρωμα της Lady Gaga). Ο Bowie ήταν τόσο ιδιαίτερος που, όπως κι αν τον πιάσεις, δεν πρόκειται να καταφέρεις ποτέ το απόλυτο.

Περισσότερα από το VICE

Πώς οι Τηλεοπτικές Σειρές Επηρεάζουν τις Σχέσεις;

Το ΑΠΘ «Στήνει» τα Καλύτερα Πάρτι στη Θεσσαλονίκη

Αυτοί Είναι οι Πρωταγωνιστές της Ερωτικής Βιομηχανίας στην Ελλάδα