Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Ξέρεις ποιο είναι το παρατσούκλι σου; Όχι το ψεύτικο όνομα που δίνεις σε άσχετους τύπους στα μπαρ, ούτε αυτό που χρησιμοποίησες εκείνη τη βδομάδα που αποφάσισες να γίνεις DJ. Μιλάω για το όνομα που σου είχαν βγάλει οι παλιοί σου συμμαθητές πίσω από την πλάτη σου. Το όνομα που σου έδωσαν όταν χέστηκες πάνω σου στην άλγεβρα και προσπάθησες (ανεπιτυχώς) να τα καθαρίσεις με φύλλα χαρτιού που έσκισες από το τετράδιό σου. Το όνομα που θυμίζει σε όλους ότι, κατά βάθος, όσο κι αν έχεις μεγαλώσει, όσο επιτυχημένος κι αν έγινες, κάποτε ήσουν ένας γαμημένος loser.

Αν ανήκεις στο ανθρώπινο είδος και έχεις περάσει έστω και ελάχιστο χρόνο κοντά σε ένα γκρουπ συμμαθητών, έχεις κάνει τουλάχιστον ένα πράγμα που είναι τόσο μεγάλη ξεφτίλα, που ο κόσμος το συζητά ακόμα. Ο αμήχανος συνδυασμός της εφηβείας, της απόλυτης ανασφάλειας και των μονότονων μπεζ τάξεων, σημαίνει για τους περισσότερους ανθρώπους ότι το σχολείο δεν είναι παρά ένας δοκιμαστικός σωλήνας που περιέχει και κάνα ρεζιλίκι και το "δούλεμα" που το ακολουθεί μέχρι να επέλθει η γλυκιά κάθαρση της αποφοίτησης που σε απελευθερώνει.

Ακολουθούν επτά ιστορίες από ανθρώπους που βίωσαν ανατριχιαστικές στιγμές κάποια στιγμή στα σχολικά τους χρόνια.

Η μαμά μου προσπάθησε να με μεγαλώσει κάνοντάς με να της «ανοίγομαι» πάνω στο σεξ και οτιδήποτε περίεργο αφορά το σώμα μου. Αυτό συχνά γυρνούσε μπούμερανγκ, διότι πάντα μου μιλούσε για πράγματα που ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω.

Για παράδειγμα, δεν άντεξε να περιμένει μέχρι την εφηβεία μου για να μου μιλήσει για την περίοδο. Μου εξήγησε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τι με περίμενε από εκεί και πέρα και μου είπε περιληπτικά πώς να χρησιμοποιώ ταμπόν. Η περίοδος μου ήρθε στα 13 και, μέχρι τότε, η όλη συζήτηση είχε γίνει θολή στο μυαλό μου. Μου πρωτοήρθε η περίοδος ένα πρωί πριν πάω σχολείο και στην προσπάθειά μου να θυμηθώ τις οδηγίες που μου είχε δώσει η μητέρα μου χρόνια πριν, άρπαξα ένα ταμπόν και το έχωσα εκεί κάτω -με τη βοήθεια του πλαστικού προωθητή- και πήγα στην ευχή της Παναγίας.

Φυσικά, δεν περιγράφεται το πόσο άβολο ήταν, αλλά σκέφτηκα ότι πλέον ήμουν γυναίκα και ότι αυτό ήταν κάτι που αντιμετώπιζαν όλες οι γυναίκες. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν λιγάκι περήφανη για το πόσο χαλαρά είχα καταφέρει να μεταβώ στην ενήλικη ζωή χωρίς να το κάνω μεγάλο θέμα.

Η περηφάνειά μου δεν κράτησε πολύ. Ο πλαστικός προωθητής δεν ήταν και πολύ απορροφητικός κι έτσι εμφανίστηκε ένας λεκές στον κώλο μου στη διάρκεια της πρώτης ώρας. Μια φίλη μου μου το επεσήμανε χαμηλόφωνα όταν βγήκαμε στον διάδρομο. Όντας ένα μουρλό 13χρονο που μόλις του είχε έρθει η περίοδος και ένα άτομο που επινοούσε φανταστικές ιστορίες για να μη γίνει ρεζίλι, σκαρφίστηκα κατευθείαν ένα ψέμα για να δικαιολογηθώ.

Άρχισα να ξεφουρνίζω ιστορίες για δανεικά παντελόνια κι ένα σωρό εμφανώς ψεύτικες λεπτομέρειες, όταν ξαφνικά ένιωσα τον πλαστικό προωθητή να βγαίνει και να γλιστράει στο πόδι μου. Το παντελόνι μου ήταν αρκετά φαρδύ κι έτσι όπως άρχισα να φεύγω για να πάω καρφί στην τουαλέτα, το ματωμένο ταμπόν μαζί με τη συσκευή βγήκαν από το φαρδύ μπατζάκι μου και προσγειώθηκαν δίπλα στο πόδι μου. Η φίλη μου κοίταξε το ταμπόν, μετά κοίταξε εμένα και άρχισε να απομακρύνεται σιγά-σιγά τρομοκρατημένη. Το κλώτσησα προς τον τοίχο και έτρεξα στην τουαλέτα όπου ξέσπασα σε κλάματα, μέχρι που κάποιος με άκουσε και φώναξε μία δασκάλα, η οποία με πήγε στη νοσοκόμα, η οποία με τη σειρά της με έστειλε σπίτι. Δεν έχω ιδέα τι απέγινε το ταμπόν στον διάδρομο. Η φίλη μου δεν ξανά ανέφερε ποτέ το περιστατικό.

Όταν ήμουν μικρός ήμουν χοντρό παιδί. Όταν πήγα στην πρώτη γυμνασίου ζύγιζα 118 κιλά. Εκείνη τη χρονιά, ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε τεστ σωματικής υγείας στο μάθημα της Γυμναστικής. Push-ups, κοιλιακούς, τρέξιμο και όλα τα συναφή.

Όταν κάναμε τους κοιλιακούς, κάποιος καθόταν στα πόδια μας και μετρούσε όταν οι αγκώνες μας άγγιζαν τα γόνατα ή τους μηρούς μας. Είχα αγχωθεί. Και όταν αγχώνομαι έχω αέρια. Ήξερα ότι ήμουν έτοιμος να εκραγώ, όμως ένα παιδί είχε ήδη καθίσει στα πόδια μου.

Η σφυρίχτρα έδωσε το σήμα και ξεκινήσαμε. Κρατούσα τα αέρια με όλη μου τη δύναμη κάθε φορά που ανέβαινα προς τα πάνω για τους κοιλιακούς. Ένα, δύο, τρία - και μετά όλα ξεκίνησαν. Με κάθε κοιλιακό, άφηνα και μια κλανίτσα. Τέσσερα, πριτς. Πέντε, πριτς. Έξι, πριτς. Εφτά ΠΡΡΡΡΡΡΤ.

Κάθε κλανιά ήταν λίγο πιο δυνατή από την προηγούμενη. Ντρεπόμουν όλο και πιο πολύ καθώς συνεχίζαμε, μέχρι που έγινε ξεκάθαρο ότι με άκουγαν όλοι. Και το χειρότερο; Mε κάθε κλανιά, έχανα όλο και πιο πολύ τον έλεγχο. Οι πορδές αυξάνονταν και σε ήχο και σε διάρκεια.

Το καημένο το παιδί στα πόδια μου ασφυκτιούσε. Έχοντας αηδιάσει τελείως, περίμενε να φτάσω μέχρι το δέκα και τότε ούρλιαξε και με άφησε. Όλοι γελούσαν. Κλάνοντας μέντες, έφυγα τρέχοντας από το γυμναστήριο και κρύφτηκα για την υπόλοιπη μέρα.

Ήμουν στην τελευταία τάξη του Λυκείου, στο δείπνο για τα βραβεία της ορχήστρας. Είχα διασχίσει τη μισή απόσταση έτοιμος να ανεβώ στη σκηνή, όταν ο μαθητής που ήταν πρόεδρος της ορχήστρας είπε, «Χαχα, πλάκα σου κάνω. Μπορείς να επιστρέψεις στη θέση σου.» Οπότε έκανα μεταβολή και γύρισα στη θέση μου.

Όλοι τα 'χασαν. Το βραβείο ήταν πραγματικό και όντως είχα κερδίσει. Βύθισα το πρόσωπό μου μέσα στα χέρια μου για λίγα δευτερόλεπτα και μετά σηκώθηκα ξανά, περπάτησα μπροστά, δέχτηκα την πλακέτα μου και κάθισα πάλι. Το πρόσωπό μου ήταν πιο κόκκινο και από ντομάτα.

Αυτό συνέβη πριν από έντεκα χρόνια και οι φίλοι μου ακόμα μου το θυμίζουν.

Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, ήμουν κάτι σαν το μαύρο πρόβατο. Ήμουν λίγο στην κοσμάρα μου και ήμουν γραμμένη σε μια πολύ συντηρητική καθολική σχολή, αν και δεν ήμουν ιδιαίτερα θρησκευόμενη. Όλοι μου οι συμμαθητές το ήξεραν αυτό και με κατέκριναν. Το τελευταίο εξάμηνο της τελευταίας μου χρονιάς προσφέρθηκα να φυλάξω όλα τα απαραίτητα έγγραφα ενός ομαδικού πρότζεκτ στον υπολογιστή μου. Ένα απόγευμα, το γκρουπ είχε περικυκλώσει τον υπολογιστή μου και η υπόλοιπη τάξη δούλευε ήσυχα, όταν ξαφνικά άνοιξα την οθόνη. Μια ΠΟΛΥ δυνατή και ΠΟΛΥ έντονη σεξουαλική σκηνή με τον James Dean άρχισε να παίζει, full screen στον browser μου.

Ήταν hardcore πρωκτικό. Το γκρουπ μου τρομοκρατήθηκε. Μιλάμε για πολύ θρησκευόμενα άτομα, οπότε άρχισα να τραυλίζω προσπαθώντας να βρω μια δικαιολογία.

Την επόμενη φορά που πήγα στο μάθημα «τσουτσουνίστηκα» μπροστά σε μία συμμαθήτριά μου. Για όσους δεν είναι μυημένοι, το «τσουτσούνισμα» είναι ένα παιχνίδι που έπαιζα παλιά με κάτι φίλες μου. Βρίσκαμε φωτογραφίες από πολύ τρομαχτικά πουλιά στο ίντερνετ και τα στέλναμε η μία στην άλλη· όσο πιο σιχαμερό το πουλί, τόσο το καλύτερο. Ο στόχος του τσουτσουνίσματος ήταν να στείλουμε τη φωτογραφία σε στιγμές που υπήρχαν πολλές πιθανότητες η παραλήπτης να είναι με κάποιον που μπορεί να δει το εν λόγω τσουτσούνι, έτσι ώστε να φανεί ότι τα έχει με έναν σιχαμερό τύπο με έρπητα στο πουλί του. Φοβερό παιχνίδι. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Κι εκεί που καθόμουν στην τάξη και δούλευα στην ησυχία μου, ξαφνικά το τηλέφωνό μου, το οποίο είχα ακουμπήσει με την οθόνη προς τα πάνω στο θρανίο, έλαβε ένα γραπτό μήνυμα. Εκείνη την περίοδο, είχα ένα κινητό το οποίο άνοιγε τα μηνύματα που είχαν εικόνες στην κεντρική οθόνη, ακόμα και όταν ήταν κλειδωμένη. Η ανάλυση του κινητού ήταν ΤΡΟΜΕΡΗ, οφείλω να το ομολογήσω.

Δεν κοίταξα κατευθείαν το κινητό μου, όμως άκουσα να βγαίνει μια πνιχτή κραυγή από τη διπλανή μου. Την κοίταξα και είδα ότι κοιτούσε το κινητό μου με μια έκφραση τρόμου στο πρόσωπό της. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν πραγματικά ένα φρικιαστικό τσουτσούνι.

Ζήτησα συγγνώμη. Εκείνη απομακρύνθηκε κατευθείαν και δεν ξανακάθισε ποτέ δίπλα μου. Βασικά, η θέση δίπλα μου έμεινε κενή για το υπόλοιπο εξάμηνο. Όλοι στην τάξη είχαν αηδιάσει μαζί μου.

Όλα τα σχολικά μου χρόνια ήταν ουσιαστικά μια τεράστια στιγμή αμηχανίας, αλλά υπάρχει μια συγκεκριμένη ανάμνηση που ξεχωρίζει. Ήταν στη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής στο Μεξικό. Ήμουν μεγάλος φύτουλας και με κορόιδευαν πολύ, οπότε το να βρεθώ με τα δημοφιλή παιδιά σε ξένη χώρα ήταν ένα όνειρο για εμένα. Πίστευα, αφελώς, ότι όταν θα επιστρέφαμε θα είχαμε γίνει όλοι κολλητοί και ότι οι μέρες που ήμουν ένας loser θα τελείωναν.

Στο Μεξικό, το φαγητό ήταν υπέροχο, αλλά μου σακάτευε το στομάχι. Ένα πρωί, εκεί που μαζευόμασταν όλοι, μου ξέφυγε μια κλανιά-υπερπαραγωγή. Ήταν πολύ αναπάντεχη και δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για να την κρατήσω. Μιλάμε για την πιο δυνατή και μακρόσυρτη κλανιά που υπήρχε ever. To μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στέκομαι ακίνητος- έντρομος- καθώς με «κάρφωναν» όλοι. Για το υπόλοιπο της εκδρομής, όλοι με φώναζαν Χάρι Πόρδερ, μια αναφορά στον Χάρι Πότερ, του οποίου ήμουν μεγάλος φαν. Φυσικά, όταν επιστρέψαμε στο σχολείο, το παρατσούκλι μου κόλλησε. Με συνόδευε για πάρα, πάρα πολύ καιρό.

Πάντα ήμουν πολύ αγχώδης και έχω μεγάλο παρελθόν με εμετούς σε φάσεις στρεσαρίσματος. Στην πρώτη γυμνασίου, κούρεψα κοντά τα μαλλιά μου μία μέρα πριν αρχίσει το σχολείο και τα έβαψα με ροζ και μωβ ανταύγειες. Έφτασα στο πρώτο μάθημα την πρώτη ώρα έχοντας αργήσει τριάντα λεπτά και αγχώθηκα τόσο πολύ, που σηκώθηκα, έτρεξα στο πίσω μέρος της τάξης και ξέρασα παντού.

Γύρισα προς την τάξη και είπα, «Ξέρασα».

Με κοιτούσαν όλοι και ο δάσκαλος μου είπε, «Ναι, το βλέπω».

Το φιλαράκι μου ο John κι εγώ, ήμασταν άτακτα παιδιά στην τετάρτη δημοτικού- κάτι σαν τους κλόουν της τάξης που δεν ντρεπόντουσαν κανέναν. Είχαμε ένα παιδί στο μάθημα της γυμναστικής, το οποίο πάντα προσπαθούσε να μας ακολουθήσει και να γίνει μέλος του ντουέτου μας, οπότε μια μέρα αποφασίσαμε να τον βάλουμε στα κόλπα.

Πήγαμε και οι τρεις στην τουαλέτα και αρχίσαμε να κατουράμε ο ένας δίπλα στον άλλο, το οποίο φυσικά, εξελίχθηκε σε διαγωνισμό κατουρήματος. Ήμασταν μόνοι, οπότε ολόκληρη η τουαλέτα έγινε το γήπεδό μας. Πιτσίλισα τον καθρέφτη πάνω από τον νεροχύτη με λίγο κάτουρο και μετά ο John άρχισε να κατουράει μέσα στον νεροχύτη. Ψέκασα τους θαλάμους όσο πιο πολύ μπορούσα. Περιττό να πω ότι τα πράγματα ξέφυγαν και σύντομα δεν είχε μείνει επιφάνεια που να μην είναι καλυμμένη με κάτουρο.

Το άλλο παιδί, δεν μπορούσε να ακολουθήσει, και καθόταν και μας κοίταζε να κατουράμε όλη την τουαλέτα. Φυσικά, αργότερα μας κάρφωσε. Έτσι ο John κι εγώ αναγκαστήκαμε να βοηθήσουμε τον επιστάτη να καθαρίσει την τουαλέτα, ο οποίος ήταν πολύ cool τύπος, οπότε όλα ήταν χαρά. Μας ξενάγησε στο κάφρικο underground γραφείο του, και λείψαμε από το μάθημα για μια ολόκληρη ώρα, οπότε φανταστήκαμε ότι την είχαμε γλιτώσει.

Όταν επιστρέψαμε στο μάθημα, σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ο δάσκαλός μας μας έβαλε να σηκωθούμε όρθιοι μπροστά στην τάξη και μας είπε να πούμε σε όλους τι είχαμε κάνει. Σκύψαμε τα κεφάλια και είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα, «Κατουρήσαμε τους τοίχους της τουαλέτας». Όλοι έσκασαν στα γέλια. Ακόμα και τα ωραία κορίτσια. Ποτέ δεν έχω ντροπιαστεί περισσότερο.

Περισσότερα από το VICE

Τι Μπορεί να Συμβεί Όταν Κάνεις Οτοστόπ στα Ελληνικά Νησιά

Έτσι Ζει ο Ακροδεξιός Παππούς μου

Τι Συμβαίνει με τους Θαλάσσιους Ανεμοστρόβιλους στην Ελλάδα;