Ένας Άθεος Ανάμεσα σε 40.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά

Κείμενο: Φροίξος Φυντανίδης

Το πάρκινγκ στο ΟΑΚΑ ήταν σχεδόν γεμάτο, σε κάθε είσοδο στον Ολυμπιακό χώρο υπήρχε τουλάχιστον ένας υπεύθυνος για να ελέγχει, αλλά και να σε βοηθήσει, ενώ μέσα από τα στάδιο ακούγονταν φωνές και χειροκροτήματα. Με μια πρώτη σκέψη, που συνδυάζει κόσμο και ΟΑΚΑ, το μυαλό σου πάει κατευθειάν σε ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Άντε, στη χειρότερη σε μια μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι σωστά, αν δεν ήταν 10 το πρωί του Σαββάτου - άλλωστε κανένας αγώνας και καμιά συναυλία δεν γίνονται εκείνη την ώρα. Το πρωινό άνηκε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και στη Διεθνή Συνέλευσή τους.

Χιλιάδες άνθρωποι από 51 χώρες, κατέκλυσαν την Αθήνα τη περασμένη εβδομάδα. Και από την Παρασκευή που μας πέρασε και για τις 3 επόμενες ημέρες, περίπου 40.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ για τη συνέλευση με θέμα «Να επιζητείτε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού» - ανάμεσά τους και ένας «άσχετος».

Η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν γνώριζα. Αν έκρινα από τα λόγια της γιαγιάς μου, είναι μια… αίρεση, που προσπαθούν να προσηλυτίσουν κόσμο. Και μια ματιά στην Βικιπαίδεια δεν βοηθάει και πολύ για να τους γνωρίσεις: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν επίσημη χριστιανική θρησεία με περίπου οκτώ εκατομμύρια μέλη σε 239 χώρες. Βάση της πίστης τους είναι η Αγία Γραφή, αλλά σε αρκετά θέματα διαφέρουν από τις παραδοσιακές Εκκλησίες του χριστιανικού κόσμου. Το ξεκίνημα των Μαρτύρων του Ιεχωβά έγινε πριν από 140 και πλέον χρόνια στις ΗΠΑ και οι ίδιοι αξιώνουν ότι αποτελούν αναβίωση της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας. Ίσως το πιο γνώριμο χαρακτηριστικό τους είναι το δημόσιο κήρυγμά τους, συνήθως από σπίτι σε σπίτι, αλλά είναι επίσης γνωστοί για την άρνηση στράτευσης και την άρνηση των μεταγγίσεων αίματος.Η βασική θεματολογία του κηρύγματός τους είναι ότι σήμερα η άδικη τάξη πραγμάτων βρίσκεται στις "έσχατες ημέρες" της, καθώς σύντομα ο Θεός θα αναλάβει δράση για να τιμωρήσει τους άδικους ανθρώπους και να δώσει αιώνια ζωή στους δίκαιους σε μια παραδεισένια γη. Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται από τις αρχές του 20ού αιώνα και έχουν πλήρη νομική αναγνώριση ως θρησκεία». Άρα η βόλτα από το ΟΑΚΑ το πρωί του Σαββάτου έμοιαζε… επιβεβλημένη.

Φτάνοντας στο Ολυμπιακό Στάδιο, η αλήθεια είναι ότι περίμενα να δω χριστιανικές ορθόδοξες οργανώσεις να αντιδρούν - άλλωστε αυτό γίνεται συχνά-πυκνά, ακόμα και σε θεατρικές παραστάσεις. Όμως όλα ήταν ήρεμα. Ήρεμα και οργανωμένα. Και μπαίνοντας στο στάδιο η πρώτη αίσθηση που είχες ήταν ένας συνδυασμός σοκ και δέους! Σπάνια συναντάς 40.000 ανθρώπους τόσο συντονισμένους - πιο συντονισμένοι και από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ όταν λένε συνθήματα. 40.000 άτομα που μίλαγαν διαφορετικές γλώσσες, αλλά έλεγαν τα ίδια πράγματα. Όπως εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η διαδικασία της βάφτισης σε 3 μεγάλες πισίνες, όπου συμμετείχαν περίπου 300 άτομα όλων των ηλικιών.

«Έχουν έρθει άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη» μου λέει ο Γιάννης Ρουσελιωτάκης, ένας από τους υπεύθυνους του Συνεδρίου, ένα συνέδριο που δεν γινόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα για πρώτη φορά τράβηξε τόσο πολύ πάνω του το φως της δημοσιότητας. «Είχαν γίνει προσπάθειες για Συνέλευση στην Ελλάδα το 1963 και το 1988, αλλά τελευταία στιγμή ακυρώθηκαν, καθώς υπήρχαν αντιδράσεις. Τελικά το 1998 πραγματοποιήθηκε στο τότε γήπεδο της Φιλαδέλφειας, όμως ήταν αρκετά δύσκολη η κατάσταση. Σε έναν χώρο 35.000 ατόμων μαζεύτηκαν αρκετοί περισσότεροι. Από τότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια Συνέλευση σε έναν αξιοπρεπή χώρο. Δοκιμάσαμε τα περασμένα χρόνια στο ποδηλατοδρόμιο και στο κλειστό του ΟΑΚΑ και φέτος κάνουμε τη διοργάνωση στο στάδιο» τονίζει, ενώ συμπληρώνει υπερήφανα για τις προσπάθειες που έκαναν για τον καθαρισμό του χώρου: «Περίπου 3.000 εθελοντές μπήκαν στο στάδιο τις προηγούμενες ημέρες και το καθάρισαν. Ο χώρος είχε να καθαριστεί από τους Ολυμπιακούς του 2004, άρα καταλαβαίνετε τις προσπάθειες που έγιναν». Και όπως συμπλήρωσε μεταξύ σοβαρού και αστείου «σκέψου ότι ήθελαν και άλλοι να κάνουν μια εκδήλωση αυτές τις ημέρες εδώ. Όταν όμως τους είπαν ότι είχε κλείσει ο χώρος και έπρεπε να διαλέξουν ημερομηνίες πριν ή μετά, προτίμησαν μετά καθώς ο χώρος θα ήταν καθαρός».

Η αλήθεια είναι ότι ο εθελοντισμός ξεχείλιζε αυτές τις ημέρες στο ΟΑΚΑ, πάντα υπήρχε πρόθυμος ένας άνθρωπος να σε βοηθήσει για ό,τι χρειαζόσουν. Το παρατήρησα και εγώ, κάνοντας μια βόλτα μέσα στον κόσμο. Και αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα στις 4 ώρες που βρέθηκα στη διεθνή συνέλευση.

* Ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Στην κυριολεξία. Οι πλειοψηφία των ανδρών είχαν κοντό μαλλί, ήταν ξυρισμένοι κόντρα, φορούσαν καλό παντελόνι, πουκάμισο και γραβάτα. Λες και είχαν dress code. Όπως μου τόνισαν, άλλωστε, μερικές φορές «ξεχωρίζεις εμφανισιακά με τα γένια».

* Οι γυναίκες από τα 18 έως τα 35 ήταν από τις πλέον καλοντυμένες που έχω δει. Όλες. Μακρύ φόρεμα, βάψιμο, μαλλί κομμωτηρίου. Τόσες πολλές ούτε στον γάμο της αδερφής μου.

* Κανείς δεν κάπνιζε. «Όχι, δεν είναι υποχρεωτικό να μην καπνίζεις, απλά σχεδόν όλοι το κόβουν με το πέρασμα του χρόνου» μου εξήγησαν οι διοργανωτές. Βέβαια, από την άλλη κατάλαβα ότι δεν τους αρέσει να καπνίζεις αρκετά κοντά τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι μας είπαν να πάμε ακόμα πιο έξω από τα στάδιο όταν θέλαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο με τον Αλέξανδρο.

* Και όμως, μπορούν να γίνουν 300 βαπτίσεις, σε 3 πισίνες, μέσα σε περίπου 30 λεπτά. Το είδα.

* Ποτέ ξανά δεν είχα ξαναδεί τόση ευγένεια σε τόσο μικρό διάστημα και σε έναν χώρο. Όπως ποτέ ξανά δεν είχα ακούσει τόσα πολλά «συγγνώμη». Άλλωστε στα 25 λεπτά που ήμουν όρθιος σε μια άκρη των κερκίδων και έβλεπα τις ομιλίες, ουκ ολίγοι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρθαν να με ρωτήσουν… τα πάντα. «Θέλετε να σας βρούμε θέση;», «θέλετε νερό;», «σας φροντίζουν;», «είστε καλά;» και ξανά ερώτηση για τη θέση, για νερό και για καφέ. Εντυπωσιακό. Ίσως η μοναδική φορά που ένιωσα να βρίσκομαι στον δικό μου πραγματικό κόσμο ήταν όταν ένα ζευγάρι Μαρτύρων του Ιεχωβά διαπληκτίστηκε μπροστά σε όλους. Και αυτό δεν έκανε εντύπωση μόνο σε εμένα, αλλά και στους άλλους «αδερφούς» που τους κοίταξαν με ένα βλέμμα απορίας!

* Respect στον τρόπο που οργανώθηκε η συνέλευση στο ΟΑΚΑ. Άψογη οργάνωση, ενώ για το θέμα καθαρισμού του σταδίου, πριν και μετά, πρέπει να βγάλουμε στους διοργανωτές το καπέλο. Μια καλή ευκαιρία για να δούμε πώς πρέπει να στήνονται τα events σε αυτή τη χώρα, χωρίς να αφήνουν πίσω τους το χάος μετά την ολοκλήρωσή τους.

* Όπως μου εξήγησαν είναι επιλογή και μια κατασταλαγμένη απόφαση για να γίνει κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά και όχι «υποχρεωτικό» όπως συμβαίνει με τους περισσότερους Έλληνες που δηλώνονται με τη γέννησή τους Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Άλλωστε οι περισσότεροι με τους οποίος μίλησα έγιναν Μάρτυρες στην πορεία της ζωής τους. Δεν διαφωνώ. Μόνο μια παρατήρηση: είδα πολλά παιδιά από 6 έως 15 ετών στη συνέλευση. Άρα αν μεγαλώνεις μέσα σε μια οικογένεια Μαρτύρων του Ιεχωβά πώς να μη γίνεις και εσύ στην πορεία;

Και για να λύσω την απορία στη φίλη μου Δανάη που με ρώτησε το βράδυ του Σαββάτου «δηλαδή το σκέφτεσαι να γίνεις Μάρτυρας του Ιεχωβά;», η απάντηση είναι «όχι». Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σέβομαι τη πίστη και τα πιστεύω αυτών των ανθρώπων. Άλλωστε όπως είχε πει ο Αμερικανός φίλοσοφος Ralph Waldo Emerson «η λύπη κοιτάζει πίσω, ο φόβος κοιτάζει τριγύρω και η πίστη κοιτάζει ψηλά». Το θέμα είναι τι βλέπει ο κάθε άνθρωπος όταν κοιτάζει ψηλά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.