Όταν Ερωτεύεσαι έναν «Daddy»

Το θέμα εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.

Συναντώ τον Tim στο Grindr. Είμαι 21 και αυτός 47. Είναι Μάης του 2013. Μένει στο Haight του San Francisco. Εγώ είμαι στο Stanford, που απέχει μια ώρα με το τρένο. Μοιάζει με τον Άγιο Βασίλη, είναι καραφλός με μούσια. Η μύτη του είναι μεγάλη και έντονη, τα μάτια του ψάχνουν κάτι που είμαι πολύ μικρός για να καταλάβω. Τον βρίσκω γοητευτικό.

Είμαστε στη δεύτερη μέρα του πρώτου μας ραντεβού, όταν μου λέει πως θέλει να γίνει ο «daddy» μου - ο «μπαμπάκας» μου.

Είναι μεσημέρι. Διαβάζω για το πανεπιστήμιο στον καναπέ του, ενώ εκείνος παίζει με το τηλέφωνό του. Τον ρωτάω αν είμαι ο μικρότερος με τον οποίο έχει βγει.

«Ε ναι», λέει. «Από άποψη διαφοράς ηλικίας, αυτή είναι η μεγαλύτερη. Αλλά έχω συνηθίσει να είμαι ο μπαμπάκας πια».

Μπαμπάκας. Daddy. Ένας τύπος που στα 47 του δεν έχει βρει ποτέ το ταίρι του και δεν έχει κάνει ποτέ παιδιά. Όμως, βλέπει τον εαυτό του ως «πατέρα».

«Ειλικρινά», συνεχίζει, «μου αρέσει όταν τα αγόρια με λένε μπαμπάκα».
«Γιατί;».
«Δεν είχα ποτέ πατέρα. Μας άφησε ότι ήμουν πολύ μικρός», λέει χαμηλόφωνα.
«Είναι ωραίο να είμαι αυτό. Να είμαι ο μπαμπάκας που δεν είχα ποτέ. Για αυτό είμαι έτσι».

Μου δείχνει τους μύες του και τον μεγάλο του θώρακα. Τώρα το «πιάνω». Όσο έλειπε ο πατέρας του, ο Tim έπλασε τον εαυτό του σύμφωνα με το όραμα της πατρότητας που ήθελε και ποτέ δεν είχε: ένας στιβαρός Σβαρτζενεγκερ-ικός τύπος με την καρδιά του Ντάστιν Χόφμαν.

Ο Tim δεν είναι σαν τους άλλους «daddies» που έχω συναντήσει στο οικοσύστημα των dating apps. Δεν ανήκει στην υποκουλτούρα των ανδρών εκείνων που θέλουν να πιστεύουν ότι ακόμα «το έχουν». Αυτοί είναι άλλο πράγμα. Για εκείνους, το να είσαι ένας «daddy» δεν έχει βάση τον πόνο του να μην έχεις γνωρίσει πατέρα. Για εκείνους, όλο αυτό είναι μια ιστορία για να αισθάνονται σέξι, την ίδια ώρα που τα σώματά τους έχουν αρχίσει να τους λένε και να τους δείχνουν οτι δεν είναι. Μπορεί και αυτοί να έχουν θέματα με τον πατέρα τους. Δεν έχω ιδέα.

Για τον Tim είναι πιο ξεκάθαρο. Δεν είχε ποτέ πατέρα. Τώρα, ήθελε να παίξει αυτόν τον ρόλο.

Ο Tim ήταν 3 ετών όταν ο πατέρας του παράτησε την οικογένειά του. Μεγάλωσε σε μια φάρμα στο Bakersfield, στη Νότια Καλιφόρνια. Δεν ξέρω τις ακριβείς λεπτομέρειες που τους άφησε ο πατέρας του, διότι ο Tim δεν μου είπε ποτέ.

Η μητέρα του Tim, μια νοικοκυρά μέχρι τότε, αναγκάστηκε να πιάσει μια δουλειά ως γραμματέας, για να ζήσει τον Tim και τα υπόλοιπα παιδιά της. Πλέον «σαπίζει» σε ένα γηροκομείο, μόλις μερικά βήματα μακριά από το σημείο που μεγάλωσε μόνη της τα παιδιά της.

Ο Tim σπούδασε μουσική στο UCLA, στα μέσα της δεκαετίας του '80, αλλά τελικά η δουλειά του τον βρήκε να σχεδιάζει σκηνικά για το θέατρο. Τα μαλλιά του είναι κόκκινα, αλλά όταν ήταν νέος ήταν ξανθά. Αυτό το ξέρω, επειδή λίγο καιρό αφότου αρχίσαμε να βγαίνουμε, μου έδειξε μια φωτογραφία του όπου ήταν 11 ή 12 χρονών. Λάμπει, περιτριγυρισμένος από μπαλόνια που μοιάζουν με πέη.

«Εκείνη τη στιγμή ήξερα πως ήμουν gay», λέει με χαμόγελο. «Ο πατέρας μου θα είχε φρικάρει λογικά».

Ο Tim οδηγάει με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων και το κάνει να μοιάζει σαν κάποιο είδος χορού. Στο πρώτο μας ραντεβού, με πηγαίνει σε ένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο, μερικά τετράγωνα από το διαμέρισμά του. Έχουμε πολλά να πούμε. Με γοητεύει η πολυτάραχη gay ζωή του, ενώ εκείνος διασκεδάζει με τις χαριτωμένες ιστορίες της πανεπιστημιακής μου ζωής. Ο Tim μεγάλωσε σε μια εποχή όπου «γυρίστηκαν» όλες οι αγαπημένες μου ταινίες και καταλήγουμε να κάνουμε συζητήσεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω με άτομα της ηλικίας μου. Για τη Liza Minelli και για το πόσο ταλαντούχα ηθοποιός ήταν, πριν μεταμορφωθεί σε ένα gay icon. Για το πόσο ταλέντο είχε ο Mickey Rourke, προτού αρχίσει να διαλύεται το πρόσωπό του. Όταν τελειώνουμε, με πάει στο διαμέρισμά του. Μοιραζόμαστε ένα μπουκάλι κρασί και με ρωτάει αν μπορεί να με φιλήσει. Του λέω ναι.

Βλεπόμαστε τα περισσότερα Σαββατοκύριακα και τα ραντεβού μας έχουν πάντα τον ίδιο τέλειο ρυθμό. Με πάει για φαγητό. Όταν γυρίζουμε στο διαμέρισμά του, με βάζει και ακούω τις αγαπημένες του όπερες ή τα audiobooks με τις εκθέσεις της Renata Adler. Το παίζω χαζός. Κάνω πως δεν τα έχω ακούσει ποτέ ξανά.

«Το όνομα κάτι μου λέει», του λέω κάθε φορά που μου αναφέρει τέτοια πράγματα. «Αλλά ποτέ δεν έχω διαβάσει κάτι δικό της. Απλά ξέρω ότι είναι έξυπνη».

Είναι ένας ρόλος πολύ θελκτικός, το να προσποιούμαι ότι είμαι ένα gay παιδί χωρίς κουλτούρα. Στο πανεπιστήμιο προσπαθώ διαρκώς να αποδείξω το επίπεδό μου και την εξυπνάδα μου στους ανθρώπους γύρω μου. Φοβάμαι ότι όλοι είναι πιο έξυπνοι από εμένα, ότι απλά προσπαθώ χωρίς αντίκρισμα. Στον Tim όμως δεν έχω κάτι να αποδείξω. Υποθέτει απλά πως δεν έχω γούστο. Για εκείνον, είμαι απλά ένα ακόμη παιδί μεταναστών που τα πήγε καλά στις εξετάσεις του και μπήκε στο πανεπιστήμιο. Ίσως νομίζει ότι μαζί του θα μεταμορφωθώ σε ένα άτομο με εκλεπτυσμένο γούστο. Του αρέσει να νομίζει ότι έχει ανακαλύψει σε μένα δυνατότητες που δεν γνωρίζω και που εκείνος θα τις αναδείξει.

Για μερικές εβδομάδες, είναι πολύ όμορφο και σουρεαλιστικό να παίζω τον γιο ενός άνδρα που δεν είναι ο πραγματικός μου πατέρας, ειδικά από τη στιγμή που ο πραγματικός μου πατέρας ζει στην άλλη άκρη της χώρας. Είναι άλλωστε πολύ διασκεδαστικό να προσποιείσαι όταν είσαι 21. Πέφτω με τα μούτρα σε όλο αυτό, καθώς με ηρεμεί από τα άγχη της πανεπιστημιακής ζωής. Όλο αυτό είναι ένα ψέμα. Δεν μπορεί να είναι ο πατέρας μου. Το δέρμα μου είναι μαύρο, εκείνου δεν είναι. Είναι λες και γιορτάζουμε το Halloween. Είναι ο «daddy», είμαι ο γιος. Είναι το δικό μας παιχνίδι.

Όταν όμως γυρίζω στο πανεπιστήμιο με τους φίλους μου, μιλάω για τον Tim με έναν παιδαριώδη ενθουσιασμό. Τους λέω για το πόσο ιδιαίτερο με κάνει να αισθάνομαι. Είναι ο πρώτος άνδρας στη ζωή μου που με έχει γεμίσει με τόσα κομπλιμέντα. Άλλοι άνδρες που έχω γνωρίσει με κάνουν και αισθάνομαι σκατά. Για εκείνους είμαι χαριτωμένος, αλλά καμία σχέση με υπέροχους gay κούρους που υπάρχουν στο πανεπιστήμιο.

Όχι όμως ο Tim. Για τον Tim είμαι ο πιο όμορφος twink στον κόσμο. Όταν με λέει «πανέμορφο», το λέει με μια ειλικρίνεια που είναι αδύνατον να μην γίνει πιστευτή. Τα αισθήματά του είναι αληθινά και απόλυτα, όπως ακριβώς πρέπει να είναι η αγάπη του πατέρα.

Περνάμε το καλοκαίρι μακριά ο ένας από τον άλλον. Εγώ κάνω μία πρακτική άσκηση στην Ουάσινγκτον και εκείνος ασχολείται με τη δουλειά του. Με τον χρόνο και την απόσταση ανάμεσά μας, επιτρέπω στο μυαλό μου να αρχίσει να σκέφτεται τον Tim σαν την μόνιμη σχέση μου, σαν τον γκόμενό μου. Εκείνος το επιτρέπει και μου φέρεται σαν να είμαι κάποιο αγαπημένο του κατοικίδιο.

Βγαίνουμε και με άλλους. Ο Tim με λέει περιπαικτικά «κακό παιδί» που βγαίνω σε ραντεβού. Λέμε για τα ραντεβού μας. Κάποια είναι ΟΚ, άλλα είναι απαίσια. Κανένας από αυτούς με τους οποίους βγαίνω δεν είναι τόσο μεγάλος όσο εκείνος, ενώ κανείς απο αυτούς με τους οποίους βγαίνει ο Tim δεν είναι σαν κι εμένα. Είναι όλοι λευκοί και τουλάχιστον 30 ετών. Όταν γυρίσω θα είμαστε πάλι μαζί.

Όταν γυρίζω στο Bay Area, εκείνον τον Σεπτέμβρη, ο Tim είναι η πρώτη μου προτεραιότητα όταν κατεβαίνω από την πτήση μου.

Με μαζεύει από τον σταθμό του τρένου και πάμε σε ένα ινδικό εστιατόριο κοντά στο διαμέρισμά του. Καθόμαστε δίπλα σε μια μεγάλη οικογένεια Ινδών, τους οποίους φαντάζομαι να μας κοιτούν και να μας κρίνουν. Πονάει. Μάλλον ήρθαν εδώ από τη Ινδία για να έχουν μια καλύτερη ζωή τα παιδιά τους, αλλά να, κοίτα εδώ τώρα. Έχουν κάτσει δίπλα σε μια εφιαλτική απόδειξη του τι μπορεί να κάνει η Αμερική στα παιδιά τους, το οποίο δεν μπορεί να αποφευχθεί όσο σκληρά και αν διαβάσουν. Όταν τα αγόρια σου έρθουν στη Αμερική, θα μεταμορφωθούν σε twinks που θα βγαίνουν με «μπαμπάδες» που θα έχουν τα διπλά τους χρόνια.

Εκείνο το βράδυ, είναι η πρώτη φορά που διακρίνω τις αδυναμίες του. Μετά το δείπνο, ο Tim θέλει να δούμε το Punch Drunk Love. Του λέω ότι έχω πολύ έντονο jet lag και ότι θέλω να κοιμηθώ, αλλά αυτός επιμένει. Οπότε, δέχομαι. Στριφογυρίζει μέσα στο σαλόνι του ψάχνοντας το DVD, κοπανώντας δισκάκια στο γυάλινο τραπέζι, με τα χέρια του να τρέμουν τόσο που στο τέλος το τραπέζι γίνεται χίλια κομμάτια. Τον ακούω από το σαλόνι να μου φωνάζει, θεωρώντας ότι εγώ φταίω που έκοψε το χέρι του. Του περνάω έναν επίδεσμο για να σταματήσω την αιμορραγία.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, με χωρίζει μέσω email.

«Δεν βλέπω πια τον εαυτό μου σαν ένα σεξουαλικό πλάσμα», γράφει. «Ένιωθα ότι για σένα ήμουν ένα απλό φετίχ. Είμαι απλά ένας daddy με ωραίο στήθος. Δεν νιώθω καλά».

Περιμένω ότι η πρώτη μου αντίδραση θα είναι οργισμένη -είμαι ορφανός άλλωστε- αλλά αισθάνομαι μια χαρά. Δεν με ξέρει τόσο καλά έτσι ώστε να με χτυπήσει εκεί που πονάω, που είναι άλλωστε και το χαρακτηριστικό τραύμα που αφήνουν οι πραγματικοί χωρισμοί. Ήμασταν καταδικασμένοι να αποτύχουμε σε αυτό το όμορφο μπαλέτο μεταξύ δύο ατόμων που ουδέποτε κατάλαβαν πραγματικά τους πόνους του άλλου. Όταν τελειώνει, ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα εμπλακώ ποτέ ξανά σε κάτι τέτοιο.

Μερικούς μήνες αργότερα, είμαι πλέον σε μια σχέση όπου απέχω μόλις μερικές μέρες από τον άλλον, όχι ολόκληρες δεκαετίες. Είναι τόσο ανώριμος όσο εγώ και νομίζω ότι μου αρέσει αυτό. Κάνει τους καυγάδες μας πιο έντονους, πιο πικρόχολους, πιο ουσιώδεις. Οι προσβολές του πονάνε περισσότερο, επειδή ξέρει πού να χτυπήσει και έτσι ακριβώς το θέλω.

Στο μεταξύ, ο Tim και εγώ κρατάμε μια κάποια επαφή. Ανά μερικούς μήνες τον ρωτάω τι κάνει, λαμβάνοντας στακάτες απαντήσεις. «Καλά. Είμαι μια χαρά. Ελπίζω κι εσύ το ίδιο». Τα διαστήματα μεταξύ των email μας γίνονται όλο και μεγαλύτερα, μέχρι που σταματούν τελείως.

Αυτές τις ημέρες, ο Tim σπάνια μπαίνει στo Facebook. Νομίζω ότι είναι στην Πράγα τώρα, αλλά ήταν να γυρίσει στο Σαν Φρανσίσκο. Ποιος ξέρει αν είναι με κάποιον, αν νιώθει πάλι ενεργός σεξουαλικά; Ίσως ακόμα ψάχνει έναν «γιο» για να αγαπήσει, ώστε να νιώσει μια στοργή που δεν είχε νιώσει ο ίδιος. Ίσως απλά να τα παράτησε.

Βρίσκω όμως τον εαυτό μου να αναρωτιέται περισσότερο για τον πατέρα του Tim, από όσο για τον ίδιο τον Tim. Κάνω πολλές προσπάθειες να τον φανταστώ και τελικά καταλήγω σε μια εικόνα που τον παρουσιάζει ως αρκετά μονολιθικό.

Με τον καιρό, ο Tim κατάλαβε πως δεν ήταν φτιαγμένος για πατέρας. Τα όνειρα που είχε, για να γίνει πατέρας, ήταν αφελή: μικρά, ελάχιστα δώρα μιας αγάπης άνευ όρων, χωρίς όμως την σκληρή δουλειά που χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ίσως, τελικά κάποια στιγμή το πράγμα να είναι απλό: όλοι μας καταλήγουμε να είμαστε σαν τους πατεράδες μας.

*Τα ονόματα έχουν αλλάξει

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.