Σκηνές Πραγματικού Σεξ στη Μεγάλη Οθόνη

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Όπως ενδεχομένως έχετε ακούσει, η νέα ταινία του Gaspar Noe με τίτλο Love, περιλαμβάνει μια σειρά από σκηνές πραγματικού σεξ. Πολύς κόσμος που δεν θεωρεί τον εαυτό του πουριτανό για κανέναν λόγο, έχει σπεύσει να απορρίψει την ταινία ως ένα κοινό πορνογράφημα μεταμφιεσμένο σαν καλλιτεχνικό δημιούργημα. Αυτό που ίσως να μην αντιλαμβάνονται είναι πως οι σκηνές σκληρού και ωμού σεξ δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο στα κινηματογραφικά φεστιβάλ, τα σημαντικότερα των οποίων λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη.

Ίσως να μην είμαι και απόλυτα αντικειμενικός, αλλά έχω την αίσθηση πως υπάρχουν πολλές ταινίες τα τελευταία χρόνια -τις οποίες έχουν λατρέψει οι κριτικοί- που κάνουν χρήση τέτοιων σεξουαλικών πρακτικών για να αφήσουν το σημάδι τους στο κοινό. Ταινίες όπως το Nymphomaniac, το Starlet και το Stranger by the Lake, είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Το Love είναι η τελευταία δημιουργία που μπαίνει στη συγκεκριμένη ομάδα ταινιών, αλλά σίγουρα απέχει πολλά χρόνια πλέον από την πρώτη.

Ένα πρώτο παράδειγμα ήταν το Song of Love, μια γαλλική ταινία μικρού μήκους, που γυρίστηκε το 1950. Η ταινία του Jean Genet έχει ως θέμα της έναν σωφρονιστικό υπάλληλο ο οποίος «τη βρίσκει» με το να βλέπει έναν κρατούμενο να αυνανίζεται και τον οποίον εν τέλει αναγκάζει να πάρει το όπλο του στο στόμα του. Η ταινία απαγορεύτηκε όχι μόνο για τις ωμές σκηνές της αλλά και για τις ιδιαίτερα έντονες ομοφυλοφιλικές της θεματικές, τις οποίες πολλοί θεώρησαν ιδιαιτέρως προβληματικές. Εξαιτίας του ντόρου που δημιούργησε η ταινία του, ο Grenet δεν σκηνοθέτησε ποτέ ξανά.

Μέσα στις επόμενες δεκαετίες, ακολούθησαν το παράδειγμά του κι άλλες ευρωπαϊκές ταινίες, όπως το Gift (Δανία, 1966), το Hotel by the Hour (Δυτική Γερμανία, 1970) και το They Call Us Misfits (Σουηδία, 1968). Για ένα χρονικό διάστημα, οι ταινίες έβγαιναν σχεδόν αποκλειστικά από τη Σκανδιναβία. Ο Jens Jorgen Thorsen, το 1970, διασκεύασε το Quiet Days in Clichy του Henry Miller, διατηρώντας ως κομμάτι της κινηματογραφικής του μεταφοράς όλες εκείνες τις σκληρές σεξουαλικές σκηνές του πρωτότυπου υλικού και έφτασε πολύ κοντά στο να αποσπάσει την οικονομική υποστήριξη του Danish Film Institute, μέχρι που παρενέβη ο Πάπας Παύλος ο 6ος υποστηρίζοντας πως η ταινία ήταν βλάσφημη προς τη θρησκεία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες πάλι, τα πράγματα ήταν εξίσου πουριτανικά. Έστω κι αν ο John Waters ανέδειξε, με το Pink Flamingos, την Divine σε ηρωική φιγούρα της ποπ κουλτούρας, δημιουργώντας μια ταινία που εν τέλει απαγορεύτηκε σε ανοιχτόμυαλες χώρες όπως η Αυστραλία, η Νορβηγία και ο Καναδάς.

Η πιο αξιοσέβαστη ταινία που μας χάρισε αληθινό σεξ είναι το ιαπωνικό In the Realm of the Senses, η οποία κατάφερε να γυριστεί μόνο και μόνο επειδή αναγνωρίστηκε επίσημα ως γαλλική παραγωγή. Ο Nagisa Oshima κέρδισε τον θαυμασμό αλλά και τις αποδοκιμασίες, εξίσου κατά τη διάρκεια της καριέρας του, πόσο μάλλον με αυτήν του τη δημιουργία. Ο έντονος σεξουαλικός χαρακτήρας της ταινίας ήταν αυτός που την οδήγησε να βρει τον μπελά της με τις κινηματογραφικές αρχές σε Αμερική, Αγγλία, Καναδά και Πορτογαλία. Ενώ και στην πραγματική της «γενέτειρα», την Ιαπωνία, τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλύτερα.

[daily_motion src='//www.dailymotion.com/embed/video/x2k7bhw' width='640' height='360']

Παρόμοια προβλήματα αντιμετώπισε και το Caligula, μια ταινία που σίγουρα δεν έχει τις ίδιες καλλιτεχνικές αρετές, αλλά έχει μείνει και αυτή στην ιστορία για τις σεξουαλικές της σκηνές. Η εν λόγω δημιουργία, που ίσως να αποτελεί και την πιο ακριβή παραγωγή σε αυτήν την λίστα (κόστισε 17,5 εκατομμύρια δολάρια το 1979), περιλαμβάνει ένα ολόκληρο όργιο, καθώς και μια σειρά άλλων σεξουαλικών περιπτύξεων. Ο Al Pacino και ο William Friedkin ακολούθησαν έναν χρόνο αργότερα με το περίφημο Cruising, με τον Pacino στον ρόλο ενός αστυνομικού που ερευνά μια σειρά φόνων που λαμβάνουν χώρα στην gay club σκηνή της Νέας Υόρκης.

Το μεγαλύτερο μέρος των σεξουαλικών σκηνών που βλέπουμε να διαδραματίζονται στην ταινία είναι αληθινές, όχι πως αυτό βέβαια είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Στο μεταξύ, ο Friedkin, με αυτήν του την ταινία, κατάφερε να διαλύσει το «καλό» όνομα που είχε χτίσει με το French Connection και τον The Exorcist.

Κανείς όμως από τους παραπάνω σκηνοθέτες δεν πήρε μια τόσο αμφισβητήσιμη απόφαση όσο αυτή που πήρε ο Vincent Gallo, που στην ταινία του The Brown Bunny, δέχεται στοματικό σεξ -μέχρι τέλους- από την Chloe Sevingny. Η ταινία δέχτηκε σφοδρή κριτική όταν έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Καννών του 2003, οδηγώντας σε μια οργισμένη ανταλλαγή «φιλοφρονήσεων» μεταξύ του Gallo και του Robert Ebert, ο οποίος τη χαρακτήρισε ως τη χειρότερη ταινία που είχε παιχτεί ποτέ στις Κάννες.

[daily_motion src='//www.dailymotion.com/embed/video/x2wonb5' width='640' height='360']

Δεν είχαν όλοι βέβαια την ίδια άποψη με τον Ebert για την ταινία (αξίζει να σημειωθεί πως ακόμα και ο ίδιος δεν ήταν τόσο αρνητικός όταν παρακολούθησε μια μικρότερη και σαφώς αλλαγμένη εκδοχή της ταινίας), αλλά το The Brown Bunny εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται και να αναγνωρίζεται με βάση αυτήν την περίφημη σκηνή, κάτι που από μόνο του αποτελεί ένα λαμπρό επιχείρημα γιατί ΔΕΝ πρέπει να συμπεριλαμβάνει κανείς σκηνές ωμού σεξ στις ταινίες του. Τις περισσότερες φορές αποσυντονίζει και καταλήγει να περιορίζει την εκάστοτε δημιουργία.

Για το αν τέτοιες σκηνές προσθέτουν κάτι τελικά, αυτό εξαρτάται από την ταινία. Στο Starlet για παράδειγμα, μια ταινία με θέμα μια πορνοστάρ που δουλεύει στην κοιλάδα του San Fernando, τέτοιες σκηνές λειτουργούν και δένουν με την ιστορία. Το ίδιο ισχύει και για το Nymphomaniac του Lars Von Trier. Εκεί, όπου λειτουργούν, ο θεατής νιώθει τις εν λόγω σκηνές ως κομμάτια της ταινίας, που δένουν με τον ρυθμό της. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν σκέφτεσαι καν αν σε σοκάρουν, διότι οι εν λόγω σκηνές βοηθούν την ιστορία και όχι τον σκηνοθέτη.

Περισσότερα από το VICE

Η Τριπλή Τιμωρία στο Κολαστήριο του Κορυδαλλού

Η Εμμονή στα Social Media Μπορεί να σου Διαλύσει τη Ζωή

In Photos: Οι Μαθητές Ξανά στους Δρόμους