Όσοι αγωνιζόμαστε στα συγκεκριμένα πρωταθλήματα (συμπεριλαμβανομένων φυσικά των 6x6, 7x7 κ.λ.π.) τους έχουμε δει, έχουμε τσακωθεί και πολλές φορές έχουμε γελάσει, στα κρυφά, με αυτούς. Ο λόγος για τις καλτ φιγούρες που συναντάς σε ένα γηπεδάκι mini soccer. Προσωπικά, μεγάλο ρόλο που ακόμα αγωνίζομαι σε ένα από αυτά, παίζει το γεγονός πως έρχομαι σε επαφή με τους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Έχω επιλέξει τη θέση του τερματοφύλακα στην ομάδα που κατεβάζουμε ώστε να απολαμβάνω ανενόχλητος τις παράλογες αντιδράσεις τους, τα συνεχόμενα παράπονα τους στον διαιτητή και την κορύφωση της ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους σε πλήρη δράση.

Αποφάσισα λοιπόν, μετά από κάποια χρόνια ακούσιας έρευνας, να μαζέψω σε μια μικρή λίστα τις αγαπημένες μου κατηγορίες καλτ φιγούρων που έχω συναντήσει, μέχρι στιγμής, στα ελληνικά γήπεδα 5x5.

Τον καταλαβαίνεις από την στιγμή που πατάς το πόδι σου στο γήπεδο. Συνήθως είναι αιώνιο ταλέντο το οποίο αγωνίζεται σε ημιερασιτεχνικό πρωτάθλημα το οποίο όμως προτιμά να αναφέρει ως «ημιεπαγγελματικό».

Με δυο λόγια, βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο.

Οι ημιεπαγγελματίες ποδοσφαιριστές, έχουν συνήθως ξυρισμένα πόδια μιας και θεωρούν πως οι τρίχες στα πόδια τους μειώνουν την τελική ταχύτητα στα ματς παραμονής στο Α' τοπικό της ΕΠΣ Αθηνών. Στη συνέχεια και ενώ κάνουν ζέσταμα, κάνουν δύο - τρία προβαρισμένα κολπάκια με την μπάλα πριν την σουτάρουν δυνατά στην εστία. Νομίζω πως το θεωρούν σαν προειδοποιητική βολή ή πως θέλουν να τρομάξουν τον αντίπαλο (που την ίδια στιγμή κάνει χαβαλέ με τους φίλους του αντί για ζέσταμα και δεν τον κοιτάει καν). Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δίνουν συνεχώς οδηγίες και ενθαρρύνουν τους συμπαίκτες τους με κλαρινο-επίθετα του τύπου «ψηλέ», «παικταρά» ή «εργαλείο». Το τελευταίο το έχω ακούσει μεν, αλλά είναι πιο σπάνιο.

Όποιος κάνει το λάθος να τον μαρκάρει θα γίνει δέκτης μιας απύθμενης οργής επειδή, φυσικά, μπορεί να τον τραυματίσει και να μην μπορεί να αγωνιστεί το Σάββατο στο τοπικό ντέρμπι. Είναι επίσης σχεδόν σίγουρο πως σε κάποιο σημείο του αγώνα θα κάνει παράπονα στον διαιτητή χρησιμοποιώντας κάποια από τις εξής ατάκες:

Ο ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής συνήθως κάνει ντους στο γήπεδο (γιατί πρέπει να δείξει πως έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια) και φυσικά, αν γίνει κάποιος καυγάς είναι ο πρώτος που, σαν έμπειρος, πάει και χωρίζει τους εμπλεκόμενους με διδακτικό ύφος.

Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι η αγαπημένη μου. Είναι ο τύπος που σκάει στο γήπεδο με σακίδιο γνωστής μάρκας αθλητικών ειδών, αλλάζει επιτόπου φορώντας πάντα μια καλοσιδερωμένη εμφάνιση ομάδας και οποιοδήποτε αντικείμενο αθλητικού εξοπλισμού θεωρείται νόμιμο από την FIFA. Θα φορέσει ολοκαίνουρια ποδοσφαιρικά παπούτσια τελευταίας τεχνολογίας, επικαλαμίδες, περικάρπιο, προστατευτικά γυαλιά (τύπου Ντάβιτς), ίσως το ζιβάγκο που φοράνε μέσα από τη φανέλα οι παίκτες τον χειμώνα, συνοδευόμενο από κορδέλα για τα μαλλιά. Αν παίζει τερματοφύλακας, προσθέστε επιγονατίδες και φυσικά, τα αυθεντικά γάντια του Buffon.

H πραγματική ομορφιά αυτού του χαρακτήρα αναδύεται την στιγμή που θα πάρει την μπάλα στα πόδια του. Αφού σε έχει «ψαρώσει» εκατό φορές περισσότερο από όσο θα ήθελε να σε ψαρώνει ο ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής, γίνεται, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κατοχής, από βασιλιάς, ποντικός.

Είναι παντελώς άσχετος.

Σε κάθε ματς μοιράζει είκοσι λάθος πάσες, κάνει τρία πολύ κακά σουτ και τρέχει στις λάθος θέσεις, μπερδεύοντας τους συμπαίκτες του, με ένα στυλ που θυμίζει πιο πολύ βάδην παρά τρέξιμο.

Συνήθως, στο τέλος του αγώνα, είναι ο πρώτος που θα αλλάξει και θα πληρώσει ενώ οι υπόλοιποι κάνουν ακόμη διατάσεις και θα φύγει για να κοιμηθεί νωρίς γιατί έχει να πάει το πρωί στο γραφείο (εννοείται πως δουλεύει σε γραφείο) όπου θα διηγηθεί στους συναδέλφους του τα «μαγικά» που έκανε. Αν θέλει να ρίξει και κάποια από τη δουλειά, μάλλον θα κουτσαίνει, λέγοντας πόσο σκληρά τον μάρκαραν το προηγούμενο βράδυ, γιατί δεν είχαν κανέναν άλλο τρόπο να τον κόψουν οι αντίπαλοι παίκτες.

Η ομάδα γραφείου είναι, πιστεύω, μια από τις πιο καλτ και κλασικές περιπτώσεις σε αυτά τα πρωταθλήματα. Όλα τα γηπεδάκια φιλοξενούν ομάδες γραφείου.

Η ιστορία έχει ως εξής.

Κάποια στιγμή, σε κάποιο γραφείο της εκάστοτε περιοχής, άρχισε μια κουβέντα σχετικά με τις επιδόσεις που είχε ο κάθε ένας από τους συμμετέχοντες σε νεαρή ηλικία. Το ένα έφερε το άλλο και κάποιος έριξε την ιδέα να κανονίσουν έναν φιλικό αγώνα μεταξύ τους. Μαζεύτηκαν λοιπόν δέκα «Zidane» ηλικιακού γκρουπ 35-50 χρονών και έπαιξαν. Κάποιοι από αυτούς σχεδόν έπαθαν καρδιακό βάζοντας τέλος στην καριέρα τους, ενώ άλλοι απλώς απογοητεύτηκαν που δεν μπορούν να κάνουν πια όσα είχαν κάποτε «διδάξει» στις αλάνες. Έτσι έμειναν πέντε με έξι «παντανέοι» που αποφάσισαν να κατεβάσουν ομάδα στο τοπικό γηπεδάκι.

Είναι από τις ομάδες που ξέρεις ότι θα τις κερδίσεις πριν καν μπεις για ζέσταμα. Συνήθως συζητούν επαγγελματικές αηδίες πριν μπουν στο γήπεδο ενώ στο ζέσταμα μόνο που δεν βγάζουν ψησταριά και κλαρίνα.

Συνήθως είναι οι ουραγοί του πρωταθλήματος (το λεγόμενο μπόνους) και δεν τους νοιάζει.

Τίμιοι.

Έρχονται με την κλασική φόρμα λυκείου ενώ φοράνε από πριν τα ποδοσφαιρικά. Δεν είναι απαραίτητα καλή ομάδα. Πριν μπείτε για ζέσταμα, κοιτάνε την ομάδα σου σαν να περιμένουν να τους πεις «Τι κοιτάς ρε;» και να αρχίσει η μανούρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τσακωθείς.

Στο ζέσταμα συνήθως απλά σουτάρουν με δύναμη στο τέρμα γιατί «warming up is for pussies» και ανυπομονούν για τη σέντρα. Τα πρώτα δέκα λεπτά κυλούν ομαλά μέχρι να γίνει κάτι από τα εξής:

Τις πιο πολλές φορές αυτές οι ομάδες μετά από δύο - τρεις αγωνιστικές αποβάλλονται από το πρωτάθλημα και δεν τους βλέπεις ξανά.

Οι παλαίμαχοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές είναι η πιο ιδιαίτερη κατηγορία. Είτε κατεβαίνουν σαν ομάδα, πολλοί μαζί, είτε παίζει έστω ένας σε κάποια, θα χάσεις. Τον παλαίμαχο επαγγελματία δεν τον καταλαβαίνεις με τη μία με αποτέλεσμα να μην τον «ζυγίσεις» σωστά και ίσως μπεις χαλαρά στον αγώνα. Μετά το πρώτο γκολ που θα βάλει με ένα «σουτ φωτοβολίδα», που λέει μια ψυχή, από το κέντρο θα συνειδητοποιήσεις πως όλα έχουν τελειώσει.

Οι ομάδες των παλαίμαχων επαγγελματιών είναι πάντα σε αυτές που φτάνουν στους τελικούς αλλά σχεδόν ποτέ δεν «το σηκώνουν» γιατί δεν θέλουν να δίνουν στόχο.

Σε μία χώρα που όλοι είμαστε ισάξιοι του Ronaldo (έχω ακούσει την ατάκα «κοίτα ποιοι παίζουν μπάλα ρε» από γνωστό μου, ημιεπαγγελματία ποδοσφαιριστή σε χαμένη ευκαιρία κατά τη διάρκεια el clasico), είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να θέλει να παίξει τέρμα. Έτσι, οι περισσότερες ομάδες βρίσκουν κάποιον που είναι πολύ κακός ή παίζουν εναλλάξ τη θέση, πράγμα το οποίο συνήθως κοστίζει στο τέλος. Όταν βρεθεί όμως ένας καλός τερματοφύλακας, πέφτουν όλοι πάνω του σαν τα κοράκια.

Ένας καλός τερματοφύλακας σε 5x5 δίνει το τηλέφωνο του σε άντρες πιο πολλές φορές και από μια όμορφη γυναίκα το Σάββατο.

Μετά από δύο μήνες αναγκάζεται να αλλάξει αριθμό γιατί τον πρήζουν καθημερινά άγνωστοι άντρες που ψάχνουν με αγωνία έναν κέρβερο κάτω από τα δοκάρια.

Αυτός είμαι εγώ. Σταματήστε να με παίρνετε τηλέφωνο…

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.