Ο Φωτογράφος που Απαθανάτισε τον Παππού του στο Φέρετρο

Ο παππούς μου πέθανε την άνοιξη του 2014. Δεν ήταν έκπληξη για κανέναν από εμάς. Τα τελευταία δυο χρόνια έμοιαζε να είχε «παραιτηθεί» από τη ζωή. Δεν ξέρω αν σκεφτόταν ότι θα πεθάνει, αν το περίμενε ή αν το φοβόταν. Δεν το νομίζω. Ήταν 87 χρονών.

Η αδερφή μου και εγώ βοηθήσαμε τον νεκροθάφτη να τον ετοιμάσει στο φέρετρό του. Τον ντύσαμε με το καλύτερο κουστούμι και του φτιάξαμε τα μαλλιά - ήταν η τελευταία χάρη μας προς αυτόν. Ίσως ήθελα να «καλύψω» το γεγονός ότι δεν τον επισκεπτόμουν τόσο συχνά. Η συνείδηση μου δεν ήταν καθαρή σε αυτό το θέμα.

Ο παππούς μου και εγώ δεν ήμασταν πολύ κοντά, επειδή με τη γιαγιά μου έμεναν μακριά απ την πόλη που μεγάλωσα. Μόνο όταν η κατάσταση του άρχισε να επιδεινώνετε άρχισα να τον επισκέπτομαι πιο συχνά και αυτές οι επισκέψεις δεν ήταν εύκολες - ο παππούς μου είχε χάσει την ακοή του και η γιαγιά μου είχε χάσει αρκετά τη μνήμη της. Έκανε τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά και αυτός καθόταν σε ένα τραπέζι και χαμογελούσε χωρίς να ξέρει για τι μιλάμε. Τουλάχιστον φαινόταν ικανοποιημένος που ακόμα με αναγνώριζε.

Όταν ήμουν παιδί, είχα περίεργη εικόνα για αυτόν. Μου φαινόταν πολύ αυστηρός απέναντί μου, για αυτό κράτησα μια κάποια απόσταση. Δεν του άρεσαν οι τρέλες που κάνουν τα παιδιά. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο τρόπος του για να μου διδάξει πως φέρονται οι σωστοί άνθρωποι.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Φιλανδία -από εκεί από οπού είμαι- δεν ξέρουν ότι μπορούν να ντύσουν τον νεκρό. Και αν το ξέρουν, πιθανότατα να μην θέλουν να το κάνουν. Ο θάνατος θεωρείται ταμπού ακόμα και σήμερα. Υποτίθεται δεν πρέπει αν μιλάς για αυτό, πόσο μάλλον να τον φωτογραφίσεις. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως δεν θέλουμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας την θνησιμότητα μας.

Η ετοιμασία του παππού μου ήταν μια όμορφη εμπειρία. Ο χρόνος φαινόταν να είχε σταματήσει. Όλες μου οι αναμνήσεις από αυτόν είχαν γίνει πιο δυνατές, πιο ισχυρές. Τον είχα φωτογραφίσει πολλές φορές παλιότερα και πάντα είχε αυτή την καταπληκτική παρουσία. Αυτή είναι η τελευταία μας φωτογραφία μαζί – αν και κατά κάποιον τρόπο δεν ήταν αυτός εκεί. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον παππού μου.

Κοιτώντας τις φωτογραφίες τώρα, με πηγαίνουν πίσω στις στιγμές που τον έβλεπα στο φέρετρο. Στις φωτογραφίες φαίνεται να είναι άνετα. Και εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η αίσθηση της παρουσίας. Με κάποιον τρόπο, μετά από αυτό, νιώθω πιο κοντά του.

Οι φωτογραφίες είναι από τη σειρά «To Bury a Father» του Kimmo Metsäranta.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.