Το πρωί της Κυριακής (11/1) πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι με πρωτοβουλία του Γάλλου Υπουργού Εσωτερικών, Μπερνάρ Καζνέβ, μια έκτακτη διεθνής συνάντηση κατά της τρομοκρατίας. Ανάμεσα στους ομοτράπεζους Υπουργούς Εσωτερικών της, προ μηνών συσταθείσας, «G10» -των κρατών δηλαδή (Πολωνία, Σουηδία, Βέλγιο, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία, Ιταλία, Δανία, Αυστρία Ολλανδία) που πλήττονται από το φαινόμενο των τρομοκρατικών επιθέσεων- κάθισε και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος με την ιδιότητα του Ευρωπαίου Επιτρόπου Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας. Από τη συζήτηση, σύμφωνα με τον Έλληνα Επίτροπο, προέκυψε ένας επαναπροσδιορισμός των ευρω-αναγκών στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Ποιες είναι αυτές; Περαιτέρω ενίσχυση των τρόπων πρόληψης για την αποφυγή της ριζοσπαστικοποίησης των ατόμων, συνεργασία με τις εταιρείες παρόχους του διαδικτύου ώστε να αναγνωρίζεται και να αποσύρεται περιεχόμενο που υποκινεί τον τρόμο, βελτίωση των μέσων κατά του ξεπλύματος χρήματος και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας αλλά και η σύσταση ενός ευρωπαϊκού συστήματος διαβίβασης δεδομένων για τις μετακινήσεις των επιβατών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Λίγη ώρα αργότερα ο Υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, Έρικ Χόλντερ, ανακοίνωνε πως η διεθνής διαβούλευση κατά του «βίαιου εξτρεμισμού σε ολόκληρο τον κόσμο» δεν σταματά εδώ: Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα φιλοξενήσουν, στις 18 Φεβρουαρίου στην Ουάσινγκτον, σύνοδο κορυφής, η οποία θα εξετάσει εκ νέου το πλέγμα των «απαιτούμενων μέτρων».Δε χρειάζεται να είναι κανείς το μέντιουμ Ωρίωνας για να δει προς τα που οδεύουν τα πράγματα – σιγά σιγά οικοδομείται ένα νέο κοινωνικό μοντέλο, στη βάση του οποίου καλλιεργείται το καταβροχθιστικό δίλημμα «ασφάλεια ή ελευθερία;». Η κουβέντα, ασφαλώς, δεν είναι καινούρια. Από αρχαιοτάτων χρόνων, φιλόσοφοι και στοχαστές, «χαρτογράφησαν» την ταραγμένη σχέση των δύο δημοκρατικών αγαθών. Σήμερα, βέβαια, το «δίλημμα» δεν είναι παρά μια βολική κυβερνητική πρόφαση βασισμένη στο σύνδρομο του γενικευμένου φόβου. Οι κυβερνήσεις, «ανίκανες» να «συγχρονίσουν» αρμονικά την ελευθερία με την ασφάλεια προχωρούν -με «όχημα» τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας- σε μια «αναγκαία» και «εξευγενισμένη» περιστολή των ατομικών ελευθεριών που μόνο στόχο έχει τη μεθοδευμένη διεύρυνση του κοινωνικού ελέγχου και την ποινικοποίηση όσων συμπεριφορών «στρέφονται» κατά των δομών εξουσίας. Στον αντίποδα, οι τρομοκρατημένοι πολίτες, μπρος στους κινδύνους των καιρών, εκχωρούν αδιαμαρτύρητα μέρος των συνταγματικών δικαιωμάτων τους στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας.
Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές που προειδοποιούν ότι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος διαρκούς επιτήρησης και έκτατων περιορισμών, δεν θα επιφέρει στην πραγματικότητα ούτε μείωση της τρομοκρατίας, ούτε περισσότερη ασφάλεια - παρά μονάχα γενικευμένη αβεβαιότητα και ένα νέο είδος φόβου. Αρκεί μια ματιά στα μέτρα που ελήφθησαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου αλλά και έπειτα από τα «τυφλά» χτυπήματα σε Μαδρίτη και Λονδίνο – πέτυχαν άραγε το σκοπό τους; Η αιματηρή επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo αποδεικνύει ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας απαιτεί διαφορετικά «εργαλεία» για να ερμηνευτεί -η συνεχής προώθηση οργουελικών μέτρων ασφαλείας και οι πολύπλευροι έλεγχοι, όσο «χρήσιμοι» και «απαραίτητοι» κι αν φαντάζουν λόγω των διεθνών συνθηκών, εν τέλει απλώς συσκοτίζουν τα πράγματα και υπηρετούν κατ' επίφαση, μονάχα, δημοκρατικές πολιτικές.Επί της ουσίας, το μόνο που θα καταφέρει ένα αυστηρότερο πλέγμα μέτρων είναι να εδραιώσει, εξόχως ειρωνικά, την παραβίαση των δικαιωμάτων εκατομμυρίων πολιτών και μάλιστα στο όνομα της διασφάλισής τους.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
