Γιατί ΔΕΝ Πρέπει να Καταργηθούν οι Φοιτητικές Παρατάξεις στις Σχολές

Photo: flickr/Rhodopa Διαβάζοντας το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο VICE «Γιατί Δεν θα Πρέπει να Υπάρχουν Φοιτητικές Παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο» ζήτησα να εκφράσω την διαφωνία μου και να εκθέσω την δική μου άποψη απέναντι στο ζήτημα.

Απόφοιτος κι εγώ του Παντείου όπως η Δανάη, όταν πέρασα την είσοδο του Πανεπιστημίου -επίσης το 2007- με «τσάκωσε», κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, ένας τύπος με γαλάζιο μπλουζάκι, καλωδιωμένος με hands-free, με σκοπό να με οδηγήσει στην γραμματεία. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά κι  έναν άλλο τύπο με πράσινο μπλουζάκι που με «διεκδικούσε», για να ακούσει τελικά την απάντηση «Φίλε την πρόλαβα», λες και ήμουν το τελευταίο κομμάτι πίτσας στο τραπέζι. Όπως θυμάμαι ακόμα και το σλάλομ που είχα κάνει τη στιγμή του «καυγά» για να ξεγλιστρήσω, αφήνοντας πίσω τους δύο τύπους να συνεχίσουν μόνοι τους το ροντέο.

Κάπου εκεί ξεκίνησε για εμένα η αηδία απέναντι στις μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις, αηδία η οποία επιβεβαιωνόταν κάθε φορά που έβλεπα τρικάκια που με καλούσαν στα μπουζούκια, αφίσες με σεξιστικά συνθήματα και κυρίως έλλειψη πολιτικών επιχειρημάτων για κάθε μεγάλο ζήτημα που άνοιγε εντός κι εκτός του Πανεπιστημίου. Με τα χρόνια και μετά από συνελεύσεις και συνελεύσεις καταλάβαινα ότι σκοπός τους τελικά δεν είναι να ανοίξουν τον πολιτικό διάλογο εντός των Σχολών, αλλά να αποπροσανατολίσουν τάζοντάς σου το καλύτερο δωμάτιο στη Μύκονο, τις S.O.S. σημειώσεις και γιατί όχι το ίδιο το πτυχίο.

Γιατί λοιπόν μετά από όλη αυτήν την αηδία συνεχίζω να πιστεύω ότι οι φοιτητικές παρατάξεις είναι αναγκαίες μέσα στη σχολές; Είναι απλό.

Σε ένα Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, όπως το Πάντειο αν ένα πράγμα που διδασκόμαστε είναι ότι η πολιτικοποίηση είναι θεμελιώδες στοιχείο του ενεργού πολίτη. Το ζήτημα δεν είναι να καταργήσουμε τις φοιτητικές παρατάξεις. Το στοίχημα είναι να τις κάνουμε να λειτουργούν για το σκοπό που έχουν συσταθεί. Να ανοίγουν τον πολιτικό διάλογο εντός των πανεπιστημίων, να διαμορφώνουν συνειδήσεις, να προασπίζουν τα συμφέροντα των φοιτητών και των καθηγητών, να δίνουν μία προοπτική στη νεολαία και να γίνονται η σπίθα για την αλλαγή.

Θα πρέπει λοιπόν πρώτα, ανοίγοντας αυτόν τον διάλογο να εξετάσουμε ποια θα πρέπει να είναι η φύση του πανεπιστημίου. Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο που θα προσφέρει αποστειρωμένες γνώσεις ή ένα πανεπιστήμιο που θα διαμορφώνει ανθρώπους και προσωπικότητες; Αυτό που κατάλαβα όλα αυτά τα χρόνια από τις σπουδές μου είναι πως τα πάντα λειτουργούν ως εργαλείο για να ερμηνεύω το τι συμβαίνει γύρω μου. Ο ρόλος του πανεπιστημίου είναι να δημιουργεί πρώτα πολίτες κι έπειτα επαγγελματίες. Κι αυτό δεν το κάνει καλώς ή κακώς το πρόγραμμα σπουδών.

Τα αιτήματα που έχουν οι φοιτητές δεν μπορούν να τα διεκδικούν ατομικά. Δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Άλλωστε, οι φοιτητές θέτουν αιτήματα και πέραν των φοιτητικών που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Επίσης, η λύση δεν μπορεί να είναι μία Ενιαία Φοιτητική Ένωση, που μέσα σε αυτή θα είναι άτομα όλων των πολιτικών φρονημάτων. Στις εκλογές, ακόμα και στις φοιτητικές δεν ψηφίζουμε άτομα -τον φίλο μας, τον γκόμενό μας, τον ωραίο της Σχολής. Ψηφίζουμε πολιτικές θέσεις που θα δώσουν λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Και πρέπει να είναι ευδιάκριτος ο ρόλος κάθε εκπροσώπου, όπως και οι ιδέες του.

Οι φοιτητικές παρατάξεις απαξιώνονται γιατί παράλληλα απαξιώνονται και τα κόμματα και η πολιτική στο σύνολό της. Τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα που έχουμε τα τελευταία χρόνια από τις φοιτητικές εκλογές συμβαδίζουν και με την εικόνα που έχουμε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και η αποχή; Η αποχή σχετίζεται και με την απαξίωση των δύο μεγάλων παρατάξεων και με την αδυναμία των αριστερών σχημάτων πολλές φορές να πείσουν για τη σημασία της συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες και τα συλλογικά ζητήματα, καθώς αναλώνονται στην εσωστρέφεια και τον εσωτερικό διάλογο.

Γιατί οι φασίστες της Χρυσής Αυγής δεν τολμούν να εμφανιστούν στις Σχολές; Αν δεν υπήρχαν οι φοιτητικές παρατάξεις κι ένα ισχυρό αντιφασιστικό Κίνημα μέσα στις Σχολές, τότε δεν θα υπήρχε κανείς να σταθεί εμπόδιο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η Χρυσή Αυγή δεν έχει καταφέρει να στήσει πογκρόμ μέσα στις Σχολές. Γιατί ξέρει ότι θα βρει μία οργανωμένη δύναμη απέναντί της που σίγουρα δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Ούτε πολιτικά, ούτε αριθμητικά.

Το να λέμε να απαγορευθούν οι φοιτητικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια, ανοίγει ένα διάλογο που στο τέλος μπορεί να καταλήξει σε μηδενισμούς τύπου «γιατί να μην καταργηθούν και τα συνδικάτα στους εργατικούς χώρους και τα κόμματα στην κοινωνία;». Μεταφερόμαστε σε έναν αρκετά επικίνδυνο διάλογο για την δημοκρατία.

Προηγούμενη φορά που τέθηκε ζήτημα για τις φοιτητικές παρατάξεις ήταν όταν χιλιάδες νέοι και αγωνιστές του φοιτητικού κινήματος κατά την περίοδο της Χούντας είδαν τον δρόμο της φυλακής ή της εξορίας για τα φρονήματα και τη δράση τους. Η Χούντα ήθελε δοτούς συλλόγους. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός ήταν κάτι που κερδήθηκε. Κι αυτό που μας δίδαξε το «Πολυτεχνείο» στην Ελλάδα και ο «Μάης του ’68» στην Γαλλία είναι πως οι μεγάλες ανατροπές στην Ιστορία ξεκίνησαν από το φοιτητικό Κίνημα. Οι φοιτητικές παρατάξεις βρέθηκαν εκεί για να δώσουν την γραμμή της εξέγερσης, να προβάλλουν συνθήματα, να συνδέσουν το φοιτητικό με το εργατικό Κίνημα έτσι ώστε να ξεκινήσει το ντόμινο που θα ανέτρεπε λίγο αργότερα τη Χούντα του Παπαδόπουλου.

Αν θέλουμε λοιπόν σήμερα οι φοιτητές να γίνουν πάλι η σπίθα που θα αλλάξει την κατάσταση που ζούμε, αυτό που έχουμε να κάνουμε δεν είναι η αποχή, αλλά η συμμετοχή. Η πολιτικοποίηση των φοιτητών, έστω και μέσα από τις παρατάξεις είναι ένα τρόπος συμμετοχής. Το ζήτημα δεν είναι η κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων, αλλά η ενίσχυση τους με φοιτητές που θα παλέψουν να γίνουν η φωνή όχι της κομματικής γραμμής, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.