Μέσα στα Κρυφά Coffee Shop Κάνναβης της Μεγάλης Βρετανίας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Από τον έκτο όροφο ενός κτιρίου, κοιτάζοντας τις στέγες του Λονδίνου και τους εργάτες που φεύγουν από τους ουρανοξύστες, πίνω μια γουλιά καφέ και καπνίζω ένα τσιγαριλίκι μαροκινής σοκολάτας, το οποίο αγόρασα ελεύθερα, πριν από πέντε λεπτά.

Βρίσκομαι σε ένα από τα πολλά κρυμμένα coffee shops τύπου Άμστερνταμ τα οποία έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια. Είναι μέρη που έχουν διαφορετικά κίνητρα και δικό τους χαρακτήρα, άλλες φορές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με ανοιχτές τις πόρτες στο ευρύ κοινό και άλλες πιο ιδιωτικοί χώροι με συλλογικές δομές. Όμως, όλα έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: Μπορείς να καπνίσεις –και μερικές φορές να αγοράσεις– χόρτο μέσα στον χώρο. Ο συγκεκριμένος είναι ένας από τους έξι που γνωρίζω σε αυτό το τμήμα του Λονδίνου, ενώ εκτός πρωτεύουσας, παρόμοια εγχειρήματα υπάρχουν από το Πίτερμπρο στην ανατολική Αγγλία μέχρι το Νιούκασλ, στη βορειοανατολική Αγγλία.

Αυτά τα απαρατήρητα καπνιστήρια υπάρχουν εδώ και χρόνια – ο διάσημος υπέρμαχος της νομιμοποίησης της κάνναβης Colin Davies συνελήφθη το 2001, όταν άνοιξε το Dutch Experience Cafeστο Στόκπορτ, στην ευρύτερη περιοχή του Μάντσεστερ– όμως υπάρχουν ενδείξεις ότι πρόσφατα έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται. Ομολογουμένως, τα στοιχεία αυτά είναι εντελώς ανεπίσημα, όμως δεδομένου ότι αυτοί οι χώροι δεν στριμώχνονται ακριβώς για το ποιος θα εγγραφεί πρώτος στις τοπικές διοικητικές Αρχές, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε αυτήν τη στιγμή.

Η Λέσχη Κάνναβης Teesside –ένα τοπικό παράρτημα των Κοινωνικών Λεσχών Κάνναβης της Μεγάλης Βρετανίας– λειτουργεί ως στέκι για την τοπική κοινότητα που καπνίζει χόρτο εδώ και πολλά χρόνια, όμως στις αρχές του 2017, τα μέλη της αποφάσισαν να βρουν και να ανοίξουν έναν μόνιμο χώρο για την κοινωνική χρήση κάνναβης. Σ αντίθεση με άλλους, πιο διακριτικούς χώρους, εδώ δεν πωλείται καμία παράνομη ουσία. Ο σύλλογος προσφέρει την εμπειρία ενός συνηθισμένου καφέ, διαθέτοντας αναψυκτικά και σνακ, όμως η πολιτική τους για την κάνναβη είναι αυστηρή: πρέπει να φέρεις τη δική σου. Επίσης, απαγορεύεται το αλκοόλ και τα σκληρά ναρκωτικά.

«Αυτήν τη στιγμή είμαστε λίγο λιγότερα από 100 μέλη, όμως επικοινωνούν μαζί μας νέα άτομα κάθε μήνα», λέει ο Michael Fisher, ακτιβιστής υπέρ της κάνναβης και ιδρυτής της λέσχης. «Υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν 80 χιλιόμετρα, για να περάσουν ένα απόγευμα εδώ». Οι θαμώνες είναι από 20 έως 70 ετών, λέει, και κάποια από «τα παλιότερα μέλη έχουν ξεκινήσει να φέρνουν τους φίλους τους».

Η διεύθυνση του ίδιου του χώρου δεν είναι διαθέσιμη στο κοινό, όμως, όπως πολλές ακόμη λέσχες κάνναβης της Αγγλίας, το Teesside έχει δική του ιστοσελίδα και λογαριασμό Facebook, με το πρόσωπο του Fisher σε κοινή θέα. Καθώς είναι ένα δημόσιο εγχείρημα, αναρωτήθηκα τι άποψη είχαν γι' αυτό οι ντόπιοι και κατά πόσο υπάρχουν ανησυχίες ότι μπορεί να γίνει αστυνομική έφοδος ανά πάσα στιγμή.

«Τα πηγαίνουμε πολύ καλά με τους ντόπιους – κουβεντιάζουμε με όλους και δεν δημιουργούμε προβλήματα», λέει ο Fisher, υπογραμμίζοντας ότι λόγω των καλών τους σχέσεων με τους γείτονες, κανείς δεν έχει κάνει παράπονα και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι δεν έχουν μπει στο στόχαστρο της Αστυνομίας. «Η τοποθεσία μας ίσως να είναι το χειρότερο μυστικό του κόσμου και μάλιστα μόλις αγοράσαμε μια σχεδόν δίμετρη πινακίδα, για να την κρεμάσουμε απ' έξω. Η Αστυνομία δεν χρειάζεται να κάνει έφοδο στη λέσχη – μπορούν να δουν ό,τι κάνουμε στα social media και αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, έχουν το τηλέφωνό μου και ξέρουν πού μένω».

Η λέσχη Teesside εμπίπτει στη δικαιοδοσία της Αστυνομίας του Ντάρχαμ – η πρώτη που ανακοίνωσε δημοσίως ότι χαλαρώνει τη στάση της στη δίωξη των χρηστών κάνναβης, με τον Επίτροπο Ron Hogg να λέει το 2015 ότι οι χρήστες θα μπαίνουν στο στόχαστρο, μόνο αν καλλιεργούν φυτά για κερδοσκοπικούς λόγους ή αν καπνίζουν χόρτο με «καταφανή» τρόπο. Το γεγονός ότι η κατανάλωση πραγματοποιείται πίσω από κλειστές πόρτες, αναμφίβολα ενεργεί υπέρ της λέσχης, όμως ίσως ο βασικός λόγος που την έχει γλιτώσει είναι η αυστηρή απαγόρευσή της στην πώληση ναρκωτικών.

Άλλα coffee shop –για παράδειγμα, αυτά που πουλάνε προϊόντα κάνναβης χωρίς να απαιτείται άδεια ή συνταγή– δεν έχουν αυτήν την πολυτέλεια. Αν τα εντόπιζε η Αστυνομία, κατά πάσα πιθανότητα θα επενέβαινε, για να τα κλείσει. Παρ' όλα αυτά, αυτά τα μέρη παρέχουν κάτι που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού στη Μεγάλη Βρετανία: ένα μενού από το οποίο μπορείς να επιλέξεις ποικιλία και άπλετο χρόνο, για να εξετάσεις το προϊόν, προτού το αγοράσεις, χωρίς την πίεση και την πιθανότητα να σε πιάσουν κορόιδο, ο οποίος υπάρχει στις γρήγορες συναλλαγές στις γωνίες του δρόμου.

Επισκέφτηκα ένα τέτοιο coffee shop στο βόρειο Λονδίνο, στο Νότινγκχαμ, το οποίο –για προφανείς λόγους– δεν θέλει να χρησιμοποιήσουμε πραγματικά ονόματα και προσωπικά στοιχεία, όμως όσον αφορά τους πελάτες του, είναι γεμάτο φοιτητές οι οποίοι παραδόξως είναι κατά βάση από όλον τον κόσμο. Ο ιδιοκτήτης, ο «Chris», μου λέει ότι δεν τον απασχολεί το ενδεχόμενο μιας εφόδου: «Δεν με νοιάζει αυτό», λέει. «Όλα καλά είναι. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα που γίνονται [στην περιοχή]. Δεν έχουμε ποτέ προβλήματα με την Αστυνομία».

Παρά τη φαινομενική απάθεια όμως, ένα μέλος του προσωπικού κοιτάζει διαρκώς μια οθόνη που δείχνει διαφορετικές γωνίες του κτιρίου μέσω κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης, στη διάρκεια και των δύο ωρών που βρίσκομαι εκεί.

Σε απόσταση από τον πάγκο, οι πελάτες χαχανίζουν, κουβεντιάζουν και καπνίζουν – και ακούω τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικές γλώσσες. «Προτιμώ να έρχονται εδώ φοιτητές, ειδικά ξένοι», λέει ο Chris. «Δεν δημιουργούν προβλήματα και ξοδεύουν πολλά χρήματα. Αν μάθαιναν πολλοί ντόπιοι για αυτόν τον χώρο, μάλλον θα είχα μπλεξίματα».

Το coffee shop έχει διανθίσει την κοινωνική ζωή κάποιων θαμώνων. Ο τύπος που κάθεται δίπλα μου, ο Ahmed, μου λέει: «Σε αυτό το μέρος δείχνουν πάντα μεγάλα ποδοσφαιρικά παιχνίδια, οπότε ερχόμαστε συνέχεια για να τα παρακολουθήσουμε. Είμαι μουσουλμάνος, γι' αυτό προτιμώ να πηγαίνω κάπου που μπορώ να καπνίσω χόρτο, αντί να πιώ μπίρα». Ο φίλος του συμπληρώνει: «Ναι, σε κάποιους αρέσει να πηγαίνουν σε παμπ τις Παρασκευές. Δεν είμαι ένας από αυτούς. Εμένα θα με βρεις εδώ κάθε Παρασκευή».

Αυτή η χαλαρή ατμόσφαιρα, φυσικά, είναι ελαφρώς παραπλανητική. Αγοράζεις και καπνίζεις χόρτο με τον ίδιο τρόπο που θα έκανες με μια μπίρα και νιώθεις ότι όλα είναι απόλυτα φυσιολογικά. Όμως δεν είναι: Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο χώρος αποτελεί μια παράνομη επιχείρηση στην οποία θα μπορούσε να γίνει αστυνομική έφοδος ανά πάσα στιγμή. Το 2010, για παράδειγμα, τρεις άνδρες οδηγήθηκαν στη φυλακή, καθώς είχαν πρόθεση να πουλήσουν ναρκωτικά σε μια «καφετέρια κάνναβης» στο Λάνσινγκ, ένα χωριό κοντά στις δυτικές ακτές τις Αγγλίας – όμως αυτό έγινε μετά από πολλαπλές εφόδους αστυνομικών στον χώρο, όπου κατά το πέρασμά τους κατέστρεφαν τα πάντα (γι' αυτό και η επιχείρηση πήρε το ψευδώνυμο «η καφετέρια με τις τρύπες στους τοίχους), μέχρι που τελικά συγκέντρωσαν αρκετά στοιχεία, για να καταδικαστούν οι συλληφθέντες.

Πίσω στο Λονδίνο, επισκέπτομαι άλλο ένα coffee shop με κάνναβη προς πώληση. Ο ιδιοκτήτης δεν είναι πρόθυμος να μιλήσει, όμως μου επιτρέπει να βγάλω μερικές φωτογραφίες το μενού.

Ένας από τους θαμώνες, ο Ash, μου λέει: «Έρχομαι εδώ, επειδή κάνω χρήση ιατρικής μαριχουάνας και επωφελούμαι μόνο από συγκεκριμένες ποικιλίες κάνναβης, πράγμα για το οποίο δεν δίνει δεκάρα ο κανονικός ντίλερ μου – μου δίνει σταφ με άσχετες ονομασίες και είναι δύσκολο να ξέρω, αν θα μου προσφέρει την ανακούφιση που χρειάζομαι».

Το μενού εδώ έχει τις περισσότερες ποικιλίες που έχω δει ποτέ στη Μεγάλη Βρετανία. Υπάρχουν πολλά είδη κάνναβης που είναι εργαστηριακά δοκιμασμένα στις ΗΠΑ και προορίζονται για ιατρική χρήση. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι φθηνά – ένα γραμμάριο κοστίζει 37-60 ευρώ, σε αντίθεση με τα 11-23 ευρώ που κοστίζει στον δρόμο.

«Πληρώνω πολύ παραπάνω για το χόρτο μου εδώ, όμως μου αρέσει το μενού», εξηγεί ένας πελάτης. «Έχω εμμονή με το να δοκιμάζω διάφορες γεύσεις σπιτικής κάνναβης, για να είμαι ειλικρινής. Όταν έρχομαι εδώ είναι σαν να είμαι στην Ντίσνεϊλαντ».

Ένας άλλος λέει: «Έρχομαι εδώ, για να καπνίσω χόρτο Cali. Το λατρεύω».

Το αυτί μου παίρνει πολλές συζητήσεις για τη βιομηχανία της κάνναβης και τις τελευταίες ποικιλίες μαριχουάνας – όλες κάνουν καλό κεφάλι, όμως είναι προφανές ότι αυτό το μέρος απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Άλλοι χώροι, όπως η λέσχη Dog House Smoking Club στο Λέισεστερ, στην ανατολική Αγγλία, προσανατολίζονται πολύ περισσότερο προς τους σκληροπυρηνικούς fan – ανθρώπους που γνωρίζουν πώς να φτιάξουν χασισέλαιο με βουτάνιο, χωρίς να ανατινάξουν ολόκληρο το σπίτι.

Ο χώρος είναι πολύ μικρότερος από άλλους –ουσιαστικά είναι μια τροποποιημένη καλύβα– και υπάρχουν μόνο ακόμη δύο άτομα μέσα, όταν την επισκέπτομαι. Ο ιδιοκτήτης –ο οποίος μου ζήτησε να τον αποκαλώ «Dog»- μου λέει: «Εδώ μπορείς να έρθεις μόνο με πρόσκληση. Δεν μπορεί να μπαινοβγαίνει οποιοσδήποτε, όμως οι θαμώνες μπορούν να φέρουν τους φίλους τους. Μου αρέσει να είναι ελεγχόμενη η κατάσταση και να γνωρίζω τους πάντες. Έστησα τον χώρο λόγω της αγάπης μου για το χόρτο – είναι ένα μέρος, για να βρεθούν φίλοι και να καπνίσουν τις καλύτερες φούντες».

Ο Dog μου λέει ότι το όνειρό του είναι να νομιμοποιηθεί η κάνναβη, έτσι ώστε να ανοίξει έναν χώρο με την ίδια φιλοσοφία, στον οποίο όμως θα μπορεί να μπει οποιοδήποτε είναι άνω των 18 ετών. Τα επιχειρήματα για τη νομιμοποίηση είναι άπειρα -καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα οικονομικών και κοινωνικών οφελών- και αυτά τα coffee shop το εκμεταλλεύονται: Προσφέρουν έναν χώρο που παρέχει συμβουλές και εξασφαλίζει την ποιότητα. Δεν επιτρέπουν στα παιδιά να καπνίζουν. Απαντούν στις ανησυχίες που εκφράζει ο κόσμος για την κατανάλωση χόρτου σε πάρκα στον δρόμο και, το βασικότερο, παρέχουν εύκολη πρόσβαση στους χρήστες ιατρικής κάνναβης που αναζητούν συγκεκριμένες ποικιλίες.

Μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις καταναλωτών κάνναβης γίνεται στη λέσχη London Smoking Club (LSC). Παρ' όλα αυτά, σε αντίθεση με άλλες λέσχες, το LSC δεν διαθέτει μόνιμες εγκαταστάσεις. Επίσης, δεν πουλάει προϊόντα κάνναβης και ακολουθεί την ίδια πολιτική με τη λέσχη Teesside, που σημαίνει ότι πρέπει να φέρεις το δικό σου χόρτο. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα στέκια, οργανώνει events σε διάφορους χώρους και τα μέλη της πηγαίνουν για να κοινωνικοποιηθούν, να γνωρίσουν ανθρώπους με παρόμοια νοοτροπία και να δημιουργήσουν επαφές με την κοινότητα της κάνναβης – είτε για ιατρικούς είτε για ψυχαγωγικούς σκοπούς.

«Για μερικούς ανθρώπους, αυτή είναι μια συνηθισμένη Παρασκευή. Άλλοι έρχονται για να δοκιμάσουν και να βρουν ωραία λουλούδια. Κάποιοι άλλοι, για να πάρουν ιδέες για τον εξοπλισμό καλλιέργειας κτλ», λέει ο «Drekanots», ένα από τα άτομα της λέσχης. «Γενικά, είναι ένας ασφαλής χώρος για ανθρώπους που έχουν οποιαδήποτε σχέση με την κάνναβη».

Ο Drekanots υποστηρίζει ότι ένας τέτοιος χώρος είναι απαραίτητος, όταν ο νόμος είναι αυτός που είναι και όταν ο κόσμος είναι τόσο επικριτικός απέναντι στην κοινότητα. «Αν ένας πολίτης μας κοίταζε αφ' υψηλού, θα ήθελα να τον ρωτήσω γιατί – θα ήθελα να μάθω πώς και γιατί δημιουργήθηκε αυτή η αντίληψη», λέει. «Στο κάτω-κάτω, αυτό είναι το χόμπι μας, το πάθος μας… όπως μια λέσχη αυτοκινήτου ή μια λέσχη γκολφ – περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα».

Αν και η λέσχη είναι κυρίως κοινωνική, έχει και πολιτικά κίνητρα. «Οργανώνουμε πολλές εκδηλώσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς, για την οικονομική ενίσχυση καρκινοπαθών και άλλα τέτοια», λέει ο Drekanots. «Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να κάνουμε τέτοιες κινήσεις, για να δείξουμε ότι οι καπνιστές κάνναβης είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας με όλους τους άλλους. Αυτήν τη στιγμή σχεδιάζουμε και άλλες εκστρατείες για τη φετινή χρονιά».

Το LSC προσπαθεί επίσης να βοηθήσει στον εργαστηριακό έλεγχο των προϊόντων κάνναβης –κάτι πολύ αναγκαίο στο Ηνωμένο Βασίλειο– όμως η δημιουργία ενός εργαστηρίου δοκιμών είναι πολύ δύσκολη με τους ισχύοντες νόμους.

Όπως όλα τα coffee shop και οι λέσχες που επισκέφτηκα, το LSC δεν είχε ποτέ προβλήματα με την Αστυνομία. Όταν ζήτησα από τη Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου και το Εθνικό Συμβούλιο Αρχηγών της Αστυνομίας να σχολιάσουν το ζήτημα της κάνναβης, των κοινωνικών λεσχών και των χώρων που διαθέτουν ελεύθερα κάνναβη προς πώληση, αρνήθηκαν και οι δύο. Οι λόγοι μπορεί να είναι δύο: Είτε οι Αρχές αγνοούν παντελώς την ύπαρξη του ζητήματος είτε δεν έχουν κίνητρο, για να δράσουν. Από τότε που η Αστυνομία του Ντάρχαμ ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να κυνηγήσει μικροπαραβάτες, πολλές ακόμη διωκτικές Αρχές έχουν ακολουθήσει το παράδειγμά της – και είναι λογικό να προτιμά η Αστυνομία να βλέπει τους χρήστες κάνναβης να συγκεντρώνονται σε ιδιωτικούς χώρους και όχι δημόσια.

Φυσικά, όλα αυτά είναι εικασίες. Όμως το σίγουρο είναι ότι όσο η κυβέρνηση εξακολουθεί να αγνοεί τα στοιχεία που δείχνουν τα οφέλη της νομιμοποίησης, θα συνεχίσει να χάνει εκατομμύρια ευρώ ζεστών φορολογούμενων χρημάτων από το χόρτο.

Περισσότερα από το VICE

Όσα Έζησα στο Ματωμένο Πανθεσσαλικό Στάδιο: Απόπειρες Δολοφονίας και Λίγο

Ποδόσφαιρο Συγκάτοικοι με Ταραντούλες, Φίδια και ένα Γεράκι στα Αθηναϊκά Διαμερίσματα

Αυτή Είναι η Σχέση που Έχεις με την Κάνναβη Ανάλογα με το Ζώδιό σου