«Για Μήνες Ήμουν Αιχμάλωτη ως Σκλάβα του Σεξ του Ισλαμικού Κράτους»

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Η Nadia Murad ήταν μόλις 19 ετών όταν το χωριό της, στο Sinjar, στο βόρειο Ιράκ, αιχμαλωτίστηκε από δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους. «Έφτασαν στις 3 Αυγούστου και ο εμίρης του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), μας είπε ότι εάν προσηλυτιστούμε θα μπορούσαμε να ζήσουμε, αλλά κανένας δεν προσηλυτίστηκε», αρχίζει να διηγείται.

«Στις 15 Αυγούστου, στις 11:00, ζήτησαν από τα άτομα στην περιοχή μας να πάνε στο σχολείο, που είχε δύο ορόφους. Πήραν τις γυναίκες, τα κορίτσια και τα παιδιά στον πρώτο όροφο και οι άνδρες έπρεπε να μείνουν στο ισόγειο. Τα ανίψια μου προσπαθούσαμε να τα πάρουμε μαζί μας. Ζητούσαν από τα αγόρια να σηκώσουν τα χέρια τους. Εάν είχαν τρίχες στις μασχάλες έπρεπε να μείνουν κάτω, διαφορετικά μπορούσαν να πάνε πάνω».

Η Murad, η μητέρα και οι αδερφές της παρακολουθούσαν από το παράθυρο -μαζί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες και παιδιά από το χωριό Kocho των Γιαζίντι- το Ισλαμικό Κράτος να σφάζει τους άνδρες και τα αγόρια. «Μπορούσαμε να δούμε έξω. Πυροβολούσαν τους άνδρες και τους αποκεφάλιζαν επίσης. Τους έπαιρναν μακριά βάζοντάς τους σε λεωφορεία».

«Με αυτό τον τρόπο σκοτώθηκαν τα έξι αδέρφια μου».

Όταν κάνεις συνέντευξη με τη Murad, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι ηχογραφείς μαρτυρία φρικιαστικών εγκλημάτων πολέμου. Οι μεταφραστές συχνά κατακλύζονται από συναισθήματα και το βρίσκουν δύσκολο να συνεχίσουν. Εκείνοι που μιλούν Kurmanji, τη μητρική κουρδική διάλεκτό της, συνήθως είναι από την ίδια κοινότητα Γιαζίντι που έχει αποδεκατιστεί από το ISIS.

Στις 3 Αυγούστου 2014, κουρδικά στρατεύματα έφυγαν από το Sinjar και, σύμφωνα με τα λόγια της Γιαζίντι πριγκίπισσας, Oroub Bayazid Ismail, «μας άφησαν στη μοίρα μας». Στη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών, η μοίρα τους περιελάμβανε την υποδούλωση περίπου 6.000 ανθρώπων, μαζικές εκτελέσεις χιλιάδων ανδρών και μια βάρβαρη εκστρατεία βιασμών και σωματεμπορίας. Έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα του ΟΗΕ, τον Μάρτιο του 2015, ανέφερε ότι αυτές οι πράξεις ίσως συνιστούν γενοκτονία κατά του λαού των Γιαζίντι.

Η Murad ήταν ανάμεσα στις χιλιάδες γυναίκες που κρατήθηκαν αιχμάλωτες ως σκλάβες του σεξ για τους τζιχαντιστές. Σήμερα ζει στη Γερμανία και έχει μιλήσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για τα βασανιστήρια και την κακοποίηση που υπέστη ως αιχμάλωτη του ISIS. Τον Ιανουάριο, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά της για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, λόγω της δουλειάς που κάνει για να ευαισθητοποιήσει για τα δεινά των Γιαζίντι.

Πριν το ISIS να εισβάλει στο Kocho, η Murad ζούσε σ' ένα μεγάλο σπίτι στο χωριό μαζί με τη μητέρα της και τα δώδεκα αδέρφια της. Ο πατέρας της πέθανε το 2003. «Όταν ήμουν πολύ μικρή ήμασταν πολύ φτωχοί, αλλά όταν τα αδέρφια μου άρχισαν να εργάζονται είχαμε καλύτερη ζωή. Είχαμε μια μεγάλη αυλή στο πίσω μέρος του σπιτιού - η μισή αυλή ήταν για εμάς και η άλλη για τα ζώα μας», θυμάται.

Η Murad έχασε περίπου μία χρονιά μεταξύ δημοτικού και γυμνασίου, καθώς η μητέρα της δεν ήθελε να ταξιδέψει ασυνόδευτη στη γειτονική πόλη όπου ήταν το κοντινότερο γυμνάσιο. Όταν άνοιξε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Kocho, το παρακολούθησε μέχρι τα 17 της και έφτασε μέχρι την 9η τάξη. «Η ιστορία ήταν το αγαπημένο μου μάθημα - ήμουν πολύ καλά στο να απομνημονεύω αυτό που διάβαζα. Όμως τώρα η μνήμη μου δεν είναι το ίδιο, μπερδεύονται τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου».

Η τελευταία ανάμνηση που έχει από τη μητέρα της είναι από το εσωτερικό του παλιού σχολείου. «Δεν έχουμε μάθει για αυτήν ή τις άλλες 80 μεγαλύτερες γυναίκες που τις πήραν όλες μαζί όταν μας χώρισαν, αφού σκότωσαν τους άνδρες». Η φωτογραφία στο κινητό της -που είναι σχεδόν συνέχεια κολλημένο στα χέρια της- είναι μια φωτογραφία της μαμάς της, ντυμένη για ένα φεστιβάλ γιορτής των Γιαζίντι.

«Όταν το Sinjar απελευθερώθηκε, βρήκαν ένα μαζικό τάφο με 80 γυναίκες μέσα, αλλά ακόμα δεν τον έχουν κοιτάξει - δεν έχει γίνει έρευνα, οπότε δεν γνωρίζουμε ότι σίγουρα είναι εκεί μέσα». Μέχρι τώρα, ερευνητές από την Yazda, μια οργάνωση υποστήριξης που δημιούργησαν μέλη της Διασποράς των Γιαζίντι και των υποστηρικτών τους, έχουν επιβεβαιώσει 19 από τους 35 μαζικούς τάφους στο Sinjar που υποπτεύονται ότι υπάρχουν. Εκτιμούν ότι μόλις 1.500 από τα 6.000 λείψανα που βρέθηκαν έχουν ταυτοποιηθεί ή συντηρούνται σωστά.

Πρώτη φορά συνάντησα τη Murad πέρυσι τον Ιούλιο, τέσσερις μήνες αφού είχε καταφέρει να δραπετεύσει από τους απαγωγείς της στη Μοσούλη. Επισκεπτόταν τη Βρετανία με ακόμα δύο πρώην αιχμάλωτες και την πρώην βουλευτή του Ιράκ Ameena Hasan Saeed, που τη βοήθησε να διαφύγει από το Ισλαμικό Κράτος. Μιλώντας υπό καθεστώς ανωνυμίας, περιέγραψε λεπτομερώς πώς την κακοποίησαν, τη βίασαν και την πουλούσαν στις τάξεις των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, πώς υπέμεινε τρεις μήνες αιχμαλωσίας και 13 ιδιοκτήτες που την κρατούσαν κλειδωμένη, πεινασμένη και αποπροσανατολισμένη.

Εκείνη την εποχή, μου έδειξε σημάδια από αποτσίγαρα που είχαν σβήσει στο δέρμα της τζιχαντιστές που δούλευαν για τον πρώτο ιδιοκτήτη της, έναν διοικητή που λεγόταν Salman. Αυτός έβαλε τους άνδρες του να τη βιάσουν ομαδικά μετά την πρώτη της καταστροφική προσπάθεια να δραπετεύσει. «Βρήκα ένα μικρό παράθυρο, οπότε σκαρφάλωσα και πήδηξα από τον δεύτερο όροφο, αλλά με βρήκε ένας από τους φύλακες του Salman και με έφερε πίσω σ' αυτόν. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει πηδώντας και μετά από αυτό ευχήθηκα να είχα πεθάνει».

Η Murad, τελικά, κατάφερε να δραπετεύσει όταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης της, ένας οδηγός λεωφορείου του ISIS, πήγε να της αγοράσει μια αμπάγια ώστε να μπορέσουν να ταξιδέψουν στο σπίτι του έξω από τη Μοσούλη. Άρπαξε την ευκαιρία της, έφυγε και άρχισε να χτυπάει πόρτες, μέχρι που βρήκε μια οικογένεια η οποία την άφησε να μπει μέσα. Βρήκε καταφύγιο εκεί για 15 μέρες πριν να τη φυγαδεύσουν, χρησιμοποιώντας την ταυτότητα της κόρης τους για να περάσει τα αρχικά σημεία ελέγχου. Έπειτα μεταφέρθηκε πέρα από τις πρώτες γραμμές του ISIS και συνάντησε τον αδερφό της στο Tel Afar στο βορειοδυτικό Ιράκ.

Μετά από την απόδρασή της, έζησε σε έναν από τους δεκάδες υπερπλήρεις προσφυγικούς καταυλισμούς, έξω από το Duhok στο Κουρδιστάν. Στο πλαίσιο ενός ειδικού προγράμματος που υλοποιεί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Βάδης-Βυρτεμβέργης, στη Γερμανία, της δόθηκε γερμανική βίζα παραμονής πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Σήμερα ζει σε άνετες συνθήκες σε μυστική τοποθεσία κοντά στη Στουτγκάρδη, μαζί με μία από τις αδερφές της. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εθελοντική συμβουλευτική για την επούλωση των τραυμάτων για τις πρώην αιχμάλωτες, αλλά η Murad σταμάτησε μετά από δυο συνεδρίες.

«Το να με βάλουν μόνη μου σε ένα δωμάτιο δεν θα βοηθήσει εμένα ή την οικογένειά μου», λέει. «Η άλλη μου αδερφή, με τους τρεις επιζώντες αδερφούς μου, εξακολουθούν να ζουν στον καταυλισμό. Οι συνθήκες είναι ακόμα άσχημες - σαπισμένη ξηρά τροφή, καθόλου νερό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Τέσσερις από τις γυναίκες των αδερφών μου παραμένουν στο ISIS, μαζί με τα παιδιά τους. Το να μιλάνε ιδιαιτέρως με ένα άτομο δεν θα βοηθήσει να λυθεί αυτό».

Ταξιδεύοντας με τη Murad Ismael, τη συνιδρύτρια και διευθύντρια της Yazda, πέρασε τους τελευταίους τρεις μήνες κάνοντας περιοδεία στη Μέση Ανατολή, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, για να πει την ιστορία της σε πολιτικούς ηγέτες και να ασκήσει πίεση για να πάρει την στήριξή τους. Με αυτόν τον τρόπο, έχει γίνει η εκπρόσωπος που κάνει γνωστή τη γενοκτονία των Γιαζίντι και το πρόσωπο-σύμβολο ενός κινήματος για την απελευθέρωση των περίπου 3.500 γυναικών και παιδιών που ακόμα ζουν ως σκλάβοι υπό το Ισλαμικό Κράτος.

Την περασμένη εβδομάδα, τη συνόδεψα εκεί που έλεγε την ιστορία της σε μια ομάδα σοκαρισμένων και δακρυσμένων βουλευτών στο Γουεστμίνστερ. «Αποφάσισα να μιλήσω δημοσίως για αυτό γιατί θέλω να πω την ιστορία μου και θέλω να πω τι μου συνέβη και τι συμβαίνει ακόμα σε όλες εμάς τις γυναίκες που βρισκόμαστε στα χέρια του ISIS», είπε αργότερα. «Αυτό συνέβη σε μένα. Υποβλήθηκα σ' αυτές τις φρικαλεότητες και όπου πηγαίνω ο κόσμος μου εκφράζει την συμπαράστασή του, αλλά ακόμα δεν γίνονται διασώσεις δεν υπάρχει πρόοδος».

«Έχει γίνει πραγματικά πολύ διάσημη και ο κόσμος παντού την υποστηρίζει» λέει η Maher Nawaf, μια ακτιβίστρια της Yazda στη Βρετανία, «καθώς πέρασε τόσο πολλά από αυτά που εμείς οι Γιαζίντι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη χρονιά. Δεν ξέρω πώς είναι τόσο δυνατή, αλλά είναι στις καρδιές μας και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτήν.

Η Murad έχει γίνει κάτι σαν λαϊκή ηρωίδα, με κάποια έργα της fan art για εκείνη να βρίσκονται online και σε γκράφιτι σε περίεργες τοποθεσίες στο Ιράκ. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είδαν τα viral αποσπάσματα της ομιλίας της στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Στην κοινότητα των Γιαζίντι, υπάρχει η αίσθηση ότι έχει βιώσει πολλαπλές όψεις του τραύματος που αντιμετωπίζουν οι θρησκευτικές μειονότητες.

«Ο ανιψιός της -μου έδειξε μια φωτογραφία του- είναι οκτώ ετών», λέει η Nawaf. «Και αυτοί (ISIS) του έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου στα στρατόπεδα "φυτώρια" του ISIS όπου κάνουν πλύση εγκεφάλου στα παιδιά μας. Απειλούσε ότι θα σκοτώσει τον ίδιο του τον πατέρα. Συνεπώς, έχει περάσει όλα όσα μας συνέβησαν - η μητέρα και αδερφοί της σκοτώθηκαν, οι νύφες της είναι ακόμα αιχμάλωτες και τα αγόρια στην οικογένειά της έχουν απαχθεί από το ISIS για να εκπαιδευτούν ως δολοφόνοι».

Παρόλο που ακτιβιστές Γιαζίντι παρέχουν λεπτομερείς πληροφορίες για την τοποθεσία πολλών ομήρων, οι οποίοι διατηρούν σποραδική επαφή μέσω των κινητών τηλεφώνων τους, δεν έχουν γίνει προσπάθειες διάσωσης από τις διεθνείς δυνάμεις και στρατεύματα του Ιράκ ή των Πεσμεργκά.

Με το υπάρχον κενό, οι ακτιβιστές λειτουργούν τα δικά τους δίκτυα παράνομης διακίνησης, με μυστικούς οδηγούς ταξί που παίρνουν μεγάλο προσωπικό ρίσκο για να φυγαδεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά από τις περιοχές του ISIS και αυτές οι υπηρεσίες δεν είναι φτηνές. Η διάσωση του ανιψιού της Murad που έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου είναι απίθανη, αλλά υπάρχουν πολλά άτομα στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο της και σε όλη την κοινότητα που θα μπορούσαν να απελευθερωθούν, επιμένει.

Βασανιστικές φωτογραφίες, απόδειξη ότι ζουν οι αιχμάλωτοι -της παρέχουν στρατιώτες του ISIS σε συγγενείς- την κάνουν να συνεχίζει. «Μου έδειξαν μια φωτογραφία μιας 13χρονης μόλις χθες», είπε στους βουλευτές στο Κοινοβούλιο. «Την είχαν ντύσει με τρόπο ώστε να έχει σεξουαλική εμφάνιση».

«Κάθε φορά, ζω την ημέρα» λέει την επόμενη μέρα, ενώ τρώμε κεμπάπ στο κέντρο του Λονδίνου και καθώς σκρολάρει στο κινητό της τηλέφωνο τις φωτογραφίες των αγαπημένων της που είναι αιχμάλωτοι. Χαλαρώνει με την ομάδα της Yazda, λέει ότι απολαμβάνει να γράφει τους λόγους της αλλά πως ακόμα αγωνίζεται να βρει λέξεις για να περιγράψει αυτά που πέρασε. Χαχανίζουμε με τα πορτρέτα της που κάνουν οι θαυμαστές.

«Αισθάνομαι πολύ μεγάλη σήμερα. Είμαι 21 ετών - ναι, ξέρω είμαι νέα. Αλλά νιώθω ότι κάθε κομμάτι μου άλλαξε στα χέρια τους. Κάθε τρίχα από τα μαλλιά μου, κάθε μέλος του σώματός μου γέρασε. Εξουθενώθηκα από όλα όσα μου έκαναν και τώρα είμαι εντελώς διαφορετική με κάθε τρόπο. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσαν να συμβούν αυτά τα πράγματα και πραγματικά δεν μπορώ να τα περιγράψω για να σε κάνω να καταλάβεις».

Για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης συναγωνίζεται τον Πάπα Φραγκίσκο, τις Αφγανές της ποδηλατικής ομάδας και τον οικονομολόγο βιώσιμης ανάπτυξης Herman Daly. Δεν είναι ακριβώς στη φάση που μπορεί να φανταστεί ότι θα κερδίσει αλλά είναι ευχαριστημένη με την υποψηφιότητα και χαμογελάει ντροπαλά όταν της δίνω συγχαρητήρια για το επίτευγμά της.

«Έχω πολλή υποστήριξη από όλο τον κόσμο. Και γνωρίζω ότι για πολλούς ανθρώπους η υποψηφιότητα για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης θα ήταν πολύ καλό πράγμα. Και φυσικά βοηθάει τον σκοπό μου να πετύχω την ελευθερία των αιχμαλώτων. Αλλά ακόμα κι αν πάρω το Νόμπελ, θα το πάρω συντετριμμένη».

Περισσότερα από το VICE

Μπήκαμε στη Μεγαλύτερη Υπαίθρια «Αποθήκη» Πυρομαχικών

«Προσγειώθηκε Μυστηριώδες Διαστημόπλοιο στον Νέστο»

Μπήκαμε στο Εργαστήριο που Ετοιμάζεται ο Βασιλιάς Καρνάβαλος της Πάτρας