Μια αίσθηση του τρόμου αιωρείται πάνω από τη ζωή του Jason Spare. Ο πατέρας του Spare ήταν 33 χρονών όταν έπαθε την πρώτη του καρδιακή προσβολή. Παραλίγο να πεθάνει. Η μητέρα του Spare είχε καρκίνο του μαστού και οι επιπλοκές από τις χημειοθεραπείες την στοίχειωναν. Και οι δυο τους, πέθαναν στα τέλη της δεκαετίας του '50. «Πάντα είχα, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μία αίσθηση του επείγοντος και της θνησιμότητας», λέει ο Spare.

Ένας κτηνίατρος, από τη Γερμανία, έχει αναπτύξει μία μέθοδο προσδιορισμού του φύλο του κοτόπουλου, πριν εκκολαφθεί το αυγό. Ένα σύμπλεγμα στεναγμών –συλλογικής- ανακούφισης πλανάται ήδη στην ατμόσφαιρα, από όλους τους χορτοφάγους που τρώνε αυγά, αλλά και από τους υπόλοιπους, κρεατοφάγους. Τα αυγά έχουν αποτελέσει «μήλον της έριδος», στο πλαίσιο του «ευ ζην» των ζώων και, πρόσφατα, στο πλαίσιο του κινήματος για «ηθικό» φαγητό. Αν και το να τρως «βιομηχανοποιημένα» αυγά δεν αποτελεί άμεση ζωική δολοφονία, είναι ένας έμμεσος βασανισμός, που δεν απέχει πολύ από τον φόνο.

Χαιρετίσματα από το Δουβλίνο, όπου η βροχή πιτσιλάει τους φακούς των αμέτρητων καμερών κλειστού κυκλώματος, κάτω από έναν σκοτεινό ανοιξιάτικο ουρανό. Την περασμένη εβδομάδα έκανα μια περιοδεία στις CCTV κάμερες της πόλης μου, βρίσκοντας δημόσιες κάμερες του Δουβλίνου και βγάζοντας selfies μαζί τους. Αυτό, το έκανα χρησιμοποιώντας το "Evercam", ένα συνονθύλευμα εφαρμογών που επιτρέπει στους χρήστες του να «διαρρέουν» τις δημόσιες κάμερες και να «αρπάζουν» την εικόνα.

Η συνεχιζόμενη κατάσταση στην Ουκρανία έχει εξελιχθεί, ραγδαία, σε μία από τις πιο θανατηφόρες συγκρούσεις στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες, σκορπίζοντας τον θάνατο σε πάνω από 6.000 ανθρώπους (σύμφωνα με στοιχεία που κυκλοφόρησαν, τον Μάρτιο, από τα Ηνωμένα Έθνη). Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που τα μέλη της λεγόμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ (DNR), ενός φιλορωσικού -αυτοαποκαλούμενου- κράτους, κατέλαβαν το διοικητικό κτίριο της περιοχής και άλλα εξέχοντα ιδρύματα, στην ευρύτερη περιοχή του Ντονέτσκ, απομακρύνοντας Ουκρανούς αξιωματούχους και τοποθετώντας τη δική τους σημαία - η οποία ουσιαστικά αποτελείται από τα χρώματα της σημαίας της Ρωσίας.

Όλοι μιλούν για τη λίθινη εποχή, την εποχή του σιδήρου και την εποχή του χαλκού, αλλά σε ποιά εποχή ζούμε, αυτή τη στιγμή; Οι άνθρωποι έχουμε αρχίσει να αυτοαποκαλούμαστε ως η - λιγότερο ρομαντική – εποχή του πλαστικού. Παράγουμε 288 εκατομμύρια τόνους πλαστικού, ετησίως και, σε αντίθεση με το χαρτί, το μέταλλο, το γυαλί ή το ξύλο, το πλαστικό δεν οξειδώνεται ούτε βιοδιασπάται. Αντιθέτως, καταλήγει στους ωκεανούς μας, καθιστώντας την αναλογία πλαστικό- πλαγκτόν, 100: 1.