Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE Alps.

Ο Michael έχει ύψος 210,82 εκατοστά, γεγονός που τον τοποθετεί στο 3% των ψηλότερων ανθρώπων της πατρίδας του, της Αυστρίας. Στο σχολείο ήταν ο ψηλότερος μαθητή, με διαφορά, κάτι που δεν έκανε τη ζωή του ευκολότερη - η περίοδος της ανάπτυξής του αμαυρώθηκε από εκφοβισμό και αποκλεισμό. Με την πάροδο του χρόνου, έμαθε να χαλαρώνει και να αποδέχεται το ύψος του και να αντιμετωπίζει τις αντιδράσεις των ανθρώπων, ακόμα και να επωφελείται από το γιγαντισμό του. Τον συνάντησα και μιλήσαμε για την καθημερινότητα ενός γίγαντα.

Η ακόλουθη ιστορία είναι οι σκέψεις του Michael, όπως τις διηγήθηκε στον Philipp Kienzl.

Ήμουν πάντα ψηλός. Δεν θυμάμαι να βρίσκομαι σε έναν χώρο γεμάτο ανθρώπους και να μην είμαι ο ψηλότερος. Στο γυμνάσιο, η μητέρα μου ήθελε να δω γιατρό γιατί ανησυχούσε πραγματικά ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να ψηλώνω. Τόσο σοβαρό ήταν.

Η εφηβεία είναι αγχώδης περίοδος από μόνη της, χωρίς καν να πρέπει να ανησυχείς για το εάν θα σταματήσεις ή όχι να αναπτύσσεσαι. Δεν ήμουν απλά υπερβολικά ψηλός, ήμουν και αληθινά κοκκαλιάρης. Αυτοί οι δύο παράγοντες μαζί με έκαναν να νιώθω σαν εξωγήινος. Μισούσα να πηγαίνω στο σχολείο, επειδή τα παιδιά συνεχώς με εκφόβιζαν επειδή ήμουν ψηλόλιγνος. Σίγουρα δεν ήξεραν όλοι το όνομά μου, αλλά όλοι, είναι βέβαιο, γνώριζαν ποιός ήταν ο «ψηλός». Υποθέτω ότι το ύψος μου με έκανε εύκολο στόχο για όλα τα υπόλοιπα παιδιά κι έτσι στο τέλος κατάληξα να σταματήσω να πηγαίνω στο μάθημα. Ήμουν πραγματικά σε κατάθλιψη. Μερικές φορές ξεχνάω πόσο πραγματικά φρικτό ήταν το σχολείο.

Κάποια στιγμή, αυτό το συναίσθημα ατόνησε. Μετά το σχολείο άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το να είμαι ψηλός δεν ήταν και τόσο κακό- στην πραγματικότητα είχε τα πλεονεκτήματά του. Μπορούσα να περπατάω γρηγορότερα από όλους. Μπορούσα να ανεβαίνω δυο- δυο τα σκαλιά. Πολλοί άνθρωποι υποθέτουν πως οι ψηλοί έχουν προβλήματα υγείας, αλλά με μένα είναι όλα καλά. Αυτό μπορεί να σχετίζεται με το ότι, καθώς αναπτυσσόμουν, έκανα όλα τα είδη φυσικοθεραπείας για την ενίσχυση του μυικού μου συστήματος. Λόγω αυτού, οι γιατροί μού έχουν πει ότι η χωρητικότητα των πνευμόνων μου είναι πολύ μεγάλη για να μπορούν ακόμα και να τη μετρήσουν με τα μηχανήματά τους. Και προφανώς αυτό είναι καλό πράγμα.

Ένας άλλος μύθος είναι ότι το ύψος επηρεάζει την ερωτική σου ζωή, ότι δεν μπορείς να βρεις κορίτσι κανονικού μεγέθους ή κι άλλες τέτοιες ανοησίες. Βλακείες. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα σε αυτό τον τομέα.

Φυσικά, το να είσαι ψηλός δεν είναι και εντελώς απροβλημάτιστο. Κάποιες πτυχές της καθημερινότητας είναι λίγο πιο δύσκολες. Για έναν ψηλό άνθρωπο, οι πόλεις παύουν να είναι απλά πόλεις και αντί αυτού μεταμορφώνονται σε μαθήματα εμποδίων, γεμάτα πινακίδες κυκλοφορίας, περβάζια και μαρκίζες- όλα αυτά τα κοινότοπα πράγματα για τα οποία εσείς οι μικροί άνθρωποι δεν χρειάζεται να ενδιαφέρεστε. Φανταστείτε να μαθαίνετε από πρώτο χέρι ότι ένας μεγάλος αριθμός πινακίδων κυκλοφορίας στην Αυστρία δεν πληροί το απαιτούμενο ύψος των 241 εκατοστών που προβλέπει ο νόμος.

Ούτε και η μετακίνηση με τα δημόσια μέσα μεταφοράς είναι εύκολη πάντα. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός τραμ στη Βιέννη τα οποία, απλά, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω. Τα βαγόνια των τρένων είναι πολύ μικρά για να σταθώ όρθιος και δεν μπορώ να καθίσω, εκτός κι αν κουλουριαστώ σαν μπάλα και πιέσω τα γόνατα στο πρόσωπό μου.

Πρέπει συνεχώς να έχω το νου μου για να μη χτυπήσω το κεφάλι μου όπου να'ναι. Για παράδειγμα, το να κάνω διακοπές στη νότια Ευρώπη μπορεί να γίνει τρομακτικό λόγω των υπερβολικά χαμηλών ανεμιστήρων οροφής. Υποθέτω, ότι είναι καλύτερα από το να λατρεύεσαι σαν θεός σε κάποιον ινδικό δρόμο, κάτι που μου συνέβη σε πρόσφατο ταξίδι εκεί.

Έχω καταφέρει να κάνω τη ζωή μου ευκολότερη, αναδιαμορφώνοντας το διαμέρισμά μου. Τα ψηλά ταβάνια ήταν η νο1 ανάγκη, αλλά έπρεπε να αναμορφωθούν κι άλλα μικροπράγματα επίσης. Ρύθμισα το ύψος της ντουζιέρας για να μην είναι στο ύψος του αφαλού. Αναπροσάρμοσα τον πάγκο της κουζίνας για να μη χρειάζεται να κόψω λαχανικά σε γωνία 90 μοιρών. Ντουλάπια, καθρέφτες και νεροχύτης- τα έβαλα όλα λίγο πιο ψηλά, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να κάνω γιόγκα για να τα χρησιμοποιώ.

Το ντύσιμο είναι ένα θέμα που, από μόνο του, αξίζει να είναι κατηγορία. Δεν συμβαίνει συχνά να βρίσκω μαγαζιά που να πουλάνε ρούχα στο μέγεθός μου, αλλά όταν τυχαίνει, η επιλογή που υπάρχει είναι άθλια. Μαντέψτε παιδιά: και στους ψηλούς αρέσει η μόδα. Και όχι, δεν είμαστε ούτε υπέρβαροι όλοι. Γιατί όλα τα παντελόνια που βρίσκω και είναι αρκετά μακριά για να καλύπτουν τα πόδια μου, έχουν μέση που αντιστοιχεί σε ελέφαντα; Πλέον, αγοράζω παντελόνια στο διαδίκτυο. Τα υπόλοιπα ρούχα μου, είτε τα φτιάχνω μόνος μου, είτε τα παραγγέλνω σε επαγγελματία.

Το να κάνεις λίγο περισσότερο κόπο για να φτιάξεις τα ρούχα σου, σίγουρα είναι μικρό τίμημα που πρέπει να πληρώσεις αφού δεν χρειάζεται να πηγαίνεις στα μαγαζιά και να έχεις τον κόσμο να σε κοιτάει ενώ περιμένεις ο πωλητής να ψάξει όλο το stock του για να σου πει στο τέλος ότι δεν βρήκε τίποτα.

Το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι στο ύψος μου, διαφέρει. Με πλησιάζουν πολλοί άνθρωποι στο δρόμο- κάποιοι από αυτούς περίεργοι, άλλοι απλά σοκαρισμένοι. Μου κάνει συνεχώς κοπλιμέντα και μοιράζονται ιστορίες δικών τους οι οποίοι είναι πραγματικά ψηλοί, αλλά όχι τόσο όσο εγώ. Πάντα ακούω τις ιστορίες τους γιατί για κάποιο περίεργο λόγο, πραγματικά πιστεύουν ότι ενδιαφέρομαι.

Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο, ορδές περίεργων ανθρώπων να με περιτριγυρίζουν στο δρόμο, να έχουν ένα σωρό ερωτήσεις διαφόρων βαθμών ευφυΐας. Με κάνει να νιώθω κάτι σαν σούπερσταρ, αλλά συχνότερα εκνευρίζει αυτόν με τον οποίο είμαι μαζί.

Ένα από τα προβλήματα που έχουν οι ψηλοί άνθρωποι και μπορεί να σε εκπλήξει είναι η συζήτηση. Με δεδομένο ότι είμαι δύο κεφάλια ψηλότερος από τον καθένα, πολύ σπάνια μπορώ να καταλάβω τι λένε. Το να πάω σε παμπ είναι απίστευτος εφιάλτης, είναι αδύνατο να ακούσω λέξη με όλη αυτή τη φασαρία. Γίνεται λίγο άβολο για τον κόσμο όταν πρέπει να περάσω μισή από τη συζήτησή μας σκυμμένος μπροστά για να καταλάβω τι γίνεται. Δεν μπορείτε να πιστέψετε πόσος πολλές φορές έχω ακούσει: «Μπορείς να σταθείς κάπου αλλού σε παρακαλώ; Nιώθω τόσο μικρή.» ή «Δεν θα ήταν ευκολότερο εάν καθόσουν κάτω». Στην πραγματικότητα μου αρέσει να βγαίνω έξω, αλλά πράγματα σαν κι αυτό μπορούν να σε ξενερώσουν.

Οποτεδήποτε συναντώ ανθρώπους για πρώτη φορά, με κοιτάνε πάντα γρήγορα από πάνω έως κάτω, εάν φοράω ξυλοπόδαρα ή κάτι τέτοιο. Όταν καταλαβαίνουν πως δεν είμαι, εκτοξεύουν ένα κάρο κλισέ. Τα κλασσικά είναι «Πώς είναι ο αέρας εκεί πάνω;» «Παίζεις μπάσκετ;». Το καταλαβαίνω πως αυτά είναι τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό, αλλά βαρέθηκα.

Σοβαρά τώρα, γιατί πρέπει να παίζω μπάσκετ; Επειδή είμαι ψηλός; Θα λέγατε ποτέ «Έι, είσαι χοντρός, θα πρέπει να πάρεις μέρος σε διαγωνισμό κατανάλωσης φαγητού»; Πιθανώς όχι. Γιατί; Επειδή είναι ταπεινωτικό. Ένα άλλο κλασσικό που ρωτάνε είναι «Τι τρως για να γίνεις τόσο ψηλός;». Σοβαρά, τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι; Στην πραγματικότητα δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να ξέρω. Βέβαια, έχω επίγνωση ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι εντελώς μαλάκες, αλλά θα πείραζε να έδειχναν μια στάλα συμπόνοιας; Και λέγοντας αυτό, να σημειώσω ότι εξακολουθώ να προτιμώ εκείνους που τολμούν να μου τα πουν όλα αυτά κατά πρόσωπο, αντί να δείχνουν και να ψιθυρίζουν. Ευτυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία συνηθίζει το ύψος μου σχετικά γρήγορα.

Ευχαριστώ το Θεό, που δεν είμαι μόνο εγώ αυτός ο οποίος αντιμετωπίζει όλα αυτά. Υπάρχουν πολλοί ψηλοί άνθρωποι εκεί έξω, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση. Υποθέτω, ότι είναι σα να είμαστε μέλη σε ένα περίεργο αποκλειστικό κλαμπ. Μιλάμε για πράγματα που μας ενοχλούν όπως οι πόρτες στο μετρό, το μέγεθος των αυτοκινήτων, πού να αγοράσουμε γάντια.

Σε γενικές γραμμές, ζω μια σχετικά φυσιολογική ζωή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Αλλά μου πήρε πολύ χρόνο και προσπάθεια για να φτάσω σε αυτό το σημείο, να χαλαρώσω και να νιώσω άνετα με το ίδιο μου το σώμα. Φυσικά εύχομαι μερικές φορές οι άνθρωποι να ήταν λίγο πιο ευγενικοί αλλά οι αρνητικές εμπειρίες μου είναι λίγες και αραιές. Απλά μου δίνουν πολλή και ανεπιθύμητη προσοχή. Αυτό είναι όλο.

Πάντα έχω την καλύτερη θέα. Μπορώ να αλλάξω λάμπα χωρίς να ανέβω σε σκάλα. Κερδίζω κάθε αγώνα και πάντα μπορώ να παίρνω εκείνη τη θέση στην έξοδο κινδύνου στα αεροπλάνα. Έχω αποδεχθεί το γεγονός πως δεν είμαι ένα λάθος της φύσης, αλλά κάτι πολύ πιο ιδιαίτερο.

Και ναι, με ρωτάνε πόσο μεγάλο είναι το πέος μου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.