Κάποιοι Άνθρωποι Έχουν Ένα Παράλογο Δέσιμο με τα Αθλητικά τους Παπούτσια

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.

Ο μπαμπάς μου είχε ξεκινήσει να ξεφυσάει. «Άντε, Ally. Πρέπει να φύγουμε. Θα αργήσουμε». Πριν από από τον συγκεκριμένο αγώνα, τον ημιμαραθώνιο Summerfest Rock 'n Sole στο Μιλγουόκι τον περασμένο Ιούνιο, δεν έτρεχα συχνά εκτός προγράμματος – κάτι που σχετιζόταν με τα προληπτικά μου τελετουργικά πριν από έναν αγώνα. Ήμουν ακόμη στον πάνω όροφο του σπιτιού και άλειφα ολόκληρο το κορμί μου –εστιάζοντας κυρίως στα πόδια μου– με Tiger Balm, την ασιατική βερσιόν της Emla. Μόλις απλώσω το Tiger Balm και φορέσω τα τυχερά μου εσώρουχα, τις κάλτσες, τα σκουλαρίκια και το κολάν από λύκρα, τότε και μόνο τότε μπορώ να πω ότι είμαι έτοιμη να πάω στη γραμμή εκκίνησης.

Σχεδόν. Ξέχασα ένα βασικό στοιχείο που πρέπει οπωσδήποτε να έχω πάνω μου σε έναν αγώνα. Με συνοδεύει πάντα στα πάνω και τα κάτω μου, σε όλα τα σωματικά και ψυχικά σκαμπανεβάσματα που συνδέονται αναπόσπαστα με αυτό το άθλημα που λέγεται τρέξιμο. Τα έχει δει όλα. Η επιτομή όλων των δεισιδαιμονιών μου είναι το ζευγάρι αθλητικών παπουτσιών με τα οποία τρέχω.

Νομίζετε ότι είμαι τρελή, έτσι; Μιλάω για τα παπούτσια μου σαν να είναι άνθρωπος με δική του ζωή. Ανήκω σε ένα είδος φυλής, η οποία αποτελείται από δρομείς που είναι ιδιαίτερα προληπτικοί με τα παπούτσια που έχουν για τρέξιμο. Λόγω του ιδρώτα, του αίματος, των χιλιομέτρων και των συναισθημάτων που έχουν συνδεθεί με αυτά τα παπούτσια, δεν πρόκειται απλώς για μια μικρή συμπάθεια που τους τρέφω.

Η Alysia Dusseau, μία εκ των κορυφαίων μαραθωνοδρόμων της Νέας Υόρκης και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Λέσχης Στίβου του Σέντραλ Παρκ, έχει μια αντίστοιχη σχέση και με ένα άλλο ζευγάρι παπουτσιών. Πρόκειται για μια σχέση αγάπης, καθώς στο ζευγάρι αυτό έχουν εντυπωθεί όλες οι εμπειρίες της από προηγούμενους αγώνες που έχει τρέξει. Όντας και η ίδια προληπτική, φροντίζει να τα φοράει τουλάχιστον για μισό μαραθώνιο, προτού τα φορέσει σε έναν ολόκληρο – έτσι πιστεύει ότι εξασφαλίζει καλύτερες πιθανότητες να σπάσει το προσωπικό της ρεκόρ.

Το να βρεις το τέλειο ζευγάρι παπουτσιών για τρέξιμο είναι μια επική στιγμή – ειδικά μόλις τα πρωτοφορέσεις. Εκείνη τη στιγμή, αγκαλιάζουν ενστικτωδώς τις καμάρες των ποδιών σου. Έπειτα, κάθε φορά που δένεις τα κορδόνια, ξέρεις ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα ακούσεις τον οικείο ήχο του λάστιχου που τρίβεται στο πεζοδρόμιο. Μόλις συμβεί αυτό, είναι δύσκολο να μη συνδεθείς απόλυτα με αυτά τα παπούτσια, που με έναν περίεργο τρόπο φαίνεται να σε γνωρίζουν. Μερικές φορές, σταματάει η παραγωγή κάποιων παπουτσιών τρεξίματος, καθώς οι μάρκες παπουτσιών προσπαθούν συνεχώς να αναβαθμίζουν τα προϊόντα τους.

[VICE Video] Ο Νίκος Παππάς τα Λέει Χύμα Μέχρι την Κόρνα της Λήξης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

«Αν σταματήσει η κυκλοφορία τους, θα φρικάρω τελείως και κατά πάσα πιθανότητα θα μαζέψω όσο μεγαλύτερο απόθεμα μπορώ», λέει η 21χρονη Emma Hatch, κολεγιακή δρομέας Α' Κατηγορίας από το Σινσινάτι. Κάνει μια μικρή παύση που δείχνει ότι μάλλον σκέφτεται μήπως πρέπει να ξεκινήσει να στοκάρει από τώρα. «Υποθέτω ότι στο τέλος θα χρειαστεί να πάω σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών και να ζητήσω ό,τι πιο κοντά σε αυτά έχουν». Η φωνή της σβήνει σιγά-σιγά.

Η Hatch δεν δείχνει και πολύ ενθουσιασμένη στην προοπτική να φορέσει άλλο ζευγάρι αθλητικών και δεν την κατηγορώ. Το συναισθηματικό δέσιμο που έχουν οι δρομείς με τα παπούτσια τους, μερικές φορές, αγγίζει τα όρια της παράνοιας.

Φαίνεται όμως πως υπάρχει μια ολόκληρη επιστήμη πίσω από αυτό: ο Lee Igel, αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής στο Αθλητικό Ινστιτούτο Tisch του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, εξηγεί πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος να συνδέεται συναισθηματικά με τα παπούτσια για τρέξιμο. «Ως ανθρώπινα όντα, μας αρέσουν οι λαϊκές παραδόσεις», λέει ο Igel. «Είναι ένας συνδυασμός της αγάπης μας για τα παραμύθια και της τάσης μας να βρίσκουμε μοτίβα στα πράγματα που κάνουμε. Είναι σαν να παίρνεις αυτές τις επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και να τους βάζεις το περιτύλιγμα ενός παραμυθιού. Σίγουρα υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των ποδιών και κυριολεκτικά του εδάφους και των αντικειμένων που περιβάλλουν τα πόδια σου. Είναι τόσο απλό».

Σε μια συνηθισμένη μέρα, συναντάμε πολλές πληροφορίες και «θόρυβο» που μπορούν να μας αποσπάσουν την προσοχή από μια συγκεκριμένη δραστηριότητα, όπως το τρέξιμο, όμως το καθημερινό τρέξιμο με τα ίδια παπούτσια, βοηθάει τους ανθρώπους να εστιάζουν στο τρέξιμο. «Είναι κάτι σαν μια κουβερτούλα που σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια και ζεστασιά, όπως αυτές που είχαμε, όταν ήμασταν παιδιά», εξηγεί ο Igel. Σου δημιουργούνται τα ίδια συναισθήματα.

Νιώθουμε άνετα φορώντας τα παπούτσια μας και συσσωρεύονται πολλές αναμνήσεις όσο τα φοράμε, όμως η μοναδικότητα του αθλήματος και η κοινότητα που το περιβάλλει, συμβάλλει στο να δημιουργηθεί ένα έντονο δέσιμο με τα παπούτσια μας. Επίσης, οι προσωπικές εμπειρίες μας, μάς φέρνουν κοντά και με άλλους δρομείς. Η κοινότητα των δρομέων γύρω μας παίζει μεγάλο ρόλο στην επιλογή παπουτσιών που κάνουμε.

«Αν και είναι μια μοναχική δραστηριότητα –μπορείς απλώς να βγεις από την πόρτα και να αρχίσεις να τρέχεις– οι δρομείς ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κοινότητα και τα παπούτσια μπορούν να σου δώσουν πλεονέκτημα», λέει ο Igel. «Ακόμη και αν οι δρόμοι που ακολουθεί ο καθένας είναι χωριστοί, όλοι νιώθουν ότι είναι μαζί σε αυτό. Οι άνθρωποι θέλουν να ανήκουν σε κάτι ευρύτερο. Είναι ένας τρόπος να πάρεις μια μοναχική δραστηριότητα -κάτι που είναι ατομικό και προσωπικό- και να την προσαρτήσεις σε μια μεγαλύτερη ομάδα, στην οποία ανήκουν άνθρωποι με ίδια νοοτροπία».

Για παράδειγμα, όταν μαθαίνω από την κοινότητα των δρομέων ότι ένα νέο ζευγάρι βοήθησε κάποιον να σπάσει ένα ρεκόρ, το ένστικτό μου, μου λέει να το αναζητήσω και να το δοκιμάσω. Όμως, μετά σκέφτομαι ότι πλησιάζει ο Μαραθώνας της Νέας Υόρκης και δεν θέλω να αλλάξω παπούτσια, λίγο πριν από τον μεγάλο αγώνα, ακριβώς για τους λόγους που ανέφερε ο Igel. Πώς μπορώ να αποχωριστώ αυτό το ζευγάρι με το οποίο περάσαμε τόσες προπονήσεις και να το παρατήσω τη μεγάλη μέρα;

Ξεκίνησα να αναρωτιέμαι πόσο βαθιά χαραγμένο μέσα μου ήταν αυτό το δέσιμο και πόσοι δρομείς εκφράζουν δημόσια τη μεγάλη τους λύπη για τη διακοπή κυκλοφορίας συγκεκριμένων παπουτσιών. Τηλεφώνησα στην Claire Wood, διευθύντρια του τμήματος επιχειρηματικής στρατηγικής για τα προϊόντα τρεξίματος παγκόσμιων επιδόσεων της New Balance, για να μάθω ποιοι την έχουν κράξει στο τηλέφωνο για κάποιο μοντέλο παπουτσιών του οποίου η κυκλοφορία διακόπηκε. Η ίδια ξέρει καλά τι σημαίνει προληπτικός δρομέας. «Δεν αλλάζουμε κάτι, απλώς για να το αλλάξουμε», μου λέει.

«Όταν βλέπουμε κόσμο να παραληρεί για τη διακοπή κυκλοφορίας ενός συγκεκριμένου παπουτσιού, αναθέτουμε στην ομάδα μας να προτείνει ένα νέο προϊόν», προσθέτει. «Οι δρομείς γίνονται ειδικοί των αθλητικών παπουτσιών τους – αυτό είναι ένα αναγκαίο κακό. Είναι κομμάτι αυτής της υποκουλτούρας. Είτε ετοιμάζεσαι για τον πρώτο σου αγώνα πέντε χιλιομέτρων είτε προσπαθείς να μπεις στην Ολυμπιακή ομάδα, θα πρέπει να ξέρεις ότι αν διακόψουμε την παραγωγή του παπουτσιού σου, το κάνουμε για το ευρύτερο καλό και αν δεν σε πείσουμε στην πορεία, θα σε πείσει κάποιος άλλος».

Τι κάνει λοιπόν ένας προληπτικός δρομέας, αν το παπούτσι της επιλογής του εκλείψει από τα ράφια; Ο Igel, ο οποίος εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στον τομέα της αθλητιατρικής και της εξέλιξης των παικτών, έχει δουλέψει με κορυφαίους αθλητές και διασημότητες, βοηθώντας τους να έχουν τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις και να ξεπεράσουν τις δεισιδαιμονίες τους.

«Είναι κάτι που συσχετίζεται άμεσα με την απόδοση», λέει ο Igel. «Βασικά, όχι ακριβώς – όμως έτσι νιώθουν πολλοί. Πρέπει να καταλάβεις ότι πρόκειται απλώς για ένα αντικείμενο. Τίποτα άλλο. Δεν έχει να κάνει με την απόδοσή σου. Απαιτείται ενέργεια και δουλειά, για να το πιστέψεις πραγματικά. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά, για να αλλάξεις αυτήν την νοοτροπία, αν είσαι πολύ προληπτικός».

Πάντως, υπάρχει και κάτι θετικό σε περίπτωση που διακοπεί η κυκλοφορία των αγαπημένων σου παπουτσιών: Κατά πάσα πιθανότητα δεν εξαφανίστηκαν, απλώς αναβαθμίστηκαν. Πήγαινε στο κατάστημα αθλητικών ειδών της γειτονιάς σου. Διαθέτει ειδικούς που θα σε βοηθήσουν να βρεις κάτι αντίστοιχο με το εκλιπόν παπούτσι σου. Ίσως μάλιστα σε παρηγορήσουν για τον αβάσταχτο θρήνο σου – έναν θρήνο που μόνο οι δρομείς μπορούν να καταλάβουν.

Μέχρι να συμβεί αυτό, όμως, συνέχισε να δένεις τα κορδόνια του τυχερού σου ζευγαριού, προτού βγεις από την πόρτα και ορμήσεις στο πεζοδρόμιο. Μην ξεχνάς να τα δέσεις με διπλό κόμπο. Όχι για την ασφάλειά σου, απλώς επειδή είναι άλλη μία από τις προλήψεις μου.

Περισσότερα από το VICE

Τα Ψέματα που Είπα στις Οντισιόν και μου Εξασφάλισαν τη Συμμετοχή σε Δύο Reality

Αυτά τα Εξώφυλλα Ελληνικών Δίσκων σε Προκαλούν να Mην Ακούσεις Στίχο

Έτσι Επηρεάζει το Μυαλό των Εφήβων η Κατάχρηση Κάνναβης