Είδα Πρώτη Φορά το Dolce Vita στα 32 μου και Κατάλαβα Γιατί Είναι η Καλύτερη Ελληνική Σειρά

Ο Αντώνης πέφτει από μία ταράτσα όπου έφτιαχνε την κεραία τηλεόρασης. Όταν πηγαίνει στο νοσοκομείο, η Xριστίνα (παράνομος δεσμός και μάνα της κοπέλας του) ψάχνει τρόπο να τον βλέπει χωρίς να γεννήσει υποψίες. Πηγαίνει στο σπίτι της κολλητής της, Σάσας, και προσπαθεί να την πείσει να μπει στο νοσοκομείο για να βγάλει τα πτερύγια των αυτιών της που εξελικτικά είναι άχρηστα στον άνθρωπο. Αυτή δεν είναι μία απλή οικογενειακή κωμωδία.

Υπάρχει για όλους μας μία ομάδα πραγμάτων τα οποία είδαμε/ακούσαμε/διαβάσαμε σε μικρή ηλικία, μας ενθουσίασαν, δεν τα ξαναπιάσαμε ποτέ μας αλλά μας έχει μείνει αυτή η αίσθηση του πόσο μας άρεσαν. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να βλέπει ξανά, σε μεγάλη ηλικία, κάτι που θεωρούσα αριστούργημα στα 16 μου και να καταλαβαίνω ότι δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Τουλάχιστον με τα μάτια του ενήλικου εαυτού μου.

Μπορεί να συμβεί όμως και το αντίθετο. Το έπαθα πολύ πρόσφατα. Επί χρόνια άκουγα ανθρώπους των οποίων τη γνώμη εμπιστεύομαι απόλυτα να μου λένε πόσο καλή σειρά είναι το Dolce Vita. Για κάποιον λόγο δεν τους άκουγα. Από μικρό παιδί, με το που έβλεπα τους τίτλους αρχής και το χαρακτηριστικό κομμάτι εισαγωγής με έπιανε μία εσωτερική μιζέρια που καταλάμβανε τα πάντα μέσα μου.

Είχα ξεχωρίσει βέβαια τη σκηνή που ο Παπακαλιάτης χορεύει “Gangsta Paradise” μέσα στο νεοκλασικό στη Φιλοθέη, βίντεο το οποίο -αν όλα πάνε- καλά θα είναι η τελευταία μου επιθυμία να ξαναδώ λίγο πριν κλείσω για πάντα τα μάτια μου. Δεν αρκούσε όμως για να προχωρήσω. Κάτι το story με τα ερωτικά τρίγωνα (που πάντα το βαριέμαι), κάτι το θεατρικό παίξιμο, κάτι το 1995 και το χιούμορ που έγραψαν άνθρωποι που δεν πολυήξεραν τι σημαίνει ίντερνετ.

Πρόσφατα, μετά από παρότρυνση-πλύση εγκεφάλου ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου, άρχισα να ρίχνω μία ματιά σε σκηνές της σειράς. Δεν άργησα να φτάσω στο σημείο να βλέπω ολόκληρα επεισόδια στο YouTube (ξέρω πόσο θλιβερό ακούγεται). Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Περίμενα μεν να είναι κάτι αστείο στο επίπεδο του cult. Κάτι δηλαδή που να σε κάνει να καταλαβαίνεις γιατί μπορεί να ήταν αστείο το 1995. Το χιούμορ εξάλλου γερνάει πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο. Αντ’ αυτού βρήκα μπροστά μου μία πραγματικά καλή σειρά.

Ο κεντρικός πυρήνας της πλοκής έχει το δικό του shock value: Μία καθώς πρέπει κυρία, χήρα εργοστασιάρχου, ερωτεύεται και τα φτιάχνει με τον σύντροφο της κόρης της. Αδύνατο να δούμε κάτι τέτοιο σήμερα. Στην πραγματικότητα όμως αυτό το τρίγωνο είναι μόνο η αφορμή που δίνει το πετρέλαιο που κινεί όλα τα γύρω-γύρω. Και όλη αυτή η ατόφια παράνοια των γύρω-γύρω είναι μία πανέξυπνη και υποβλητική ισοπέδωση των ηθικολογικών κανονικοτήτων και της νόρμας των μέσων της δεκαετίας της αφθονίας, του 1990.

Το πολύ βασικό είναι η επιμονή στη λεπτομέρεια. Σε ένα επεισόδιο, η γιαγιά, ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της σειράς, πριν ξαπλώσει ανοίγει ένα βιβλίο. Είναι O Αγών μου του Χίτλερ. Σε ένα άλλο την Εστία. Ο Αντώνης και ο Μανόλης είναι δύο λαϊκοί άνδρες στα mid-20s τους που μένουν σε ένα εργένικο σπίτι. Στον πίσω τοίχο αχνοφαίνεται σε μία αφίσα ο Σιγάλας. Όταν παίζεις έτσι με τους χαρακτήρες, δείχνεις ότι πρώτος εσύ τους έχεις αγαπήσει. Όταν επιμελείσαι ακόμα και τις σιωπές τους, δείχνεις ότι φτιάχνεις ανθρώπους πίσω από τις καρικατούρες.

Μία διαφορά που μπορείς να βρεις σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη (εκτός μίας) σειρά είναι ότι οι ατάκες, που είναι το δυνατό σημείο του Dolce Vita, μπορούν να έρθουν από οποιονδήποτε. Δεν υπάρχει κανένας συμπληρωματικός χαρακτήρας που να λειτουργεί ως γλάστρα, ως αφορμή για να πει την ατάκα του ο ένας και μόνος (συνήθως άντρας) αστείος χαρακτήρας. Οποιοσδήποτε εμφανίζεται στη σειρά, το κάνει για κάποιο λόγο. Μερικές ,δε, από αυτές τις ατάκες μπορεί να σε κάνουν να σκάσεις στα γέλια, 27 χρόνια αφότου γράφτηκαν. Εξωφρενικά δύσκολο και πραγματικά σπάνιο.

Είναι πράγματι η καλύτερη ελληνική σειρά; Πιθανόν και να είναι. Η μόνη που μπορώ να σκεφτώ να είναι αντίστοιχα έξυπνη είναι τα Εγκλήματα που έχουν και λίγη παραπάνω δόση παράνοιας μέσα τους. Καθόλου τυχαίο δεν είναι πάντως ότι οι δημιουργοί του Dolce Vita (Παπαπέτρου και Ρήγας) είναι άνθρωποι που μας έχουν δώσει μερικές πολύ καλές σειρές.

Είναι δεν είναι πάντως, βρήκα ευτυχώς ακόμα ένα comfort show για να με συνοδεύει στις δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Αν ήμουν δημιουργός ή συντελεστής μίας τέτοιου τύπου σειράς, το να γίνω comfort show, θα ήταν το μεγαλύτερο εγκώμιο που θα μπορούσα να αποζητήσω.

Ακολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Η ΔούKISSα Πιστεύει ότι το Drag Είναι Αναπόσπαστο Κομμάτι της Ιστορίας της Μυκόνου

Ποιον Eνοχλούν οι Αιώνιοι Φοιτητές;

Τα Βίντεο-Κλαμπ του Σήμερα Έχουν το Άρωμα των Παιδικών μας Χρόνων