Φοιτητής Μολύνθηκε με Έναν Ιό για να Βγάλει Σχεδόν 5.000 Ευρώ

Η ιστορία είναι του Kaden όπως την αφηγήθηκε στην @chiarawilkinson.

Δεν θα έλεγα ότι ξοδεύω ιδιαίτερα πολλά – όμως από τη μια το παράλογο κόστος του να σπουδάζεις στο Λονδίνο, από την άλλη οι μπίρες και λίγο στοιχηματάκι, την περασμένη χρονιά έκανα max out 1.500 λίρες σε υπερανάληψη.

Ήξερα ότι σύντομα η Βρετανία θα άνοιγε μετά τα lockdown και οι κοινωνική μου ζωή θα ήταν πιο πλούσια. Επίσης είχα μόνο ακόμη μια δόση από το φοιτητικό μου δάνειο. Εκεί που σκεφτόμουν να αρχίσω τα delivery είδα μια αγγελία που φαινόταν κάπως ύποπτη στο Facebook. Ήταν για κάτι που λεγόταν FluCamp και έλεγε ότι θα σε πλήρωναν 4.000 λίρες για να συμμετάσχεις σε κλινικές έρευνες για ένα νέο εμβόλιο. Αν και όλοι τάγκαραν τους φίλους τους στα σχόλια για πλάκα, τα λεφτά μού τράβηξαν την προσοχή: ήταν η γρήγορη λύση που χρειαζόμουν.

Πήρα αμέσως τηλέφωνο στην εταιρεία και την επόμενη μέρα είχα ραντεβού για να μου πάρουν σε ένα νοσοκομείο στο Ουαϊτσάπελ, στο ανατολικό Λονδίνο. Με πλήρωσαν 25 λίρες και μου είπαν ότι δεν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να με επιλέξουν για τη μελέτη, διότι έπρεπε να κάνουν κι άλλες πληρωμένες εξετάσεις. Δεν είχα πολλές ελπίδες και πρόσεχα να μην ξοδεύω λεφτά που δεν είχα. 

Τρεις μήνες μετά και έπειτα από δύο εξετάσεις αίματος, ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα και ένα εμβόλιο (συν τρεις πληρωμές 150 λιρών και μια έξτρα 50) βρέθηκα να μαζεύω τα πράγματά μου για να περάσω δύο εβδομάδες σε καραντίνα σε νοσοκομείο. Δεν είχα παρενέργειες αλλά οι φίλοι μου νόμισαν ότι τρελάθηκα: είχα γίνει πειραματόζωο εμβολίων.

Η μελέτη ήταν μια τυχαιοποιημένη διπλά «τυφλή» μελέτη με χρήση placebo, για να ελεγχθεί ένα καινούργιο εμβόλιο για έναν αναπνευστικό συγκυτιακό ιό – έναν κοινό ιό με ήπια συμπτώματα σαν αυτά του κρυολογήματος. Μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο να πάρω κάτι πειραματικό αλλά ήξερα ότι ήμουν υγιής. Ήταν εγκεκριμένη από τη Ρυθμιστική Αρχή Φαρμάκων και Περίθαλψης και αφού συμπλήρωσα ένα σωρό έντυπα ήμουν σχετικά ήσυχος ότι ήμουν ασφαλής κι ότι αυτό που έκανα ήταν ηθικό.

Μου έδωσαν πολλές οδηγίες για τις εβδομάδες πριν από την καραντίνα. Έπρεπε να κόψω το κάπνισμα και το ποτό, το χόρτο και την καφεΐνη. Παρόλο που ήταν δύσκολο, ήταν πιο εφικτό χάρη στο lockdown που περιόριζε τις κοινωνικές μου δραστηριότητες. 

Πριν τη δοκιμή έφαγα το αγαπημένο μου φτηνό γεύμα, μια μπαγκέτα με σπόρους παπαρούνας και μπέικον, μαρούλι, ντομάτα από το Sainsbury’s. Μια ώρα μετά το φαγητό διάβασα ξανά τα έγγραφα και βρήκα μια υποσημείωση που δεν είχα δει: φαγητά που περιέχουν σπόρους παπαρούνας απαγορεύονταν πριν τη δοκιμή επειδή μπορεί να οδηγούσαν σε ψευδώς θετικά ευρήματα ναρκωτικών. Πάνω στο άγχος μου και ξέροντας πόσα λεφτά διακυβεύονταν, έβαλα δύο δάχτυλα στο λαρύγγι μου και ξέρασα.

Η καραντίνα έγινε τελικά τη Δευτέρα στα μέσα Μαρτίου, όταν στη Βρετανία είχαμε ακόμα καραντίνα. Ευτυχώς το σάντουιτς που έφαγα δεν είχε δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Με οδήγησαν στο δωμάτιό μου και η νοσοκόμα κλείδωσε. Ήταν καθαρό, κλινικό, νορμάλ μεγέθους και είχε Wi-FI και δικό του μπάνιο, αλλά απελπίστηκα. Μου είπαν ότι υπήρχε μια μικρή περίπτωση να μην έχω παράθυρο και μάλλον ήμουν από τους άτυχους. Δύο εβδομάδες χωρίς φυσικό φως.

Κάθε πρωί κατά τη διάρκεια της καραντίνας ξυπνούσα γύρω στις 6.30 με ένα χτύπημα στην πόρτα από τη νοσοκόμα. Μου έπαιρναν αίμα πριν το πρωινό και μου έκαναν διάφορους ελέγχους το απόγευμα. Κάποιες μέρες ήταν πιο συναρπαστικές και μου έκαναν ηλεκτροκαρδιογράφημα ή σπιρομέτρηση. Πάντα προσπαθούσα να πιάσω κουβέντα με τις νοσοκόμες διότι ήθελα ανθρώπινη επαφή, αλλά φορούσαν προστατευτικές στολές και δεν μπορούσες να δεις τα πρόσωπά τους. Αν και πάντα μου φέρονταν καλά, ήταν πολύ δυστοπικό.

Την τρίτη μέρα, με μόλυναν με τον ιό. Ο γιατρός έφερε ένα μεγάλο άσπρο κουτί απ’ όπου έβγαινε κρύος ατμός. Ήταν σαν επιστημονική φαντασία. Έβαλε τον ιό στα ρουθούνια μου, με ένα τεράστιο σταγονόμετρο. Με έλουσε κρύος ιδρώτας και αμέσως το ένιωσα στο στόμα μου. Όλη αυτή την ώρα έκανα κλήση στο Zoom για το μάθημα Θεωρίες Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας που παρακολουθώ – ευτυχώς είχα την κάμερα κλειστή.

Καθώς οι μέρες περνούσαν, βαριόμουν όλο και πιο πολύ. Αν και δεν είχα συμπτώματα από τον ιό, ήμουν κουρασμένος και το χέρι μου είχε μελανιάσει από το αίμα που μου έπαιρναν κάθε μέρα. Κοιμόμουν και προσπαθούσα να γράψω εργασίες, αλλά όταν έφτασε το βράδυ της Παρασκευής με έπιασε FOMO όταν είδα stories των συγκατοίκων μου στο Instagram να πίνουν σπιτικά κοκτέιλ, ενώ εγώ περνούσα το σαββατοκύριακο πλένοντας τα εσώρουχά μου στον νιπτήρα.

Το φαγητό ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο είχα προσμονή και πάλι δεν ήταν τρομερό. Ήταν όλα γεύματα ζεσταμένα στον φούρνο μικροκυμάτων και μερικά ήταν αίσχος – όπως εκείνο το μυστήριο άσπρο ψάρι σε νερουλή σάλτσα μαϊντανού, που έμοιαζε με γατοτροφή. Από νωρίς κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να πετάω τα σνακ ή τα αρτύματα και κρατούσα συνέχεια ψωμάκια από το πρωινό για να φάω σε έκτακτη περίπτωση.

Όταν τελείωσαν οι δυο βδομάδες, η όψη μου ήταν χάλια: τα μαλλιά μου δεν έστρωναν με τίποτα και είχα χάσει δυο κιλά. Όταν με άφησαν να φύγω τελικά, περίμενα κάποια αποκάλυψη. Αλλά το φως του ήλιου σχεδόν μου πόνεσε τα μάτια και ο θόρυβος της κίνησης ήταν ανυπόφορος – για μια στιγμή σχεδόν μου έλειψε το απλό μου δωμάτιο, που δεν είχε καν παράθυρο. Το ξέχασα με την πρώτη γεύση ελευθερίας: ένα ζουμερό κεμπάπ και ένα κουτάκι μπίρα.

Λίγες μέρες αργότερα πληρώθηκα 1.750 λίρες. Ήταν τεράστια ανακούφιση να βλέπω τον τραπεζικό μου λογαριασμό να φτάνει από μηδέν σε χιλιάδες. Έναν μήνα αργότερα έκανα ένα follow-up ραντεβού και πληρώθηκα άλλες 1.000. Πήρα καινούργια ρούχα και κάνα δυο παιχνίδια για PS4, αλλά κράτησα τα υπόλοιπα για τις παμπ που θα άνοιγαν μετά το lockdown. Τα λεφτά είχαν έρθει την κατάλληλη στιγμή.

Το Αύγουστο (155 μέρες μετά τη δοκιμή) θα πληρωθώ τις τελευταίες 1.000 λίρες και στο σύνολο θα έχω βάλει 4.275 λίρες. Επίσης, θα μάθω αν μου έδωσαν placebo εμβόλιο, καθώς και τα αποτελέσματα της μελέτης. Παρόλο που η εμπειρία δεν ήταν ευχάριστη, είναι ωραίο που ξέρω ότι βοήθησα κάπως στην πρόοδο της επιστήμης.

Θα σύστηνα κάτι τέτοιο σε έναν φίλο; Σου προσφέρουν κρεβάτι και φαγητό για δύο εβδομάδες, οπότε δεν είναι τόσο άσχημο όσο νομίζεις – αν δηλαδή χρειάζεσαι τα χρήματα τόσο όσο εγώ.

Περισσότερα από το VICE

Το Διεθνές Παράνομο Εμπόριο Χελιών και η Αποθήκη στο Κορωπί

H Seniora Rose «Οργώνει» τους Δρόμους της Θεσσαλονίκης της με τη Μηχανή της

Τρεις Μαθητές Μιλούν για το πώς Είναι να Δίνεις Πανελλήνιες Όταν Τίποτα Δεν Είναι Κανονικό

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.