Είναι 11 το πρωί, αλλά για τη Μαρία Πολύζου έχει κιόλας μεσημεριάσει - ξυπνάει καθημερινά στις 5 τα ξημερώματα και πηγαίνει για τρέξιμο. Τη μέρα της συνάντησής μας έχει μόλις γυρίσει από τα Μέγαρα, όπου πήγε στην εκκίνηση του Φειδιππίδειου Άθλου για να εμψυχώσει τους δρομείς που θα έτρεχαν από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη και πάλι πίσω, μια απόσταση 480 χιλιομέτρων.Είναι περιχαρής που μοιράστηκε αυτήν τη στιγμή μαζί τους και μου περιγράφει με ενθουσιασμό ότι έβρεχε και οι δρομείς γελούσαν, ενώ ετοιμάζονταν να τρέξουν για τουλάχιστον τέσσερα 24ωρα. Η ολοκλήρωση της διαδρομής φαντάζει ανθρωπίνως αδύνατη. Η Μαρία Πολύζου, το 2008 έγινε η πρώτη γυναίκα που αναβίωσε τον Φειδιππίδειο Άθλο, πετυχαίνοντας το αδιανόητο. «Το τρέξιμο για μένα είναι εσωτερική απομόνωση, διαλογισμός. Κάθε, μα κάθε, φορά ανακαλύπτω από την αρχή τον εαυτό μου», λέει με τη χαρά ανθρώπου που μπήκε στον αθλητισμό χθες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ολυμπιακοί Αγώνες, 14 πανελλήνια ρεκόρ που κρατάνε ακόμα, προπόνηση νέων δρομέων αντοχής. Η Μαρία Πολύζου είναι η κορυφαία Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος όλων των εποχών. Το μενταλιτέ του δρομέα αντοχής διαμορφώνει κάθε πλευρά της ζωής της. Με δικά της λόγια, σε κάθε δυσκολία οραματίζεται τον εαυτό της νικήτρια, βλέπει το τέρμα και δεν σταματάει να τρέχει, αν δεν φτάσει ως το τέλος.Από πολύ νωρίς μπόρεσε να φανταστεί τον εαυτό της μακριά από το σκοτεινό περιβάλλον της παιδικής της ηλικίας, με έναν κακοποιητή πατέρα που τη βίασε, όταν ήταν 11 ετών. Η Μαρία Πολύζου αποφάσισε ότι δεν ανήκε εκεί. Στο στάδιο, όπου έτρεχε καθημερινά, επανεφηύρε τον εαυτό της. Ήταν μεγάλο μάθημα για μένα να τη βλέπω να αυτοσαρκάζεται, ακόμη και να γελάει με αυτά που έχει περάσει.«Τώρα μπορώ και γελάω, τότε δεν ήταν καθόλου έτσι. Το παιδί που κακοποιείται γίνεται αόρατο, δεν μιλάει, δεν γελάει, είναι απομονωμένο. Δεν θέλει να το βλέπουν, δεν θέλει να υπάρχει». Εκείνη τη μαύρη περίοδο, η ίδια είχε κάνει δύο απόπειρες αυτοκτονίας. «Ένιωθα ότι δεν έχω λόγο να υπάρχω, όταν η οικογένειά μου ήταν έτσι. Ζούσα την ενοχή, την ντροπή. Πίστευα ότι δεν αξίζω τη ζωή. Δεν έβλεπα όνειρα».Η Μαρία Πολύζου δεν συμπαθεί καθόλου τα «αν»: Τι θα γινόταν αν δεν είχε ανακαλύψει το τρέξιμο, αν δεν κακοποιούνταν από τον πατέρα της; «Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά που σου δίνονται». Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η Μαρία Πολύζου, πραγματικά, έκανε το τραύμα κινητήριο δύναμη και ο πόνος δεν την ορίζει πια. «Τώρα μπορώ να μιλάω για αυτά που έζησα, χωρίς να πονάω – αυτό είναι το πιο σημαντικό», λέει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι δραματικές ανατροπές στην πορεία της είναι τόσες πολλές, που η ζωή της μοιάζει έτοιμο σενάριο ταινίας. Όταν διένυε την καλύτερή της φάση, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Όταν έκλεισε τα 50, σκεφτόταν «καλά τα κατάφερες» και στα 51α γενέθλιά της ήταν ήδη στη διαδικασία χημειοθεραπείας, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία της «Μην τα παρατάς!», από τις Εκδόσεις Key Books.
Μετά το πρώτο σοκ της συνειδητοποίησης ότι έχει καρκίνο, τα αθλητικά παπούτσια δεν ξαναβγήκαν από τα πόδια της. Τρέξιμο, χημειοθεραπεία, τρέξιμο, δουλειά και πάλι από την αρχή. Η Μαρία Πολύζου θα μπορούσε να τα έχει παρατήσει εκατοντάδες φορές, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Στο βιβλίο περιγράφει «τους μαραθώνιους της ζωής της» και μας δείχνει με τον πιο ουσιαστικό τρόπο, με το παράδειγμα της διαδρομής της, πως ό,τι και να σου συμβεί, υπάρχει τρόπος να ξαναβγείς στο φως.Η παιδική κακοποίηση και η συγγνώμη του πατέρα της, ο αθλητισμός, ο καρκίνος. Μετά απ’ όλα αυτά, η Μαρία Πολύζου υπόσχεται στον εαυτό της: «θα με απολαμβάνω περισσότερο και θα ταξιδεύω περισσότερο». Μήπως αυτό είναι το νόημα της ζωής;VICE: Πώς ήρθε στη ζωή σας το τρέξιμο; Πώς ήταν η πρώτη φορά που μπήκατε στον στίβο;
Μαρία Πολύζου: Ήμουν ένα παιδάκι πολύ πιεσμένο. Μόλις έτρεξα τα πρώτα μέτρα, ένιωσα το σώμα μου ελαφρύ. Αισθάνθηκα πολύ ευτυχισμένη, πολύ ελεύθερη. Ήταν αγάπη με την πρώτη ματιά. Είπα ότι αυτός είναι ο δρόμος μου, δεν το αλλάζω με τίποτα. Ξαφνικά ανέπνεα καλύτερα και καθάρισε η σκέψη μου. Το τρέξιμο ήταν –και συνεχίζει να είναι– τα πάντα στη ζωή μου. Το στάδιο ήταν για μένα το καταφύγιό μου. Δεν ήθελα να φύγω. Όμως έπρεπε, γιατί έξι η ώρα όφειλα να είμαι πίσω στο σπίτι. Αλλιώς θα έτρωγα ξύλο.
Μαρία Πολύζου: Ήμουν ένα παιδάκι πολύ πιεσμένο. Μόλις έτρεξα τα πρώτα μέτρα, ένιωσα το σώμα μου ελαφρύ. Αισθάνθηκα πολύ ευτυχισμένη, πολύ ελεύθερη. Ήταν αγάπη με την πρώτη ματιά. Είπα ότι αυτός είναι ο δρόμος μου, δεν το αλλάζω με τίποτα. Ξαφνικά ανέπνεα καλύτερα και καθάρισε η σκέψη μου. Το τρέξιμο ήταν –και συνεχίζει να είναι– τα πάντα στη ζωή μου. Το στάδιο ήταν για μένα το καταφύγιό μου. Δεν ήθελα να φύγω. Όμως έπρεπε, γιατί έξι η ώρα όφειλα να είμαι πίσω στο σπίτι. Αλλιώς θα έτρωγα ξύλο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο βιβλίο περιγράφετε πάρα πολύ επώδυνες καταστάσεις της ζωής σας. Πώς ήταν να διαβάζετε στο χαρτί την εμπειρία της κακοποίησης από τον πατέρα σας;
Αφού είχε γραφτεί το βιβλίο, το διάβαζα πρώτη φορά με ένα συνεργάτη μου και ξαφνικά φτάνουμε σ΄ αυτό το σημείο. Μπορώ να σας πω ότι ένιωσα σα να μου έριξαν μπουνιά στο στομάχι, κι ας ήμουν εγώ. Σταματήσαμε και είπαμε «ουφ!». «Μαρία, αυτή είναι η ζωή σου», μου είπε. Μέσα στο βιβλίο, υπάρχει όλη η προσπάθεια που έχω κάνει σε όλα τα επίπεδα. Η ζωή μου ήταν large.Έχω καταφέρει, εδώ και αρκετά χρόνια, να λέω ότι είμαι μια ευτυχισμένη γυναίκα. Πατάω γερά στα πόδια μου και αυτή τη στιγμή μπορώ να μιλάω για τα πράγματα που μου έχουν συμβεί, χωρίς να πονάω. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είμαι εδώ για να υποστηρίξω κάθε παιδί και κάθε γυναίκα ή άνδρα που έχει βιώσει κακοποίηση.
Αφού είχε γραφτεί το βιβλίο, το διάβαζα πρώτη φορά με ένα συνεργάτη μου και ξαφνικά φτάνουμε σ΄ αυτό το σημείο. Μπορώ να σας πω ότι ένιωσα σα να μου έριξαν μπουνιά στο στομάχι, κι ας ήμουν εγώ. Σταματήσαμε και είπαμε «ουφ!». «Μαρία, αυτή είναι η ζωή σου», μου είπε. Μέσα στο βιβλίο, υπάρχει όλη η προσπάθεια που έχω κάνει σε όλα τα επίπεδα. Η ζωή μου ήταν large.Έχω καταφέρει, εδώ και αρκετά χρόνια, να λέω ότι είμαι μια ευτυχισμένη γυναίκα. Πατάω γερά στα πόδια μου και αυτή τη στιγμή μπορώ να μιλάω για τα πράγματα που μου έχουν συμβεί, χωρίς να πονάω. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είμαι εδώ για να υποστηρίξω κάθε παιδί και κάθε γυναίκα ή άνδρα που έχει βιώσει κακοποίηση.
Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΖΟΥ "ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ!" ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ KEY BOOKS
Ποια είναι εκείνη η στιγμή που είπατε ότι «δεν θα με προσδιορίζει πια αυτό που έζησα ως παιδί»;
Δεν είναι μια στιγμή. Έτσι ακούγεται ωραίο, αλλά δεν είναι μια στιγμή που πατάς ένα κουμπί και αλλάζει η ψυχολογία σου. Ο αγώνας είναι μακρύς. Το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση. Εγώ το αποφάσισα πάρα πολύ μικρή. Όταν ήταν τα πράγματα στο σπίτι μου πάρα πολύ άσχημα, εγώ είπα «δεν ανήκω εδώ, θα τραβήξω τον δρόμο μου για τη δική μου προσωπική κορυφή». Σιγά-σιγά, το χτίζεις και το δουλεύεις. Αυτοθεραπεύεσαι, προχωράς και φυσικά κάνεις και βήματα προς τα πίσω.Οι εφιάλτες άργησαν πάρα πολύ να φύγουν από μέσα μου. Το θέμα είναι αν θα παραμείνεις το τραυματισμένο παιδί ή αν θα γίνεις ευτυχισμένος/η. Σιγά-σιγά ισορροπείς, αλλά μια τέτοια εμπειρία δεν μπορείς ποτέ να την αφήσεις πίσω σου. Όταν ήρθε πια η Αγάπη, η κόρη μου, δεν μπορούσα να μην προχωρήσω, διότι ως μητέρα έπρεπε να τη μεγαλώσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να της δώσω τα καλύτερα δυνατά εφόδια. Λίγοι άνθρωποι είναι αυτοί που προχωράνε και φτάνουν στην πιο ψηλή κορυφή μέσα τους.
Δεν είναι μια στιγμή. Έτσι ακούγεται ωραίο, αλλά δεν είναι μια στιγμή που πατάς ένα κουμπί και αλλάζει η ψυχολογία σου. Ο αγώνας είναι μακρύς. Το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση. Εγώ το αποφάσισα πάρα πολύ μικρή. Όταν ήταν τα πράγματα στο σπίτι μου πάρα πολύ άσχημα, εγώ είπα «δεν ανήκω εδώ, θα τραβήξω τον δρόμο μου για τη δική μου προσωπική κορυφή». Σιγά-σιγά, το χτίζεις και το δουλεύεις. Αυτοθεραπεύεσαι, προχωράς και φυσικά κάνεις και βήματα προς τα πίσω.Οι εφιάλτες άργησαν πάρα πολύ να φύγουν από μέσα μου. Το θέμα είναι αν θα παραμείνεις το τραυματισμένο παιδί ή αν θα γίνεις ευτυχισμένος/η. Σιγά-σιγά ισορροπείς, αλλά μια τέτοια εμπειρία δεν μπορείς ποτέ να την αφήσεις πίσω σου. Όταν ήρθε πια η Αγάπη, η κόρη μου, δεν μπορούσα να μην προχωρήσω, διότι ως μητέρα έπρεπε να τη μεγαλώσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να της δώσω τα καλύτερα δυνατά εφόδια. Λίγοι άνθρωποι είναι αυτοί που προχωράνε και φτάνουν στην πιο ψηλή κορυφή μέσα τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εσείς νιώθετε ότι έχετε φτάσει;«Για εμάς που έχουμε κακοποιηθεί ως παιδιά, δεν υπάρχει τελική λύτρωση».
Εγώ σε ένα σημείο αυτά που ήθελα να πετύχω στον πρωταθλητισμό τα πέτυχα. Όμως, σίγουρα η κορυφή υπάρχει μπροστά μου. Δεν μπορώ να πω ότι τώρα έφτασα και θα κάτσω εδώ. Δεν είμαι από τα άτομα αυτά. Αν δεν έχω στόχους, δεν μπορώ. Δεν υπάρχει μέρα χωρίς στόχο. Ο άνθρωπος όσο αναπνέει, βελτιώνεται.Στις στιγμές ξεκούρασης, μαζεύω ενέργεια για να τολμήσω κάτι μεγάλο. Μετά τον Φειδιππίδειο Άθλο ήθελα να μείνω λίγο με τον εαυτό μου, επειδή είχα καταβάλει τόσο μεγάλη προσπάθεια, που έπρεπε να «ξαναγεμίσω» για να ξαναδώσω. Η περίοδος εσωτερικής ξεκούρασης είναι και πολύ δημιουργική. Είναι σαν να τα έχεις βάλει όλα σε ένα μίξερ και σκέφτεσαι τι έχεις κάνει και πώς θες να προχωρήσεις. Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια στην πρίζα.
Σας είχα ακούσει να λέτε κάτι που μου φάνηκε συγκλονιστικό, ότι τον πατέρα σας τον έχετε συγχωρήσει. Πώς το καταφέρνει ένας άνθρωπος αυτό;
Δεν είναι εύκολη διαδικασία. Το έχω γράψει στο βιβλίο στο κεφάλαιο «Μια συγγνώμη για τον δρόμο». Πιστεύω πάρα πολύ στον θεό. Το να μπορείς να συγχωρείς είναι η μεγαλύτερη απελευθέρωση. Είπα ότι δεν χρειάζεται να κρατάω άλλο πράγματα μέσα μου. Η συγχώρεση ήρθε μετά από χρόνια.Σας είχε ζητήσει συγγνώμη;
Μόνο μια φορά και τίποτα άλλο. Όταν πήγα να τον δω στο νοσοκομείο για τελευταία φορά. Ήμουν πια μεγάλη γυναίκα, 47 χρονών.
Δεν είναι εύκολη διαδικασία. Το έχω γράψει στο βιβλίο στο κεφάλαιο «Μια συγγνώμη για τον δρόμο». Πιστεύω πάρα πολύ στον θεό. Το να μπορείς να συγχωρείς είναι η μεγαλύτερη απελευθέρωση. Είπα ότι δεν χρειάζεται να κρατάω άλλο πράγματα μέσα μου. Η συγχώρεση ήρθε μετά από χρόνια.Σας είχε ζητήσει συγγνώμη;
Μόνο μια φορά και τίποτα άλλο. Όταν πήγα να τον δω στο νοσοκομείο για τελευταία φορά. Ήμουν πια μεγάλη γυναίκα, 47 χρονών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι σκεφτήκατε όταν ακούσατε αυτήν τη «συγγνώμη»;
Δεν το πίστευα. Δεν ξέρω αν την περίμενα όλη μου τη ζωή ή απλώς συνέβη. Δεν έχω ιδέα. Το σίγουρο είναι πως όταν άκουσα το «συγγνώμη», ήταν μια δικαίωση. Το είπε επιτέλους, το παραδέχτηκε.Νιώσατε λυτρωμένη μετά;
Ένα κομμάτι μου, ναι. Όμως, για εμάς που έχουμε κακοποιηθεί ως παιδιά, δεν υπάρχει τελική λύτρωση. Πάντα έχεις δουλειά να κάνεις. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί, πολύ σπάνια βρίσκουν ξανά τον δρόμο τους, διαλύονται.Τι θα λέγατε σε κάποιον που έχει κακοποιηθεί και δεν έχει τολμήσει να το μοιραστεί ούτε με κάποιον δικό του;
Δεν αξίζει να περιμένει ούτε ένα δευτερόλεπτο. Πρέπει αμέσως να ζητήσει βοήθεια απ’ οπουδήποτε. Ακόμα κι αν δεν ανοίξει η μία πόρτα, θα ανοίξει η άλλη. Όταν μιλήσει, θα βγει στο φως. Μόνο τότε αρχίζει και ηρεμεί η ψυχή σου και μπορείς να προχωρήσεις. Βρίσκεις την εσωτερική σου δικαίωση. Τα πράγματα, γενικά, είναι πολύ δύσκολα στη χώρα μας. Είναι πολύ αργοί οι μηχανισμοί. Οι διαδικασίες διαρκούν πάρα πολύ και είναι πολύ επώδυνες για τα παιδιά.Το παιδί θα πρέπει να εξεταστεί οκτώ φορές από διαφορετικά άτομα και να πει την ιστορία του, με ερωτήσεις που είναι σα να αμφισβητούν ότι λέει την αλήθεια. Είναι πάρα πολύ εκτεθειμένο. Πολλές φορές, τα παιδιά μένουν στα αζήτητα στα νοσοκομεία, μέχρι να αποφασιστεί σε ποιο ορφανοτροφείο θα καταλήξουν, αν ο κακοποιητής είναι από το οικείο τους περιβάλλον. Πρέπει να σπάσουμε τα ταμπού και να αρχίσουμε να μιλάμε. Μόνο έτσι θα προστατεύσουμε τα παιδιά.
Δεν το πίστευα. Δεν ξέρω αν την περίμενα όλη μου τη ζωή ή απλώς συνέβη. Δεν έχω ιδέα. Το σίγουρο είναι πως όταν άκουσα το «συγγνώμη», ήταν μια δικαίωση. Το είπε επιτέλους, το παραδέχτηκε.Νιώσατε λυτρωμένη μετά;
Ένα κομμάτι μου, ναι. Όμως, για εμάς που έχουμε κακοποιηθεί ως παιδιά, δεν υπάρχει τελική λύτρωση. Πάντα έχεις δουλειά να κάνεις. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί, πολύ σπάνια βρίσκουν ξανά τον δρόμο τους, διαλύονται.Τι θα λέγατε σε κάποιον που έχει κακοποιηθεί και δεν έχει τολμήσει να το μοιραστεί ούτε με κάποιον δικό του;
Δεν αξίζει να περιμένει ούτε ένα δευτερόλεπτο. Πρέπει αμέσως να ζητήσει βοήθεια απ’ οπουδήποτε. Ακόμα κι αν δεν ανοίξει η μία πόρτα, θα ανοίξει η άλλη. Όταν μιλήσει, θα βγει στο φως. Μόνο τότε αρχίζει και ηρεμεί η ψυχή σου και μπορείς να προχωρήσεις. Βρίσκεις την εσωτερική σου δικαίωση. Τα πράγματα, γενικά, είναι πολύ δύσκολα στη χώρα μας. Είναι πολύ αργοί οι μηχανισμοί. Οι διαδικασίες διαρκούν πάρα πολύ και είναι πολύ επώδυνες για τα παιδιά.Το παιδί θα πρέπει να εξεταστεί οκτώ φορές από διαφορετικά άτομα και να πει την ιστορία του, με ερωτήσεις που είναι σα να αμφισβητούν ότι λέει την αλήθεια. Είναι πάρα πολύ εκτεθειμένο. Πολλές φορές, τα παιδιά μένουν στα αζήτητα στα νοσοκομεία, μέχρι να αποφασιστεί σε ποιο ορφανοτροφείο θα καταλήξουν, αν ο κακοποιητής είναι από το οικείο τους περιβάλλον. Πρέπει να σπάσουμε τα ταμπού και να αρχίσουμε να μιλάμε. Μόνο έτσι θα προστατεύσουμε τα παιδιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Ο καρκίνος φοβάται όταν σε βλέπει με το κεφάλι ψηλά».
Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΖΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ.
Ο καρκίνος σε ποια στιγμή της ζωής σας ήρθε;
Είναι απίστευτο πώς η ζωή σού φέρνει κάποιες καινούριες προκλήσεις. Την τελευταία μέρα –το λέω και δεν το πιστεύω- που η κόρη μου έδινε Πανελλήνιες και τα είχε πάει πάρα πολύ καλά, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήμασταν ανακουφισμένοι, η κόρη μου ήταν σίγουρη ότι είχε περάσει στην ΑΣΟΕΕ και 45 λεπτά μετά το τέλος του μαθήματος, με πήρε τηλέφωνο η γιατρός.Δώδεκα η ώρα μιλήσαμε με την κόρη μου κι εγώ ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Κάναμε σχέδια για το πού θα πάμε να φάμε το βράδυ, τι θα φορέσουμε κι εγώ έλεγα μέσα μου «επιτέλους, τα καταφέραμε». Σαρανταπέντε λεπτά μετά –λες «άφησέ με ρε παιδί μου 24 ώρες να χαρώ»– μου είπαν στο τηλέφωνο:
Είναι απίστευτο πώς η ζωή σού φέρνει κάποιες καινούριες προκλήσεις. Την τελευταία μέρα –το λέω και δεν το πιστεύω- που η κόρη μου έδινε Πανελλήνιες και τα είχε πάει πάρα πολύ καλά, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήμασταν ανακουφισμένοι, η κόρη μου ήταν σίγουρη ότι είχε περάσει στην ΑΣΟΕΕ και 45 λεπτά μετά το τέλος του μαθήματος, με πήρε τηλέφωνο η γιατρός.Δώδεκα η ώρα μιλήσαμε με την κόρη μου κι εγώ ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Κάναμε σχέδια για το πού θα πάμε να φάμε το βράδυ, τι θα φορέσουμε κι εγώ έλεγα μέσα μου «επιτέλους, τα καταφέραμε». Σαρανταπέντε λεπτά μετά –λες «άφησέ με ρε παιδί μου 24 ώρες να χαρώ»– μου είπαν στο τηλέφωνο:
Εκεί είναι που λέω «τι; έχω καρκίνο;». Ήμουν όρθια και βυθίστηκα στην καρέκλα. Μου πέρασε από το μυαλό όλο το επόμενο στάδιο. Επειδή υποστήριζα και όλα αυτά τα χρόνια τις γυναίκες με καρκίνο στο «Άλμα Ζωής», ξαφνικά φαντάστηκα όλο αυτό που έχω να περάσω από ‘δω και πέρα. Εγχείρηση, χημειοθεραπείες, απώλεια των μαλλιών, μεταστάσεις. Εκεί χάθηκα. Έχω κι ένα άσχημο background από πίσω. Δεν είναι ότι ξαφνικά μου ήρθε μια αναποδιά.Άρχισα να βλέπω κι άλλους γιατρούς γιατί πάντα πρέπει να παίρνουμε κι άλλες γνώμες. Όλη μέρα ήμουν στα νοσοκομεία. Από εκεί που δεν περνούσα ούτε απ’ έξω, όλη μέρα έκανα εξετάσεις, αξονικές, μαγνητικές. Κάθε φορά αγωνιάς: «έχω μετάσταση εδώ;». «Όχι». Στο τέλος καταλήγεις να λες «α ωραία, έχω καρκίνο μόνο εδώ». Στο χειρουργείο φάνηκε ότι ήταν ένας καρκίνος αρκετά προχωρημένος, με 27 λεμφαδένες που έπρεπε να αφαιρεθούν. Έκανα 16 χημειοθεραπείες, 32 ακτινοβολίες και παρακολούθηση για τα επόμενα δέκα χρόνια.- Κυρία Πολύζου, ελάτε από το γραφείο, γιατί στις εξετάσεις σας κάτι έχουμε δει.
- Τι έχετε δει;
- Δεν μπορούμε να σας το πούμε από το τηλέφωνο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δύο εβδομάδες αφότου το έμαθα, συνήλθα ψυχολογικά και είπα «ωραία, έχουμε βρει τον γιατρό». Του λέω «γιατρέ, πάρε εσύ την ασθένεια, εγώ παίρνω τη Μαρία». Από εκεί και πέρα, ήμουν η Μαρία, η δυναμική, η αισιόδοξη που ήμουν πάντα. Δεν σταμάτησα ποτέ να τρέχω. Πήγαινα στο νοσοκομείο και στο δωμάτιο είχαμε κάθε μέρα πάρτι. Μερικές φορές μού έλεγε το νοσηλευτικό προσωπικό «Κυρία Πολύζου, αν μπορείτε λίγο πιο σιγά, γιατί ακούγεται». «Οι άλλοι δεν γελάνε;», ρώταγα.Εννοείται ότι έβλεπα τον εαυτό μου να αλλάζει. Η χημειοθεραπεία καίει ό,τι υπάρχει μέσα σου: φλέβες, έντερα, κόκκαλα. «Την ακούς». Την επομένη, όμως, πήγαινα για τρέξιμο έξι η ώρα το πρωί. Πολλές φορές έτρεχα και πριν τη χημειοθεραπεία. Η άσκηση ήταν το καλύτερο παυσίπονο για μένα. Δεν σταμάτησα να προπονώ τους δρομείς μου, να πηγαίνω στη θάλασσα, να φέρνω στο νοσοκομείο το κομπιούτερ μου για να δουλέψω. Ο καρκίνος φοβάται όταν σε βλέπει με το κεφάλι ψηλά.
ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ, ΑΓΑΠΗ
Φοβηθήκατε κάποια στιγμή ότι δεν θα τα καταφέρετε;
Όχι, ούτε μία στο δισεκατομμύριο. Σε αυτά τα πράγματα πρέπει να έχεις δει το τέρμα ξεκάθαρα. Όπως έκανα στους αγώνες μου, που έβλεπα μπροστά μου τη νίκη, είχα δει τον εαυτό μου υγιή, με τα μαλλιά μου, το σώμα μου σε καλή κατάσταση, το πρόσωπο να έχει ξαναπάρει το χρώμα του. Μάλιστα, με έβλεπα ακόμη καλύτερα. Τώρα, σιγά-σιγά, βελτιώνονται κι οι πόνοι που έχω. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, αλλά είναι διαχειρίσιμο.Έχετε ξεμπερδέψει με τον καρκίνο;
Όχι, κάνω θεραπεία για τα επόμενα δέκα χρόνια και κάθε τρεις μήνες πρέπει να κάνω εξετάσεις.
Όχι, ούτε μία στο δισεκατομμύριο. Σε αυτά τα πράγματα πρέπει να έχεις δει το τέρμα ξεκάθαρα. Όπως έκανα στους αγώνες μου, που έβλεπα μπροστά μου τη νίκη, είχα δει τον εαυτό μου υγιή, με τα μαλλιά μου, το σώμα μου σε καλή κατάσταση, το πρόσωπο να έχει ξαναπάρει το χρώμα του. Μάλιστα, με έβλεπα ακόμη καλύτερα. Τώρα, σιγά-σιγά, βελτιώνονται κι οι πόνοι που έχω. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, αλλά είναι διαχειρίσιμο.Έχετε ξεμπερδέψει με τον καρκίνο;
Όχι, κάνω θεραπεία για τα επόμενα δέκα χρόνια και κάθε τρεις μήνες πρέπει να κάνω εξετάσεις.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποια στιγμή της ζωής σας φτάσατε πιο κοντά στο να τα παρατήσετε;
Πολλές φορές θα μπορούσα να τα έχω παρατήσει, αλλά δεν το έκανα. Δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Εν βρασμώ ψυχής, είχα αποφασίσει να σταματήσω μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Είχα δυσκολευτεί τόσο πολύ με την Ομοσπονδία και τους ανθρώπους της που δεν με υποστήριζαν. Είχα πραγματοποιήσει το μεγάλο μου όνειρο. Είχα πια φτάσει στο αμήν και είπα «εδώ σταματάω, δεν μπορώ άλλο αυτή την πίεση, αυτό τον πόλεμο, φεύγω από τον αθλητισμό». Είχα μόνο το εισιτήριο της επιστροφής. Γιατί να αγωνίζεσαι, αν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν αυτό που κάνεις;Δεν υπήρχε καμία υποστήριξη. Οι άνθρωποι του ΣΕΓΑΣ (Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων) ήταν πάντα εναντίον μου. Δεν ήμουν ένας άνθρωπος που έκανε δημόσιες σχέσεις. Τα ρεκόρ μου μιλούσαν από μόνα τους. Προερχόμουν από ένα πολύ άσχημο οικογενειακό background, πράγμα που σήμαινε ότι ήμουν ένα πάρα πολύ θυμωμένο παιδί, που δεν εμπιστευόταν κανέναν. Δυσκολευόμουν πάρα πολύ να βρω τα πατήματά μου. Όταν λες τα πράγματα με το όνομά τους, σε παρεξηγούν κι αυτοί που έχουν την εξουσία, σε κόβουν από παντού. Θα πρέπει να φύγουμε από αυτή τη μικροψυχία και να έχουμε αξιοκρατία πάνω απ’ όλα.Για τη συνέχεια, τι έχετε υποσχεθεί στον εαυτό σας;
Να με απολαμβάνω περισσότερο, να ταξιδεύω περισσότερο, να δουλεύω όπως δούλευα πάντα. Νομίζω ότι τώρα με αγαπώ περισσότερο και λέω περισσότερα «όχι» σε πράγματα που παλαιότερα έλεγα «ναι», επειδή έπρεπε. Με τα «όχι» προστατεύεις τον εαυτό σου. Φυσικά, η Αγάπη, η κόρη μου είναι τα πάντα για μένα. Μ’ αρέσει που έχω αρχίσει και κάνω ομιλίες και δίνω τα δικά μου μηνύματα, όπως κάνω και μέσα από το βιβλίο. Χαίρομαι που οι άνθρωποι ταυτίζονται με διαφορετικές εμπειρίες μου και επικοινωνούν μαζί μου. Είμαι ευγνώμων για τη ζωή μου, ακόμα και με τον τρόπο που μου δόθηκε, γιατί είμαι αυτή που είμαι τώρα.
Πολλές φορές θα μπορούσα να τα έχω παρατήσει, αλλά δεν το έκανα. Δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Εν βρασμώ ψυχής, είχα αποφασίσει να σταματήσω μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Είχα δυσκολευτεί τόσο πολύ με την Ομοσπονδία και τους ανθρώπους της που δεν με υποστήριζαν. Είχα πραγματοποιήσει το μεγάλο μου όνειρο. Είχα πια φτάσει στο αμήν και είπα «εδώ σταματάω, δεν μπορώ άλλο αυτή την πίεση, αυτό τον πόλεμο, φεύγω από τον αθλητισμό». Είχα μόνο το εισιτήριο της επιστροφής. Γιατί να αγωνίζεσαι, αν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν αυτό που κάνεις;Δεν υπήρχε καμία υποστήριξη. Οι άνθρωποι του ΣΕΓΑΣ (Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων) ήταν πάντα εναντίον μου. Δεν ήμουν ένας άνθρωπος που έκανε δημόσιες σχέσεις. Τα ρεκόρ μου μιλούσαν από μόνα τους. Προερχόμουν από ένα πολύ άσχημο οικογενειακό background, πράγμα που σήμαινε ότι ήμουν ένα πάρα πολύ θυμωμένο παιδί, που δεν εμπιστευόταν κανέναν. Δυσκολευόμουν πάρα πολύ να βρω τα πατήματά μου. Όταν λες τα πράγματα με το όνομά τους, σε παρεξηγούν κι αυτοί που έχουν την εξουσία, σε κόβουν από παντού. Θα πρέπει να φύγουμε από αυτή τη μικροψυχία και να έχουμε αξιοκρατία πάνω απ’ όλα.Για τη συνέχεια, τι έχετε υποσχεθεί στον εαυτό σας;
Να με απολαμβάνω περισσότερο, να ταξιδεύω περισσότερο, να δουλεύω όπως δούλευα πάντα. Νομίζω ότι τώρα με αγαπώ περισσότερο και λέω περισσότερα «όχι» σε πράγματα που παλαιότερα έλεγα «ναι», επειδή έπρεπε. Με τα «όχι» προστατεύεις τον εαυτό σου. Φυσικά, η Αγάπη, η κόρη μου είναι τα πάντα για μένα. Μ’ αρέσει που έχω αρχίσει και κάνω ομιλίες και δίνω τα δικά μου μηνύματα, όπως κάνω και μέσα από το βιβλίο. Χαίρομαι που οι άνθρωποι ταυτίζονται με διαφορετικές εμπειρίες μου και επικοινωνούν μαζί μου. Είμαι ευγνώμων για τη ζωή μου, ακόμα και με τον τρόπο που μου δόθηκε, γιατί είμαι αυτή που είμαι τώρα.
Περισσότερα από το VICEΙκαρία: Ο Αιώνας της ΑφάνειαςΤα Τατουάζ των Τελευταίων Κυνηγών Κεφαλών της Ινδίας: Μια Παράδοση που ΧάνεταιΥπάρχουν Πολλοί Λόγοι που Δεν Θέλεις να Γιορτάσεις τα Γενέθλιά σουΑκολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.Η αυτοβιογραφία της Μαρίας Πολύζου, σε συνεργασία με τον Βασίλη Τσακίρογλου, με τίτλο «Μην τα παρατάς!» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Key Books.