Παρίσι, Άμστερνταμ και Βερολίνο: Πέντε Νέοι Μιλούν για το Δικό τους "Revenge Travel"

Στις σκληρές φάσεις της πανδημίας είχα αναπτύξει μια συνήθεια. Αργά το βράδυ, έμπαινα στις γνωστές ιστοσελίδες και τσέκαρα πτήσεις. Όχι ότι μπορούσα να πάω πουθενά, απλώς μου δημιουργούσε μια κάποια ασφάλεια το να ξέρω ότι τα αεροπλάνα συνέχιζαν να απογειώνονται και να προσγειώνονται.

Είναι λίγο γραφικό να πω ότι σκέφτηκα πολλές φορές να πάρω το Mετρό, να πάω για έναν καφέ στο αεροδρόμιο και να κάτσω στη γνωστή θέση αναμονής με το τζάμι που βλέπει τον διάδρομο απογείωσης. Αν δεν φοβόμουν ότι θα κολλήσω Covid, μπορεί και να το είχα κάνει.

Ακόμα και στις φάσεις που είχαν αρθεί οι αυστηροί περιορισμοί, το ταξίδι στο εξωτερικό απαιτούσε να λύσεις τόσα πολλά logistics που χανόταν η μισή χαρά. Οι περισσότεροι σκεφτόμασταν πράγματα όπως «αν στην επιστροφή, το τεστ στο αεροδρόμιο βγει θετικό και πρέπει να κάνω 10 μέρες καραντίνα σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο ξενοδοχείου;» ή «τι νόημα θα έχει να πάω σε μια ευρωπαϊκή πόλη και να μην τη ζήσω κανονικά;».

Ο  πανικός που φέρνουν τα εκατοντάδες πιθανά ενδεχόμενα δεν αργούσε να έρθει. Οπότε, το αφήναμε και περιμέναμε να ξαναταξιδέψουμε με καλύτερους όρους. Πριν την πανδημία, αρκετοί από εμάς ήταν λίγο καλομαθημένοι. Αν δεν σε ενδιάφερε να ταξιδέψεις τις περιόδους που ήθελαν όλοι και πετύχαινες το σωστό timing, μπορούσες να βρεις αεροπορικά σε low-cost εταιρεία, με λιγότερα από 50 ευρώ.

Αυτή η ευκολία μάς έκανε να πιστεύουμε ότι έχουμε απεριόριστο χρόνο και άπειρες δυνατότητες να περπατήσουμε τον κόσμο – εντάξει, υπερβολικό, την Ευρώπη. Και κάναμε το λάθος να αναβάλουμε να δούμε καινούρια μέρη για αργότερα. Και έσκασε η πανδημία, ένα παγκόσμιο γεγονός πάνω στο οποίο δεν είχαμε απολύτως κανένα έλεγχο.

Ταξίδια ήδη πληρωμένα ακυρώθηκαν, σχέδια για εξερεύνηση καινούριων τόπων ματαιώθηκαν και όλοι μείναμε με την απογοήτευση του εγκλωβισμού σε μια πραγματικότητα που δεν θέλαμε.

Το «έχω λυσσάξει να ξαναπάω στο εξωτερικό, να δω κάτι άλλο», ήταν λες και αντηχούσε στα διαμερίσματα των πόλεων, που ζούσαν μια δυσοίωνη παύση. Τώρα, με τους περισσότερους περιορισμούς να έχουν αρθεί, τη νυχτερινή ζωή να έχει επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς και σχεδόν όλες τις χώρες να έχουν ανοίξει τα σύνορά τους, είναι λες και θέλουμε να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο.

Στα media του εξωτερικού, το καλοκαίρι του 2021, όταν και πάλι τα πράγματα προσωρινά είχαν χαλαρώσει, πρωτοέκανε την εμφάνισή του ο όρος “revenge travel” για να περιγράψει αυτήν ακριβώς τη δίψα να ξεχυθούμε και να κάνουμε όσα είχαμε στερηθεί τα τελευταία χρόνια.

Όλοι λένε ότι το καλοκαίρι του 2022 αυτός ο νεόκοπος όρος θα βρει την απόλυτη εφαρμογή του. Για του λόγου το αληθές, θα υπάρξουν 1,5 δισεκατομμύρια περισσότεροι επιβάτες αεροπλάνων που θα ταξιδέψουν παγκοσμίως το 2022 σε σχέση με το 2021, αν οι κρατήσεις πτήσεων συνεχίσουν να ανεβαίνουν με τον τωρινό ρυθμό, σύμφωνα με το Market Watch.

Είναι κάτι που το βλέπουμε και στον περίγυρό μας. Οι περισσότεροι πια έχουν τη νοοτροπία του «δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, ας ζήσουμε αυτό το καλοκαίρι» και εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για ταξίδι, όσο οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.

Το VICE μίλησε με πέντε άτομα στις δεκαετίες των 20 και 30, για να μας περιγράψουν το πρώτο δικό τους revenge travel στο εξωτερικό, τώρα που άνοιξαν πάλι τα πράγματα.     

Ανδρέας, 31 ετών, Βερολίνο

Η τελευταία φορά που πήγα ταξίδι στο εξωτερικό ήταν ένα τριήμερο στη Μάλτα, στις 12-14 Φεβρουαρίου του 2020. Τότε που ξέραμε ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει κάτι που λέγεται κορονοϊός αλλά στην Ελλάδα δεν δίναμε και τόσο μεγάλη σημασία. Για την ακρίβεια, με το που πάτησα το πόδι μου στη Μάλτα ήταν που κατάλαβα για πρώτη φορά ότι, ΟΚ, κάτι γίνεται εδώ.

Περίπου δύο χρόνια και πέντε δεκαετίες μετά, ταξίδεψα στο Βερολίνο. Η οργάνωση του ταξιδιού που έκανα με την παρέα μου δεν τη λες και Champions League. Θα τη χαρακτήριζα Δ’ Τοπικό Γρεβενών.

Χάσαμε την πρώτη ημερομηνία. Πιάσαμε τη δεύτερη αλλά θα έπρεπε να φτάσουμε Σάββατο βράδυ και να φύγουμε Δεύτερα απόγευμα, δίνοντας περίπου τα τριπλάσια χρήματα από όσα δίνει ο μέσος Έλληνας που πηγαίνει Βερολίνο από Αθήνα.

Δεν είχε απολύτως καμία σημασία. Ήθελα τόσο πολύ να φύγω επιτέλους από την Ελλάδα που παίζει να έδινα και τα διπλά λεφτά στα αεροπορικά προκειμένου να πάω να πιω μια μπίρα στο αεροδρόμιο του Βερολίνου και μετά να γυρίσω πάλι πίσω.

Παρά τις δυσκολίες, το ταξίδι ήταν τέλειο. Τα πράγματα, αν εξαιρέσεις τις μάσκες, ήταν όλα κανονικά. Τώρα αρχίζουμε να κοιτάμε χάρτες για τα επόμενα.

Αριάδνη, 28, Άμστερνταμ-Λουξεμβούργο-Παρίσι

Είχα να ταξιδέψω για αναψυχή πριν τον Covid. Ο κορονοϊός με είχε πετύχει στο Άμστερνταμ, όπου έκανα το μεταπτυχιακό μου κι έτσι γύρισα στην Ελλάδα. Οπότε πάνω απ’ όλα, μου είχαν λείψει τα άτομα που είχα γνωρίσει στην Ολλανδία και δεν μπορούσα να τα δω.

Πριν ταξιδέψω ξανά για πρώτη φορά, στα τέλη Απριλίου, δεν είχα αντιληφθεί καν το πόσο μου είχε λείψει όλη η διαδικασία του να γνωρίζεις νέα μέρη, να βλέπεις καινούριες εικόνες, να δοκιμάζεις διαφορετικά φαγητά.

Ξεκίνησα από το Άμστερνταμ που έχει πολύ όμορφη φύση και αρχιτεκτονική – εννοείται και ενδιαφέρον nightlife. Mετά πήρα το τρένο και πήγα αρχικά Λουξεμβούργο κι έπειτα Μετς στη Γαλλία, από μια μέρα στο καθένα.

Οι πόλεις αυτές ήταν πανέμορφες και πρέπει να πω ότι είχαν υπέροχα γλυκά. Είχα πεθυμήσει πάρα πολύ να γυρίζω την Ευρώπη με τρένο και να βλέπω τοπία εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι έχω συνηθίσει.

Στο τέλος του ταξιδιού, πήγαμε στο Παρίσι με έναν φίλο. Την αγαπώ αυτή την πόλη, έχει όλη την ομορφιά του κόσμου μαζεμένη. Βλέπεις τόση τέχνη σε όλες τις γωνίες της, όμορφα ρούχα, ωραία κτίρια που πραγματικά το χάρηκα πάρα πολύ.

Πέρασα εκπληκτικά, το χρειαζόμουν απίστευτα πολύ. Μου ξαναγέμισε τις μπαταρίες μου το ότι είδα νέα πράγματα και άλλαξε το day-to-day σκεπτικό μου. Ήμουν και τυχερή, επειδή πήγα σε διάφορες πόλεις. Ξανασυνάντησα τους φίλους μου από Ολλανδία, γνώρισα ανθρώπους από Λουξεμβούργο και Παρίσι και συζητάγαμε όλα αυτά τα κοινά πράγματα που περάσαμε.

Κατάλαβα ότι αυτό που ήθελα περισσότερο απ’ όλα είναι να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω ένα διαφορετικό τοπίο κάθε μέρα και να σηκώνομαι με όρεξη να το ανακαλύψω - εγώ είμαι και πολύ fan του να ξυπνάω κάθε μέρα και σε διαφορετική πόλη, όταν ταξιδεύω.  

Σπύρος, 32, Παρίσι

Ήμουν πάντα ερωτευμένος με τη γαλλική κουλτούρα, οπότε πάντα καθυστερούσα το ταξίδι μου στο Παρίσι, γιατί ήξερα ότι δεν θα θέλω να γυρίσω - έτσι συνέβη κιόλας. Είχα στόχο όταν βρεθώ, για πρώτη φορά στη ζωή μου στο Παρίσι, να είμαι καλά εσωτερικά και να έχω κάποια οικονομική άνεση να κάνω τα πράγματα που θέλω.

Τώρα, υπήρχαν όλοι αυτοί οι παράγοντες. Μένει κι ένας πολύ καλός μου φίλος εκεί, οπότε ήξερα ότι έχω ένα σπίτι να μείνω. Δεν θα έκανα αυτό το ταξίδι, πριν ανοίξει το πράγμα, γιατί δεν ήθελα να ζήσω το Παρίσι με όλους αυτούς περιορισμούς. Τώρα, το πήρα απόφαση κι έκλεισα τα εισιτήρια μέσα σε δέκα λεπτά.

Πήγα στη γαλλική πρωτεύουσα τον Απρίλιο και η κατάσταση που βρήκα ήταν εξαιρετική. Το μόνο μέτρο που υπήρχε ήταν η μάσκα και το πιστοποιητικό εμβολιασμού στους κλειστούς χώρους. Κατά τ’ άλλα, όλα ήταν φουλ ελεύθερα.

Υπάρχει τόση ομορφιά στο Παρίσι. Δεν είναι μόνο η πόλη πανέμορφη, αλλά και η ατμόσφαιρά της ήταν εκπληκτική. Συζητούσα με μια φίλη που μένει εκεί ότι δεν βαριέται ποτέ να παρατηρεί τους ανθρώπους. Μου έλεγε, μάλιστα, ότι βλέπει δύο στιλ ντυσίματος που δεν είχε ξαναδεί ποτέ, κάθε μέρα. Έφυγα ενθουσιασμένος απ’ όλα.

Αν δεν είχε μεσολαβήσει ο Covid σίγουρα θα καθυστερούσα το ταξίδι μου στο Παρίσι, αλλά η πανδημία μου έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν έχουμε χρόνο. Όταν υπάρχουν οι συνθήκες για να ταξιδέψεις, ταξιδεύεις γιατί πραγματικά αύριο δεν ξέρεις τι γίνεται. Όλα μπορεί να αλλάξουν στο δευτερόλεπτο σε παγκόσμια κλίμακα και να μην έχουμε καμία δύναμη πάνω στα πράγματα.

Πριν τον Covid, η δική μας γενιά ταξίδευε πολύ στην Ευρώπη, ακόμα κι όταν δεν είχε λεφτά, με low-cost εταιρείες και φθηνές διαμονές. Μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο ότι επειδή έχεις κάποια χρήματα και θέλεις να περάσεις τα σύνορα και να επισκεφθείς άλλες χώρες, δεν σημαίνει ότι μπορείς και να το κάνεις. Οπότε, από ‘δω και πέρα όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, εγώ θα ταξιδεύω.

Αναστασία, 26, Κωνσταντινούπολη

Το 2020 το πέρασα σχεδόν όλο στην Αγγλία. Εκεί βίωσα τα πρώτα αυστηρά lockdown. Στον δρόμο που ζούσα περνούσαν συνεχώς ασθενοφόρα με ασθενείς Covid και υπήρχε έντονη ανησυχία, καθώς το σύστημα υγείας είχε καταρρεύσει.

Γυρνώντας στην Ελλάδα, έπεσα πάλι σε lockdown. Το οποιοδήποτε ταξίδι μού φαινόταν μακρινό μέχρι και τον χειμώνα. Φοβόμουν μην μεταδώσω τον ιό στην οικογένεια μου. Τον Απρίλιο, μια φίλη μου, που μένει πλέον μόνιμα στην Άγκυρα, μου πρότεινε να βρεθούμε στην Κωνσταντινούπολη. Τα εισιτήρια κλείστηκαν σχεδόν αμέσως. Τέσσερις φίλες μου και εγώ θα ταξιδεύαμε τον Απρίλιο.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχε καθόλου άγχος για τον Covid. Ευτυχώς, σε λογικά πλαίσια. Όταν φτάσαμε εκεί όμως, ήταν ένας άλλος κόσμος. Μάσκες πουθενά και ποτέ δεν ζητήθηκε πιστοποιητικό εμβολιασμού. Οι φίλοι μας που μένουν εκεί μας είπαν πως τα μέτρα είχαν αποκλιμακωθεί εντελώς εδώ και καιρό.

Φαινομενικά ήταν όλα όπως πριν. Εμείς όμως δεν ήμασταν ακριβώς οι ίδιες. Ενώ μας είχε λείψει η παλιά ελευθερία, υπήρχε ένα κράτημα στην αρχή. Τις πέντε μέρες που ήμασταν εκεί δεν κάτσαμε λεπτό. Μέχρι και την μέρα που περπατήσαμε 11 χιλιόμετρα, όλο το μεγάλο Πριγκηποννήσι δηλαδή, το βράδυ παρότι ήμασταν ένα βήμα πριν πέσουμε αναίσθητες, βγήκαμε και γυρίσαμε τα ξημερώματα.

Ήταν σαν να θέλουμε να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο, μία ανάγκη να ξεφύγουμε από την κλεισούρα που φάγαμε όλο τον προηγούμενο καιρό. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, πήγαμε και σε κλειστό club μετά από τρία χρόνια.

Ήταν γεμάτο κόσμο, ο ένας πάνω στον άλλο. Εκεί ήταν η μόνη φορά που νιώσαμε άγχος, μόνο στην αρχή ευτυχώς. Παρόλα αυτά μετά από λίγο χαλαρώσαμε και περάσαμε πραγματικά καλά. Ήταν η πρώτη μέρα του Ραμαζανιού και ήμασταν οι μόνες που πίναμε στο μαγαζί. 

Το πρώτα ταξίδι μετά την πανδημία αποδείχτηκε ανανεωτικό για όλες - ένα βήμα πιο κοντά στην κανονικότητα. Τα επόμενα ταξίδια πιστεύω θα είναι ακόμη πιο ανέμελα.  

Άννα, 24, Ρώμη

Είχα να ταξιδέψω στο εξωτερικό πάνω από τρία χρόνια ή 39 μήνες – αλλά ποιος μετράει; Με το που άνοιξε η φάση, στις αρχές Μαΐου, πήγα με το αγόρι μου στη Ρώμη, για πέντε μέρες. Ήταν γαμάτα, γιατί είχε παντού κόσμο και ένιωθες, σαν να μην υπάρχει πανδημία.

Ήταν όλα φυσιολογικά, όπως πριν, αλλά εντάξει, φυσικά στα μέσα μεταφοράς και τα μουσεία, έπρεπε να φοράμε μάσκες. Κατά τ’ άλλα, στα υπόλοιπα μέρη ήμασταν τελείως ελεύθεροι και δεν φορούσαμε μάσκες.

Η αίσθηση που είχες, όταν περπατούσες στους δρόμους της Ρώμης, που το κέντρο της είναι από μόνο του ένα έργο τέχνης, ήταν απίστευτη. Άπειρος κόσμος, παντού.

Κι αν πριν τον κορονοϊό θα βρίζαμε για την πολυκοσμία, τώρα το απολαμβάναμε και δεν το πιστεύαμε ότι το ξαναζούμε. Ειδικά στα κλασσικά σημεία όπως Κολοσσαίο, Φοντάνα Ντι Τρέβι, Ισπανικά Σκαλιά γινόταν της τρελής.

Μου είχε λείψει να περπατάω έξω με κόσμο και να μην έχω στο μυαλό σου ότι ο άλλος μπορεί να με κολλήσει κορονοϊό. Το τελευταίο ταξίδι εξωτερικού ήταν στην Ισπανία το 2019. Το ταξίδι στη Ρώμη με την εξωπραγματική ομορφιά και το φανταστικό φαγητό – επί πέντε μέρες ζούσα το όνειρο του πεντάχρονου εαυτού μου, κάθε μέρα πίτσα, μακαρόνια και παγωτό - μου θύμισε τις ξέγνοιαστες φάσεις που ζούσαμε προ Covid.

Τώρα, είμαστε με το βλέμμα στα επόμενα. Έχω βάλει στόχο να πάω σε άλλη ευρωπαϊκή πόλη το φθινόπωρο. Θέλω να αναπληρώσω τη χαμένη τριετία επειγόντως.

Περισσότερα από το VICE

Τουρίστες Απαντούν αν θα Πήγαιναν στο Άμστερνταμ σε Περίπτωση που Απαγόρευε το Χόρτο

Khay Be: Το “Pyro” Album, η Ζωή στην Αγγλία και το West Coast Rap

Φωτογραφίες Ανθρώπων που Ζουν Δίπλα στα Μεγαλύτερα Εργοστάσια Ενέργειας της Ευρώπη

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.