Έζησα Επτά Χρόνια ως Σκλάβα του Σεξ σε Μεξικανικά Καρτέλ Ναρκωτικών

Η Daniela θυμάται να διασχίζουν την έρημο στο βόρειο Μεξικό ενώ της είχαν δέσει τα μάτια και σκεφτόταν πως πήγαινε στον θάνατό της. Θυμάται να της λένε να βγει από το βαν, να βγάλει το μαντίλι από τα μάτια της και να ακολουθήσει τους ένοπλους απαγωγείς της σε ένα μεγάλο σπίτι, μέσα στο κελάρι. Ήταν αναγκασμένη να βλέπει τι γινόταν και προσπάθησε να τα διαγράψει από τη μνήμη της.

Δεν είχε αποτέλεσμα. Ακόμα θυμάται το σκηνικό – περίπου πέντε νεαρές γυναίκες δεμένες σε κολόνες, περιτριγυρισμένες από άντρες που είχαν πληρώσει πολλά λεφτά όχι μόνο για να τις βιάσουν, αλλά για να τις βασανίσουν και ίσως και να τις σκοτώσουν.

Το αληθινό της όνομα δεν είναι Daniela. Επιμένει να χρησιμοποιεί ψευδώνυμο γιατί μπορεί να δραπέτευσε, αλλά οι πρώην απαγωγείς της έχουν μακρύ χέρι. Αυτό που είδε εκείνη την ημέρα ήταν μόνο μία από τις πολλές φρικτές εμπειρίες που είχε στα επτά χρόνια που ήταν σκλάβα του σεξ, πρώτα υπό τον έλεγχο του καρτέλ Zetas και μετά υπό το καρτέλ Gulf. Όλο αυτό έληξε όταν δραπέτευσε πέρυσι και επέστρεψε στην οικογένειά της στη Νικαράγουα, όπου είχε αρχίσει ο εφιάλτης.

«Είδα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν και να πεθαίνουν με φρικτούς τρόπους», λέει, πίνοντας καυτή σοκολάτα και τρώγοντας πίτσα σε ένα καφέ της Πόλης του Μεξικού. «Θέλω να μιλήσω γιατί ο κόσμος πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει στα σύνορα, στα κορίτσια που εξαφανίζονται και σε πολλά από τα κορίτσια που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ στις περιοχές των καρτέλ».

Η υπόθεση της Daniela ερευνάται από το γραφείο του γενικού εισαγγελέα στο Μεξικό, αλλά εάν περίμενε από την κυβέρνηση να πάει να τη σώσει, είναι σχεδόν βέβαιο πως σήμερα δεν θα ήταν ελεύθερη.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της μεξικανικής κυβέρνησης, μέχρι τα τέλη της περασμένης χρονιάς 20.203 άντρες και 7.435 γυναίκες έχουν χαρακτηριστεί «αγνοούμενοι ή εξαφανισμένοι» στη χώρα. Οι αριθμοί είναι πάνω-κάτω οι ίδιοι συγκριτικά με τον Δεκέμβριο του 2012, όταν ανέλαβε ο πρόεδρος Enrique Peña Nieto, που υποσχέθηκε να κάνει περισσότερα για να τελειώσει ο εφιάλτης των εξαφανίσεων στα χέρια των καρτέλ ναρκωτικών. Οι δεσμεύσεις έγιναν πιο έντονες μετά τη μαζική εξαφάνιση 43 φοιτητών τον Σεπτέμβριο του 2014, στην πόλη Iguala του νότου, που προκάλεσε οργή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Οι οργανώσεις προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μεξικό και το εξωτερικό έχουν επιπλήξει επανειλημμένως τις αρχές ότι δεν κάνουν αρκετά για να βρουν τους αγνοούμενους. Την περασμένη εβδομάδα, 68 μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου υπέγραψαν επιστολή με παραλήπτη τον υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι και θέμα τη «συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση στο Μεξικό». Η επιστολή άρχιζε με αναφορά στους εξαφανισμένους.

Εκείνοι που αγνοούνται σπανίως επιστρέφουν για να πουν την ιστορία τους. Οι αιτίες της απαγωγής τους ποικίλλουν, αλλά πολλοί απάγονται ως σκλάβοι του σεξ. Η ιστορία επιβίωσης της Daniela είναι εντυπωσιακή όσο και οδυνηρή.

Η Daniela λέει ότι και η ίδια σοκαρίστηκε όταν ανακάλυψε τη χρονική διάρκεια της δοκιμασίας της. Εκτιμούσε πως είχε διαρκέσει τέσσερα ή πέντε χρόνια, αλλά οι απαγωγείς της πάντα την κρατούσαν σκόπιμα σε σύγχυση για το πέρασμα του χρόνου.

«Μερικές φορές όταν ήμουν με πελάτη μάθαινα τι μήνας ή ποια χρονιά ήταν γιατί προέκυπτε στη συζήτηση, αλλά εάν με άκουγαν να ρωτάω με έδερναν πραγματικά πολύ άσχημα», θυμάται. «Δεν υπήρχαν ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες, τίποτα. Κοιμόμουν σε ένα από τα σπίτια τους, με πήγαιναν στους πελάτες να κάνω άσχημα πράγματα, έπαιρναν τα λεφτά και έπειτα με πήγαιναν πίσω για να κοιμηθώ».

Όλα άρχισαν όταν ήταν 22 ετών και αγωνιζόταν να ταΐσει τα παιδιά και τη μητέρα της δουλεύοντας ως μοδίστρα σε ένα εργοστάσιο φασόν που έκανε εξαγωγές, κοντά στη γενέτειρά της στη Νικαράγουα.

Ήταν Απρίλιος 2008 και η Νικαράγουα είχε σχετικά απαλλαχθεί από την τρομακτική βία που μαινόταν σε τμήματα του Μεξικού και στις γειτονικές χώρες στην Κεντρική Αμερική. Η Daniela δεν είχε κανέναν προφανή λόγο για να είναι επιφυλακτική όταν δέχτηκε μια πρόσκληση για να παραστεί σε συνάντηση όπου της είχαν πει πως θα την αξιολογούσαν για να πάρει δάνειο.

Και οι 15 νεαρές γυναίκες που πήγαν σε εκείνη τη συνάντηση, κοντά στα σύνορα με την Ονδούρα, απήχθησαν.

Ένοπλοι πήραν τα έγγραφα πιστοποίησης της ταυτότητάς τους και τις έντυσαν με καθαρά τζιν, Τ-shirts και λευκά καπελάκια του μπέιζμπολ. Απείλησαν να σκοτώσουν τις οικογένειές τους εάν δεν ακολουθούσαν τις λεπτομερείς οδηγίες ενώ περνούσαν από τους συνοριακούς σταθμούς στην Ονδούρα και έπειτα στη Γουατεμάλα, το Μπελίζ και τελικά το Μεξικό.

Έπειτα από δύο μέρες ταξιδιού, σταμάτησαν στην πόλη Comitán στην πολιτεία Chiapas στο νότιο Μεξικό και τις έβαλαν για δουλειά σε έναν σκοτεινό και βρόμικο οίκο ανοχής. Η Daniela λέει ότι τις έδερναν όταν φαινόταν η απειρία τους. Δύο εβδομάδες αργότερα, η ομάδα κατευθύνθηκε ξανά προς τα βόρεια. Η Daniela λέει ότι ήταν η τελευταία που παρέδωσαν στα νέα αφεντικά της, στο Nuevo Laredo, στην πολιτεία Tamaulipas, σε απόσταση αναπνοής από το Τέξας. Τότε ανακάλυψε πως ήταν υπό τον έλεγχο των Zetas.

Οι Zetas δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του 1990 από τον πυρήνα των λιποτακτών από τις ειδικές δυνάμεις και στρατολογήθηκαν στο Καρτέλ Gulf για να προστατέψουν τον τότε ηγέτη του, Osiel Cárdenas. Μέχρι τη στιγμή που απήγαγαν την Daniela, είχαν γίνει εγκληματική οργάνωση διαβόητη για τον αδίστακτο τρόπο που ξεφορτωνόταν τους εχθρούς της και ασκούσε εξουσία στους ανθρώπους που ζούσαν στα προπύργιά τους, το πιο σημαντικό από τα οποία ήταν στην Tamaulipas.

Στη διάρκεια της συνέντευξης τίποτα δεν επηρέασε την Daniela τόσο βαθιά όσο όταν μιλούσε για το αγόρι που ένιωθε σαν μικρό της αδερφό όταν δούλευαν στο στριπ κλαμπ Danash στο κέντρο του Nuevo Laredo. Τον συνάντησε όταν ήταν μόλις 12 χρονών και η ανάμνηση την κάνει να κλαίει με λυγμούς.

Η Daniela υποτίθεται ότι έπρεπε να χορέψει, να πιει και να φτιαχτεί με τους πελάτες και να εκπληρώσει έξι σεξουαλικές υπηρεσίες κάθε βράδυ στα δωματιάκια του κλαμπ. Το αγόρι ήταν βοηθός σερβιτόρου, αγγελιοφόρος, τσιλιαδόρος και DJ, τον οποίο νοίκιαζαν επίσης σε πελάτες, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν Αμερικανοί τουρίστες που ήθελαν να κάνουν σεξ με παιδιά.

Η Daniela και ο υποτιθέμενος μικρός αδερφός της έκαναν συζητήσεις στα μουλωχτά, όταν οι απαγωγείς τους δεν έβλεπαν. Φαντασιώνονταν ότι ήταν ελεύθεροι. Βοήθησαν ο ένας τον άλλον να επιβιώσει.

Όταν το αγόρι εμφάνισε πεπτικά προβλήματα που δεν του επέτρεπαν να εργαστεί, οι ένοπλοι του καρτέλ το πήραν μαζί με την Daniela στα βουνά έξω από την πόλη.

Εκεί έδωσαν στην Daniela ένα όπλο και τη διέταξαν να τον σκοτώσει. Όταν αρνήθηκε να το κάνει, έδωσαν το όπλο στον έφηβο και του είπαν να τη σκοτώσει. Όταν κι αυτός αρνήθηκε να την πυροβολήσει, τον κρέμασαν από ένα δέντρο και άρχισαν να τον κόβουν με το μαχαίρι. Στο τέλος τον σκότωσαν.

«Δεν ξανάκουσα ποτέ γι' αυτόν», λέει.

Αργότερα, η Daniela έμαθε ότι η διαταγή να σκοτώσει ήταν ένα τεστ για να δουν εάν μπορούσε να μετατραπεί από σκλάβα του σεξ σε sicario (εκτελέστρια). Όταν έγινε σαφές πως δεν διέθετε ό,τι χρειαζόταν για κάτι τέτοιο, το καρτέλ τής ανέθεσε καθήκοντα λαθρεμπόρου ναρκωτικών. Πρόκειται για γνωστό μοτίβο, όπου τα θύματα εμπορίου λευκής σαρκός προωθούνται σε νέες εγκληματικές δουλειές όταν μεγαλώσουν και βγάζουν λιγότερα χρήματα για τους απαγωγείς τους.

Η Daniela λέει ότι η νέα της δουλειά την έφερε σε επαφή με αρχηγούς καρτέλ πολύ γνωστούς στις αστυνομικές αρχές, όπως Z-40, Metro 3 και Catracho.

Επίσης συνάντησε έναν από τους Zetas γνωστό ως La Ardilla και λέει πως ήταν μαζί του όταν διέταξε τη σφαγή των 72 μεταναστών από την Κεντρική Αμερική τον Αύγουστο του 2010. Αργότερα, είπε στις αρχές ότι τους σκότωσε γιατί νόμιζε πως ήταν ενισχύσεις για τους εχθρούς του.

Αυτή η σφαγή έγινε ενώ οι Zetas και οι Gulf είχαν ανοιχτό πόλεμο μετά τη διάσπασή τους στις αρχές εκείνης της χρονιάς. Γίνονταν μεγάλες μάχες ανάμεσα σε βαριά οπλισμένους ένοπλους που μεταφέρονταν με κομβόι δεκάδων οχημάτων.

Η Daniela άρχισε τον πόλεμο ως σκλάβα/ερωμένη ενός διοικητή των Zetas με το παρατσούκλι El Viejón, ο οποίος την είχε διαλέξει. Όταν αποφάσισε να αλλάξει πλευρά και να πάει στους Gulf, ήταν αναπόφευκτο να πάει μαζί του.

Το γεγονός ότι είχε ταυτοποιηθεί ως προσωπική περιουσία αρχηγού καρτέλ σήμαινε πως η Daniela είχε στο πόδι της ένα τσιπ εντοπισμού. Ωστόσο, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν είχε πια υποχρέωση να κάνει σεξ και με τους πελάτες. Μάλιστα, οι συνθήκες στο πορνείο όπου εργαζόταν έγιναν ακόμα χειρότερες όταν ανέλαβε το καρτέλ Gulf, παρά τη φήμη των Zetas ως πιο αιμοδιψών.

Η Daniela λέει ότι τα νέα αφεντικά της βιντεοσκοπούσαν τους πελάτες από τη στιγμή που έμπαιναν στο μπαρ. Τα δωμάτια είχαν κρυμμένα μικρόφωνα και κάμερες.

Λέει πως έδειχναν στις γυναίκες βίντεο του βασανισμού και του φόνου εκείνων που συλλαμβάνονταν να προσπαθούν να δραπετεύσουν. Ο εθισμός μπορούσε επίσης να οδηγήσει στην εξαφάνισή σου για τα καλά. Έπειτα υπήρχαν τα θύματα των πελατών οι οποίοι είχαν πληρώσει για να τα βασανίσουν, ακόμα και να τα σκοτώσουν, όπως οι γυναίκες που είχε δει σε ένα υπόγειο περίπου στα μέσα της δοκιμασίας της. Η Daniela υποστηρίζει ότι μια φορά οι απαγωγείς της της έδειξαν ένα βίντεο με μπράβους που τάιζαν ένα λιοντάρι με μέρη από ανθρώπινο σώμα σε ένα κρησφύγετο στην πόλη Reynosa.

Αν και η Daniela λέει πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να μείνει μακριά από μπελάδες, μια φορά φλέρταρε με τον θάνατο όταν της είπαν να φυλάει ένα ζευγάρι που είχε απαχθεί.

«Ήταν η πρώτη φορά που μου είχαν πει να φυλάω κάποιον και έμοιαζαν τόσο λυπημένοι», θυμάται. «Σκέφτηκα ότι ήμουν νεκρή έτσι κι αλλιώς, οπότε τους άφησα να τρέξουν και να κρυφτούν».

Λέει ότι η επαναστατική της πράξη είχε ως αποτέλεσμα να φάει πολύ ξύλο και μετά να κάνει ένα ταξίδι στην ύπαιθρο, όπου ο El Viejón ανέβηκε σε ένα τρακτέρ και απείλησε να περάσει από πάνω της. Έπειτα άλλαξε γνώμη και αντ' αυτού τη διέταξε να περάσει ώρες στα γόνατα μπροστά στα μέλη του καρτέλ. Στη συνέχεια την έκλεισαν σε ένα βαν χωρίς φαγητό και νερό μέχρι που έφτασε κοντά στον θάνατο.

Η Daniela λέει πως έπειτα επέστρεψε στη δουλειά στο πορνείο.

Σύμφωνα με την τελευταία κρατική έκθεση για το εμπόριο λευκής σαρκός στο Μεξικό, που έγινε το 2014, υπάρχουν 47 ταυτοποιημένες εγκληματικές ομάδες που εμπλέκονται στη δουλειά, με τους αρχηγούς να βρίσκονται στην Κεντρική Αμερική, στο Μεξικό και στις Ηνωμένες Πολιτείες, και σε μπαρ και ντισκοτέκ γύρω από τα βόρεια σύνορα.

Η Daniela δεν είναι σίγουρη εάν κάποιος από τους πελάτες της γνώριζε πως ήταν σκλάβα, αλλά πιστεύει ότι κάποιοι είχαν υποψίες. Λέει πως μερικές φορές ήταν σαφές πως είχαν προσέξει τις μελανιές της –αν και δεν τη χτυπούσαν στο πρόσωπο και τα δωματιάκια ήταν σκοτεινά– αλλά έκαναν πως δεν έβλεπαν. Και για να ζητήσει βοήθεια ούτε συζήτηση, λέει, αν και κάποιες φορές προσπάθησε να δείξει την απελπισία της με τα μάτια της.

Η Daniela δεν δίνει λεπτομέρειες για το πώς τελικά δραπέτευσε, έβγαλε το τσιπ από το πόδι της και κατάφερε να είναι ασφαλής. Λέει μόνο ότι κάποιος ρίσκαρε τη ζωή του για να τη βοηθήσει. «Με έβγαλαν από αυτό το μέρος, πλήρωσαν για τη μεταφορά μου στην Πόλη του Μεξικού», είναι το μόνο που λέει. «Εάν πω περισσότερα, θα σκοτώσουν αυτό το άτομο και δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου».

Έχει καλούς λόγους να φοβάται για τη ζωή του σωτήρα της. Η βία συνεχίζεται αμείωτη στην Tamaulipas, ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου μεταξύ των Gulf και των Zetas, που σήμερα έχει αντικατασταθεί από πολλαπλές μάχες μεταξύ πολλών διαφορετικών φατριών και των δύο καρτέλ.

Η Daniela, επίσης, δεν μιλά για το πώς έφτασε να πει την ιστορία της στους ομοσπονδιακούς ερευνητές στην Πόλη του Μεξικού. Αρχικά, λέει, την έστειλαν πίσω στη Νικαράγουα, αλλά η υπόθεσή της αναβίωσε όταν μια μεξικανική ΜΚΟ που ασχολείται με το εμπόριο λευκής σαρκός έφτασε στην πόρτα του σπιτιού της.

Οι ακτιβιστές την έπεισαν να έρθει σε επαφή με έναν ειδικό εισαγγελέα για σεξουαλικά εγκλήματα. Ελπίδα της, λέει, είναι ότι η έρευνα θα οδηγήσει σε επιδρομές απελευθέρωσης γυναικών που πιστεύει ότι είναι ακόμα αιχμάλωτες και αβοήθητες.

Η Daniela λέει ότι η οικογένειά της είχε δηλώσει την εξαφάνισή της όταν χάθηκε στη Νικαράγουα. Επίσης, ζήτησαν βοήθεια από τοπικό τηλεοπτικό σταθμό και έκαναν αφισοκόλληση. Έπειτα τα παράτησαν, πιστεύοντας ότι είναι νεκρή. Εκείνη, όπως και οι περισσότεροι Κεντροαμερικανοί που αγνοούνται στο Μεξικό, δεν θα εμφανιζόταν στα μεξικανικά μητρώα των 28.000 εξαφανισμένων.

Η Daniela θυμάται τη δυσπιστία της μητέρας της όταν τηλεφώνησε από ένα αστυνομικό τμήμα της μεξικανικής πρωτεύουσας. Άρχισε να την πιστεύει μόνο όταν η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από παλιές αναμνήσεις, όπως το φόρεμα που έφτιαξε στην κόρη της για τα 15α γενέθλιά της, που ήταν πριν από πολύ καιρό.

«Κόρη μου, είσαι ζωντανή», θυμάται η Daniela ότι η μητέρα της φώναξε όταν επιτέλους κατάλαβε. «Ναι, είμαι εδώ, μαμά. Είμαι εδώ».

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE News.

Περισσότερα από το VICE

Τα ΝΠ του Λονδίνου Είναι Κάτι σαν τα «Σκληρά» ΔΠ της Αθήνας

Η Γιορτή για την Πρώτη Περίοδο μιας Κοπέλας στην Παπούα Νέα Γουινέα

Αυτοί που Έχουν Ερωτευτεί τα Αδέρφια τους Επιμένουν ότι η Σχέση τους δεν Βλάπτει Κανέναν