Αυτή είναι μια ιστορία που περιλαμβάνει έναν ουσιαστικά ξεχασμένο τραγουδιστή-τραγουδοποιό από τα '80ς, γυμνά οπίσθια και έναν ιδρωμένο πρώην πρωθυπουργό που του τρέχουν τα σάλια. Είναι μια ιστορία που περιέχει λύπη, λαχτάρα, καθώς και τα βραχύβια αποτελέσματα της ξαφνικής φήμης. Στην πορεία θα συναντήσουμε κινηματογραφικούς αστέρες και δασκάλους αεροβικής. Θα μάθουμε για τον εαυτό μας και τις ζωές των άλλων. Αυτή είναι η ιστορία του βίντεο κλιπ για το Call On Me του Eric Prydz.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κάθε ιστορία έχει μια αρχή. Η δική μας ξεκινάει από ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο. Ο Huse Monfaradi, ένας σκηνοθέτης στην αρχή της καριέρας του, προτείνεται για μια δουλειά στον χώρο της μουσικής, από έναν φίλο του που δούλευε στη Ministry of Sound, τη δισκογραφική εταιρεία από την οποία κυκλοφόρησε η μεγάλη house επιτυχία του Prydz. «Ο διευθυντής της εταιρίας ήταν φίλος μου», μου εξηγεί ο Huse κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας συνομιλίας. «Μου λέει "κοίτα, είναι καλή ευκαιρία, μιλάμε για μεγάλη επιτυχία, εγώ λέω να το κάνεις". Έγραψα λοιπόν στα γρήγορα μια ιδέα, που είχε θέμα τη σέξι αεροβική γυμναστική. Τόσο απλά». Η ιδέα του ήρθε στο πρώτο λεπτό ακρόασης του κομματιού και οδήγησε στη δημιουργία ενός εκ των πιο σημαντικών έργων δημόσιας τέχνης του 21ου αιώνα.
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Το Call On Me είναι ένα βίντεο που σου μένει. Ακόμα και τώρα, αρκεί να ακούσεις μερικά δευτερόλεπτα του κομματιού για να μεταφερθείς αμέσως σε εκείνη τη λιτή, ιδρωμένη, άσεμνη και απίστευτα σέξι αίθουσα αεροβικής. Αν και πλέον έχουμε συνηθίσει τόσο το σεξ που τίποτα σχετικά με αυτό δεν μας εκπλήσσει, υπάρχει κάτι τόσο αυθεντικά ΑΛΗΘΙΝΟ σε αυτό το βίντεο, είναι τόσο γεμάτο με πριαπικό πόθο και λαχτάρα από σπάντεξ που ακόμα και τώρα βλέποντάς το νιώθεις ότι κάνεις κάτι πραγματικά παραβατικό.
Για να μάθω ακριβώς πώς ένα βίντεο ενός άγνωστου σκηνοθέτη αποπλάνησε έναν ολόκληρο πλανήτη, αποφάσισα να προσπαθήσω να εντοπίσω τους βασικούς συντελεστές του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Κατά τη διάρκεια του pre-production, των γυρισμάτων, του post-production, ακόμα και του μοντάζ, δεν νομίζω ότι πίστευε κανείς ότι ήταν υπερβολικό ή φοβερά ερωτικό», θυμάται ο Huse. Βέβαια, αυτή την άποψη την λες και βουτηγμένη ελαφρώς στην αφέλεια, μιας και μιλάμε για ένα βίντεο όπου μια δασκάλα αεροβικής –τον ρόλο ενσαρκώνει η Deanne Berry– και η εξίσου ικανή ομάδα της από αεροβικές αμαζόνες «γυμνάζονται» γύρω από ένα μοναχικό αρσενικό, το οποίο ρόλο παίζει άψογα ο Juan Pablo Di Pace και του ανάβουν επαρκώς τα λαμπάκια, αν με εννοείτε. Μιλάμε επίσης για ένα βίντεο τόσο σκανδαλιστικό, που όταν το είδε για πρώτη φορά ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Tony Blair την ώρα που γυμναζόταν, έπεσε από το κωπηλατικό του μηχάνημα. Το βίντεο έριξε πρωθυπουργό. Αυτό και μόνο αρκεί.Το βίντεο, βέβαια, όση προσπάθεια κι αν αφιέρωνε σε αυτό ο Huse, δεν θα το θυμόμασταν τόσο έντονα χωρίς το βασικό του στοιχείο: τις χορεύτριες. Ο χορός, οι χορεύτριες και οι χορευτές αποτελούν άλλωστε αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ μουσικής από τα χρόνια του Έλβις. Η ποπ μουσική κάνει τον κόσμο να θέλει να τραγουδήσει, να κλάψει, να πηδηχτεί και να χορέψει. Το Call On Me ίσως ωθεί ένα είδος ανθρώπου να κάνει όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα. Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα και αφού έγραφα ένα κείμενο για το Call On Me, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θέλησα να εντοπίσω τις χορεύτριες του βίντεο. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πέρα από το γυμναστικό DVD που βγήκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά την επιτυχία του βίντεο από τη Ministry of Sound, με τίτλο Pump it Up! The Ultimate Dance Workout –ξέρετε, τότε που ο κόσμος ακόμα αγόραζε τέτοια πράγματα–, η αλήθεια είναι πως τα κορίτσια του βίντεο δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Κάτι που έκανε τον εντοπισμό τους κάπως πιο δύσκολο. Η έρευνά μου για την Deanne και τον Juan, τη Laura Moore, τη Franky Wedge, τη Laura Jayne Smith, τη Rosy Hawkins και τη Laura Bowle, με οδήγησε σε μερικά πολύ καταθλιπτικά και περίεργα μέρη του διαδικτύου, που πάντα ήξερα ότι υπήρχαν, αλλά τα οποία φοβόμουν να επισκεφτώ.Αυτό άλλωστε είναι που κάνει και το Call On Me τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία και τόσο ενδιαφέρον φαινόμενο της ποπ κουλτούρας: είναι τέλειο παράδειγμα σωματικής ανωνυμίας. Κανένα από τα άτομα που συμμετέχουν στο βίντεο δεν ονοματίζεται. Στα αλήθεια, όμως, κανένα άτομο που παίζει στο βίντεο δεν είναι κάτι παραπάνω από μια μάζα καλομαυρισμένης σάρκας. Η κάμερα επικεντρώνεται με αγάπη σε στήθη και κωλομέρια, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που τα πρόσωπα έχουν ελάχιστη σημασία. Αυτή η εμμονή στα σώματα είναι ενδιαφέρουσα για μερικούς λόγους. Πρώτον, ορίζει τους συμμετέχοντες ως σεξουαλικά αντικείμενα και μόνο, αποφεύγοντας χαρακτηριστικά να τους αποδώσει έστω και μικρό ίχνος προσωπικότητας. Δεύτερον, λόγω της δύναμης της σάρκας που μας παρουσιάζεται στην οθόνη, το βίντεο μας αναγκάζει να σκεφτούμε για λίγο την πραγματική σαρκική σχέση που έχουμε με το εν λόγω μέσο, κάτι που πάντα είναι σημαντικό όταν βλέπεις το βίντεο ενός δευτερότριτου δίσκου house μουσικής. Τρίτον και σημαντικότερον, η σωματική ανωνυμία είναι ένα μέσο με το οποίο το «εγώ» σβήνεται από την οθόνη και αντικαθίσταται πλήρως με το σώμα και μόνο αυτό, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει πως σχεδόν κάθε άτομο που πήρε μέρος στο βίντεο είναι λες και εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω του το παραμικρό ίχνος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πριν ξεκινήσω την έρευνα γι' αυτό το άρθρο, νόμιζα ότι ήξερα πώς είναι μια καταθλιπτική πρόταση. Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα για να έχω μια καλή ιδέα περί του αντικειμένου. Τώρα ξέρω πόσο λάθος έκανα. Το πιο σκοτεινό, καταθλιπτικό πράγμα που μπορείς να διαβάσεις είναι το εξής:Δεν υπάρχουν πληροφορίες γι' αυτήν τη χορεύτρια – παρακαλώ πείτε μας τι ξέρετε γι' αυτήν στο παρακάτω πλαίσιο.Μιλάμε για κατάθλιψη. Σε έναν κόσμο που οτιδήποτε έχει να κάνει με σένα ως άτομο μπορεί να βρεθεί στο διαδίκτυο, η πλήρης απουσία στοιχείων για μια ομάδα ατόμων που δημιούργησαν κάτι που άφησε έντονα τη σφραγίδα του στην ιστορία των μουσικών βίντεο είναι πλήρως καταθλιπτικό. Ειδικά όταν τα νέα φτάνουν σε σένα μέσω ενός ιστότοπου όπως αυτός:
Εδώ έχουν καταλήξει τα περισσότερα άτομα που συμμετείχαν στο βίντεο. Στο Music Video Babes, ένα website αφιερωμένο στην καταγραφή των διάφορων «καυτών μωρών» που έχουν συμμετάσχει σε μουσικά βίντεο ανά τα χρόνια. Ο εν λόγω ιστότοπος δεν ασχολείται με «ποταπά» πράγματα όπως βιογραφίες και στοιχεία, προτιμώντας να μένει πιστό στη σωματική ανωνυμία και να δίνει βάση μόνο στις διαστάσεις.Τι θέλω να πω; Ναι, να σας πω. Παρά το γεγονός ότι είχαν σώματα που ήταν αρκετά εντυπωσιακά ώστε να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην ιστορία των βίντεο κλιπ, εντούτοις αυτές οι χορεύτριες δεν είναι τίποτα παραπάνω από άδεια δοχεία. Αλλά τελικά και τι έγινε; Οι περισσότεροι από εμάς περνάμε τη ζωή μας χωρίς να αφήνουμε ούτε ένα σημάδι μας πουθενά. Ζούμε και πεθαίνουμε και μας θυμούνται ελάχιστοι, οι οποίοι με τη σειρά τους πεθαίνουν και τελικά το όνομά μας γίνεται απλώς ένας ψίθυρος στον άνεμο. Δεν πειράζει που η Franky Wedge δεν έγινε διασημότητα παγκόσμιου βεληνεκούς. Άλλωστε δεν είναι αυτός ο στόχος της τέχνης. Η τέχνη είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Η τέχνη μας χαρίζει την αθανασία. Μέσω της τέχνης γιορτάζουμε τη σωματική υλικότητα, αλλά ταυτόχρονα την καταστρέφουμε κιόλας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και σε περίπτωση που υπάρχουν αμφισβητίες εκεί έξω, το Call On Me ΑΣΦΑΛΩΣ και είναι έργο τέχνης. Είναι προκλητικό, ωμό και απίστευτα τολμηρό. Παίρνει τη ζωή, περνάει το 10 στην ένταση και την καρφώνει στο 11, κάνοντας κάτι τόσο βαρετό όσο ένα session αεροβικής να ξεχειλίζει σεξουαλικότητα. Αυτή είναι και η δύναμη που κρύβει: παίρνει κάτι καθημερινό και βρίσκει κάτι συναρπαστικό μέσα σε αυτό. Σίγουρα, σαν κομμάτι τέχνης, ακροβατεί στο όριο του προβληματικού με όλη εκείνη τη γυμνή σάρκα χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, χωρίς ουσιαστικά να ανήκει πουθενά, αλλά αλήθεια τώρα, όταν κάτι αφήνει ένα τόσο έντονο αποτύπωμα στο πέρασμά του, τότε μέχρι ένα σημείο αξίζει τον θαυμασμό μας.
Θα έπρεπε να παίζει σε λούπα στην είσοδο της National Gallery, γιατί αυτή είναι η πραγματική τέχνη για τον λαό. Είναι μια τέλεια κάψουλα, μια εξαιρετική αποτύπωση του πόθου στις αρχές του 21ου αιώνα. Μιλάει σε όλους μας, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι.Και το καλύτερο; Παραλίγο να μη γίνει ποτέ. Παραλίγο να μην το δούμε ποτέ. «Είχαμε ξεκινήσει το γύρισμα και έπειτα από μισή ώρα έπεσε το ρεύμα. Ένας εκσκαφέας έκοψε κάτι κεντρικά ηλεκτροφόρα καλώδια σκάβοντας και παραλίγο να αναβληθεί όλο το βίντεο», θυμάται ο Huse. Ένας κόσμος χωρίς αυτό το βίντεο είναι ένας κόσμος που φαντάζει εφιαλτικός. Η Deanne και ο Juan και οι υπόλοιπες χορεύτριες μπορεί να εξαφανίστηκαν, αλλά θα ζουν για πάντα στις καρδιές, στα μυαλά μας, στα εσώρουχά μας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
