To κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Μου φαίνεται περίεργο, όταν το σκέφτομαι, ότι έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε που μπήκα στο Twitter, επτά από τότε που μπήκα στο Tumblr και σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που άνοιξα λογαριασμό στο Facebook. Αυτές οι υπηρεσίες έχουν καταγράψει την καθημερινότητά μου, επιτρέποντάς μου να δω τι ακριβώς έκανα και σκεπτόμουν, όταν δεν σκεπτόμουν ιδιαίτερα τι έκανα. Βλέπω πόσο ενθουσιασμένος ήμουν όταν είχα πιάσει εκείνη την καλοκαιρινή δουλειά ως μαθητευόμενος, ή το πόσο μεθυσμένος πρέπει να ήμουν όταν ανέβαζα εκείνο το tweet για τους Japandroids. Αυτά τα αποσπάσματα ηλεκτρονικής –και όχι μόνο– ζωής με κάνουν να αισθάνομαι κάπως άβολα όταν τα βλέπω, αλλά χαίρομαι που υπάρχουν.

Αλλά τα έξι ή τα επτά χρόνια δεν πιάνουν μία μπροστά στον λογαριασμό μου στο GameFAQs, ένα ιδιαίτερα δημοφιλές message board και το πρώτο μέρος όπου έκανα τις διαδικτυακές μου «βόλτες», όταν σε ηλικία 11 χρόνων είχα για πρώτη φορά πρόσβαση σε ένα 56άρι μόντεμ. Άνοιξα τον λογαριασμό μου εκεί το 1999, πράγμα που σημαίνει ότι είναι 16 χρονών, μόλις δέκα χρόνια λιγότερα από όσα υπάρχω σε αυτόν τον πλανήτη. Τότε είχα anime αφίσες στον τοίχο μου, πάσα από comic conventions να κρέμονται από το πόμολο της πόρτας μου και φακούς κοντά στο κρεβάτι μου, έτσι ώστε να μπορώ να παίζω Pokemon κάτω από τα σκεπάσματα το βράδυ, όταν κοιμούνταν οι γονείς μου. Όταν τελείωνα τα μαθήματά μου, ξόδευα αμέτρητες ώρες παίζοντας κάποιο παιχνίδι, όπως το Final Fantasy, το Chrono Cross, το Star Ocean 2 ή κάποια άλλα παρεμφερή Ιαπωνικά RPGs.

Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ τον εαυτό μου σε εκείνη την ηλικία, επειδή ήμουν 11 ετών και όλοι οι 11χρονοι είναι gremlins, αλλά κυρίως λόγω του ότι δεν εκτεθεί σε κάτι σημαντικό. Είχα φίλους, αλλά με αυτούς κυρίως έπαιζα video games και μιλούσα για αυτά. Όταν μπήκα για πρώτη φορά στο GameFAQs, έψαχνα κάποια βοήθεια για το Final Fantasy VII. Πλέον υπάρχουν εκατομμύρια λογαριασμοί, αλλά εγώ ήμουν μέσα στις πρώτες χιλιάδες. Όσο μεγάλωναν τα board, μεγάλωνε και οι ποικιλία θεμάτων για τα οποία μπορούσες να μιλήσεις: επαγγελματική πάλη, κόμικ, anime, θρησκεία, δίσκοι των Tool και άλλα video games, όλα εκ των οποίων με απασχολούσαν.

Θυμάμαι και τους ανθρώπους που συναντούσα εκεί: ζωντανοί και φαινομενικά ξεκαρδιστικοί τύποι, που είχαν την ικανότητα να συζητήσουν εκτενώς για οποιοδήποτε θέμα, καθένα εκ των οποίων ήταν για μένα ένα νέο σύνορο, το οποίο με πήγαινε πιο μακριά από τα στενά όρια του τότε εαυτού μου. Τα περισσότερα από αυτά τα άτομα ήταν μεγαλύτερα, με την διάθεση να μάθουν στους μικρότερους για το πώς λειτουργούσε ο κόσμος. Απορροφούσα την γνώση τους μέσω των boards και τελικά μετέφερα τις συζητήσεις με αυτούς που γούσταρα περισσότερο στο AOL Instant Messenger. Άρχισα να ενδιαφέρομαι για πάρα πολλά πράγματα, όχι και τόσο επειδή τα έβρισκα πραγματικά ενδιαφέροντα, αλλά επειδή η ένδειξη ενδιαφέροντος για αυτά μου άνοιγε τις πόρτες σε κοινωνικούς κύκλους τους οποίους θεωρούσα υψηλών προδιαγραφών. Μιλούσαν για τους Dream Theater και σκεφτόμουν πως «ρε φίλε, αυτοί οι Dream Theater πρέπει να είναι γαμάτοι», έστω και αν τελικά οι πενιές του John Petrucci δεν μου έλεγαν και τόσα πολλά.

Στα 11 μου χρόνια βέβαια, δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό, ότι αφού αυτά τα μεγαλύτερα άτομα καταπιάνονταν με τα Pokemon, τότε ενδέχεται να μην κατείχαν και τίποτα αξιοζήλευτες θέσεις στην κοινωνική σκάλα. Εγώ ήξερα πως ήθελα να κάνουμε παρέα. Η γραμματική και το συντακτικό μου βελτιώθηκαν, γιατί δεν ήθελα να με περάσουν για κανένα πιτσιρίκι. Όλο αυτό δεν ήταν απλά κουβέντα για video games. Ήταν μια διαδικασία απορρόφησης αξιών, αισθητικής, αίσθησης του χιούμορ, απόψεων για τις φυλές των ανθρώπων, το σεξ, τις γυναίκες και την οικογένεια, από ανθρώπους που τώρα αντιλαμβάνομαι ότι προσέθεσαν απλά μερικές σταγόνες στην «πισίνα» των γνώσεών μου. Ουσιαστικά ήταν η αντίληψη που είχα για τον κόσμο, χτισμένη όμως με βάση τις απόψεις ανθρώπων που πίστευαν ακριβώς τα ίδια με εμένα.

Μπορώ να πω με σιγουριά πόσο χρόνο ξόδεψα εκεί μέσα; Όχι, αλλά σίγουρα ήταν πολύς. Οι μέρες τελείωναν, οι νύχτες τράβαγαν μέχρι να ξημερώσει πάλι και η τηλεφωνική γραμμή ήταν μονίμως μπουκωμένη από το μόντεμ μου, αναγκάζοντας την οικογένειά μου να βάλει και δεύτερη και να αποφευχθούν οι καβγάδες.

«Μεγάλωσες στην εποχή της τεχνολογίας», μου λέει τώρα η μητέρα μου, «οπότε δεν μας έκανε εντύπωση». Σίγουρα θα χρειάστηκε πολύ υπομονή από μεριάς τους τώρα που το σκέφτομαι. Υπομονή και μια τυφλή πίστη πως ο λευκουλιάρης γιός τους που τα έπαιρνε στο κρανίο, όταν του στράβωνε ένας αγώνας στο Tekken θα μεγάλωνε και θα γινόταν έναν κανονικός ενήλικας. Όμως ναι, η συμπεριφορά μου ήταν φυσικότατη για ένα παιδί της εποχής. Ο «C», ένα αγόρι που γνώρισα στα boards τότε και εν τέλει γίναμε και φίλοι στο Facebook (αν και δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ από κοντά), μου είπε ακριβώς το ίδιο. «Ναι, ήταν κάπως περίεργο για τους δικούς μου», είπε σε μια συνομιλία μας στο Facebook, «αλλά στο μυαλό μου δεν ένιωθα ότι υπήρχε και κάτι άλλο να κάνω».

Σήμερα, η χρήση του διαδικτύου έτσι όπως την ζω, έχει κυκλικό χαρακτήρα. Δουλεύω online, πράγμα που σημαίνει πως τσεκάρω ένα site, μετά το επόμενο, μετά άλλα τέσσερα ή έξι ή δώδεκα, μέχρι που επιστρέφω στο πρώτο. Συνεχίζω συνομιλίες που ξεκινάω ώρες πριν και επιστρέφω σε αυτές. Διαβάζω tweets μέχρι που χάνομαι και επιστρέφω στην κορυφή της σελίδας για να ξεκινήσω από την αρχή. Πλέον δεν υπάρχει σχεδόν κανένα ίχνος αυτής της ωμής αίσθησης απόδρασης που ένιωθα μικρός, αυτή η αίσθηση που σου έλεγε πως μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, για όση ώρα θες. Πλέον, ο κόσμος μου είναι πολύ επαγγελματικός για να επιτρέπει κάτι τέτοιο.

Όσο όμως σκέφτομαι το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στον χώρο του gaming, άλλο τόσο σκέφτομαι πως τελικά δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Gamergate πέρυσι, με αηδίασε η επιλεκτική ηθική των gamers, που φώναζαν για την δημοσιογραφική ηθική, την ίδια στιγμή που γυναίκες δέχονταν αληθινές απειλές, επειδή τόλμησαν να ξεκινήσουν μια συζήτηση. Αναρωτιόμουν αν ο 11χρονος εαυτός μου θα είχε άποψη για όλο αυτό και πια θα ήταν αυτή. Ακόμα χειρότερα, αναρωτιόμουν αν χωρίς την επαγγελματική κατεύθυνση που βρήκα, θα κατέληγα να είμαι ένας από αυτούς που πλέον με αηδίαζαν, φωνάζοντας για τα πολύτιμα games μου, αγνοώντας τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου γύρω μου.

Καμιά φορά σκέφτομαι για όλους εκείνους τους ανθρώπους που γνώρισα στα boards, αναρωτιέμαι τι να απέγιναν. Τι δουλειές βρήκαν, αν παντρεύτηκαν, τι πόλεις είδαν όταν άρχισαν να αφήνουν πίσω τους τις εφηβικές του «αποσκευές» και μπήκαν στον πραγματικό κόσμο. Έχω την εντύπωση ότι αν ποτέ τους συναντούσα, θα μιλούσαμε για όλα αυτά που έγραψα πιο πάνω. Και μετά θα επιστρέφαμε στα video games.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.