Ιστορίες Όπως της Άρτεμης, της Άννας και της Έλενας Ενέπνευσαν την ActionAid

Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε εβδομάδα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.

Tο συγκεκριμένο άρθρο της ActionAid* υπογράφει η Μάττα Σαμίου, υπεύθυνη Θεμάτων Ισότητας Φύλων της οργάνωσης.

Διάβασα προχθές τη συνέντευξη μια αθλήτριας που μου έκανε εντύπωση. Η Άρτεμις όταν ήταν μικρή έπαιζε ποδόσφαιρο σε μια μεικτή ομάδα στη γειτονιά της, που αποτελούνταν μόνο από αγόρια, με εξαίρεση την ίδια και ένα ακόμη κορίτσι. Όταν έγινε δέκα χρονών είπε στον μπαμπά της: «Θέλω να πάω σε ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών», όμως δεν υπήρχε ομάδα ποδοσφαίρου για κορίτσια στην περιοχή της. Η Άρτεμις στράφηκε στο μπάσκετ όπου ευτυχώς υπήρχε ομάδα για κορίτσια και έφτασε να γίνει μια από τις κορυφαίες εν ενεργεία Ελληνίδες μπασκετμπολίστριες. Η σύντομη αυτή ιστορία έχει αίσιο τέλος, αλλά αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν είχε καταφέρει να γίνει ποδοσφαιρίστρια. Αν θα μπορούσε, όπως και η εθνική ομάδα ανδρών το 2004, να είχε κατακτήσει το Euro με την εθνική ομάδα γυναικών και να πανηγυρίζουμε μαζί της. Κυρίως, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει στα εκατοντάδες κορίτσια που στερούνται τη χαρά να παίζουν στον άθλημα που θέλουν και γιατί δεν λαμβάνονται υπόψιν οι ανάγκες και οι επιθυμίες τους; Οι λύσεις δεν είναι δύσκολες αλλά χρειάζεται θέληση, πόροι και υποδομές. Διότι ένα γήπεδο μόνο δεν αρκεί για τη συμπερίληψη των κοριτσιών - χρειάζονται ομάδες, προπονητές/τριες, αποδυτήρια, στολές σε σωστά νούμερα, πρέπει οι δήμοι να κάνουν όλες τις ενέργειες που θα κάνουν τα κορίτσια ασφαλή και καλοδεχούμενα.

Η Άννα είναι γειτόνισσά μου και έχει ένα μικρό παιδάκι στην ηλικία του δικού μου. Μιλάμε συχνά σε παιδικές χαρές και πάρκα, και πρόσφατα συζητούσαμε για την προσπάθεια που κάνει να βρει εργασία. Έχει μείνει άνεργη τα τελευταία δύο χρόνια και το βασικό της πρόβλημα είναι ότι οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, που είναι οι πιο οικονομικοί και οι μόνοι που έχει τη δυνατότητα να πληρώνει, λειτουργούν μόνο μέχρι το μεσημέρι. Μια εργασία πλήρους απασχόλησης όμως σημαίνει ότι θα τελειώνει μάλλον στις 5 ή στις 6 το απόγευμα και χρειάζεται επίσης κάποιο χρόνο μετακίνησης, οπότε στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εργαστεί, τουλάχιστον όχι με πλήρη απασχόληση διότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει φροντίδα για το παιδί της. Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο για την Άννα, αλλά για χιλιάδες γυναίκες στην Ελλάδα που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες στην Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 83% των γυναικών στην Ελλάδα δηλώνουν ότι επιθυμούν να εργαστούν αλλά τελικά μόνο το 34% το καταφέρνουν. Η φροντίδα των παιδιών είναι ένας από τους πιο βασικούς λόγους, αφού το 50% των γυναικών δεν επιστρέφει ποτέ στο εργατικό δυναμικό μετά τη γέννα. Κι εδώ οι λύσεις δεν απαιτούν γνώσεις πυρηνικής φυσικής, χρειάζονται θέληση και πόροι. Στη Γερμανία, η αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης παιδικών σταθμών για βρέφη 1-3 ετών, οδήγησε σε έως και τέσσερις φορές περισσότερες εργαζόμενες μητέρες κατά τον δεύτερο χρόνο μετά τη γέννα. Θα πρέπει και οι δήμοι στην Ελλάδα να αυξήσουν το συγκεκριμένο κονδύλι, παρέχοντας παιδικούς σταθμούς με διευρυμένο ωράριο, και γιατί όχι, και πέραν της πρωινής βάρδιας αφού υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες που εργάζονται απογεύματα.

Η Έλενα είναι μια από τις γυναίκες που πήραν μέρος στην έρευνα της ActionAid για τη σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία. Στη συζήτησή μας αναφέρθηκε πολύ συχνά στην ανασφάλεια που νιώθει κινούμενη με δημόσια μέσα μεταφοράς ή απλώς περπατώντας στην πόλη, ειδικά στο σκοτάδι. Φυσικά η Έλενα δεν είναι η μόνη που νιώθει φόβο και ούτε αυτός ο φόβος είναι αδικαιολόγητος. Δεκάδες περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης έχουν δημοσιευτεί το τελευταίο διάστημα -και στην Ελλάδα- και φυσικά είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου για ένα ζήτημα που επηρεάζει την πλειοψηφία των γυναικών. Η αλήθεια είναι ότι ζούμε και κινούμαστε σε πόλεις που έχουν σχεδιαστεί από άνδρες για να εξυπηρετήσουν κυρίως τους άνδρες. Αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε την κατάσταση, οι γυναίκες αναγκάζονται να αλλάζουν τη δική τους ζωή. Αλλάζουν διαδρομές, τρόπους ντυσίματος και τρόπους μετακίνησης, αναπτύσσουν περίπλοκους μηχανισμούς προστασίας και γενικά αναλαμβάνουν το βάρος μιας ευθύνης που θα έπρεπε πρωτίστως να βαραίνει το κράτος και την κοινωνία. Υπάρχουν όμως τρόποι να γίνουν οι πόλεις μας πιο ασφαλείς, όπως επαρκής φωτισμός στα σημεία που έχουν χαρτογραφηθεί ως επικίνδυνα, ανοιχτός σχεδιασμός σε πλατείες και πάρκα που αποτρέπει το αίσθημα της παγίδευσης και έξυπνες πρωτοβουλίες που βλέπουμε σε άλλες πόλεις στο εξωτερικό: Λεωφορεία που σταματούν σε στάσεις κατά παραγγελία τη νύχτα ώστε οι γυναίκες να περπατούν λιγότερο μέχρι το σπίτι τους, κρατημένες θέσεις για γυναίκες στα υπόγεια πάρκινγκ και στα εμπορικά κέντρα, εναλλακτικές υπέργειες διαδρομές για τα σημεία που τώρα υπάρχουν υπόγειες διαβάσεις και γενικά χώροι σχεδιασμένοι σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Αυτές οι ιστορίες των τριών γυναικών και δεκάδων ακόμη που συμμετέχουν στα προγράμματα της ActionAid, μας ενέπνευσαν να δημιουργήσουμε το πρόγραμμα GREAT Budgeting με σκοπό να αναδειχθούν τα κενά που υπάρχουν σε ό,τι αφορά την οπτική του φύλου στους δημόσιους προϋπολογισμούς και παράλληλα να δοθεί βήμα στους πολίτες ώστε να συμμετέχουν πιο ενεργά στη διεκδίκηση ενός πιο δίκαιου προϋπολογισμού για όλους τους ανθρώπους.  

Μπορείτε να δείτε το βίντεο τη ActionAid για τη γυναικεία οπτική στους δημόσιους προϋπολογισμούς εδώ.

Μιλήσαμε με Αφγανούς που Eπιβίωσαν Από τις Βομβιστικές Επιθέσεις στην Καμπούλ

Όταν Πέθανε ο Μίκης, στα Ηχεία Έπαιζε Mad Clip

Ανακάλυψα Ότι ο Πατέρας μου Μετέφερε Κάνναβη από το Αφγανιστάν στο Άμστερνταμ

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.