«Στο Άπειρο και Ακόμα Παραπέρα»: Για την Ομάδα Never Give Up τα Όνειρα Δεν Έχουν «Ταβάνι»

«Αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος. Μετά από οκτώ χρόνια αισθάνομαι υπεράνθρωπος». Αυτό είναι το συναίσθημα ενός ανθρώπου που έχει μάθει να βοηθάει. Έτσι το περιγράφει ο ίδιος. Με αυτόν τον τρόπο βιώνει όσα κάνει. Ο Θωμάς Τάτσιος είναι ποδηλάτης, 42 χρόνων, οικογενειάρχης. Ξεκίνησε το 2015 να σπρώχνει ένα αναπηρικό καροτσάκι με τον Χρήστο, 33 χρόνων σήμερα, που έχει κινητικά προβλήματα. Έτρεξαν σε αγώνες. Μαραθώνιους. Και έτσι ιδρύθηκε η ομάδα Never Give Up. Των εθελοντών που μόνο στόχο έχουν να δώσουν λίγη χαρά σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι περιορισμένοι. Συμμετέχουν σε αγώνες δρόμου. Η ομάδα είναι αυτή που υποστηρίζει τα παιδιά αυτά. «Υπάρχουν αυτές οι στιγμές των αγώνων που λες “η πόλη σου ανήκει”, έστω για δύο ώρες», μεταφέρει στο VICE και σαν να είναι ο ίδιος που απελευθερώνεται. Που βγαίνει από τον χώρο του και είναι ευτυχισμένος. Όπως έπρεπε να συμβαίνει κάθε στιγμή με όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.

Το χαμόγελο του 17χρονου Ορέστη, είναι το κέρδος. Η ανταμοιβή. Ενός παιδιού με αντίστοιχα κινητικά ζητήματα, που έδειξε πόσο ικανοποιημένος ήταν, όταν πέρασε την αψίδα τερματισμού του 3ου λαϊκού δρόμου Θερμαϊκού έχοντας τρέξει 14 χιλιόμετρα. Δρομείς του ήταν ο Λεωνίδας και ο Νίκος από τους Never Give Up. Ανταποκρίθηκαν με ένα γρήγορο κάλεσμα. Ένα email. «Έχουμε εθελοντές. Όμως αν χρειαστούμε περισσότερους με ένα μήνυμα μπορεί να έρθει όλη η δρομική κοινότητα», λέει αισιόδοξος ο Θωμάς Τάτσιος.

Οι Never Give Up (Ποτέ Μην τα Παρατάς) ιδρύθηκαν επειδή έτσι έπρεπε. Ήταν η γνωριμία του Θωμά με τον Χρήστο στις καλοκαιρινές διακοπές στην Ιερισσό Χαλκιδικής. «Σε μία βόλτα που τον πήραμε μαζί με τα παιδιά μου, αρχίσαμε να τρέχουμε. Τους έλεγα “μισό λεπτό έχω το καρότσι”. Εκείνος είχε ενθουσιαστεί. Και τότε του είπα “μπαγάσα με κέρδισες” και σκέφτηκα να τρέξουμε», περιγράφει ο Θωμάς Τάτσιος. Ξεκίνησαν με αποστάσεις 5 χιλιομέτρων, 10, 21 και το 2019 ήταν ο πρώτος μαραθώνιος. Αλλά και τα πρώτα προβλήματα. Δεν ήταν δρομέας, είναι ποδηλάτης. «Ήταν πολύ βάρβαρη εμπειρία. Το καρότσι δεν είναι για αγώνες. Στα πρώτα 500 μέτρα χάσαμε τον έναν τροχό. Ήρθε ένας γείτονας και βοήθησε να τον φτιάξουμε. Κατέστρεψε ένα άλλο εργαλείο για να μας βρει την κατάλληλη βίδα. Χωρίς να μας γνωρίζει. Θα μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω και να μην το κάνουμε. Όμως συνεχίσαμε και τερματίσαμε».

Έτσι έγιναν όλα. Τα μεγάλα προβλήματα λύθηκαν όταν μία εταιρία, η Livemedia, δώρισε στην ομάδα το πρώτο ειδικό καρότσι για τους αγώνες. «Εκεί άλλαξε η φιλοσοφία, βρέθηκε ο άνθρωπος που θα μας έκανε δώρο ένα καρότσι και αυτό έφερε φίλους να στηρίξουν την προσπάθεια, άλλα παιδιά, άλλους δρομείς», περιγράφει ο Θωμάς. Ήδη οι Never Give Up πλαισιώνονται από δύο παιδιά που έχουν κινητικά προβλήματα, ενώ οι δρομείς της ομάδας έχουν συνοδεύσει και μία κοπέλα που πάσχει από τη νόσο των Αγγέλων. «Προχωράμε σιγά, με σταθερά βήματα επειδή δεν θέλουμε όλο αυτό να κάνει κοιλιά. Θέλουμε να το μεγαλώσουμε, μπορεί να το συνεχίσουν τα παιδιά μας», σχολιάζει ο Θωμάς και όταν τον ρωτάς που θα πάει αυτό ονειρεύεται. «Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα. Εμείς θέλουμε να υπάρχει αυτή η κοινότητα, καθώς αναπτύσσονται και άλλες αντίστοιχες δράσεις σε Αθήνα και Πτολεμαΐδα. Να ενωθούμε όλοι μαζί. Σε μία εκκίνηση να βρεθούν εκατό καρότσια. Να έχουμε κάποια στιγμή μία ξεχωριστή εκκίνηση». Ο στόχος είναι να αλλάξει η νοοτροπία. «Στο εξωτερικό τους βλέπεις στον δρόμο. Τα παιδιά στην Ελλάδα είναι στο σπίτι, δεν βγαίνουν. Εμείς θέλουμε να πετύχουμε αυτό, να βγουν».

Ικανοποιείται επειδή αυτά τα παιδιά είναι ευτυχισμένα μετά τους αγώνες. «Σε όλους τους αγώνες ο Χρήστος έχει μία τάση να χαιρετάει τον κόσμο, δείχνει τον ενθουσιασμό του. Με τον τρόπο του στη συνέχεια εξιστορεί τί έγινε σε όποιον συναντάει», περιγράφει ο Θωμάς μεταφέροντας την εικόνα του πιλότου του. Έτσι ήταν και ο Ορέστης το πρωί του Σαββάτου. «Του άρεσε πάρα πολύ, τον πλαισίωσαν από την ομάδα, έκαναν πολλή πλάκα, του αρέσει που τους χειροκροτάει ο κόσμος και τον ενδυναμώνουν». Η μητέρα του Ορέστη, Κρυσταλλία Κόμπου, έχει αντιληφθεί καλύτερα απ’ όλους πόσο καλό κάνει αυτή η συμμετοχή στο παιδί της. «Είναι ορατός, βγαίνει έξω. Γίνεται αποδεκτός με τις αδυναμίες του, τις ιδιαίτερες δεξιότητές του. Δίνει το μήνυμα ότι όλοι μπορούμε και ότι όλοι πρέπει να είμαστε αποδεκτοί. Περνάει ένα μήνυμα δύναμης μέσα από αδυναμίες», μεταφέρει στο VICE.

Ο Ορέστης έχει αλλάξει ως άνθρωπος από τότε που δραστηριοποιείται στο τρέξιμο. Όπως λέει η μητέρα του στην αρχή ήταν σφιγμένος, δεν μιλούσε και απαιτούταν προετοιμασία αν χρειαζόταν να δημοσιοποιηθεί από τον ίδιο η προσπάθειά τους. «Βλέπω ότι πλέον ανοίγεται και θέλει να βγαίνει, να συμμετέχει και να αλληλοεπιδρά με τους ανθρώπους». Μέσα από τους μαραθώνιους του Ορέστη, του Χρήστου, αναδεικνύεται ο αγώνας για όλα τα άτομα που έχουν κινητικά προβλήματα. «Είναι σημαντικό για μας να μάθουμε πόση σημασία έχει να κάνουμε προσβάσιμο το περιβάλλον μας, να αλληλοεπιδρούμε μαζί τους και να μην τους βλέπουμε σαν κάτι που δεν μας αφορά. Όλοι μαζί μπορούμε να συνυπάρξουμε με τις δεξιότητες που έχει ο καθένας», λέει η κυρία Κόμπου. 

Η αναφορά είναι αυτοί οι άνθρωποι. Άλλωστε όπως λέει ο Θωμάς Τάτσιος «κανείς δεν ξέρει τον Θωμά. Όλοι ξέρουν τον Χρήστο, τον Ορέστη, τα καρότσια πάνω έχουν τα ονόματά τους» και ζητάει να έχει η ομάδα πρόσβαση στα ειδικά σχολεία, προκειμένου η δράση να γίνει γνωστή. Να αυξηθούν τα παιδιά που θέλουν να τρέξουν με τους Never Give Up. «Εγώ ένας δρομέας είμαι. Τα παιδιά είναι όλη η φάση». Στο site www.nevergiveup.gr ο καθένας μπορεί να δηλώσει και να γίνει εθελοντής. Είτε ως δρομέας, είτε ως βοηθητικός σε άλλες εργασίες. Ήδη η ομάδα έχει στη διάθεσή της τρία ειδικά κατασκευασμένα καρότσια, για να εξυπηρετήσει όσους θέλουν για τους αγώνες που ακολουθούν. Οι πιλότοι – τα παιδιά με αναπηρίες – είναι γνωστοί πλέον σε όλο το δρομικό κίνημα. «Είναι πολλοί αυτοί οι δρομείς που κατά τη διάρκεια της διαδρομής θέλουν και αυτοί να σπρώξουν το καρότσι», περιγράφει ο 42χρονος. «Κάποτε τους έβλεπαν ίσως με συμπάθεια, ή με συμπόνοια. Τώρα τους βλέπουν σαν ομότιμους. Ως την ελίτ του δρομικού κινήματος».

Είναι η μεγάλη ικανοποίηση της προσφοράς. Αυτή που περιγράφει ο εμπνευστής της ομάδας. «Το χαμόγελό τους στον τερματισμό μας δίνει την ώθηση για τον επόμενο αγώνα. Στην ουσία πιο πολλά έχουμε πάρει από αυτά τα παιδιά παρά έχουμε δώσει. Ξεπερνάμε άλλες δυσκολίες της καθημερινότητας πολύ πιο εύκολα». Έτσι. Ανθρώπινα.

Περισσότερα από το VICE

Ζητήσαμε από Σεφ να μας Πουν τι Μαγειρεύουν Όταν Έχουν Hangover

Ο Φίλος μου, ο Ηρωινομανής: Φωτογραφίζοντας τις Τελευταίες του Ημέρες

Οι Νέοι Σήμερα Είναι πιο Gay από Ποτέ, Σύμφωνα με Νέα Μελέτη

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.