Φέρτε Πίσω τα Μπέργκερ της Νιότης μας - Τα Φαστφουντάδικα που μας Έχουν Λείψει από την Ελλάδα

Οι παιδικές αναμνήσεις είναι αυτές που για κάποιο περίεργο λόγο παραμένουν με τον πιο έντονο τρόπο κολλημένες στο μυαλό μας. Μπορεί στην πορεία να έχουμε πάει διακοπές, να έχουμε παρτάρει με τους κολλητούς μας, να έχουμε ερωτευτεί παράφορα ή να χτίζουμε καριέρα, αλλά πάντα θα θυμόμαστε με μια δόση γλυκιάς μελαγχολίας τις Κυριακές που οι γονείς μας έπαιρναν ρεπό και μας πήγαιναν σινεμά ή για μπόουλινγκ. Βέβαια, μετά ερχόταν και το κερασάκι στην τούρτα, που δεν ήταν άλλο από ένα γεύμα σε κάποιο από τα φαστφουντάδικα της περιοχής. Στα 90s, όταν δηλαδή ξεκίνησαν να εδραιώνονται αυτά τα μαγαζιά, ήταν αρκετά ιδιαίτερη υπόθεση για ένα παιδί να φάει σε κάποιο από αυτά.

Μέσα στα επόμενα χρόνια, βέβαια, έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα δεκάδες παρόμοιες αλυσίδες ελληνικής και διεθνούς προέλευσης. Κάποιες κατάφεραν να εδραιωθούν και συνεχίζουν να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ενώ άλλες δεν υπάρχουν πλέον, έχοντας αφήσει ένα κενό στις ζωές των πελατών τους. Αυτό το κείμενο, λοιπόν, είναι ένας φόρος τιμής στα φαστφουντάδικα που ράγισαν τις καρδιές μας, κλείνοντας και παράλληλα μια κραυγή απόγνωσης όσων ζούμε για να τα δούμε να επιστρέφουν.

Ίσως το μεγαλύτερο λάθος που έγινε ποτέ σε αυτήν τη χώρα να είναι πως έκλεισαν τα Wendy’s. Μιλάμε για μια τεράστια αλυσίδα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες που συνεχίζουν δυναμικά. Η έλευσή τους στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε το 1989, δηλαδή προτού έρθουν τα McDonald’s και επρόκειτο για επιχειρηματική κίνηση της οικογενείας Νίκα, πρώην ιδιοκτητών της ομώνυμης εταιρείας αλλαντικών. Τα Wendy’s πήγαιναν πολύ καλά και μάλιστα, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’90, μετρούσαν διψήφιο αριθμό καταστημάτων. Αυτά που αγαπήθηκαν περισσότερο ήταν το κεντρικό, που βρισκόταν στο Σύνταγμα, αυτό της Κηφισιάς, αλλά και ο νότιος κρίκος της αλυσίδας, στη Γλυφάδα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι λόγοι που η εταιρεία έφυγε από την Ελλάδα δεν ήταν ακριβώς οικονομικοί -μιας και ακόμη και σήμερα έχει φανατικό κοινό-, αλλά είχαν να κάνουν με κάποιες ασυμφωνίες σχετικά με τα συμβόλαια ανανέωσης της συνεργασίας, μεταξύ της αμερικάνικης και της ελληνικής πλευράς. Εμείς θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε πως θέλουμε την κοκκινομάλλα Wendy πίσω, στηρίζοντας την προσπάθεια των άγνωστων φίλων μας που έφτιαξαν και τη σχετική σελίδα στο Facebook.

Όσοι είσαστε γύρω στα 27 με 30 θα θυμάστε σίγουρα τον χαμό που γινόταν έξω από τα Applebee’s κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Εκατοντάδες έφηβοι μαζεύονταν έξω από τα καταστήματα της αλυσίδας για να φάνε, να διασκεδάσουν, να πιουν τα πρώτα τους κοκτέιλ, να ερωτευτούν, μέχρι και για να λύσουν τις διαφορές τους. Κάθε δεύτερο τηλεφώνημα της εποχής τελείωνε με τη φράση «ραντεβού έξω από τα Applebee’s». Υπήρχαν μέρες που για να βρεις τραπέζι, έπρεπε να αφήσεις το όνομά σου, να πας μια βόλτα και να γυρίσεις μετά από 45 λεπτά, για να περιμένεις τη σειρά σου. Δυστυχώς, η πορεία των Applebee’s σταμάτησε να είναι ανοδική και το τέλος ήταν αναπόφευκτο και οδυνηρό.

Η εταιρεία τα μάζεψε κι έφυγε, αφήνοντας ξεκρέμαστους τους εργαζομένους, αφού δεν ήταν διατεθειμένη να καταβάλει τις αποζημιώσεις ή ακόμα και τα δεδουλευμένα τους. Αυτοί δεν έμειναν με τα χέρια σταυρωμένα και αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη σε κάποια καταστήματα, λειτουργώντας τα ως αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, με σκοπό να αποζημιωθούν. Θα ήταν ωραίο να υπήρχαν ακόμη, όμως το δίκιο των εργαζομένων σίγουρα έχει μεγαλύτερη αξία από ένα λαχταριστό Chicken Finger Basket και μια δροσιστική μαργαρίτα.

[VICE Video] Ο Άνθρωπος που Τρώει Μόνο Πίτσα Εδώ και 25 Χρόνια

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν στα εγκαίνια ενός μαγαζιού με βαρύ brand name έρχεται ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του Χόλιγουντ -ο οποίος είναι και μέτοχος στην επιχείρηση-, για να παίξει live με την μπάντα του, καταλαβαίνεις πως η φάση μάλλον θα απογειωθεί. Το 1999, η τεράστια αλυσίδα Planet Hollywood αποφάσισε να ανοίξει ένα κατάστημα στην Ελλάδα και ο Bruce Willis με τους Accelerators έπαιξαν ζωντανά μπροστά σε ένα πολυπληθές κοινό. Δυστυχώς, παρότι το ξεκίνημα ήταν δυναμικό, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν και τόσο καλά, με το εστιατόριο να μην κάνει τελικά το «μπαμ» που μάλλον περίμεναν όλοι και να χάνεται στη νοσταλγική σφαίρα της ιστορίας του εγχώριου τομέα της εστίασης.

Μπορεί για πολλούς να ήταν ο φτωχός συγγενής των μπεργκεράδικων, όμως αυτή η μικρή αλυσίδα ήταν μάχιμη. Τα Hambo ήταν τόσο 90s που θα έλεγε κανείς ότι είχαν σκοπό να ζήσουν γρήγορα και να πεθάνουν νέα - όπως και έγινε. Αν και δεν υπάρχουν πολλές αποδείξεις που να αποδεικνύουν, πως, όντως υπήρξαν -πλέον, ό,τι δεν υπάρχει στο διαδίκτυο θεωρείται ως μη γενόμενο-, οι παλιοί πελάτες το μνημονεύουν σε διάφορα παρελθοντολαγνικά -με την καλή έννοια- forum και άρθρα. Πριν από λίγο καιρό μάλιστα, είχαν ανοίξει ξανά στην άνω Γλυφάδα, όμως το εγχείρημα απέτυχε. Το πρόβλημα είναι πως οι παλιοί πελάτες του έχουν μεγαλώσει αρκετά, για να στηρίξουν με τον ίδιο τρόπο ένα φαστφουντάδικο, ενώ οι πιο μικροί δεν το γνωρίζουν.

Είτε σου αρέσουν τα ντόνατς είτε όχι, σίγουρα θα είχες καθίσει έστω και για καφέ στα Dunkin’. Θυμάμαι άπειρα εφηβικά λιωσίματα στο διώροφο της Γλυφάδας, εκεί στην Ιωάννου Μεταξά, που για ένα μεγάλο διάστημα λειτουργούσε 24 ώρες το 24ωρο. Μάλιστα, ένας φίλος μου είχε βγάλει τη φήμη ότι είχε κοιμηθεί στον πάνω όροφο, έπειτα από βραδιά ανελέητου clubbing, για να αποφύγει το κράξιμο των δικών του.

Αν και άντεξαν για αρκετά χρόνια, τελικά λύγισαν, μιας και οι Έλληνες δεν ήταν τόσο εξοικειωμένοι με τα ντόνατ. Ακόμη και οι αστυνομικοί προτιμούν άλλη γνωστή αλυσίδα γρήγορου φαγητού και έτσι, το αγαπημένο μας στέκι δεν υπάρχει πια.

Δεν έχω ιδέα πόσα καταστήματα υπήρχαν και πού. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι κάθε φορά που έβγαινα στο Κουκάκι, κατέληγα να τρώω επικά σάντουιτς στο Subway της Λεωφόρου Συγγρού. Μπορεί η επιτυχία των Everest να μην άφησε πολλά περιθώρια στην αμερικάνικη εταιρεία να αναπτυχθεί στην Ελλάδα, όμως όποιος δεν τους έδωσε ούτε μια ευκαιρία, έχασε. Ένιωθα πως κάθε μπουκιά με μετέφερε στη Νέα Υόρκη, ενώ το μυθικό σάντουιτς με τα κεφτεδάκια θα στοιχειώνει τα όνειρα μου για πάντα ή τουλάχιστον, μέχρι να βρεθώ ξανά στο εξωτερικό και να επανενωθώ με το αγαπημένο μου σαντουιτσάδικο. Φήμες θέλουν να υπάρχουν ακόμη δύο με τρία Subway, κάπου στη Ζάκυνθο και την Κρήτη, τα οποία ανοίγουν μόνο τα καλοκαίρια, προφανώς στοχεύοντας στους Βρετανούς τουρίστες. Νομίζω πως το θέμα απαιτεί περαιτέρω έρευνα.

Περισσότερα από το VICE

Οι Παράλογοι Τρόποι που οι Άνθρωποι Απέφευγαν την Εγκυμοσύνη Πριν τη Σύγχρονη Αντισύλληψη

Έζησα Δυο Μέρες Χωρίς Ίντερνετ στην Αθήνα και Ήταν Κόλαση

Tελικά, Βρήκαμε τον Λιλιπούτειο Πολιτικό από τη 90s Κατάληψη σε Γυμνάσιο της Αττικής