Είναι Σωστό να Κόβεις Επαφές, Όταν Ένα Αγαπημένο σου Πρόσωπο Έχει Πρόβλημα Εθισμού στα Ναρκωτικά;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα καλούσα την Αστυνομία για να συλλάβει τον αδερφό μου. Τώρα τελευταία, όμως, οι στολές, οι καταθέσεις στην Αστυνομία και η κλούβα στην οποία τον έχω δει να μπαίνει ουρλιάζοντας και φτύνοντας, έχουν γίνει πολύ οικείες εικόνες.

Όταν το σκέφτομαι, είναι δύσκολο να εντοπίσω ακριβώς τη στιγμή που ο πειραματισμός του με τα ναρκωτικά εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Η επιδείνωση τον τελευταίο χρόνο ήταν ραγδαία, όμως πιστεύω ότι όλα ξεκίνησαν κάποια στιγμή το 2010. Πήγαινε στην Γ΄ Λυκείου και είχε πάρει αποβολή από το σχολείο όπου πηγαίναμε κι οι δύο, μετά από καυγά με έναν συμμαθητή του για ένα μικροποσό χρημάτων ή για μια μικροποσότητα χόρτου - ή ίσως και τα δύο.

Αν έχω μάθει κάτι από τη δουλειά της μαμάς μου πάνω στην εκπαίδευση γύρω από τις ναρκωτικές ουσίες, είναι ότι η σκληρή τιμωρία ενός μαθητή για κατοχή ναρκωτικών κάνει περισσότερο κακό από ό,τι καλό. Το γεγονός ότι η μαμά μας εργάζεται στον τομέα της εκπαίδευσης γύρω από τα ναρκωτικά, είναι μια ειρωνεία που αντιλαμβανόμαστε όλοι μας και περισσότερο από όλους η ίδια. Όμως το επάγγελμα δεν παίζει κανέναν ρόλο, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια οικογένεια. Οι γονείς μου, ειδικά η μαμά μου, βάζουν συνεχώς τα δυνατά τους για να κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό μακροπρόθεσμα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρουν ξανά τον γιο που είχαν κάποτε.

Όμως, εδώ και καιρό, τον χάνουμε όλο και περισσότερο.

Σε κάποια στιγμή, λίγο μετά τα 18α γενέθλιά του, ο αδερφός μου συνελήφθη για κατοχή παράνομης ουσίας. Δεν του απαγγέλθηκαν επίσημες κατηγορίες –ένα προνόμιο που δεν έχουν όλοι οι νέοι στην κοινότητά μας, το οποίο ήταν αποτέλεσμα των γνώσεων της μητέρας μου πάνω στο νομικό σύστημα– και υποχρεώθηκε σε κοινοτική εργασία. Για ένα διάστημα, τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα. Έκανε μια δουλειά που απολάμβανε και ήταν ενεργό μέλος της οικογένειας και της ευρύτερης κοινότητάς μας.

Σύντομα, όμως, βαρέθηκε και θέλησε να προχωρήσει σε κάτι άλλο, υποθέτω.

Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Ήταν πάντα παρορμητικός, έπεφτε με τα μούτρα σε κάτι για ένα διάσημα και μετά το παρατούσε. Όμως η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη δεν είναι το ίδιο με τη ζωγραφική, τις πολεμικές τέχνες, τα μουσικά όργανα ή οποιοδήποτε από τα πράγματα με τα οποία είχε πάθος στο παρελθόν. Όχι όταν τη χρησιμοποιείς με τέτοια συχνότητα, που τελικά εθίζεσαι. Στο τέλος, αυτή η εξάρτηση γίνεται εμφανής μέσω της απώλειας βάρους, της έντονης παράνοιας, των προβλημάτων μνήμης και της ιδιαίτερα ανησυχητικής, επιθετικής και βίαιης συμπεριφοράς.

Μεγαλώνοντας, όμως, η προσωπικότητα του αδερφού μου συμπλήρωνε τη δική μου και το αντίστροφο. Όταν γεννήθηκα –μετά το αρχικό σοκ της συνειδητοποίησης ότι η προσοχή των γονιών μου δεν θα ήταν αποκλειστικά στραμμένη σε εμένα–, είδα ότι μου ταίριαζε να είμαι η μεγάλη αδερφή, να προσέχω κάποιον και να του μαθαίνω τον κόσμο. Όπως αποδείχθηκε, του ταίριαζε εξίσου να είναι ο μικρός αδερφός. Γίναμε ένα αχώριστο δίδυμο τα πρώτα χρόνια της ζωής μας μαζί. Δεν μας έλειπε σχεδόν τίποτα. Οι γονείς μας δεν ήταν ακριβώς πλούσιοι, όμως τα βγάζαμε πέρα μια χαρά. Υπάρχει μια φωτογραφία καρφιτσωμένη στο γραφείο της μαμάς μου στη δουλειά, που δείχνει την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό, με τον αδερφό μου να έχει τρυπώσει στην τσάντα μου και να επιμένει να έρθει μαζί μου.

Όμως, όταν τελικά ήρθε και αυτός στο σχολείο, έγινε σύντομα ξεκάθαρο ότι δεν του άρεσε, όσο εμένα. Θυμάμαι μια μέρα, όταν εκείνος πήγαινε στο νηπιαγωγείο και εγώ στην Γ΄ Δημοτικού, ένα αγόρι από την τάξη μου ξεκίνησε να τον πειράζει και να τον σπρώχνει, στη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος. Τους είδα από την άλλη άκρη της παιδικής χαράς και κάνοντας το καθήκον μου ως μεγάλη αδερφή, κατέβηκα γρήγορα από το μονόζυγο και όρμησα προς το μέρος τους, για να βάλω σε τάξη τον νταή. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχα σχεδιάσει. Προτού καλά-καλά το καταλάβω, βρέθηκα να κυλιέμαι στο χώμα παλεύοντας λυσσαλέα. Πάντα έτσι ήμουν, υπερασπιζόμουν και υποστήριζα πεισματικά όσους αγαπούσα - και περισσότερο από όλους τον αδερφό μου. Μερικές φορές, όπως μου έχουν επισημάνει, αυτό μπορεί να είναι λάθος.

[VICE Video] Μπήκαμε με την Κάμερα του VICE στην Πιάτσα Όπου Διακινείται η πιο Επικίνδυνη Ηρωίνη στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ίσως γι’ αυτό να μου πήρε χρόνια, για να φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα. Για να μπορέσω, δηλαδή, να συμφιλιωθώ με την ιδέα της απομάκρυνσης από τον αδερφό μου –το πρόσωπο που έχω την τάση να βοηθάω περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο–, για να διαφυλάξω την προσωπική μου ψυχική και συναισθηματική υγεία. Ήταν μια μεγάλη διαδικασία. Όσα έχω διαβάσει (και έχω διαβάσει πολλά, μιας και δυστυχώς, δεν πρόκειται για μια ασυνήθιστη κατάσταση), με εξαίρεση ένα άρθρο, εστιάζουν στο πώς να βοηθήσεις τον εθισμένο αδερφό σου, με στόχο την αποτοξίνωση. Δεν υπάρχει καμία οδηγία για το πώς να καταλάβεις πότε πρέπει να απομακρυνθείς.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλουν να κάνουν αποτοξίνωση όλοι οι εξαρτημένοι. Άσχετα με το πόσες φορές μπορεί να καταλήξουν στο νοσοκομείο, στο Τμήμα ή στο δικαστήριο.

Για πολύ καιρό, ήθελα να πιστέψω ότι δίνοντας αρκετή αγάπη και υποστήριξη στον αδερφό μου θα έδινα και τη λύση. Όταν όμως οι προσπάθειές σου να βοηθήσεις απλώς υποβοηθούν αυτήν τη συμπεριφορά –δεν εννοώ τη χρήση ναρκωτικών, απαραίτητα, αλλά τη συνεχιζόμενη κακομεταχείριση των υπολοίπων που προκύπτει από αυτήν–, γίνεται ξεκάθαρο ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, όση στήριξη και αν παρέχεις. Αυτό σε εξαντλεί. Έχει εξαντλήσει τόσο εμένα, όσο και τους γονείς μου. Έχουν μεταμορφωθεί σε κουρασμένες, καταρρακωμένες εκδοχές του εαυτού τους.

Πολλές φορές, όταν διαβάζεις για τον εθισμό στα ναρκωτικά, ειδικά σε σχέση με τον αντίκτυπο στην οικογένεια, βρίσκεις μία από τις δύο οπτικές. Απεξάρτηση από τις ουσίες ή παραίτηση έως την αποδοχή της απώλειας – που συνήθως είναι ο θάνατος. Όταν είσαι εγκλωβισμένος κάπου μεταξύ των δύο και δεν έχεις ιδέα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς, σε ανησυχεί και σε μπερδεύει. Είμαι 25 ετών και έχω έναν αδερφό. Μόνο που αυτήν τη στιγμή, αισθάνομαι ότι είμαι μοναχοπαίδι. Ο μικρός μου αδερφός δεν είναι πια αδερφός μου. Δεν έχω δει τον πραγματικό μου αδερφό εδώ και μήνες - χρόνια, θα έλεγα. Το άτομο που τρύπωσε από το παράθυρο του σαλονιού μου ένα πρωινό την ώρα που ετοιμαζόμουν να πάω στη δουλειά και αρνούνταν να φύγει, μέχρι που τηλεφώνησα στην Αστυνομία, δεν είναι ο αδερφός μου. Ο αδερφός μου είναι παρατηρητικός, ισχυρογνώμων, έξυπνος και αμετανόητος. Αν εξαιρέσεις, όμως, το αμετανόητος, το άτομο στο σαλόνι μου απέχει τόσο πολύ από το άτομο με το οποίο μεγάλωσα, που δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Ακόμη και η επιδερμίδα του δείχνει άρρωστη. Είναι πολύ τρομακτικό να μην αναγνωρίζεις κάποιον που κάποτε ήξερες σαν την παλάμη σου - και είναι ακόμη πιο τρομακτικό να μην ξέρεις αν θα τον αναγνωρίσεις ποτέ ξανά.

Περισσότερα από το VICE

Ένα Περίστροφο, Ένα Γκολ κι Ένα Πρωτάθλημα

Αυτός ο Μετρ του Κρέατος Πληρώνεται Χιλιάδες Ευρώ για να Κόβει Αλλαντικά, από τον Obama Μέχρι τον De Niro

Κανείς Δεν Μπορεί να Βρει Σπίτι στο Κέντρο της Αθήνας και τα Πράγματα θα Γίνουν Χειρότερα