«Διατίθεται Μόνο σε Αξιοπρεπή Άτομα» - Ψάχνοντας Σπίτι στο Κέντρο της Αθήνας

Το να αποφασίζεις να αλλάξεις σπίτι είναι από μόνο του μια επώδυνη διαδικασία. Θα πρέπει να μαζέψεις ολόκληρο το παρελθόν σου σε κούτες, να ξεσκαρτάρεις ένα σωρό πράγματα, να θυμηθείς ξεχασμένους γκόμενους που άφησαν υπάρχοντά τους στο σπίτι, να αποχαιρετήσεις τις παλιές σπιτικές συνήθειες, να ξεφραγκιαστείς, να αφήσεις ιδρώτα στο πάτωμα την ώρα που δίνεις μικρές μάχες με τις αναμνήσεις του προηγούμενου σπιτιού. Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν ένα πράγμα: Να βρεις σπίτι για να μετακομίσεις.

Στη δική μου περίπτωση, οι βαθμοί δυσκολίας ανέβηκαν αυτόματα όταν αποφάσισα να βρω σπίτι στο κέντρο. Για την ακρίβεια, πλέον είμαι βέβαιη πως είναι ευκολότερο να περάσεις όλες τις δοκιμασίες στο Κάστρο του Τακέσι, παρά να βρεις κάτι αξιόλογο να μείνεις. Η αρχική μου προτίμηση ήταν η περιοχή των Εξαρχείων, αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι οι πιθανότητες να το πετύχω ήταν λίγες έως ελάχιστες, μιας και πλέον το AirBnB, ο αναρχοτουρισμός και η υποτιθέμενη έξοδος από τα μνημόνια, έχουν υποψιάσει τους ιδιοκτήτες της περιοχής που αισθάνονται άνετα να νοικιάσουν τρύπες για 400 ευρώ. Κάπως έτσι, οι αρχικές απαιτήσεις μου που ήταν α) να είναι σχετικά ασφαλές, β) να έχει θέα γ) να είναι από 35 έως 50 τμ και δ) να έχει ένα νοίκι στο οποίο θα μπορώ να ανταπεξέλθω, μειώθηκαν στο να είναι απλώς κατοικήσιμο και όχι ισόγειο ή υπόγειο, καθαρά για λόγους ασφαλείας.

Τα σπίτια που έχω δει μέχρι τώρα είχαν απλησίαστα νοίκια, ήταν ευάλωτα σε διαρρήκτες, είχαν περίεργους ιδιοκτήτες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν είχαν ούτε τα απαραίτητα στο εσωτερικό τους. Το πρώτο που είδα για παράδειγμα ήταν ένα διαμέρισμα σε έναν πεζόδρομο στα Εξάρχεια. Ομολογώ πως ήταν σε πολύ όμορφο σημείο και με ένα βαψιματάκι θα γινόταν σχετικά υπέροχο. Το μοναδικό του πρόβλημα ήταν πως βρισκόταν στον πρώτο όροφο και πως από κάτω υπήρχε ένας μαντρότοιχος που έφτανε μέχρι το μπαλκόνι. Σκέφτηκα πως θα φαινόταν πολύ χρήσιμος σε όποιον επεδίωκε να ανέβει, οπότε το άφησα για κάποιον πιο θαρραλέο.

Η δεύτερη αγγελία που αποφάσισα να δω, τελείωνε με τη φράση «είναι ένα σύγχρονο παλατάκι». Δεν είχε φωτογραφίες και το «παλάτι» που έδινε ήταν 32 τετραγωνικά, αλλά είχε έξτρα παροχές όπως πόρτα ασφαλείας, βρισκόταν σε όροφο και διέθετε μεγάλο μπαλκόνι με θέα. Έπεισα τον εαυτό μου πως αξίζει να του δώσω μια ευκαιρία, κανόνισα να το δω, αλλά κάπως έτσι διαπίστωσα πως το παλάτι δεν διέθετε ούτε παράθυρο, ούτε μπαλκονόπορτα. Σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη, θα έπρεπε να τα τοποθετήσω εγώ και «αυτό θα ήταν η εγγύηση που θα έδινα για να μπω μέσα». Φεύγοντας, τον ρώτησα -κάπως ειρωνικά ομολογώ- αν με τη λήξη του μισθώματος θα έπαιρνα πίσω τα αλουμίνια.

Στην τρίτη προσπάθεια αισθάνθηκα πιο τυχερή. Οι φωτογραφίες της αγγελίας έδειχναν ένα σπίτι υπέροχο, μόλις 35 τετραγωνικά, αλλά με φοβερή διαρρύθμιση. Ρετιρέ, ψιλοανακαινισμένο, φωτεινό. Κοιτώντας την αγγελία, μουρμούρισα «Θα μπορούσα να με δω εκεί μέσα». Έκλεισα το κλασικό ραντεβού, πήγα να το δω, αλλά δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα, ούτε εγώ, ούτε και η ιδιοκτήτρια. Σε ένα σαλόνι δέκα τετραγωνικών υπήρχαν τρεις καναπέδες, ηλεκτρικές συσκευές, δύο τραπέζια κι άλλα έπιπλα που αρχικά υπέθεσα πως θα πάρει από εκεί για να μπορέσω να το νοικιάσω. Κι όμως. Απαίτηση της ιδιοκτήτριας ήταν να μη μετακινηθεί τίποτα από μέσα, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή το χρησιμοποιούσε σαν αποθήκη. Ουσιαστικά, αν το νοίκιαζες θα έπρεπε να ξέρεις παρκούρ για να μπορέσεις να φτάσεις στην κουζίνα και να πιεις ένα ποτήρι νερό.

Το επόμενο σπίτι, σύμφωνα με την αγγελία, ήταν «κουκλίστικο». Το νοίκι ήταν φθηνό και τα τετραγωνικά θα έλεγα πως ήταν αρκετά. Για κάποιο λόγο, όμως, η κουζίνα βρισκόταν στο μπαλκόνι και το μπάνιο δεν ήταν ακριβώς μπάνιο. Ήταν μια αποθηκούλα 1,5 τ.μ. που είχε μια λεκάνη και έναν νιπτήρα ακριβώς πάνω από τη λεκάνη. Στην αυτονόητη ερώτηση που έκανα προς τον ιδιοκτήτη «Πού κάνει κάποιος μπάνιο εδώ;», μου έδειξε ένα τηλέφωνο μπάνιου που βρισκόταν πίσω από την πόρτα. Από κάτω υπήρχε ένα μικρό λούκι για να φεύγουν τα νερά και ο ιδιοκτήτης μού επεσήμανε πως θα πρέπει να ρίχνω το νερό με κάποια φειδώ, διότι κάποιες φορές μπορεί οι σαπουνάδες να φεύγουν εκτός μπάνιου. Καλή επιτυχία στον επόμενο ενοικιαστή που θα πληρώνει 300 ευρώ για να σφουγγαρίζει μετά από κάθε ντους και να μαγειρεύει μες το κρύο τον χειμώνα, έξω στο μπαλκόνι.

Τα επόμενα δέκα σπίτια που είδα, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως δεν ξέρουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «διαμπερές» και «νεόδμητο». Για να είναι ένα σπίτι διαμπερές, θα πρέπει να υπάρχει μια πόρτα από τη μια πλευρά και ένα παράθυρο ή μια πόρτα από την άλλη. Κάτι σαν το τραύμα από σφαίρα που πρέπει να μπει από τη μια πλευρά του σώματος και να βγει από την άλλη. Νεόδμητο πάλι, δεν μπορεί να είναι ένα σπίτι σε πολυκατοικία του 1960. Αν έχουν γίνει επισκευές είναι ανακαινισμένο, αλλά όχι καινούριο. Κάπως έτσι αποφάσισα να μην ξαναπάρω τηλέφωνο σε σπίτια που δίνονται προς ενοικίαση χωρίς φωτογραφίες.

Αυτό που διαπίστωσα, πέρα από το ότι υπάρχει εκεί έξω το θάρρος και το θράσος να νοικιάσουν ένα υπόγειο 30 τ.μ. για 400 ευρώ, επειδή είναι στα Εξάρχεια, είναι ότι οι ιδιοκτήτες πέρα απ' το ότι δεν μπορούν να αξιολογήσουν πολύ καλά τι ακριβώς διαθέτουν προς μίσθωση, δεν μπορούν να κατανοήσουν και τη σχέση ιδιοκτήτη-ενοικιαστή. Τις περισσότερες φορές οι ερωτήσεις που δεχόμουν ήταν για την προσωπική μου ζωή, την καταγωγή μου και μια φορά έτυχε και ένας που με ρώτησε τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Φυσικά, συνοδεύονταν από αυτό το καχύποπτο ύφος που παραπέμπει σε αστυνόμο Μπέκα την ώρα της ανάκρισης, ενώ υπήρχαν κι άλλοι που δεν ήθελαν να νοικιάσουν το διαμέρισμά τους σε κανέναν άλλο, παρά μόνο σε φοιτητές ή οικογένειες.

Οι ιδιοκτήτες είναι γενικά ένα πρόβλημα από μόνοι τους, μιας και σπάνια θα βρεις κάποιον που να καταλαβαίνει τις δυνατότητες του ακινήτου που θέλει να μισθώσει και να μην έχει απαιτήσεις κι ο ίδιος. Υπάρχουν εκείνοι που μόλις ξεκινήσεις να κάνεις κάποιες βασικές ερωτήσεις, όπως αν έχει υψηλά κοινόχρηστα η πολυκατοικία, θεωρούν πως μπορούν να ξεδιπλωθούν και να σε ρωτήσουν λεπτομέρειες για την προσωπική σου ζωή, όπως το αν είσαι ανύπαντρη, αν θέλεις να κάνεις οικογένεια και παιδιά, αν έχεις σοβαρή δουλειά -και όχι σταθερή- κι άλλες τέτοιες αχρείαστες και κουτσομπολίστικες λεπτομέρειες.

VICE Video: Ιντερνετικό Προσκύνημα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Είναι πολύ λογικό και θεμιτό κάποιος να θέλει να γνωρίζει σε ποιον θα νοικιάσει το σπίτι του, τι χρήση θα κάνει στο διαμέρισμα και αν θα είναι εντάξει στην καταβολή των χρημάτων. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Για παράδειγμα, σου κάνουν κριτική ή πετάνε ατάκες που δεν θα τις έλεγαν ούτε οι μανάδες μας, όπως «μα ρε κοπέλα μου, γιατί στο καλό είσαι μόνη στα 30;» ή «τι τον θες τον γάτο, κάνε ένα παιδί να βρεις την υγειά σου». Η συγκεκριμένη ιδιοκτήτρια βέβαια εξήγησε με τον τρόπο της γιατί η προηγούμενη που νοίκιαζε το διαμέρισμα έφυγε πάνω στο εξάμηνο, λέγοντάς μου ότι «έφερνε συνέχεια άνδρες. Το σπίτι διατίθεται μόνο σε αξιοπρεπή άτομα».

Οι χειρότεροι βέβαια είναι οι «εγώ εδώ δίπλα μένω». Δεν υπάρχει τίποτα πιο περιοριστικό από το να μένει ο ιδιοκτήτης δίπλα σου και να ελέγχει τι κάνεις, τι ώρα γυρνάς, ποιον κουβαλάς και πότε. Συνήθως, εκείνοι που πετάνε τη συγκεκριμένη ατάκα σού το λένε απλώς για να αυτοπεριοριστείς ο ίδιος ώστε να μη δέχεσαι παρατηρήσεις. Σπάνια βέβαια δεν επεμβαίνουν με κάποιο τρόπο στην καθημερινότητά σου ή είναι διακριτικοί αν είστε γείτονες.

Η λύση όταν ψάχνεις σπίτι έρχεται μέσω άλλων. Είναι βέβαιο πως σε όλες τις παρέες υπάρχει ένας που το χόμπι του είναι να βρίσκει σπίτια και συνήθως είναι τόσο καλός σε αυτό που του προτείνεις να παρατήσει το επάγγελμα του και να ασχοληθεί με το real estate. Είναι επίσης βέβαιο πως αυτοί οι φίλοι ξέρουν να κάνουν πολύ περίτεχνα παζάρια για τιμές, οπότε καλό είναι να τους κουβαλάς μαζί σου όταν πας να δεις ή να κλείσεις κάποιο διαμέρισμα.

Εναλλακτικά, ο τρόπος που βρήκα μέχρι τώρα για να μειώσω την τιμή του ακινήτου που θα μου γυαλίσει είναι ένας: Αν το σπίτι είναι ωραίο, αλλά πολύ πιο ακριβό απ' τα χρήματα που μπορείς να διαθέσεις, προτείνεις το νοίκι που μπορείς να δώσεις στον ιδιοκτήτη. Μετά βάζεις δέκα φίλους σου να πάρουν τηλέφωνο και να κλείσουν ραντεβού για να δουν το σπίτι. Πηγαίνοντας εκεί, τους έχεις ήδη δασκαλέψει να προτείνουν πολύ χαμηλότερα νοίκια για να ρίξουν την αξία του. Στην επόμενη φάση σε παίρνει ο ιδιοκτήτης και σου λέει από μόνος του να το νοικιάσεις. Ακόμη δεν το έχω εφαρμόσει, αλλά την επόμενη φορά θα το προσπαθήσω. Κυρίως επειδή οι ιδιοκτήτες που έχουν το θράσος να νοικιάζουν σπίτια αξίας 200 ευρώ το πολύ στα 400, λέγοντάς σου κατάμουτρα «θα μπορούσα να το δώσω για AirBnb», σου αφαιρούν κάθε ηθική αναστολή.

Περισσότερα από το VICE

Ένας Έλληνας Έφηβος των 90's Ίσως να Ήταν η Έμπνευση για το Grand Theft Auto

Παραμορφωμένοι Βετεράνοι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου: Οι Πρώτοι Ασθενείς Πλαστικής Χειρουργικής

Κάποιοι Βανδαλίζουν τις Καβάντζες των Αστέγων στην Αθήνα: Η Ιστορία του Γιώργου από τη Βουλιαγμένη