Ο Πρώτος Μήνας Ενός Αγύμναστου Νέρντουλα στον Κόσμο του Βραζιλιάνικου Ζίου Ζίτσου στην Ελλάδα

Θέλω να είμαι ειλικρινής από την αρχή: η σχέση μου με τη γυμναστική είναι πολύ κακή, πάρα πολύ κακή. Για να το θέσω σωστά, είμαι 25 ετών και, αν εξαιρέσουμε μερικά χαλαρά 5x5 με παλιούς συμμαθητές, η τελευταία φορά που έκανα γυμναστική ήταν στο σχολείο. Επτά χρόνια καθιστικής ζωής στα έδρανα του πανεπιστημίου και το γραφείο, μαζί με αρκετές σειρές που είδα με ποπ-κορν στο χέρι, μου έδωσαν επάξια τον τίτλο του ντεφορμέ χλαπάτσα της παρέας. Τον αξίζω. Τον θέλω. Τον αγαπώ.

Όμως, όλες οι μεγάλες αγάπες τελειώνουν. Έτσι, όταν γύρισα από τις διακοπές, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βάλω τέλος σε αυτόν τον κατήφορο φυσικής κατάστασης. «Δεν πάει άλλο, πρέπει να ξεκινήσω γυμναστική», είπα, όπως και πολλοί φίλοι και φίλες μου που τρόμαξαν, όταν είδαν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, μετά από ένα καλοκαίρι κραιπάλης.

Το γυμναστήριο δεν φαινόταν η καλύτερη ιδέα, μιας και πολλοί γνωστοί μου είχαν ήδη δώσει μία περιουσία σε συνδρομές, για να παρατήσουν την προσπάθεια μερικές εβδομάδες αργότερα, προτού προλάβει καλά-καλά να μπει ο χειμώνας. Από το αδιέξοδο του «τι να κάνω» με έβγαλε ένας συνάδελφος, με τον οποίο τα πίναμε ένα ζεστό αυγουστιάτικο βράδυ στην Αθήνα.

«Γιατί δεν ξεκινάς βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου;», με ρώτησε.

Ήμουν τόσο άσχετος, που στην αρχή δεν κατάλαβα αν ήταν κάποιο αστείο από ταινία ή πραγματικό άθλημα. Την τρίτη φορά που μου το είπε, τον πίστεψα και όταν γύρισα σπίτι, το γκούγκλαρα. Προφανώς το είχα πληκτρολογήσει λανθασμένα, το Google κλασικά έβγαλε «μήπως εννοείτε βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου;» και εγώ κλίκαρα, επειδή αυτό εννοούσα παρότι τα ποτά δεν μου επέτρεψαν να το γράψω.

Πολεμική τέχνη, λέει. Δεν είχα ποτέ κάνει τίποτα παρόμοιο. Κλίκαρα παρακάτω.

Το βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου (ή Brazilian Jiu-Jitsu και στο εξής BJJ - βαριέμαι να το γράφω ολόκληρο) προέκυψε από το ιαπωνικό τζούντο. Όλα ξεκίνησαν, όταν το τζούντο έφτασε στη Βραζιλία. Τότε αποφασίστηκε ότι κάποιοι κανόνες έπρεπε να αλλάξουν, αφενός για να γίνει το άθλημα πιο εντυπωσιακό στα μάτια των θεατών, αφετέρου να καταστεί ποιο ασφαλές για τους συμμετέχοντες. Το αποτέλεσμα ήταν σταδιακά να χάσουν τη σημασία τους, τόσο η πάλη στο έδαφος όσο και οι τεχνικές για τα σπασίματα στις κλειδώσεις, που αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά του BJJ. Το τελευταίο δεν ακολούθησε, λοιπόν, τους νέους κανόνες του τζούντο και σταδιακά μετατράπηκε σε ξεχωριστή πολεμική τέχνη. Σε αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλαν και τα αδέρφια Gracie, δύο Βραζιλιάνοι που προσπάθησαν να κάνουν το BJJ μία εθνική πολεμική τέχνη, που θα βασίζεται στη βραζιλιάνικη κουλτούρα και την πλήρη επαφή μεταξύ των μαχόμενων. Η πολεμική τέχνη έγινε διάσημη στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν ο δάσκαλος Royce Gracie κατέκτησε πρωταθλήματα πολεμικών τεχνών το ένα μετά το άλλο, κερδίζοντας αντιπάλους με πολύ μεγαλύτερη σωματοδομή, που εφάρμοζαν τεχνικές άλλων πολεμικών τεχνών, όπως πυγμαχίας, καράτε, τάε κβον ντο και πάλης.

Όλα αυτά ήταν αρκετά ενδιαφέροντα, όμως η μαγική φράση που με έκανε να κολλήσω ήταν η εξής: «Το BJJ βασίζεται στην ιδέα ότι ένας μικρόσωμος και αδύναμος άνθρωπος μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του απέναντι σε έναν ψηλότερο, βαρύτερο και δυνατότερο αντίπαλο, χρησιμοποιώντας κατάλληλες τεχνικές πνιγμού και σπασίματος των κλειδώσεων του σώματος».

Επιτέλους. Μία πολεμική τέχνη για εμάς τους κοντούς και αδύναμους νέρντουλες, που με το ζόρι φτάνουμε το 1,70 και τα 60 κιλά. Αποφάσισα να μην περιμένω και σχεδόν αμέσως βρήκα σχολή και αγόρασα στολή, η οποία γρήγορα κατάλαβα ότι λέγεται «γκι».

Ήρθε η ώρα της πρώτης προπόνησης. Όλοι οι μαθητευόμενοι παραταχθήκαμε σε μία σειρά, απέναντι από τον δάσκαλο. Μπήκα τελευταίος, καθώς ήμουν ο νεότερος μαθητής. Η ιεραρχία είναι πάντα ιεραρχία.

«Πάμε τρέξιμο», είπε ο δάσκαλος και ξεκινήσαμε να κάνουμε χαλαρό τζόκινγκ. Ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος για τις κακουχίες που θα περνούσα στην προπόνηση. Όμως τα πράγματα σκούρυναν πολύ νωρίτερα από ό,τι περίμενα, αφού το τζόγκινγκ και οι διατάσεις με είχαν ήδη κουράσει.

[VICE Video] Ο Καναδός Θρύλος που Τσακίζει τα Χέρια των Αντιπάλων του

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα, όταν πιάσαμε τις ασκήσεις και τις τεχνικές, που αργότερα θα εφαρμόζαμε στην πάλη και τους αγώνες. Ένα αίσθημα απελπισίας με κυρίευσε, αφού απλώς το σώμα μου δεν ακολουθούσε. Προσπαθούσα να κουνήσω τον συναθλητή από τη θέση του και αυτός δεν κουνιόταν ρούπι. Ξαφνικά ένιωσα ότι ήθελα να πλακώσω τον Paulo Coelho, επειδή παρότι ήθελα πάρα πολύ να καταφέρω τις ασκήσεις και να ξαπλώσω κάτω τον αντίπαλό μου, το σύμπαν δεν φαινόταν να συνωμοτεί, για να γίνει αυτό που επιθυμούσα. Ένιωθα ότι ήθελα να πάω με ύφος πεντάχρονου στον δάσκαλο και να του πω «φίλε, πολύ ωραίο, αλλά δεν την παλεύω, οι δρόμοι μας χωρίζουν εδώ». Ήθελα να διακτινιστώ στον καναπέ του σπιτιού μου, για να δω μία σειρά τρώγοντας Μερέντα με το κουτάλι. «Δεν το έχει, το παιδί», όπως λένε και στις εξέδρες των ελληνικών γηπέδων.

Το αποκορύφωμα της κωμικοτραγικής κατάστασης ήρθε, όταν έπρεπε να δουλέψουμε ανά δύο μία κίνηση που μας έδειξε ο δάσκαλος. Έπρεπε να τη δοκιμάσω μαζί με έναν άλλον ασπροζωνά, που όμως είχε έναν χρόνο εντατικής προπόνησης και 20 κιλά παραπάνω. Ακολουθώντας κατά γράμμα την άσκηση, έβαλε το γόνατό του πάνω στο στήθος μου. «Θα βάλω λίγη δύναμη, για να δεις πώς είναι σε πραγματική πίεση», μου είπε. Τι ήθελα και τον άφησα; Μόλις πίεσε, αμέσως ένιωσα ότι ήθελα να ξεράσω ό,τι είχα φάει μέσα στη μέρα. Άκουγα τα κόκαλά μου να κάνουν «κρακ-κρακ» και νόμιζα ότι θα τα αφήσω στο ταπί μια για πάντα.

Συμπέρασμα: η μεγάλη εικόνα από τις πρώτες προπονήσεις ήταν ότι απέκτησα επάξια τον τίτλο που αποκτούν όλοι οι ασπροζωνάδες, όταν ξεκινούν BJJ: έγινα ο σάκος των υπόλοιπων ζωνών και όσων είχαν άσπρη ζώνη μεν, μεγαλύτερη εμπειρία δε. Το βασανιστήριο της κούρασης από τις προπονήσεις, η αργή πρόοδος, η φάση ότι «ο δάσκαλος μόλις μου έδειξε τι να κάνω, αλλά το ξέχασα αμέσως, επειδή μπέρδεψα τα χέρια με τα πόδια μου», με έκανε να σκεφτώ να τα παρατήσω και να επιστρέψω στο FIFA, μιας που μόλις κυκλοφόρησε και το καινούριο.

Ο μόνος κανόνας που πρέπει να εφαρμόσεις σε αυτήν την περίπτωση είναι ένας: «Μην τα παρατάς». Στην αρχή μπορεί να θέλεις να πεθάνεις, να ξεράσεις το στομάχι σου, όμως στην πραγματικότητα, η πορεία από το μηδέν στο απόλυτο είναι που μετράει. Είναι η θυσία που οδηγεί στην ανταμοιβή. Είναι η αίσθηση ότι ποτέ δεν χάνεις, επειδή, όταν δεν κερδίζεις, μαθαίνεις, που είναι και το μεγαλύτερο κέρδος. Θέλει πειθαρχία και συνέπεια, δηλαδή αυτό που παντού και πάντοτε χωρίζει τον μαθητή από το δάσκαλο, τόσο στο BJJ, όσο και σε ό,τι άλλο επιλέξεις να κάνεις φέτος τον χειμώνα. Επειδή, σε ό,τι κάνεις, πρέπει να μπαίνεις σαν γατάκι και να βγαίνεις σαν λιοντάρι.

Ακολουθήστε τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο στο Facebook, στο Twitter και στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Αυτά Είναι τα Πρώτα Μέλη του Fairbnb στην Αθήνα που Στοχεύουν σε Ένα πιο Δίκαιο Airbnb

Πράγματα που Έμαθα με το να Έχω Μακροχρόνια Σχέση στα 20 μου

«Στα Εξάρχεια Ένιωσα σαν Ερωτευμένος Έφηβος»: Το Γράμμα Ενός 28χρονου Πρόσφυγα Προς την Ελλάδα