To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, πίστευα ότι η Ίμπιζα δεν ήταν παρά μια μεγάλη πίστα για χορό – η Μέκκα των πάρτι για εκατομμύρια τουρίστες, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του David Guetta. Όταν όμως μετακόμισα στο νησί, συνειδητοποίησα ότι η Ίμπιζα δεν είναι μόνο αυτό.Στη δεκαετία του '60 και του '70, η Ίμπιζα αγκάλιασε την κουλτούρα των χίπηδων και ενθάρρυνε του νέους να ζουν ελεύθερα, με ελάχιστα υπάρχοντα. Η σκηνή εδώ ήταν εξίσου ζωντανή με εκείνη του Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης και του Σαν Φρανσίσκο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η γνωριμία μου με την κοινότητα έγινε πριν από 11 χρόνια, όταν ζούσα σε μια παραλία. Γνώρισα μια ομάδα ανθρώπων που μου έδωσαν την ευκαιρία να μείνω σε ένα παλιό σπίτι που ήταν εγκαταλελειμμένο για 15 χρόνια. Με κάποιον τρόπο, είχαν πείσει τον ιδιοκτήτη να τους αφήσει να μείνουν εκεί δωρεάν, με την προϋπόθεση ότι δεν θα το ρήμαζαν. Έτσι, ανακάλυψα αυτόν τον καινούργιο, ελεύθερο και απλό τρόπο ζωής – ο οποίος ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με την υπερβολή για την οποία φημίζεται η Ίμπιζα.Αυτό που μας χαρακτηρίζει ως κοινότητα είναι το γεγονός ότι όλοι επιδιώκουμε να ζήσουμε αυτόνομα, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο. Οι περισσότεροι από εμάς τα βγάζουμε πέρα χωρίς νερό και ρεύμα, ενώ άλλοι ψάχνουν συχνά σε κάδους από σούπερ μάρκετ, για να βρουν τρόφιμα με τα οποία μπορούν να τραφούν οι υπόλοιποι. Η φωτογραφική συλλογή Tales of an Island(Ιστορίες Ενός Νησιού) γεννήθηκε από την αγάπη μου για τις αξίες και τους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτήν την κοινότητα – μια ομάδα ανθρώπων που θεωρώ οικογένειά μου.Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το Tales of an Island παρακάτω:
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
