Φωτογραφίες της Αγγλίας Από την Εποχή που Μπορούσες να Καπνίσεις σε Κλειστούς Χώρους

Ο Paul Reas πέρασε μεγάλο μέρος της δεκαετίας του ’80 και των αρχών του ’90 φωτογραφίζοντας θέματα ταξικά και κουλτούρας στη Βρετανία - εικόνες που κάποιος που γεννήθηκε μετά την έλευση του Netflix και των smartphones δεν θα αναγνώριζε. Αποτύπωσε σατιρικά την εποχή της Thatcher, όταν η παλιά και νέα βιομηχανία κοντράρονταν και ο καταναλωτισμός ξεκίνησε να κυριαρχεί στην εργατική τάξη.

Στις φωτογραφίες του, αποκαλύπτει έναν κόσμο όπου πληθαίνουν τα σουπερμάρκετ, τα εμπορικά κέντρα και παραδόξως τα διαδραστικά βιομηχανικά μουσεία. Εκφράζει μια κριτική, αλλά αποτυπώνει τους ανθρώπους με ζεστασιά και συμπόνια, αρνούμενος να υποκύψει σε ζοφερές αποτυπώσεις «προβληματικών» κοινωνικών ομάδων.

Το καινούργιο βιβλίο του Rea, Fables of Faubus, καταγράφει 30 χρόνια της καριέρας του και περιλαμβάνει υλικό από διάφορες σειρές. Τηλεφώνησα στον φωτογράφο από το Μπράντφορντ, για να μάθω περισσότερα για την καταναλωτική έξαρση της δεκαετίας του ’80 και για το πώς επηρεάστηκε η οπτική του από το γεγονός ότι ήταν παιδί της εργατικής τάξης.

VICE: Μεγάλωσες στο διαβόητο Μπάτερσο , που αποτέλεσε το σκηνικό για το θεατρικό του Andrea Dunbar, Rita, Sue and Bob Too. Τι ρόλο έπαιξε η καταγωγή σου στη δουλειά σου;
Paul Reas: Έπαιξε ρόλο στα πάντα. Ορίζει το ποιος είμαι, όπως συμβαίνει με όλους. Ως φωτογράφο, με βοήθησε να μπορώ να κινούμαι ανάμεσα σε κόσμους: καθώς δούλευα περισσότερο και μπήκα πια στη μεσαία τάξη λόγω της επιτυχίας, κινούμουν σε διαφορετικούς κοινωνικούς κύκλους. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι είχα ενσυναίσθηση και κατανόηση για τις ζωές των ανθρώπων με τους οποίους προσπαθούσα να δουλέψω - που πιθανόν να μην είχα, αν είχα μεγαλώσει αλλιώς.

Τι ήθελες να αποτυπώσεις στη σειρά «Penrhys Estate» (σ.σ. οικιστικό πρόγραμμα στο Πένρις της Ουαλίας για μη προνομιούχους);
Μοιάζει πολύ με το μέρος που μεγάλωσα - με την έννοια ότι επειδή ήταν στόχος κακής δημοσιότητας, θεωρούσε ο κόσμος ότι ήταν κάπως. Αν και κάποια από αυτά τα πράγματα ίσχυαν, εγώ ήξερα ότι όπως στο Μπάτερσο, υπήρχαν και αξιοπρεπείς οικογένειας που έβαζαν τα δυνατά τους. Έτσι, προσπάθησα να αποτυπώσω αυτό. Υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν κάποιες από τις ακραίες συνθήκες ζωής των ανθρώπων εκεί. Ελπίζω, όμως, να υπάρχουν και φωτογραφίες που είναι πιο ζεστές και ανθρώπινες.

Το συγκρότημα κατοικιών που μεγάλωσα αρχικά είχε φτιαχτεί για να στεγάσει ανθρακωρύχους και μετά εκεί στέγαζαν εκεί όπως-όπως « προβληματικές » οικογένειες . Ήθελες οι φωτογραφίες σου να έχουν μια πολιτική αιχμή ως προς αυτό ; Πολιτική με μικρό «π». Ήξερα πώς παρουσιαζόταν από τα media και δεν ήθελα να στηρίξω αυτήν την άποψη. Όχι να την αγνοήσω, επειδή βασιζόταν εν μέρει στην πραγματικότητα, αλλά ήθελα να δείξω και μια άλλη πλευρά.

Η φωτογραφία με το αγόρι με την κουκούλα είναι η τέλεια φωτογραφία ενός απογοητευμένου νέου. Έτσι τη βλέπεις τώρα;
Έτσι την έβλεπα τότε και τώρα. Διδάσκω φωτογραφία και συχνά λέω στους μαθητές μου ότι ως φωτογράφοι τελικά φωτογραφίζουμε τις δικές μας ζωές και εμπειρίες. Είναι μια αντανάκλαση του ποιοι είμαστε, άσχετα με το ποιος βρίσκεται μπροστά από τον φακό. Αντιλαμβάνομαι ότι η φωτογραφία αυτού του αγοριού είναι μια αντανάκλαση δική μου και του πώς ένιωθα μεγαλώνοντας στο Μπάτερσο.

Κάτι που έχει ενδιαφέρον στο project, είναι ότι δεν έκανες με τη μία ρεπορτάζ . Πρώτα κέρδισες την εμπιστοσύνη της κοινότητας δημιουργώντας το «The Free Studio» στην εμπορική περιοχή του συγκροτήματος.
Οργάνωσα ολόκληρη σειρά πορτρέτων, για να συστηθώ στην κοινότητα. Κόλλησα ένα μεγάλο άσπρο χαρτί στο υπόγειο εμπορικό κέντρο ως φόντο και μοίρασα φυλλάδια στο συγκρότημα, καλώντας τον κόσμο να έρθει για ένα δωρεάν πορτρέτο. Ερχόταν κόσμος και τον φωτογράφιζα. Μια-δυο μέρες μετά, τους έδινα τις φωτογραφίες. Ήταν ένας τρόπος να τους γνωρίσω και να με γνωρίσουν - και αν όλα πήγαιναν καλά, να με εμπιστευτούν.

Η δουλειά σου είναι εν μέρει μια κριτική των τάξεων και της κουλτούρας της Βρετανίας, αλλά υπάρχει και μια ζεστασιά και συμπόνια στο πώς αποτυπώνεις την εργατική τάξη. Το βλέπεις έτσι;
Οπωσδήποτε. Όταν έκανες τέτοια δουλειά τη δεκαετία του ’80, αντιμετώπιζες μεγάλη κριτική. Επειδή επρόκειτο για λίγο σκληρές εικόνες και αρκετά υποκειμενικές, ο κόσμος πίστευε ότι άνθρωποι σαν εμένα ή τον Martin Parr δείχναμε μια κάποια σκληρότητα. Αλλά εγώ πάντα πίστευα ότι υπάρχει και τρυφερότητα σε αυτές τις εικόνες, αν κοιτάξεις προσεκτικά.

Τι σε γοήτευσε στα θεματικά βιομηχανικά μουσεία;
Η ιδέα ότι οι άνθρωποι πηγαίνουν για να δουν πώς δούλευαν οι άνθρωποι στα ανθρακωρυχεία. Η ιδέα ότι η πολιτική σκοπιμότητα καθόρισε το τέλος μιας βαριάς βιομηχανίας και ότι μετά αναγεννήθηκε για τουριστική κατανάλωση. Μου φαινόταν παράλογο! Έχω και προσωπικό θέμα, επειδή πολλά από αυτά τα μουσεία βρίσκονται στα βόρεια της Αγγλίας και πολλές απεικονίσεις του βορρά είναι στερεοτυπικές. Έτσι, αμφισβητούσα αυτά που έβλεπα.

O Μοναδικός Λευκός Φοιτητής Ενός Κολεγίου Μόνο για Μαύρους Σπουδαστές

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Συχνά σε αποκαλούν «Βρετανό φωτογράφο κοινωνικών θεμάτων», σαν να μην ανήκεις και εσύ στον συγκεκριμένο κόσμο , σαν να είσαι ένας εξωτερικός παρατηρητής. Αλλά κατά κάποιον τρόπο ανήκεις.
Ως φωτογράφος, σε έναν βαθμό είσαι πάντα εξωτερικός παρατηρητής. Αλλά λέω πάντα στους μαθητές μου να φωτογραφίζουν πράγματα που ξέρουν, επειδή έτσι προκύπτει η καλή δουλειά. Η δυνατή, καίρια δουλειά προέρχεται από τη γνώση και την εμπειρία του θέματος. Εγώ πάντα φωτογράφιζα γνώριμα πράγματα, αντί να πηγαίνω σε κάποιο μακρινό μέρος να φωτογραφίσω μια εξωτική φυλή. Έτσι με αυτή την έννοια είμαι μέσα στο θέμα μου: φωτογραφίζω εμπειρίες που έχω ζήσει.

@ oliverlunn

Περισσότερες φωτογραφίες από το Fables of Faubus παρακάτω:

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK

Περισσότερα από το VICE

Εσύ Γνωρίζεις το Κορίτσι από τα Εξάρχεια;

Μια Ημέρα με Έναν Έλληνα Ιατροδικαστή

Η Τραγωδία στο Μάτι Μέσα Από τους Γιατρούς του Κόσμου