Μη μου Φέρεσαι Περίεργα Επειδή Είμαι Ορφανός

Είμαι 24 ετών. Η μαμά μου πέθανε πριν από 23 χρόνια, μια βδομάδα πριν από τα πρώτα μου γενέθλια. Κι ο μπαμπάς μου όταν ήμουν 18. Ήταν έφηβοι όταν γεννήθηκα πρόωρα - τρεις μήνες νωρίτερα. Η μαμά μου πέθανε από ερυθηματώδη λύκο, έναν χρόνο αργότερα. Η απώλεια έκανε τον μπαμπά αλκοολικό, κάτι που κράτησε 18 χρόνια πριν πεθάνει σε τροχαίο στα 34 του.

Τελικά βγήκα μια χαρά, αλλά αυτό οδηγεί σε εικασίες για το υπόβαθρό μου. Ενώ δεν έχω πρόβλημα να μιλάω για την πραγματικότητά μου, να απαντάω σε ερωτήσεις ή να λέω τι συνέβη, κάποιοι έχουν πρόβλημα. «Ω, συγγνώμη», λένε. Κρύβουν το στόμα, ανοίγουν διάπλατα τα μάτια, σαν να φοβούνται ότι θα φρικάρω.

Όταν επιστρέφω στη γενέτειρά μου πάντα χαίρομαι και επανέρχομαι στην πραγματικότητα, αλλά πρέπει να αποφεύγω τα βλέμματα από ανθρώπους που δεν ξέρω. Ανθρώπους που τους ήξεραν. Οι πιο γενναίοι με πλησιάζουν και με αγκαλιάζουν και λένε κάτι τύπου «πωπω, φτυστός ο μπαμπάς σου είσαι». Έπειτα σφίγγουν τα χείλια, με χτυπάνε στον ώμο και φεύγουν.

Η αμηχανία μου δεν έχει να κάνει με τους εκλιπόντες γονείς μου, αλλά με το πόσο αμήχανα νιώθουν όλοι οι άλλοι με τις πανικόβλητες συγγνώμες τους κι εγώ μετά να προσπαθώ να ελαχιστοποιήσω τη ζημιά με καθησυχαστικό τόνο. Όλη μου η προσπάθεια είναι να απαλύνω την αμηχανία τους – χαμόγελο, τόνος, καθησυχαστικές λέξεις. Τους δείχνω ότι δεν άνοιξαν ξανά την πληγή. Αλλά ξέρω πως δεν το πιστεύουν, επειδή συνεχίζουν να είναι προσεκτικοί και αυτό με πληγώνει.

Με φέρνει σε αμηχανία η αμηχανία τους. Δεν θέλω να μου φέρονται διαφορετικά. Έχουν καλή πρόθεση, αλλά καμιά φορά προσέχουν υπερβολικά. Με δυσκολεύει αυτό, με κάνει να ξεχνάω την πραγματικότητα και θέλω απλώς όλοι να νιώθουν άνετα μαζί μου.

Αλλά μεγαλώνοντας, διστάζω όλο και περισσότερο να αντιμετωπίζω την ντροπή τους. Έχω κουραστεί με τις πανομοιότυπες αντιδράσεις συμπόνοιας και σοκ. Δεν με κούρασε η ευαισθησία των άλλων αλλά το πόσο έπρεπε να κοπιάσω για να καθησυχάσω τον φόβο τους, ότι έχωσαν τη μύτη τους.

Η οικογένειά μου κράτησε τη μνήμη της μαμάς μου ζωντανή μέσα από φωτογραφίες και αναμνήσεις. Δεν χρειάστηκε να μου εξηγήσουν ότι η γιαγιά μου δεν ήταν η μαμά μου. Απλώς το κατάλαβα. Η γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς μου ακόμα τις γράφει κάρτες, σφιχτά τυλιγμένες σε σελοφάν για να μη χαλάσουν απ’ τη βροχή, σαν να ζει ακόμα. Η παρηγοριά που της φέρνει αυτό, παρηγορεί κι εμένα.

Δεν χρειάστηκε να περάσω το πένθος για την απώλεια της μαμάς σε ενήλικο επίπεδο, έτσι ήταν «εύκολο» για μένα, από αυτή την άποψη. Με τον θάνατο του μπαμπά ήταν αλλιώς. Χρειάστηκα ψυχοθεραπεία, προσαρμογή και χρόνο. Η οικογένεια είχε φροντίσει να έχω πάντα επαφή μαζί του και να αντιλαμβάνομαι τις καλύτερες προθέσεις του, αλλά εμφανιζόταν για λίγο κι εξαφανιζόταν ξανά, για να πάει να κάνει κάποια χειρωνακτική εργασία ώστε να τα βγάλει πέρα. Θα έκανε τα πάντα για οποιονδήποτε. Ήταν πολύ καλός, αν και με πολλά προβλήματα. Ο καλύτερος, με τον δικό του τρόπο.

VICE Video: Το Τελευταίο Ταξίδι

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τα γενέθλιά μου, της μαμάς και του μπαμπά είναι στις 8 Ιουνίου, 8 Ιανουαρίου και 8 Απριλίου, αντίστοιχα. Η μαμά μου υποστήριζε τη Manchester United και το αγαπημένο τραγούδι του μπαμπά ήταν το "I’ll Be Missing You" του Puff Daddy. Ως φιγούρες στη ζωή μου, είναι αιθέριες αλλά παρούσες. Μου λείπουν τις φυσιολογικές στιγμές. Στην αποφοίτηση τους, κουβαλούσα μια φωτογραφία τους στην τσέπη της τηβέννου. Παραδόξως, στα γενέθλια και στις επετείους δεν με πειράζει. Σε πιο προβλέψιμες στιγμές μού λείπει ο μπαμπάς και λαχταράω τον χρόνο που δεν πέρασα με τη μαμά. Όταν περνάω από ένα McDonald’s όπου είχαμε μιλήσει τελευταία φορά με τον μπαμπά ένα κυριακάτικο καλοκαιρινό βράδυ, τότε νιώθω ένα κενό. Κλείνω τα μάτια για να θυμηθώ τη φωνή του και συνεχίζω.

Αναρωτιέμαι τι θα έκανε η μαμά αν είχε την ευκαιρία. Τι δουλειά θα έκανε, πού θα ζούσε. Θα ήθελα να ξέρω τι βιβλία διάβαζε, πώς θα μύριζε, τι θα έβλεπε στο Netflix. Θα ήταν περήφανη που αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο; Θα συμπαθούσε καμία από τις σχέσεις μου; Τη λαχταράω περισσότερο όταν βλέπω φίλους να τσακώνονται με τις μαμάδες τους για άπλυτα πιάτα ή λερωμένα ρούχα. Βλέπω τους φίλους μου να ξεχέζουν τη μάνα τους και κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας τους και σαστίζω.

Οι άνθρωποι έχουν καλή πρόθεση. Δεν ξέρουν ότι είμαι ΟΚ με τη φάση μου. Τη συνήθισα – αναγκάστηκα. Είναι το σύμπαν μου και οι προσδοκίες τους συγκρούονται με την πραγματικότητά μου. Με τους φίλους μου το αντιμετωπίζουμε με χιούμορ, όπως και τις δικές τους ζωές. Δενόμαστε στη βάση ότι οι γονείς μας είναι απόντες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: λόγω θανάτου για μένα, μια απούσα μητέρα για τον έναν, ένας αλλοπρόσαλλος πατέρας για τον άλλον.

Μου αρέσει πολύ όταν οι άλλοι μου λένε ιστορίες για τους γονείς τους και την οικογενειακή ζωή τους. Μου ξυπνάει αναμνήσεις και θέλω να μαθαίνω τα πάντα. Κι εγώ, μετά χαράς, λέω ιστορίες για τους γονείς μου - και τους τέσσερις. Τους βιολογικούς που πέθαναν νέοι και τους παππούδες από την πλευρά της μαμάς μου, τους γονείς μου από ένα άλλο σύμπαν που ήρθαν και με έσωσαν.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE AU.

Περισσότερα από το VICE

«Καμία Ειρήνη Χωρίς Δικαιοσύνη» - Φωτογραφίες Από την Πορεία για τον George Floyd στην Αθήνα

Ένα Μεσημέρι στο Γαλάτσι Μαζί με μια Οικογένεια Προσφύγων που Απειλείται με Έξωση

Το Άλμπουμ της Ζωής του Μίμη Δομάζου