«Πρώτη Aνησυχία μου Eίναι η Aστυνομία» - Dealer Ναρκωτικών Μιλούν για τους Φόβους τους

Ο λαϊκός μύθος θέλει τους εμπόρους ναρκωτικών να μένουν σε γαμάτα σπίτια στο Μάιμι, να συχνάζουν σε strip clubs στο Νιου Τζέρτζι, να ζουν μια ζωή υλικών απολαύσεων και ύστερα να δολοφονούνται. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική: εν έτει 2021 ο dealer μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, από παιδιά μέχρι γκάνγκστερ.

Σύμφωνα με έκθεση του 2019 το εμπόριο ναρκωτικών στην Ευρώπη αποδίδει τουλάχιστον 30 δισεκατομμύρια τον χρόνο, ενώ μία ανάλυσή του 2017 παρουσιάζει το drug dealing στην Αμερική ως κερδοφόρο κατά 150 δισ. δολάρια. Τέτοιες ποσότητες χρειάζονται πολλά άτομα για τη διακίνηση, αλλά ποια είναι τα πράγματα που τους ανησυχούν; Μίλησα και με νυν και με πρώην dealer απ’ όλο τον κόσμο για να μάθω.

Πρώτη ανησυχία μου είναι η αστυνομία. Δεύτερον, θα έλεγα είναι οι παγίδες. Τρίτον, το να πουλάς ακατάλληλο ή μη καθαρό πράμα και κάποιος να πάθει κακό. Επίσης, υπάρχει πολλή μοναξιά. Πάντα σε πιάνει φρίκη ότι θα σε ληστέψουν, αν και είναι κάτι που έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις και παίρνεις προφυλάξεις. Έναν φίλο μου τον μαχαίρωσε 112 φορές ο κολλητός του και τον διαμέλισε. Κι εμένα παραλίγο να με μαχαιρώσουν μια-δυο φορές. Κάτι τέτοια τα σκέφτεσαι συνέχεια. Άρχισα να παίρνω βενζοδιαζεπίνες για να περιορίσω το άγχος και τις ενοχές. Κατέληξα να πληγώσω πολλούς δικούς μου ανθρώπους και να παίρνω 10-12 miligram Ζanax τη μέρα. Άρχισα να παίρνω, επίσης, πολλή κεταμίνη.

Έχασα τα πάντα παρτάροντας και από τον εθισμό στην κεταμίνη – έχω κάνει δύο επεμβάσεις στην κύστη μου. Έχω δική μου δουλειά τώρα και αναρρώνω. Ακόμα ανησυχώ ότι είναι η αστυνομία όταν μου χτυπάνε την πόρτα και πάντα «χέζομαι» όταν βλέπω μπάτσους πίσω μου ενώ οδηγώ.

Πούλαγα acid στο Snapchat, ύστερα άρχισα να αγοράζω Zanax στο darkweb. Σύντομα πουλούσα 500 κομμάτια Zanax την εβδομάδα και μπορούσα να πουλήσω περισσότερο, αλλά δεν το έκανα από φόβο. Σε κάποια φάση, τρία άτομα την εβδομάδα (πιο μικροί dealer) έμπαιναν φυλακή λόγω των Zanax που τους παρείχα. Επίσης, ο ρυθμός κατανάλωσης με άγχωνε. Μία κοπέλα ήθελε δέκα, την άλλη εβδομάδα 100, την επόμενη 100. Τα είχε με έναν φίλο μου και ήξερα ότι δεν τα μοιράζονταν. Επίσης πουλούσα σε άτομα που έπαιρναν ηρωίνη και φοβόμουν ότι θα πάθαιναν overdose ή θα πέθαιναν.

Από τη φύση μου νοιάζομαι για τους άλλους, έτσι στενοχωριόμουν όταν έβλεπα τις αρνητικές επιπτώσεις της συμπεριφοράς μου στους άλλους – ακόμα κι αν σκεφτείς λογικά και πεις «Αν δεν αγόραζαν από μένα θα αγόραζαν από κάποιον άλλον και τουλάχιστον εγώ τους πουλάω κανονικό προϊόν». Αλλά ο φόβος με έκανε κι εμένα να παίρνω ναρκωτικά. Κατέληξα στη φυλακή και τώρα έχω σταματήσει, όμως νιώθω έντονη την επιθυμία να αρχίσω ξανά.

Πιο πολύ με ανησυχεί ο ανταγωνισμός από τους φίλους. Μένω σε μια μικρή πόλη και εξυπηρετώ κυρίως φοιτητές, έτσι όταν οι φίλοι μου είδαν ότι τα πήγαινα καλά, ακολούθησαν το παράδειγμά μου. Ήταν δύσκολο και δεν ήθελα σύγκρουση με φίλους, αλλά έτρωγαν από μια ήδη μικρή πίτα. Ευτυχώς εξήγησα την κατάσταση και τους βοήθησα να βρουν άλλες δουλειές – αν και πρόσεξα ότι υπάρχουν κάνα δυο καινούργια άτομα αυτήν τη χρονιά. Με έχουν στην τσίτα.

Επίσης, πάντα ανησυχώ μήπως μου τη στήσει κάποιος ή με ληστέψουν αλλά, επειδή κατά βάση εξυπηρετώ συμπαθητικούς φοιτητές που την πίνουν, μάλλον ρισκάρω λιγότερο απ’ όσους ξέρω. Αν με πιάσουν, πάντως, θα μπω φυλακή.

Αυτό που με ανησυχούσε πιο πολύ ήταν οι άλλοι dealer και οι προβληματικοί πελάτες. Δεν θα σε εντοπίσουν οι μπάτσοι αν ντιλάρεις λίγο, έτσι ανησυχείς για τους άλλους dealer. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να σε κλέψουν ή να σου παίρνουν πελάτες και να χάνεις πηγές εσόδων. Κατά βάση δούλευα με πίστωση, έτσι έπαιρνα το προϊόν επί παρακαταθηκη και το απόπληρωνα μετά. Ήταν πιο απλό έτσι, αλλά οποιοδήποτε εμπόδιο στις πωλήσεις ήταν μεγάλο άγχος. 

Έτσι είχα συνέχεια ένα ολοένα αυξανόμενο φανταστικό χρέος στο μυαλό μου – όσα ναρκωτικά κι αν διακινούσα ο τόκος αυξανόταν. Ήταν ένα παιχνίδι επιρροής που σε κάνει να βρίσκεσαι σε διαρκή φόβο. Στο τέλος την έπαθα πολύ άσχημα, με απήγαγε και με βασάνισε η οργάνωση στην οποία δούλευα. Επιβίωσα μόνο λόγω εφόδου της αστυνομίας στο μέρος όπου με κρατούσαν. Έτσι βγήκα από το παιχνίδι, αλλά έχω αποκτήσει διαταραχή μετατραυματικού στρες.

Πουλάω μανιτάρια και LSD, και ανησυχώ για τις αντιδράσεις των ανθρώπων – είναι πολύ δυνατά χημικά δεν είναι για πλάκα. Δεν τα πουλάω για τα λεφτά, ούτε δίνω σε πρωτάρηδες.

Μόνο σε κάποιους που έχουν ξαναπάρει acid ή μανιτάρια και τους ξέρω καλά. Αλλιώς, τους λέω να βρουν κάποιον άλλον. Αν δώσω σε φίλο φίλου, φροντίζω να έχω κάποια εγγύηση. Οι φίλοι μου ξέρουν ότι νοιάζομαι και θέλει προσπάθεια να με πείσουν να τους δώσω LSD. Ξέρουν ότι δεν κάνω μαλακίες.

Κυρίως ανησυχούσα για την ποιότητα του προϊόντος. Στην Αυστραλία όλα είναι πιο ακριβά απ’ όσα παράγονται εδώ. Όλα έρχονται απ’ έξω. Είμαστε ένα νησί στη μέση του πουθενά.

Λόγω υψηλών τιμών, ήθελα να ξέρω την ποιότητα και την ασφάλεια του προϊόντος. Τέσταρα κάθε πακέτο ή μερικές φορές το έδινα και σε φίλους. Το προϊόν πουλιόταν μόνο του αν ήταν καλό. Αν έπεφτε η ποιότητα, έπεφταν και οι πελάτες και μετά χρειαζόταν πιο πολλή δουλειά να ξεφορτωθείς το λιγότερο ποιοτικό προϊόν. Αυτό είναι ένα διαρκές άγχος.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα αγγλικά (www.vice.com/en).

Περισσότερα από το VICE

Τα Κόμματα Τοποθετούνται για τον Εμβολιασμό των Ανηλίκων

Περάσαμε Μια Μέρα στο Νέο Cartel με τον Βασίλη Μπισμπίκη και τους Ηθοποιούς του «Άνθρωποι και Ποντίκια»

Μια Καινούργια Σειρά στο Netflix Αναδεικνύει την Υπόθεση Μαζικής Αυτοκτονίας μίας 11μελούς Οικογένειας

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.