Δοκίμασα να Eπιβιώσω Συλλέγοντας το Φαγητό μου για Μία Εβδομάδα

Οι τιμές πλέον έχουν ξεφύγει και στη Βρετανία. Σε συνδυασμό με τον υψηλό πληθωρισμό και τα ενεργειακά κόστη, δεν είναι να απορεί κανείς που ένα στα πέντε νοικοκυριά στη Βρετανία βιώνει ανασφάλεια ως προς την προμήθεια τροφίμων. 

Κι αν όμως δεν χρειαζόταν να βασιζόμαστε μόνο στα καταστήματα; Μήπως δεν είμαστε απόγονοι των σούπερ πετυχημένων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών; Αποφάσισα να δω αν μπορούσα να συλλέξω αρκετά από το αστικό κελάρι του Λονδίνου για να τραφώ μια εργάσιμη εβδομάδα.

Προβληματισμοί: είμαι μέτριος μάγειρας χωρίς ικανότητα αυτοσχεδιασμού. Δεν έχω εμπειρία αναζήτησης και συλλογής τροφής, και παρόλο που έχει πολλή ζέστη για την εποχή, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα.

Απτόητος, έκλεισα ένα μάθημα με τον ειδικό John the Poacher για την Τετάρτη πριν ξεκινήσει η πρόκλησή μου. Ο John συλλέγει μεγάλο μέρος της τροφής του, αλλά λέει πως για να ζεις μόνο με αυτόν τον τρόπο χρειάζεται σχεδιασμός και μεγαλύτερη κατανόηση σε βάθος της συνθήκης απ’ όση επρόκειτο να αποκτήσω μέσα μια ή δύο μέρες. Με αυτό κατά νου, αποφασίζω να επιτρέψω στον εαυτό μου μια καθημερινή μερίδα υδατάνθρακες που δεν θα είχα βρει μόνος μου, κάποια πραγματάκια από τον κήπο μου και μερικά βασικά για μαγείρεμα όπως λάδι, αλάτι και πιπέρι.

Καθώς πηγαίνουμε προς το Hackney Downs, ο John με ενημερώνει για μερικούς κανόνες σχετικά με την αναζήτηση τροφής σε αστικό περιβάλλον.  «Μπορείς να πάρεις οτιδήποτε από ένα δημόσιο πάρκο για να το καταναλώσεις αλλά δεν μπορείς να το πουλήσεις. Στα βασιλικά πάρκα είναι παράνομο κι επίσης μην παίρνεις τίποτα από ιδιόκτητο κήπο εκτός κι αν κρέμεται πάνω από τον δρόμο». Ο John αναφέρει το μυρώνι και το νεροκρέμμυδο και πιο απλά πράγματα όπως δενδρολίβανο, φασκόμηλο και τσουκνίδα που τρώγεται. Μου διδάσκει να αναγνωρίζω το μανιτάρι μαράσμιος και μαζεύουμε αρκετούς μπλαβο-μανίταρα.

Φυσικά ελπίζω όλοι να ξέρουμε ότι το μάζεμα μανιταριών μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο. Σχεδόν για κάθε βρώσιμο μανιτάρι ή μούρο υπάρχει ο δίδυμος κακός αδερφός του, που μπορεί να σου κάνει μεγάλη βλάβη ή και να σε σκοτώσει. Χαίρομαι που έχω έναν ειδικό δίπλα μου. Όταν ολοκληρώνω το μάθημα της μιας ώρας, η συλλογή βοτάνων, φύλλων και μανιταριών φαίνεται πλούσια — αλλά δεν φτάνουν για πέντε μέρες.

Πείθω την κοπέλα μου ότι η συλλογή τροφής μπορεί να είναι ωραίο ραντεβού και ότι το μεγαλύτερο πάρκο του Λούισαμ (με μια δωρεάν δοκιμή στο fungus identification app) είναι γόνιμο έδαφος. Εκείνο το Σαββατοκύριακο βρίσκουμε περίπου δύο κιλά μεγάλα ζαρκαδίσια μανιτάρια και αρκετά μανιτάρια αυτιά του Ιούδα — τα πράγματα πηγαίνουν τόσο καλά που μαζεύω και μερικές τσουκνίδες

Στο τέλος του σαββατοκύριακου τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα — το ψυγείο μου μοιάζει με το μουσείο μανιταριών του Ζάγκρεμπ. Πιστεύω ότι δεν θα πεινάω, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το στομάχι μου. Τα ζαρκαδίσια προκαλούν στομαχικές διαταραχές στο 4% των ανθρώπων που τα τρώνε αλλά θα το ρισκάρω.

Η Δευτέρα ξεκινάει με τους μαράσμιους που βρήκα με τον John. Τους τηγανίζω (διπλάσιο χρόνο για να κάψω τυχόν παράσιτα) με το νεροκρέμμυδο. Μια χαρά είναι, αλλά τις επόμενες ώρες ανησυχώ με κάθε ήχο που κάνει το στομάχι μου. Η ανησυχία μου περνάει και σύντομα είναι ώρα για βραδινό. Τα μπλαβο-μανίταρα αρχίζουν να μυρίζουν σαν υπόγειο μπαρ, έτσι φτιάχνω διστακτικά ένα ριζότο, με νεροκρέμμυδο και υγρό από τα μανιτάρια ως ζωμό. Βγαίνει καλό παραδόξως.

Η δεύτερη μέρα είναι η τελευταία που δουλεύω από το σπίτι και έχει αλλάξει η ώρα, έτσι με τη χαμένη ώρα έχω μόνο ένα διάλειμμα να ψάξω για συμπληρώματα. Ψάχνω 45 λεπτά στο κρύο, βρεγμένο γρασίδι και βρίσκω μόνο λίγους μαράσμιους. Με παρηγορώ με μια θρεπτική σούπα τσουκίνδας — που κανονικά την πηχτώνω με πράγματα που δεν έχω, όπως πατάτες και κρεμμύδια. Καλή είναι με την έννοια του καινούργιου και είναι τόσο αραιή που νιώθω περισσότερο αφυδατωμένος παρά ταϊσμένος. Τρώω το ριζότο που περίσσεψε.

Η Τετάρτη είναι ατελείωτη, πηγαίνω στη δουλειά. Ελπίζοντας ότι η αργή απελευθέρωση ενέργειας θα με βοηθήσει να αντισταθώ στην καντίνα, τρώω πρωινό τις τελευταίες κουταλιές ριζότο. Συνήθως δεν τρώω το μεσημέρι - έτσι κατά μία έννοια προετοιμαζόμουν χρόνια γι’ αυτή την πρόκληση.  Καταφέρνω να φτάσω ως το βράδυ όπου τηγανίζω τα ζαρκαδίσια μαζί με δενδρολίβανο που μάζεψα και λίγο αλάτι. Έχω άγχος. Γκουγκλάρω να δω τους κινδύνους και βλέπω ότι είναι πολύ δημοφιλή στα σκουλήκια. Σχεδιάζω να φτιάξω ένα πέστο από νεροκρέμμυδο για να σερβίρω από πάνω και κους-κους (ο υδατάνθρακας της ενοχής), ένα πιάτο που θυμίζει λίγο Ιταλία, λίγο Βόρεια Αφρική, λίγο προαστιακό πάρκο.

Όλα πηγαίνουν καλά με τα ζαρκαδίσια. Δεν αρρωσταίνω και το γεύμα είναι το καλύτερο της εβδομάδας. Το πέστο έχει μια φρέσκια, έντονη γεύση που έχει απορροφηθεί από το κους-κους. Τα μανιτάρια είναι γεμάτα και το δενδρολίβανο, και το αλάτι δίνουν κάτι έξτρα στη γεύση του μανιταριού που έχω βαρεθεί. Η αίσθηση περιπέτειας αρχίζει να μειώνεται και ένα βίντεο για το πώς να μαγειρέψω βελανίδια δεν με δελεάζει να το δοκιμάσω. Δεν ανυπομονώ πια για την ώρα του φαγητού και λαχταράω να φάω ζάχαρη και πρωτεΐνη.

Τελειώνω τη σούπα για πρωινό την Πέμπτη και προσθέτω τους τελευταίους μαράσμιους για κάτι έξτρα. Περνάω άλλη μια μέρα δουλειά και μετά ζεσταίνω ζαρκαδίσια και τα βάζω σε φρυγανισμένο ψωμί με σχοινόπρασο απ΄τον κήπο. Σε αυτή τη φάση  έχω μάθει ότι τα κοτσάνια των μανιταριών όταν μαγειρεύονται δεν τρώγονται. Οι προμήθειες μου μειώνονται στο μισό αλλά τελειώνουμε. Έχει περάσει μια βδομάδα με λογικά πάνω και μικρά κάτω, αλλά κυρίως με μανιτάρια.

Η Παρασκευή ξεκινάει με τα τελευταία ζαρκαδίσια σε φρυγανισμένο ψωμί και καταλήγει στο ψυγείο, όπου αναρωτιέμαι τι να φάω. Τότε προσέχω τα αυτιά του Ιούδα που δεν έχω αγγίξει. Είναι τα πιο αηδιαστικά που έχω μαζέψει. Αποφασίζω να τα σοτάρω με λίγο τσίλι από τον κήπο μου -πολύ γευστικό, που δεν το έχω χρησιμοποιήσει ως τώρα δυστυχώς- και μερικά νουντλς.

Είμαι ευγνώμων για τη θερμότητα του τσίλι και το μανιτάρι έχει μια ενδιαφέρουσα ζελατινώδη υφή που είναι και τραγανή ταυτόχρονα, αλλά γενικά είναι ξενέρωτο. Το μυαλό μου έχει τιγκάρει στο μανιτάρι κι έτσι υποκύπτω στον πειρασμό και στο τελευταίο εμπόδιο βάζω λίγη σόγια σος και βιετναμέζικο κόλλιανδρο - οι προσθήκες αυτές δεν κάνουν κάτι ιδιαίτερο, απλώς με βοηθάμε να τελειώσω το γεύμα και να κλείσω το κεφάλαιο.

Στο Λονδίνο υπάρχουν πολλά εκπληκτικά βρώσιμα και αυτή την εβδομάδα έμαθα ότι με εμπειρία, αξιοπρεπείς γαστριμαργικές ικανότητες και ένας εύλογος προγραμματισμός θα έκανε μεγάλη διαφορά. Για έναν χομπίστα σαν εμένα ωστόσο είναι απλώς κάτι διασκεδαστικό και όχι μια βιώσιμη εναλλακτική στο σούπερ-μάρκετ.

Περισσότερα από το VICE

«Στελέχη Είχαν Σεξουαλικές Σχέσεις με Τρόφιμες» - Όσα Έζησα στην Κιβωτό Μαζί με τα Αδέρφια μου

«Ήθελε να Βάψει τη Ferrari του Μέσα σε 96 Ώρες» - Η Τρελή Ζωή των Βοηθών Πολυτελείας των Ποδοσφαιριστών

Γιατί Κάποιοι Άνθρωποι Τηγανίζουν το Νερό;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.