Ο Cristiano Ronaldo και η Τέχνη του να Σταματάς Όταν Πρέπει

Το Μουντιάλ δεν έφερε το restart της καριέρας του και πλέον του μένουν ελάχιστες αξιοπρεπείς επιλογές.

9.12.22

Πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, είπα να τσεκάρω τα στατιστικά του Cristiano Ronaldo: 195 συμμετοχές με την Εθνική Πορτογαλίας και 118 γκολ με τη φανέλα της. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι είναι ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών σε ό,τι αφορά τις εθνικές ομάδες.

Να το πούμε πιο δραματικά: Από όλους τους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη φορώντας τη φανέλα της εθνικής τους ομάδας, αυτός έχει βάλει τα πιο πολλά γκολ. Από όλους αυτούς τους χιλιάδες που έβλεπαν οι παππούδες μας, οι πατεράδες μας και τελικά εμείς, πρώτος είναι εκείνος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Όχι ότι χρειαζόταν να ψάξεις στη Wikipedia για να μάθεις ότι μιλάμε για έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή που είχε την ατυχία να πετύχει μπροστά του έναν ισάξιο ή (κατά τη γνώμη μου) ακόμη καλύτερο. Απλώς κάποιες φορές οι αριθμοί υπενθυμίζουν τις αλήθειες. Από τα 17 του χρόνια όλα του πήγαιναν όπως τα ονειρευόταν στις φτωχογειτονιές του São Pedro. Αυτή η χρονιά όμως ήταν καταστροφική και το σχέδιο του reboot που περίμενε από το Μουντιάλ ναυάγησε. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Στις 22 Νοεμβρίου ανακοινώνεται το τέλος του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στις 2 Δεκεμβρίου ο Fernando Santos τον κάνει αλλαγή και αυτός έξαλλος βρίζει τον πάγκο. Στις 6 Δεκεμβρίου, ο Santos τον αφήνει στον πάγκο με την Ελβετία. Ένα γήπεδο φωνάζει το όνομά του και τον αποθεώνει. Μπαίνει όταν πια έχουν όλα κριθεί. Ο 21χρονος αντικαταστάτης του είχε βάλει τρία γκολ. Στις 7 Δεκεμβρίου αρνείται να προπονηθεί με τους αναπληρωματικούς. Όλα θυμίζουν κατάρρευση.

Στα 37 του χρόνια πια, ο Ronaldo πέφτει θύμα του χαρακτηριστικού που έχει και το οποίο τον έφερε στην κορυφή. Μοιάζει σαν να μην μπορεί να καταλάβει πως όση γυμναστική και να κάνει, όσο και να προπονηθεί, όσο και να προσπαθήσει μέσα στο γήπεδο, ο χρόνος σταδιακά θα τον κερδίζει και ο ίδιος δεν είναι πια ο κορυφαίος. Η εμμονή του ότι ακούμπησε την μπάλα με τα μαλλιά του και ότι το γκολ του Bruno Fernandes είναι τελικά δικό του δεν προκάλεσε πλέον εκνευρισμό για το εγωκεντρισμό του. Προκάλεσε μάλλον γέλιο. Και το γέλιο με τη σειρά του, όταν αφορά τον άλλοτε κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμο, φέρνει μαζί του και τη θλίψη.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ο Zinedine Zidane στα 35 του αποχαιρέτησε το ποδόσφαιρο με μία κουτουλιά και αφού είχε πάρει από το χέρι τη Γαλλία μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ του 2006. Έφυγε από το ποδόσφαιρο όσο ήταν ακόμα στην κορυφή του. Ο David Beckham έφυγε με δάκρυα στα μάτια και ενώ αποθεωνόταν από παίκτες και αντιπάλους. Είχαν προηγηθεί τρεις-τέσσερις ποδοσφαιρικές σεζόν που έπαιζε ποδόσφαιρο σε έναν άλλον ρόλο από αυτόν που είχε συνηθίσει.

Ο Cristiano Ronaldo εγκλωβισμένος από τον εγωισμό του έχει χάσει ήδη και τις δύο επιλογές ενός «αξιοπρεπούς» τέλους. Δεν έφυγε, όπως ο Zidane, όσο ήταν ακόμα κορυφαίος, γιατί θεώρησε ότι ποτέ δεν θα σταματήσει να είναι. Δεν έμεινε, όπως ο Bekcham, καταλαβαίνοντας ότι ο ρόλος του θα είναι διαφορετικός από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρικός πλανήτης στον οποίον αυτός θα είναι κομπάρσος.

Όταν χάνεις το τρένο του χρόνου, σου μένει μόνο να βρεις τη λιγότερο κακή από όλες τις επιλογές. Τα παρόντα δεδομένα δείχνουν ότι μάλλον από τις κακές θα επιλέξει τη χειρότερη. Ίσως και να μην πειράζει. Δεν τους αφορά όλους η υστεροφημία. Το να νοιάζεσαι γι’ αυτή προϋποθέτει ότι έχεις ήδη δεχτεί την ήττα σου από τον χρόνο.