Όταν οι Συγκελίτες σου στη Φυλακή Είναι Τρεις Γάτες: «Εδώ Μέσα Ζεις ένα Καθημερινό Déjà vu και τα Ζώα το Σπάνε»

Όταν μαθαίνεις ότι ο 14 ετών σκύλος σου μάλλον χρειάζεται να κάνει μια δύσκολη επέμβαση, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Το μυαλό σου κολλάει και δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα, παρά μόνο πώς δεν θα χάσεις το ζώο που μοιάζει να ήταν συγκάτοικός σου από πάντα. Αυτό που δεν ήξερα μέχρι πρόσφατα είναι ότι τα ζώα μπορούν να γίνουν και συγκελίτες των κρατουμένων στη φυλακή.

Κατά σατανική σύμπτωση, τη μέρα που έμαθα τα νέα για την υγεία του σκύλου μου, λίγες ώρες πριν, είχα μιλήσει με τον Κώστα, μέσα από τις φυλακές του Κορυδαλλού για τις τρεις κελόγατές του –έτσι λένε τις γάτες που ζουν όχι στο προαύλιο, αλλά μέσα στα κελιά- και τις δεκάδες άλλες γάτες που περιδιαβαίνουν τη φυλακή και τις φροντίζουν οι κρατούμενοι.  

 «Στη φυλακή ζεις ένα καθημερινό déjà vu και το να φροντίζεις ένα ζώο σπάει αυτό το ανιαρό, άθλιο πράγμα που περνάς εδώ μέσα. Τα ζώα σού φτιάχνουν ένα πρόγραμμα», μου λέει ο Κώστας που ξυπνάει και κοιμάται στο κελί των φυλακών Κορυδαλλού τα τελευταία τρία χρόνια.

Έχει έναν συγκελίτη και μέχρι πρόσφατα μαζί τους στο κελί ζούσαν και τρεις γάτες: ο Ρότζερ, ο Χόρχε και η Φοίβη. Όταν μεγάλωσαν και μέχρι να υιοθετηθούν οι δύο από τις τρεις από ανθρώπους εκτός φυλακής, μπαινόβγαιναν στα κελιά και μερικοί κρατούμενοι ανάμεσά τους και ο Κώστας τις φρόντιζαν με μια απίστευτη σχολαστικότητα.

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι στις φυλακές Κορυδαλλού ζουν πολλά ζώα, κυρίως κότες και γάτες. Ο Κώστας θα μου πει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής: «Το παιχνίδι με τα ζώα σού δίνει “φευγιό” στο μυαλό σου. Αυτή η επαφή με τις γάτες ήταν αυτό που έσπαγε πάνω απ’ όλα για μένα τη ρουτίνα της φυλακής. Ήταν ψυχοθεραπευτική. Ασχολιόμουν πάρα πολύ μαζί τους και μου τράβαγαν την προσοχή - να τις ταΐσω, να παίξουμε. Έφευγε το μυαλό μου από όλο αυτό το πράγμα που ζω εδώ. Τα ζώα με βοηθούσαν να σκέφτομαι άλλα πράγματα, να μη με παίρνει από κάτω το τσιμέντο, το κάγκελο, το κελί ρε παιδί μου».

Δύο άνθρωποι και τρεις γάτες σε ένα κελί λοιπόν. «Αυτό που σε κάποιον μπορεί να ακούγεται απίστευτο, για μένα ήταν μεγάλο φάρμακο. Εγώ είχα και τρία γατιά, οπότε έκαναν τα δικά τους και γέλαγα πάρα πολύ. Με έκαναν να ξεχνιέμαι. Ο Χόρχε, ο Ρότζερ και η Φοίβη κοιμόνταν μαζί στο κρεβάτι μου, το ένα στο κεφάλι μου, τα άλλα στα πόδια μου. Είχε συμφωνήσει και ο συγκελίτης μου, γιατί τ’ αγαπούσε τα ζώα κι αυτός. Πολλοί όμως δεν τα θέλουν. Στην πραγματικότητα, απ’ τα 200 άτομα, 10-15 είμαστε που φροντίζουμε τις γάτες του Κορυδαλλού.

 »Τα μικρά είναι αυτά που συνήθως τα παίρνουμε μόνιμα μέσα στο κελί. Όταν μεγαλώσουν και μπορούν να πηδήξουν απ΄ το παραθυράκι, μπαινοβγαίνουν, δεν κάθονται πια μόνο μέσα τα περισσότερα, βολτάρουν σε όλη τη φυλακή.

»Όλοι όταν ακούν ότι ο άλλος έχει κάνει φυλακή θα σκεφτούν τα χειρότερα. Εμείς όμως, “οι άνθρωποι του περιθωρίου” για την κοινωνία, φροντίζουμε τα ζώα του Κορυδαλλού, περισσότερο κι απ’ ότι φροντίζουν οι έξω τα δικά τους. Τα ζώα δεν θα μας κρίνουν, μόνο ένα χάδι θέλουν. Είναι ανιδιοτελής η αγάπη των ζώων και αντιλαμβάνονται αυτόν που είναι στ’ αλήθεια κακός άνθρωπος.

»Κάτι δίνουμε στις γάτες και κάτι παίρνουμε κι εμείς απ’ αυτό, εννοείται. Είμαστε μόνοι μας στη φροντίδα τους και το κάνουμε με δικά μας έξοδα. Τροφές παραγγέλνουμε εμείς απ’ έξω και ύστερα τις μοιράζουμε σε έξι-εφτά άτομα για να ταΐζουν όλοι τις γάτες που προσέχουν. Και τα εμβόλια και τα φάρμακα τα καλύπτουμε με δικά μας λεφτά. Προσφέρουμε και δεν περιμένουμε τίποτα. Ένα χάδι τους είναι αρκετό.

»Κάποια στιγμή, είχαμε κι ένα ανάπηρο γατάκι που είχε πέσει και δεν μπορούσε να περπατήσει. Έσερνε τα πίσω του πόδια και του φτιάξαμε καροτσάκι με δύο ρόδες. Ήρθε στη φυλακή άνθρωπος και του πήρε τα μέτρα. Το είχαμε στείλει σε πολλούς κτηνιάτρους και μας έλεγαν ότι δεν γίνεται καλά. Επικοινωνήσαμε και έχει φύγει τώρα στο Βέλγιο σε μια κλινική, μήπως το κάνουν καλά αυτοί εκεί πάνω. Έφτασε στο Βέλγιο ο ανάπηρος γάτος μας.

»Εμείς θέλουμε οι γάτες να βγουν έξω, αλλά μόνο αν βρουν ένα σπίτι. Αυτές οι γάτες έχουν γεννηθεί εδώ μέσα και πολλές θα πεθάνουν κι εδώ μέσα. Δεν ξέρουν τι γίνεται στον έξω κόσμο, ούτε από αμάξια, ούτε από κινδύνους, ούτε πώς θα βρουν τροφή.

»Έχουμε βγάλει 17 γάτες έξω, σε σπίτια. Μαζί με δύο-τρία άλλα άτομα παίρνουμε τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους και έχουμε καταφέρει να τις υιοθετήσουν τις γάτες. Υπάρχει κι ένας υπάλληλος εδώ που αγαπάει τα ζώα και μας βοηθάει. Κανόνισε να έρθει κτηνίατρος να κάνει στείρωση τις γάτες.

»Από τις τρεις κελόγατές μου, μόνο ο Ρότζερ είναι ακόμα εδώ και μπαινοβγαίνει στο κελί μου. Τις άλλες δύο ευτυχώς τις βγάλαμε έξω, υιοθετήθηκαν από δύο φίλες. Όταν ήταν να φύγουν, στεναχωρήθηκα πραγματικά πάρα πολύ. Είναι λες και τα παιδιά μου έφευγαν απ΄ το σπίτι. Ο Ρότζερ είναι ακόμα στον Κορυδαλλό, αλλά έχει γίνει σνομπαρία μεγάλη, περνάει από μένα, ρίχνει μια ματιά, αλλά δεν θέλει να κάτσει μέσα στο κελί, γυρνοβολάει στη φυλακή.

»Στη γάτα μου που υιοθετήθηκε, είχα δώσει το όνομα της κόρης μου, Φοίβης. Γιατί; Επειδή, μου λείπει ρε συ, έχω να τη δω και να την ακούσω την κόρη μου 7-8 χρόνια. Είναι πάρα πολύ μεγάλο το διάστημα. Τα ζώα σου απαλύνουν τον πόνο. Παίζοντας με τη μικρή, τη Φοίβη, θυμόμουν την κόρη μου και παραμυθιαζόμουν λίγο, το έχτιζα στο μυαλό μου. Γενικά, έχω υπομονή. Αν σου μαθαίνει κάτι η φυλακή, είναι να κάνεις υπομονή. Εδώ μέσα βλέπεις τα πραγματικά όριά σου.

»Πάρα πολλές φορές ήμουνα πολύ σκασμένος, μη σου πω απελπισμένος και οι γάτες με βοήθησαν. Μόνο που έρχονταν πάνω μου όταν έμπαινα στο κελί και παίζαμε, αυτό ήταν. Ειλικρινά ξεχνιόμουν, φεύγαν όλα. Είναι μεγάλο φάρμακο. Το ένα ερχόταν στον λαιμό μου, η μικρή πήγαινε στ’ αυτί μου. Εστίαζα σ’ αυτό που γινόταν εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν όλα τ’ άλλα. Και όταν είσαι εδώ μέσα, όπως εγώ, αυτό μετράει πάρα πολύ. Ειδικά  το βράδυ που κλεινόμαστε πολλές ώρες μέσα στο κελί, από τις 20.00 μέχρι τις 07.30 το πρωί, είναι μεγάλη παρεούλα.

Ανθρωπιά μου δίνουν τα ζώα, αυτό μου δίνουν. Οι γάτες μου έμαθαν ότι μπορώ ακόμα να συμβιώσω με ένα ζωντανό πλάσμα. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που ούτε τους ανθρώπους αντέχουν, ούτε τα ζώα αντέχουν, ούτε τον εαυτό τους αντέχουν. Οι κελόγατές μου μού έδειξαν ότι ακόμα κι εδώ μέσα, εγώ είμαι ακόμα άνθρωπος και δεν έχω γίνει έτσι. Και μέσα στη φυλακή, συνεχίζω να νιώθω αγάπη. Μου δείχνουν και τα ζώα ότι με αγαπάνε. Εδώ μέσα απ΄ τους ανθρώπους δεν παίρνεις συμπόνια, είναι όλα προσποιητά. Μόνο με τα ζώα, η επαφή είναι αληθινή και ανιδιοτελής».

Περισσότερα από το VICE

Για τον Μιχάλη Σαράντη το Θέατρο Δεν Είναι Παιδική Χαρά που ο Καθένας Ξερνάει το Άγχος του

Ο Δυστύχης Μπλέτσας Είναι ο πιο Μίζερος Ταξιδιώτης των Social Media

Οι Ταινίες που Κατέγραψαν Υπέροχα το Αθηναϊκό Καλοκαίρι

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.