«Σώθηκα από μια Ζωή στην Κόλαση» - Ήμουν Ντίλερ Ecstasy ως Έφηβη τη Δεκαετία του ’90

Η Jessica Wade άρχισε να παίρνει ecstasy (E) στην εφηβεία της και να ντιλάρει σύντομα. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, η ομάδα της έλεγχε την προμήθεια E στα μεγάλα κλαμπ του Δουβλίνου, αλλά όταν κόλλησε με την ηρωίνη άρχισε μια καθοδική πορεία που οδήγησε στη σύλληψή της και να γίνει βαποράκι ναρκωτικών. Η Wade είναι τώρα 14 χρόνια καθαρή και εργάζεται σε υπηρεσίες απεξάρτησης. Δείτε περισσότερα από την ιστορία της στο Dublin Narcos (SKY Documentaries και NOW).

Πώς κατέληξα εκεί; Υποθέτω ότι όλα ξεκίνησα όταν ήμουν επτά ετών. Μεγαλώνοντας στο Μπάλιφερμοτ, τα ναρκωτικά ήταν παντού - ήταν στην οικογένεια. Πριν καταλάβω καλά-καλά τι ήταν το dealing, οι ενήλικες στο σπίτι μου πετούσαν ναρκωτικά από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας κι εγώ έτρεχα κάτω και μάζευα τα μετρητά που μας έβαζαν στο γραμματοκιβώτιο.

Ήμουν 14 όταν μέθυσα για πρώτη φορά και άρχισα να καπνίζω χόρτο - πολύ γρήγορα πέρασα στο ecstasy. Τα ναρκωτικά ήταν πλήρως κανονικοποιημένα από όλους γύρω μου. Ήταν μια φυσική εξέλιξη.

Θυμάμαι πεντακάθαρα όταν μπήκα στο πρώτο μου κλαμπ έχοντας πάρει E τ- το συναίσθημα ήταν απίστευτο, μπορούσες να γευτείς τον ιδρώτα. Το Ecstasy ήταν λες και ένας μάγος χτυπούσε τα δάχτυλά του και σε μετέφερε σε έναν μαγικό κόσμο. Άρχισα να ντιλάρω με τους φίλους μου επειδή ήθελα να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα. Μιλούσα με μεγάλο ενθουσιασμό για το ποσό καλό μου έκανε, οπότε χόρευα, γνώριζα νέους ανθρώπους και το διέδιδα. Τα ρούχα μας ήταν καταπληκτικά, τα μαλλιά μου υπέροχα: Δημιουργούσαμε ένα κοινό και τραβούσαμε την προσοχή των ανθρώπων αρκετά γρήγορα.

Φυλάγαμε τα χαπάκια E σε αβγά Kinder και πηγαίναμε στα κλαμπ με τις τσέπες μας να γεμάτες. Βγάζαμε τόσα πολλά λεφτά που δεν νομίζω ότι μαγείρευα ποτέ: ήμουν πάντα έξω σε κυριλέ εστιατόρια, αγόραζα καινούργια ρούχα και προσπαθούσα να ξοδέψω τα λεφτά όσο πιο γρήγορα γινόταν γιατί δεν μπορούσαμε να τα βάλουμε στην τράπεζα. Κατάφερα ακόμη και να αγοράσω ένα καταπληκτικό αυτοκίνητο και να δώσω προκαταβολή για ένα σπίτι σε ένα υπέροχο κτήμα.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η όλη επιχείρηση γινόταν όλο και πιο οργανωμένη: μας έδιναν στόχους για το πόσα έπρεπε να βγάλουμε σε μια νύχτα και πουλούσαμε χάπια σε χιλιάδες άτομα. Δεν μπορούσαμε να τα μεταφέρουμε όλα μαζί όπως πριν, αντίθετα πηγαινοερχόμασταν  σε ένα αυτοκίνητο εκεί κοντά όπου βρισκόταν το απόθεμα μας. Προσπάθησα να μην κουβαλάω πάνω μου πάνω από 5.000-6.000 ευρώ, αλλά οι τσέπες μας ήταν γεμάτες συνέχεια, οπότε βγαίναμε και τα δίναμε σε έναν δικό μας που περνούσε με μηχανάκι. Οι πορτιέρηδες δεν ήταν πρόβλημα, ήταν επίσης στη φάση κι έτσι τη γλιτώναμε.

Όλα άλλαξαν όταν έγινα μητέρα, στα 17 μου. Όταν ήμουν έγκυος στα δύο μου παιδιά ήταν η μόνη φάση που δεν έπαιρνα ναρκωτικά. Μόλις γεννήθηκαν, άρχισα παρτάρω πιο έντονα. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο σε διάρκεια ρέιβ που πήγα ποτέ ήταν από Πέμπτη έως Τρίτη το βράδυ - κατάλαβα τι μέρα ήταν μόνο όταν μου το είπαν στο σπίτι. Σε αυτό το στάδιο, τα ναρκωτικά άρχισαν να έχουν σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχική μου υγεία: η προσπάθεια να ισορροπήσω τη μητρότητα, το εμπόριο και τη χρήση με έριξαν σε πιο σκληρά ναρκωτικά.

Ο χρυσός κανόνας του dealing ήταν να μην παίρνεις ποτέ ηρωίνη, αλλά πάντα πίστευα ότι οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται. Ήμουν γύρω στα 18 ή 19 όταν μου πρόσφερε ηρωίνη πρώτη φορά, ένας τύπος που κάπνιζε σε ένα after party, για να αντιμετωπίσω το comedown. Από τότε δεν σταμάτησα. Προτού το καταλάβω είχα γίνει εξπέρ και κάπνιζα όποτε μου δινόταν η ευκαιρία —περισσότερο ήμουν μαστουρωμένη παρά νηφάλια.

Ποτέ δεν το έκανα μπροστά στα παιδιά μου, αλλά κλειδωνόμουν στο μπάνιο στο σπίτι. Εθίστηκα αμέσως: Νομίζαμε ότι ήμασταν ισχυροί και ανέγγιχτοι, αλλά η ηρωίνη κυριάρχησε.

Στα 23 με έπιασε η αστυνομία να πίνω, αλλά ήμουν τυχερή που ήταν απλώς η προσωπική μου προμήθεια για την εβδομάδα. Τα παιδιά μου ήταν περίπου τεσσάρων και πέντε ετών όταν τελικά πήγα για την ακρόαση στο δικαστήριο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μπήκα μέσα. Ο πατέρας μου ήταν μαζί μου για υποστήριξη και παρόλο που ξέραμε ότι θα καταδικαζόμουν, δεν καταλάβαμε ότι θα με πήγαιναν στη φυλακή την ίδια μέρα. Όταν ο μπαμπάς μου το έμαθε, με κοίταξε και είπε «Τρέξε»! Βγήκα τρέχοντας, με τις παλάμες να ιδρώνουν, πεπεισμένη ότι θα ένιωθα ένα χέρι στον ώμο μου να με τραβά πίσω ανά πάσα στιγμή, αλλά δεν συνέβη.

Ο πατέρας μου έδωσε κάποια χρήματα αργότερα εκείνη την ημέρα και μου είπε να φύγω από το Δουβλίνο. Τον αγκάλιασα, μετά μαστούρωσα και ξαφνικά, βρισκόμουν σε ένα φέρι για το Χόλιχεντ της Ουαλίας. Οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα στο σκάφος μου είπαν ότι υπήρχαν πολλοί Ιρλανδοί στο Λονδίνο, έτσι έφτασα εκεί και κατέληξα να βρω γρήγορα νέα ομάδα. Τότε άρχισα το κρακ και τη μεθαδόνη.

Μετά από δυόμιση χρόνια στο Λονδίνο, ένα απερίσκεπτο ταξίδι στο σπίτι για να δω την οικογένειά μου οδήγησε στη σύλληψή μου και αναγκάστηκα να εκτίσω ποινή έναν χρόνο παραπάνω. Τρία χρόνια αργότερα, βγήκα από τη φυλακή χωρίς να έχω ιδέα τι να κάνω στη ζωή μου. Με είχαν αφήσει προσωρινά με την προϋπόθεση να δίνω το παρών στη φυλακή και το αστυνομικό τμήμα μερικές φορές την εβδομάδα, αλλά δεν τήρησα τίποτα και τράπηκα ξανά σε φυγή.

Όταν γύρισα στην Αγγλία τα πράγματα πήγαν κατά διαόλου. Αφού απέκτησα νέες επαφές στη φυλακή και νέες ιδέες για να βγάλω χρήματα, έγινα «βαποράκι», που έφερνα λαθραία ναρκωτικά από το Ηνωμένο Βασίλειο στο Δουβλίνο. Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι γιατί έβαλα τον εαυτό μου σε αυτές τις καταστάσεις. Θα μπορούσα να είχα μείνει στην Ιρλανδία, να είχα τελειώσει την ποινή μου και να προσπαθήσω να φτιάξω τη σχέση με τα παιδιά μου, αλλά δεν το έκανα - επέλεξα την αυτοκαταστροφή.

Οι ντίλερ μού παρείχαν ένα σπίτι και συντηρούσαν τον εθισμό μου, έτσι δεν χρειάστηκε ποτέ να ανησυχώ πώς θα βρω ναρκωτικά — αλλά στο τέλος της ημέρας ήταν δική μου επιλογή. Έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές μετέφερα λαθραία πράγματα, μερικές φορές μου έδιναν στολή μαθήτριας για να φαίνομαι όσο πιο αθώα γινόταν. Πάντα μου έδιναν χαπάκια διυδροκωδεΐνης, ένα οπιοειδές που δεν μου επέτρεπε να μαστουρώσω όταν έκανα τις μεταφορές. Όλα ήταν τακτοποιημένα και δεν με έπιασαν ποτέ - δεν έχω ιδέα πώς.

Έκτοτε μπαινόβγαινα συχνά στη φυλακή και 15 χρόνια από τότε που δοκίμασα το πρώτο μου E, κουράστηκα. Έπαιρνα ενδοφλέβια και κάπνιζα τόση πολλή ηρωίνη και κρακ που απλά δεν ήθελα να είμαι πια μέρος αυτού του κόσμου. Στις αρχές Δεκεμβρίου 2008, πήγα στην εκκλησία μου με σκοπό να πάρω υπερβολική δόση και να πεθάνω. Είχα προσπαθήσει να αυτοκτονήσω αμέτρητες φορές στο παρελθόν, αλλά πάντα με έβρισκαν πάνω στην ώρα - με τη σύριγγα στο χέρι. Αυτή τη φορά ήθελα να είναι οριστικό. Είχα τα ναρκωτικά και τη σύριγγα έτοιμα αλλά πρώτα μπήκα μέσα στην εκκλησία και άναψα ένα κεράκι για τα παιδιά και τους γονείς μου - ήταν ο τρόπος μου να ζητήσω συγγνώμη. Τότε, μια κυρία πλησίασε προς το μέρος μου, έβαλε το χέρι της στον ώμο μου και είπε «Άναψε ένα κεράκι και για τον εαυτό σου».

Αυτό που βίωσα τότε μπορεί να περιγραφεί μόνο ως η αγάπη του Θεού που μπήκε στην καρδιά μου. Βγήκα έξω από την εκκλησία και πέταξα τα ναρκωτικά μου σαν να τα έθαβα - κάτι έπρεπε να πεθάνει εκείνη τη μέρα. Μέσα σε δύο εβδομάδες, μπήκα σε ένα πρόγραμμα χριστιανικής θεραπείας όπου έπρεπε να το κόψω μαχαίρι. Πάθαινα ψυχωσικά επεισόδια την πρώτη εβδομάδα, αλλά σιγά-σιγά πάτησα στα πόδια μου. Χρειαζόμουν μια ανώτερη δύναμη στη ζωή μου και αυτή η δύναμη ήταν ο Θεός.

Πέρασα 27 μήνες σε δύο διαφορετικά θεραπευτικά κέντρα. Οι γονείς μου μεγάλωναν τα παιδιά μου, έτσι ήταν τακτοποιημένα και μου επέτρεψα να αφεθώ να γίνω καλύτερα - και πέτυχε.

Είμαι 14 χρόνια καθαρή τώρα και οι σχέσεις με την οικογένειά μου εξακολουθούν να διορθώνονται. Δεν είχα ακριβώς μια θερμή επανένωση με τα παιδιά μου, αλλά με αγαπούν και με σέβονται για τις αλλαγές που έχω κάνει. Γύρισα ξανά στο κολέγιο και δούλεψα πολύ σκληρά για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα ως επαγγελματίας στον χώρο της αντιμετώπισης του εθισμού: το να βοηθάω τους άλλους με κρατά προσγειωμένη, είναι μια συνεχής υπενθύμιση του ποια ήμουν και δεν με αφήνει να ξεχάσω από πού προήλθα.

Υπάρχουν ολόκληρα χρόνια της ζωής μου που δεν θυμάμαι, αλλά έχω φτιάξει μια ζωή από την οποία δεν θέλω να ξεφύγω πια - η ζωή δεν είναι τέλεια, αλλά είναι τέλεια για μένα. Είναι ωραίο που είμαι ελεύθερη από την επιρροή των ναρκωτικών. Έχω βιώσει τη χάρη στη ζωή μου και έχω βιώσει το έλεος και δεν τα θεωρώ δεδομένα. Ξέρω ότι σώθηκα από μια ζωή στην κόλαση.

Περισσότερα από το VICE

Ο Σκηνοθέτης του "Pari" Πιστεύει ότι τα Εξάρχεια Δεν Κινδυνεύουν από Τίποτα

«Σκεφτόμουν ότι θα Καούμε Ζωντανοί» - Ο 20χρονος Επιβάτης που Έσωσε Ζωές στα Τέμπη Μιλά στο VICE

«Δεν Αναγνώριζα τον Εαυτό μου στον Καθρέφτη»: Ο Ανδρέας Περιγράφει Πώς Είναι να Ζεις με Αποπροσωποποίηση

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.