Ο Άνθρωπος που Γυρίζει τον Κόσμο για να Φωτογραφήσει «Νεκρά» Αεροπλάνα

Ο ​Dietmar Eckell εδώ και χρόνια φωτογραφίζει παλιά αεροπλάνα που έχουν συντριβεί. Το ξεκίνησε σαν χόμπι, φωτογραφίζοντας «κουφάρια» τρένων, πλοίων και κτιρίων. Αργότερα, άρχισε να εργάζεται λιγότερο στην κανονική του δουλειά, μέχρι που την παράτησε εντελώς για να ασχοληθεί με τη φωτογραφία. Όλα ξεκίνησαν όταν προσπάθησε να τραβήξει εναέρια πλάνα και έπεσε με το αλεξίπτωτο του. Μπορεί να έσπασε μόνο ένα πόδι, αλλά μια αναλαμπή του άλλαξε όλη του τη ζωή. Σκέφτηκε: Τι έχουν γίνει όλα τα αεροπλάνα που έπεσαν; Όχι εκείνα που οι επιβάτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη σύγκρουση, αλλά εκείνα που απλώς έτυχε να τελειώσουν τη πορεία τους στην άγρια φύση.

Με μια έρευνα που έκανε διαπίστωσε ότι υπάρχουν δεκάδες αεροπλάνα σε όλο τον κόσμο που έχουν συντριβεί. Έτσι, το 2010, παραιτήθηκε από τη δουλειά του και έθεσε σαν στόχο να φωτογραφήσει όλα τα αεροπλάνα- που δεν προκάλεσαν κανένα θάνατο- για τη συλλογή του ​Happy End. Όταν μιλήσαμε είχε μόλις γυρίσει από ένα δάσος στην Αυστραλία. Μου εξήγησε τι έκανε εκεί, αλλά και με τι ακριβώς ασχολείται στη ζωή του.

Το τελευταίο αεροπλάνο που φωτογράφησε ο Eckell. Ένα C-53. Και οι έξι επιβάατες του επέζησαν

VICE: Τι φωτογράφισες στην Αυστραλία;

​Dietmar Eckell: Ένα πολύ παλιό C-53 του 1942. Εκείνο τον καιρό, στις πόλεις το βράδυ είχε πολύ σκοτάδι, καθώς δεν υπήρχαν φώτα επειδή οι Ιάπωνες βομβάρδιζαν. Ο πιλότος του αεροπλάνου δεν μπόρεσε να βρει το αεροδρόμιο και ξέμεινε από καύσιμα αλλά το μέρος που προσγειώθηκε ήταν επίπεδο κι έτσι κανείς δεν έπαθε τίποτα. Όλοι διασώθηκαν και γι' αυτό είναι μια όμορφη ιστορία. Και παρά τα 72 χρόνια που έχουν περάσει, το αεροπλάνο παραμένει εκεί στο δάσος, σε πολύ καλή κατάσταση. Του λείπει μόνο ένας κινητήρας. Χρειάστηκα επτά ημέρες για να φτάσω ως εκεί, κοιμήθηκα στην οροφή του 4WD. Για την ακρίβεια ήθελα να κοιμηθώ μέσα στο αεροπλάνο αλλά οι ντόπιοι Αβορίγινες δεν με άφησαν.

Ακούγεται συναρπαστικό. Πως τα βρίσκεις αυτά τα πράγματα;
​Μπαίνω σε διάφορα φόρουμ όπως το Pacific Wrecks και διάφορα άλλα που μπαίνουν πιλότοι. Στους παλιούς πιλότους αρέσει να λένε ιστορίες για τις «σωρούς» των αεροπλάνων που έχουν δει. Υπάρχει επίσης ένα data base του αμερικάνικου στρατού των ΗΠΑ για τις συγκρούσεις των αεροπλάνων. Αρχικά κοιτάω αυτά που έχουν μηδενικούς θανάτους, και στη συνέχεια πηγαίνω σε αεροδρόμια και μιλάω με πιλότους. Πάντα υπάρχει κάποιος που θα μου πει «κάλεσε αυτό τον τύπο ή κάνε αυτό» και θα με καθοδηγήσει. Οι άνθρωποι ενθουσιάζονται και θέλουν να βοηθήσουν γιατί είναι διασκεδαστικό. Καμιά φορά δεν με πιστεύουν κιόλας ότι είμαι ικανός να διανύσω τόσο μεγάλες αποστάσεις για να τραβήξω μια φωτογραφία. Αλλά μετά βλέπουν ότι πηγαίνω και έτσι πετάνε μαζί μου για ώρες μέχρι να βρούμε το κουφάρι κάποιου αεροπλάνου.

Tο αγαπημένο του αεροπλάνο (Αλάσκα)

Ποιο αεροπλάνο είναι το αγαπημένο σου;
​Νομίζω εκείνο που είχα δει σε ένα δάσος στην Αλάσκα, του 1950. Με αυτά τα αεροπλάνα πετούσε ο στρατός, τα έλεγαν C-82 Packets αλλά τελικά δεν βόλευαν, οπότε πούλησαν ένα ολόκληρο στόλο σε μια μεταφορική εταιρία. Στη συνέχεια πετούσαν στον Καναδά και στην Αλάσκα. Λειτούργησαν πολύ λίγα χρόνια. Ένα βράδυ ολόκληρο το ηλεκτρικό σύστημα ενός αεροπλάνου κατέρρευσε και με κάποιο τρόπο το προσγείωσαν μέσα στο δάσος. Αυτό συνέβη ένα παγωμένο Ιανουάριο, βόρεια του Αρκτικού κύκλου, και για να επιβιώσουν θα έπρεπε να ανάψουν μια τεράστια φωτιά. Με αυτό τον τρόπο έμειναν εκεί 3 μέρες όταν τους είδε ένα άλλο αεροπλάνο και τους διέσωσε. Το αστείο είναι ότι ο πιλότος αυτού του αεροπλάνου με βρήκε και μου έστειλε ένα γράμμα στο οποίο με ευχαριστούσε που έγραψα την ιστορία του. Του έστειλα ένα βιβλίο μου και ενθουσιάστηκε. Μου είπε ότι τα παιδιά του είχαν βαρεθεί να τον ακούνε να μιλάει γι αυτό, και ότι τώρα πια είχε αποδείξεις.

Θα τραβούσες ποτέ φωτογραφία ένα αεροπλάνο στο οποίο θα είχαν χάσει τη ζωή τους άνθρωποι κατά την συντριβή του;
​Όχι. Δεν θα φωτογράφιζα ποτέ ένα «φέρετρο».

Νιώθεις ότι έχεις μια άλλη προσέγγιση για τα αεροπλάνα που πέφτουν τώρα πια;
​Είναι λυπηρό το γεγογνός ότι πουλάω περισσότερα βιβλία όταν πέφτει ένα αεροπλάνο. Οι άνθρωποι ψάχνουν στο διαδίκτυο για πληροφορίες και βρίσκουν εμένα. Ακόμη κι ένα κινέζικο περιοδικό επικοινώνησε μαζί μου όταν ένα MH370 έπεσε και δεν είχε βρεθεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί.

Και γιατί βρίσκεις τόσο ενδιαφέρντα τα ερείπια των αεροπλάνων;
​Υπάρχει μια λέξη, restwert. Στα γερμανικά σημαίνει «υπολειμματική αξία», ότι δηλαδή μπορεί να μην υπάρχει κάποια λειτουργική χρήση σε κάτι, όμως υπάρχει κάτι άλλο. Είναι η αισθητική, η ιστορία που κρύβεται από πίσω και το πως ενώνεις τις πληροφορίες. Μπορεί να δεις ένα αεροπλάνο «τυλιγμένο» μέσα στα δέντρα και αυτό θα κρύβει μια ιστορία από πίσω. Είναι αυτή η άυλη αξία που με κάνει να τα αγαπάω. Ίσως σε 200 χρόνια αυτά τα πράγματα θα δείχνουν σαν αρχαία. Όταν τα κοιτάς, απλά αντιλαμβάνεσαι πόσο μικροί είμαστε όλοι μας, και πόσο μικρή είναι η ζωή που έχουμε να ζήσουμε.

Θα σε ενδιέφερε να τα δεις να λειτουργούν;
​Όχι, δεν θα πήγαινα ποτέ σε ένα μουσείο ή σε μια επίδειξη παλιών αεροπλάνων που μπορεί να λειτουργούν.

Υπάρχει στα αεροπλάνα που φωτογραφίζεις το «στοιχείο» του θανάτου που σε εξιτάρει;
​Όχι, δεν νομίζω πως υπάρχει ομορφιά στο θάνατο. Για μένα αυτά τα αεροπλάνα, απλώς αναπαύονται εκεί. Μερικές φορές οι άνθρωποι βλέπουν τις φωτογραφίες μου και σκέφτονται «ααα, τι κρίμα, είναι λυπηρό», όμως εγώ δεν το σκέφτομαι έτσι. Τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν και είμαι ok με αυτό. Όταν ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να χρησιμοποιήσει κάτι, όπως ένα παλιό αεροπλάνο, είναι επειδή έχει κάτι άλλο να χρησιμοποιήσει στη θέση του. Για μένα αυτό είναι όμορφο.

Τι θα συμβεί όταν μια μέρα το δικό σου έργο δεν θα έχει πλέον χρηστική αξία;
​Αυτός είναι ο κύκλος, και αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Κάποια μέρα όμως μπορεί οι φωτογραφίες μου να αξίζουν περισσότερο από τα αεροπλάνα και ανυπομονώ περισσότερο γι' αυτό - πλάκα κάνω, δεν παίρνω τον εαυτό μου τόσο σοβαρά.

Σου άρεσε πάντα η φωτογραφία;
​Ήμουν ένα κανονικό παιδί από τη Γερμανία, που γεννήθηκε το 1967 σε μια μικρή γερμανική πόλη που λέγεται Frankenthal. Μου άρεσε πάντα να εξερευνώ. Έκανα roadtrips με τη μηχανή μου στη Δυτική Αφρική, και πάντα ένιωθα ότι με συναρπάζουν αυτά τα ατέλειωτα τοπία. Είτε αυτά ήταν παρατημένα ορυχεία στην Αλγερία, είτε οτιδήποτε άλλο. Αργότερα άρχισα να το κάνω αυτό πιο συστηματικά. Άρχισα να ακολουθώ τις γραμμές των τρένων, ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες και έτσι έκανα την πρώτη μου συλλογή. Αφού παράτησα τη δουλειά μου στο μάρκετινγκ, άρχισα να βλέπω περισσότερο τον εαυτό μου σαν καλλιτέχνη. Δεν μπορεί να με προσλάβει κάποιος για να δουλέψω γι' αυτόν. Δεν φωτογραφίζω γάμους και αρνούμαι όταν μου λένε «μπορείς να τραβήξεις αυτό το αεροπλάνο για μένα»;

Πως νιώθει η οικογένεια σου που ταξιδεύεις συνέχεια;
​Το χειμώνα ζούσα στην Μπανγκόκ, και τα έχω με μια κοπέλα από τη Ταϊλάνδη που ήρθε να με δει το καλοκαίρι στο Βερολίνο. Είναι ωραία σχέση, γιατί όταν γνωριστήκαμε εγώ ήδη ταξίδευα πολύ, οπότε είναι φυσιολογικό για εκείνη.

Ποια είναι τα επόμενα αεροπλάνα που σκοπεύεις να φωτογραφήσεις;
​Υπάρχει ένα αεροπλάνο -βασικά δύο- στο Παλάου, στην Μικρονησία. Πολύ απομακρυσμένα και πάλι. Είναι ιαπωνικά αεροπλάνα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά είναι δύσκολο να βρω πληροφορίες γιατί το Google μεταφράζει δύσκολα τα Ιαπωνικά φόρουμ. Αλλά όπως πάντα, η μισή διασκέδαση βρίσκεται στο μυστήριο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.