To Nintendo Game Boy Είναι Υπεύθυνο για το Χειρότερο Άλμπουμ Όλων των Εποχών

Οι περισσότεροι από εμάς θα συμφωνούσαν ότι το Game Boy της Nintendo (το οποίο έγινε 25 ετών τον Απρίλιο) και ο Alec Empire (που γίνεται και αυτός λίγο μεγαλύτερος σε μερικές μέρες), ως δυο ξεχωριστές «παρουσίες» είναι καλές. Τη χαρά του να έχεις Game Boy είναι κάτι που γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι μεταξύ 20-40 ετών, ενώ ο Alec Empire, ο οποίος επίσης μας διασκεδάζει από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την τρελή σκηνική παρουσία του, τις εκρηκτικές ακροαριστερές απόψεις του και τα φοβερά κομμάτια, που τα κυκλοφορεί είτε ο ίδιος, είτε με τη μπάντα του, τους Atari Teenage Riot, είτε υπό άλλο όνομα.

Μερικές φορές δυο σωστά βγάζουν ένα λάθος, και αυτό συνέβη όταν αυτά τα δυο καλά συναντήθηκαν για λίγο το 1999 για να βγει το ανεξήγητο, ασυγχώρητο We Punk Einheit!, το οποίο κυκλοφόρησε ο Empire από τη δική του δισκογραφική του, DHR, ως  Nintendo Teenage Robots.

Φτιάχτηκε αποκλειστικά από ένα Nintendo Game Boy, χωρίς κανένα χαζοχαρούμενο τραγουδάκι, τσιπαρισμένη μουσικούλα τύπου Input 64, ούτε και κάποιον από τα φασαριόζικους ήχους της DHR που λάνσαρε στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Απεναντίας, ήταν μια δουλειά 26 ταλαίπωρων κομμάτιών, χωρίς καμία έμπνευση, με πολλά μπλιμπλίκια, η οποία ζωντάνευε λίγο με το ξεκαρδιστικό εξώφυλλο, το οποίο ήταν μια αναφορά στην κόντρα Mods και Rockers Game Boy του Βερολίνου:

«Δυο ομάδες επιτίθενται η μια στην άλλη υπό το άκουσμα στατικών μπιπ. Σε μια σκηνή Game Boy παρουσιάζονται εκθέσεις σε γκαλερί- «υπερπαραγωγές» τραγούδια Game Boy με εφέ και καθυστερήσεις. Σε μια άλλη σκηνή που λέγεται 'Out', γίνονται αφηρημένα, φουτουριστικά, ψυχρά, ατμοσφαιρικά dance πάρτι σε κλαμπ. Ένας διαφορετικός ήχος: Game Boy απευθείας σε DAT ή CD εγγραφής. ο Alec Empire εμπλέκεται στη δεύτερη σκηνή”».

Μάλιστα! Ακολουθεί μια τρυφερή αναδρομή και η, ανά τραγούδι, άποψή μου για το γνωστό και ως «ο πιο άθλιος και άσκοπος δίσκος που έχω ακούσει ποτέ.»

‘No Humanity Allowed'

Σύμφωνα με την μία και μοναδική κριτική για το We Punk Einheit στο Amazon, αυτό το τραγικό σίχαμα τυχαίων μπιπ, του ενάμιση λεπτού «Ακούγεται σαν Autechre με μηχανήματα του 1983». Χωρίς πλάκα σκέφτεσαι τους Zoviet-France. Αυτός ο ήχος ακούγεται σαν οι Autechre να είχαν χτυπήσει σοβαρά στο κεφάλι και να προσπαθούσαν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν χτυπώντας το πληκτρολόγιο ενός ZX Spectrum, πάνω στο οποίο μόλις είχε πέσει ένα φλιτζάνι. Παρόλα αυτά, υπάρχει η επιλογή ανάμεσα σε αυτό και στο άλμπουμ Quaristice…

'Get Inline'

Άραγε, θα είναι όλα έτσι; Ένα σούρσιμο, μια λούπα από τέσσερις νότες, με μπόνους τα γυριστά μπιτάκια. Το 1999, νομίζω είναι που περιόρισα τις απώλειες μου και πήρα πίσω το τελευταίο opus του Merzbow. Πού τέτοια τύχη εν έτη 2014!

'No Disease Sex'

Η λέξη «σεξ» δεν έχει καμία δουλειά εδώ.

'The Machines Survive'

Φριχτό ντουέτο με την Kate Bush, εμπνευσμένο από μια σπαρακτική φωτογραφία μιας οικογένειας την εποχή της οικονομικής ύφεσης της Αμερικής! Αχ, όχι, συγγνώμη, σκέφτομαι το 'Don't Give Up'. Μερικές φορές ο εγκέφαλος μου κάνει κλικ στους ‘τρόπου επιβίωσης’ όταν πρέπει να ακούσω το πιο βαρετό ρομπότ στον κόσμο να απαγγέλει τον τηλεφωνικό κατάλογο σε κώδικα Μορς.

'50 Years Later'

Το ίδιο ρομπότ κάνει πάλι το ίδιο πράγμα αλλά με 3% λιγότερο πάθος και κέφι.

'At The Party'

Αυτό εδώ δεν είναι κακό! Κομμάτι που ακούγεται σχεδόν σαν ένα εξεζητημένο riff σαξοφώνου σε μια Game Boy βερσιόν –μόνο αν μισοκλείσεις τα μάτια, χαμηλώσεις τα στάνταρ σου και θεωρήσεις ότι είναι κάτι που μοιάζει με σαξοφώνο.

'I Don't Get The Printer'

Αυτή η μονότονη μαλακία είναι σαν να αναστέναξε ο Alec Empire, άραξε στην καρέκλα του και άφησε την ενδορφίνη να κάνει τη δουλειά της, όπως θα έκαναν κ οι Aohex Twin όταν έβγαλαν το 'Xtal'. Απίστευτο.

'NNW'

Το πιο βαρετό ρομπότ στον κόσμο συνδέει ένα μικρόφωνο με μια λίμα νυχιών και αρχίζει να τα λιμάρει, ενώ ο φίλος του μιλάει με στόμφο στο background για τον Έλτον Τζον.

'Condom Personality'

Η δυσάρεστη “μελωδία” μιας γαστροοϊσοφαγικής παλινδρόμησης συναντάει ένα χαμηλόφωνο χάος. Τρομακτικά συμπαθητικό.

'CD Jockey Take Over'

Αυτό διαρκεί περίπου έξι λεπτά και σκεφτόμουν ότι την πάτησα εάν πρέπει να το ακούσω μέχρι τέλους. Για να είμαι δίκαιος, κατά κάποιο τρόπο κάπου πάει, από καθόλου echoey φωνητικά σε λίγα. Ένα κομμάτι για τον φάκελο ‘Ξεχασμένα Κλασικά’.

'Everything Is Forbidden'

Αρχίζεις συζήτηση με αυτό τον τίτλο. Εννοώ, πες ότι θέλεις για τους Ταλιμπάν, αλλά θα την έπεφταν με κάτι τέτοιο.

'Nothing Is Allowed'

Ίσως πίστευες ότι ο ήχος ενός σμήνους μηχανικού μελισσών που επιτίθενται σε ένα πανικόβλητο, μηχανικό τράγο να ακουγόταν κάπως ενδιαφέρον, αλλά θα έκανες λάθος.

'Dollars'

Αυτό εδώ πιθανώς να ήταν κατάλληλο για ένα άλμπουμ techno banger σε στυλ Jeff Mills, και είναι τόσο στοιχειώδες και λιτό που θα μπορούσατε να αγνοήσετε εντελώς, εάν θέλετε. Και θέλετε.

'Funk Was Yesterday'

Υπάρχει ένα αυτούσιο μέρος στα μισά του κομματιού που στιγμιαία με έβγαλε από την απόλυτη απελπισία που προσφέρθηκα, εθελοντικά, να κάνω αυτή τη δουλειά. Γι’ αυτό, σ’ ευχαριστώ, Alec.

Invasion Control

Αυτό εδώ, πράγματι έχει κάποιου είδους μελωδία, γεγονός που το κάνει να φαίνεται παράξενο γνωρίζοντας τι έχει προηγηθεί. Νομίζω ότι εάν αυτό ήταν ένα άλμπουμ από το οποίο είχαν κυκλοφορήσει singles, αυτό θα ήταν το πρώτο, με remixes από τους μεγάλους underground παραγωγούς εποχής: Lo-Fidelity Allstars, Regular Fries και τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

'Beatles Never Counted'

Και πάλι, αυτό διατηρεί μια αμυδρά διασκεδαστική και ενοχλητική ποιότητα για περίπουένα λεπτό. Εάν τα τελευταία κομμάτια του άλμπουμ ήταν στην αρχή του, τότε το We Punk Einheit! ίσως να είχε μείνει στο κεφάλι ως «Μάλλον το Χειρότερο Πράγμα που θα Ακούσω Ποτέ» αντί «Σίγουρα το Χειρότερο Πράγμα που θα Ακούσω Ποτέ». Ίσως και να ήταν.

'Fuck Me D/A Style'

Νομίζω ότι αυτό σημαίνει ‘πήδα με ψηφιακά σε αναλογικό στυλ’, που φυσικά κάνει τόνους αίσθησης. Γίνεται λίγο θορυβώδες στο τέλος: δεύτερο

single, με remixes από τους Jamie Theakston and Fischerspooner.

'Untitled'

Το πρώτο από τα εννέα-εννέα έχε υπόψη σου-κομμάτια σε αυτή την προσφορά που ο Empire δεν ήταν αρκετά βλάκας για να δώσει όνομα. Ξέρω πως βαθιά μέσα σας θα θέλατε να το ονομάσετε «Μπορώ να Πάω Στο Σπίτι Μου Τώρα;» Alec. Οπότε έτσι θα το ονομάζω κι εγώ από εδώ και στο εξής. Εάν το σκεφτώ ή μιλήσω για αυτό ξανά, πράγμα που δεν θα κάνω.

'Untitled'

Μερικοί πολύ καλά ερμηνευμένοι ήχοι βουβουζέλας που διοχετεύονται μεθοδικά μέσω του μικροσκοπικού μεταλλικού πρωκτού ενός ποντικού-ρολόι.

'Untitled'

Αυτό εδώ έχει διάρκεια 16 δεύτερα, χαρακτηριστικό που το τοποθετεί αμέσως στην κατηγορία «σημαντικό γεγονός».

'Untitled'

Αυτό εδώ, όχι εντελώς απροσδόκητα, είναι ένα κινούμενο φορτίο σκουπιδιών. Πάει πολύ αργά προς το τέλος για να θέλει να κάνει κάτι άλλου που να αξίζει τον κόπο.

'Untitled'

Υποθέτω ότι είναι πιο εντυπωσιακό που μπόρεσε να σκεφτεί τίτλους για τα υπόλοιπα 17 κομμάτια. Προσπαθώ να βρω θετικά σε όλη αυτή τη φρίκη.

'Untitled'

Βλέπω πίσω από την εικόνα τώρα. Νιώθω μια τρομακτική κενότητα μέσα μου, όπως ο George Osborne όταν δεν καταφέρνει να χύσει ένα δάκρυ ενώ παρακολουθεί αποσπάσματα βίντεο στο YouTube για τον λοιμό στην Αιθιοπία.

'Untitled'

Αυτό εδώ είναι σχετικά μεγάλης διάρκειας και αρκετά gabber κομμάτι. Σα να ήμουν για διακοπές κάμπινγκ στη Βόρεια Ουαλία για τρεις εβδομάδες όπου έβρεχε καταρρακτωδώς με μία επιθετική, αυταρχική αριθμομηχανή.

'Untitled'

Τώρα μόλις μου ήρθε η σκέψη ότι ίσως είμαι το πρώτο άτομο στη γη, το οποίο άκουσε αυτό το άλμπουμ από την αρχή έως το τέλος. Δεν είναι ωραίο συναίσθημα.

'Untitled'

Τηλεγράφημα- ο πιο δημοφιλής τρόπος επικοινωνίας ακόμα και το 1999-για τον Alec Empire. Σε παρακαλώ, παρακαλώ, παρακαλώ σταμάτα.

Χρόνια Πολλά Nintendo Game Boy.  Ας μην ξαναμιλήσουμε ποτέ για αυτό. 

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.