Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US

O Guido είναι 75 χρονών και φίλος της οικογένειας. Έχει παίξει πολλούς ρόλους στην ζωή του: αυτόν του τιμωρού, αυτόν του γιατρού, ακόμα και αυτόν ενός παγκόσμια αναγνωρισμένου visual artist. Ερχόταν στο σπίτι των γονιών μου όταν ήμουν παιδί, με ένα πιστόλι να εξέχει από το παντελόνι του. Παλιά ζούσε στην Γουατεμάλα, αλλά πρόσφατα μετακόμισε στην Αριζόνα για να βρει την ηρεμία του. Πήγα να τον επισκεφτώ για να μου πει για εκείνη την φορά που πέθανε και ξαναζωντάνεψε.

—River Donaghey

Πέθανα στις 9 Αυγούστου του 2011, κοντά στο σπίτι μου στην Αριζόνα. Με κυρίευσε το σκοτάδι και ήταν το μόνο που υπήρχε παντού. Δεν ήμουν πια στο σώμα μου, δεν ήμουν πια ένα κομμάτι του, αλλά για λίγο και κατά έναν περίεργο τρόπο, καταλάβαινα την ύπαρξή του, καταλάβαινα τα πάντα. Τα πάντα ήταν μαύρα κι ευχάριστα και το απόλυτο τίποτα. Ήμουν νεκρός. Και αυτό ήταν όλο.

Δούλευα σε ένα πάρκο στην Hobson Street και κατέρρευσα καθώς γυρνούσα στο σπίτι. Κατάφερα να σταθώ και να πάω να κάτσω σε ένα τραπεζάκι. Ακούμπησα το κεφάλι μου σε αυτό, προσπαθώντας να διώξω την ζαλάδα. Ξύπνησα από τον θόρυβο των σειρήνων.

Σκέφτηκα πως κάποιος θα με είδε να πέφτω και θα με πέρασε για μεθυσμένο, πως κάλεσε το νοσοκομειακό ή την πυροσβεστική. Ήξερα ότι καλύτερα να τα αποφύγω όλα αυτά. Υπέθεσα ότι ό,τι κι αν μου συνέβαινε, θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω στο σπίτι, οπότε σηκώθηκα και έφυγα.

Θυμάμαι να περνάω την Hobson, τον δρόμο που χωρίζει το πάρκο από το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο μένω. Έφτασα στον δρόμο μου και σκέφτηκα πως τα πήγαινα μια χαρά. Δεν θυμάμαι να καταρρέω ξανά.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι ήμουν ένα ζώο, έξω από το σώμα μου. Έψαχνα μια φωλιά για να αφήσω το άψυχο κορμί μου και κατέληξα να το αφήσω πίσω από μια διαφημιστική πινακίδα για να είναι ασφαλές. Αυτό βέβαια με μπέρδεψε λίγο, μιας και δεν υπάρχουν διαφημιστικές πινακίδες στην Hobson Street. Έστω κι έτσι, θυμάμαι να κρύβω το σώμα μου πίσω από την πινακίδα και να αισθάνομαι ασφαλής. Τότε ήταν που όλα έγιναν μαύρα. Ήταν άνετα και ζεστά. Ήταν μια εμπειρία τόσο ευχάριστη, που η αίσθησή της ήταν παρόμοια με αυτή που αποκομίζεις όταν φέρνεις σε οργασμό μια γυναίκα, κάτι που λίγα πράγματα μπορούν να ξεπεράσουν.

Αρκετή ώρα αργότερα, από τα βάθη του σκότους μου, άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάποιος είχε ανακαλύψει το σώμα μου και το έβγαζε από την κρυψώνα μου. Μετά επανήλθε το σκοτάδι και δεν καταλάβαινα τίποτα για αρκετή ώρα.

Ξαφνικά άρχισα να νιώθω ότι κάποιος τρυπούσε το σώμα μου. Αναγνώρισα την αίσθηση, ήταν σαν ένα μυτερό ξύλο να με προγκίζει κάτω από τα πλευρά. Ήταν μια άσχημη αίσθηση, ειδικά όταν την συνέκρινα με την ζεστασιά του σκότους.

Άρχισα να σκέφτομαι πως έπρεπε να ήταν κάποιοι πολύ άγριοι τύποι. Ποιος μπαίνει στην διαδικασία για να κάνει κάτι τέτοιο; Το πράγμα όμως χειροτέρευε. Ένιωθα μια συρμάτινη βούρτσα στο στήθος μου, την ένιωθα να μου αφαιρεί κομμάτια από το δέρμα μου. Κάτω από τα πλευρά μου, είχε πάλι αρχίσει να με προγκίζει ένα μυτερό ξύλο, αλλά αυτήν την φορά από την άλλη πλευρά. Άλλο ένα τέτοιο, έκανε το ίδιο στο μπούτι μου. Τι στο διάολο κάνουν αυτοί οι αγριάνθρωποι, σκέφτηκα. Δεν μπορούν να αφήσουν το σώμα μου στην ησυχία του;

Συνέχιζα να επιστρέφω στο σκοτάδι, αγνοώντας αυτά που γίνονταν στο σώμα μου, αλλά εν τέλει άρχισαν να γίνονται με τέτοια συχνότητα που σκέφτηκα πως έπρεπε να βγω από το σκοτάδι για λίγο και να ξεκαθαρίσω την κατάσταση. Μετά, θα μπορούσα ανενόχλητος να επιστρέψω εκεί που ήμουν καλά.

Άνοιξα τα μάτια μου και κατάλαβα ότι ο τύπος που ήταν από επάνω μου ήταν νοσοκόμος, από το σήμα στο πουκάμισό του. Είχα κάνει κι εγώ αυτή τη δουλειά στο παρελθόν, οπότε ήξερα τι έκανε. Μου φώναξε: «μείνε μαζί μου φιλαράκο, μείνε μαζί μου, ο σφυγμός σου είναι ακόμα πολύ χαμηλός». Άρχισε να με ρωτάει για ένα σωρό πράγματα. Ήθελε να μάθει την διεύθυνσή μου και τον αριθμό τηλεφώνου μου. Μου είπε πως αν έκλεινα και πάλι τα μάτια μου θα μου έκανε ηλεκτροσόκ. Θυμόμουν από τον καιρό που είχα κάνει νοσοκόμος, πως ο μόνος τρόπος να σταματήσω αυτό το μαρτύριο, ήταν να κάνω αυτό ακριβώς που μου ζητούσε.

Ειδοποίησαν την κοπέλα μου που ήταν στο σπίτι μου εκεί κοντά. Ήλπιζα ότι θα πει πως έχω άφθονη ιατρική εμπειρία και πως μπορούν να με αφήσουν να πάω σπίτι μου. Ήλπιζα ότι απλά θα με αφήσουν ήσυχο, ώστε να γυρίσω στο σκοτεινό μου μέρος, εκεί που ήταν ωραία. Εκείνη όμως τους είπε να με πάρουν από εκεί και να με πάνε στο νοσοκομείο.

Οι τύποι που λένε ότι πέθαναν και είδαν το φως λένε μαλακίες. Εγώ λέω ότι λένε παραμύθια. Ίσως να μην πέθαναν καν. Εγω; Εγώ πέθανα. Τα νεφρά μου είχαν φουλάρει στο αίμα. Το σώβρακό μου ήταν γεμάτο κάτουρο και σκατά. Η καρδιά μου σταμάτησε να λειτουργεί. Δεν έφτανε αίμα στον εγκέφαλο. Αυτά τα ξύλα που έμπαιναν στα πλευρά μου, ήταν η ατροπίνη που σούταραν στα νεφρά μου. Η συρματόβουρτσα ήταν ο απινιδωτής.

Ξέρω ότι ήμουν νεκρός, γιατί από την ώρα που γύρισα η ζωή μου δεν είναι η ίδια. Έχασα κάτι στην όλη διαδικασία. Δεν γύρισα ολόκληρος από το σκοτάδι. Ο κόσμος γύρω μου δεν το βλέπει, αλλά εγώ μπορώ. Δεν είμαι πια τόσο επιθετικός ή τόσο παθιασμένος. Έφυγε από μέσα μου κάτι βασικό, κάτι καίριο. Δεν ξέρω αν θα το βρω ποτέ ή αν χάθηκε για πάντα.

Πλέον κουβαλάω μαζί μου κάτι μικρό, αλλά σημαντικό. Στο πορτοφόλι μου υπάρχει πάντα μια πορτοκαλί κάρτα που λέει απλά «μην επαναφέρετε». Ξέρω ποιο είναι το πρώτο πράγμα που προσπαθούν να σου κάνουν όταν φτάσει δίπλα σου το νοσοκομειακό. Να σε κάνουν να αναπνεύσεις. Το δεύτερο είναι να ψάξουν το πορτοφόλι σου για να δουν ποιος είσαι. Θέλουν να βρουν την κάρτα. Και θέλω να με αφήσουν στο σκοτάδι. Ίσως έτσι να ξαναβρώ αυτό που έχασα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.