Όλες οι φωτογραφίες είναι της συντάκτριας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE UK.Στα τέλη του Σεπτεμβρίου, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, με κάλεσαν να καταγράψω τη δουλειά τους στους στον καταυλισμό Ντομίζ στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Το Ντομίζ, που διευθύνεται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, είναι το σπίτι 40.000 προσφύγων, στην πλειοψηφία τους Κούρδοι της Συρίας. Τις πρώτες πέντε ημέρες ήμουν στο μαιευτήριο των ΓΧΣ, όπου 660 γυναίκες γέννησαν στο πρώτο μισό του 2015, ενώ ακολούθησα και διάφορες ομάδες υποστήριξης. Όσο βρισκόμουν εκεί, η προσφυγική κρίση ήταν το πρώτο θέμα στα ΜΜΕ, καθώς χιλιάδιες άνθρωποι ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη. Με τη συνεργασία των ΓΧΣ, ζωγράφισα τα πορτραίτα των οικογενειών που συνάντησα στον καταυλισμό Ντομίζ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από την ώρα που περνάς μια μέρα στο Ντομίζ, καταλαβαίνεις αμέσως γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φύγουν από εκεί. Οι πρόσφυγες μένουν σε τέντες ή σε παράγκες. Τα σχολεία είναι υπερπλήρεις και με πολλές ελλείψεις. Οι λιγοστές δουλειές που υπάρχουν, δίνουν ελάχιστα χρήματα. Ακόμα και οι μερίδες φαγητού έχουν μειωθεί. Ωστόσο οι άνθρωποι που μένουν εκεί κάνουν τα πάντα ώστε η ζωή τους να μοιάζει καλύτερη. Κάποιοι έφτιαξαν κήπους, ενώ γνώρισα και έναν άνθρωπο που «έτρεχε» μια επιχείρηση που έκανε τα σπίτια να μοιάζουν πέτρινα. Μέσα σε αυτή τη κατάσταση, διάφορα μαγαζιά άνοιξαν: αυτά που πούλαγαν νυφικά φορέματα, κατασκευές δορυφορικών κεραιών, καφετέριες. Μια γυναίκα που είχε ένα μικρό κατάστασημα αρνήθηκε να της πληρώσω το νερό, καθώς ήταν μια ζεστή ημέρα. Όταν πέφτει το ρεύμα, κάτι που συμβαίνει έξι ώρες την ημέρα, η ζέστη μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα.Οι περισσότεροι που ζουν στο Ντομίζ έχουν γεννηθεί σε κουρδικά χωριά στη Συρία, αλλά πολλοί από αυτούς έχουν περάσει τα παιδικά τους χρόνια σε μεγάλες πόλεις, όπως η Δαμασκός. Γνώρισα έναν μηχανικό αεροναυπηγικής και πρώην ιδιοκτήτη μιας αλυσίδας καταστημάτων με σουβενίρ, έναν graphic designer ο οποίος έφτιαξε ένα στούντιο και ζωγράφιζε. Γνώρισα ακόμα γιατρούς και νοσοκόμες που δουλεύουν στους ΓΧΣ και ήταν και οι ίδιοι πρόσφυγες.
Επισκέφθηκα οκτώ οικογένειες που ετοιμάζονταν να κάνουν το μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη. Αν και οι ιστορίες τους ήταν διαφορετικές, στο τέλος οι επισκέψεις έμοιαζαν ίδιες. Ήξεραν τους κινδύνους. Διάβαζαν τις ειδήσεις - μάλιστα κάποιοι είχαν και γείτονες που είχαν πνιγεί στο Αιγαίο. Μου είπαν ότι πούλησαν τα υπάρχοντά τους ώστε να πληρώσουν τους διακινητές, για τα ξαδέρφια τους που τους καδοθηγούσαν με μηνύματα στο WhatsApp, για τις κόρες τους που ήθελαν να σπουδάσουν ιατρική και τα αγόρια τους που άφησαν τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν αυτές οι οικογένειες οργάνωναν το ταξίδι τους στην Ευρώπη, είχαν πολλά πράγματα να σκεφτούν, αλλά για έναν ήταν σίγουροι: δεν θα περίμεναν σε μια τέντα να αποφασίσουν άλλοι για τη μοίρα τους. Θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους. Δικιά τους ήταν η ζωή.Ρώτησα μια γυναίκα τι θα έπαιρνε μαζί της στην Ευρώπη. Με κοίταξε, με ένα στενάχωρο χαμόγελο.
«Σαν σουβενίρ» της είπα. «Κάτι για να θυμάσαι».
«Άφησα όλες μου τις αναμνήσεις στη Συρία» μου απάντησε.Το βιβλίο της Molly Crabapple «Drawing Blood» μόλις κυκλοφόρησε.
«Σαν σουβενίρ» της είπα. «Κάτι για να θυμάσαι».
«Άφησα όλες μου τις αναμνήσεις στη Συρία» μου απάντησε.Το βιβλίο της Molly Crabapple «Drawing Blood» μόλις κυκλοφόρησε.
