Σεξ, Κουνούπια και Καραόκε: Η Ζωή μου ως Ομαδάρχης σε μια Ελληνική Κατασκήνωση

Καλοκαίρι, εφηβεία και ορμόνες. Το τρίπτυχο που κάνει τους γονείς σου να σε στέλνουν καταστήνωση για να μπορέσουν να πάνε διακοπές σαν άνθρωποι στην καλύτερη ή στην χειρότερη να μπορούν να φάνε καρπούζι βλέποντας τηλεόραση τα βράδια, χωρίς να αγχώνονται για το τι κάνεις, αν γύρισες στην ώρα σου και με ποιον ήσουν.

Όταν είσαι πιο μικρός ίσως να βρίσκεις ενδιαφέρον το ότι πας κάπου που μπορείς να παίζεις με άλλα παιδάκια και να κάνεις μπάνιο στη θάλασσα κάθε μέρα. Είναι ίσως και το πιο διασκεδαστικό πράγμα που θα κάνεις όλη τη χρονιά. Όταν όμως φτάνεις στα 15-16 οι ασχολίες σου έχουν αλλάξει. Το κυριότερο; Έχεις ήδη περάσει αρκετό καιρό με το να ανακαλύπτεις το σώμα σου και τώρα θέλεις να ανακαλύψεις το σώμα ενός άλλου ατόμου. Για την ακρίβεια δεν θέλεις να σκεφτείς και δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο πέρα από το σεξ, τον έρωτα, πώς θα βρεις κορίτσι ή αγόρι και το πώς θα του φερθείς. Όλα αυτά, αν συνδιαστούν με θάλασσα, γύμνια, ελεύθερο χρόνο, κοινές δραστηριότητες και φύση, μπορούν να μας φέρουν τα εξής: Πολύ φλερτ, πολύ εφηβικό έρωτα -και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό-, και σεξ. Το αστείο είναι πως οι γονείς περιμένουν(;) ότι θα πας κάπου όπου θα είσαι με 16χρονους συνομήλικους σου και το πιο συναρπαστικό πράγμα που θα κάνεις είναι να τραγουδάς στις βραδιές καραόκε ή ότι θα ανακαλύψεις κάποιο ταλέντο σου μέσα από τις δραστηριότητες που θα κάνεις.

Για να μην τα κάνεις όλα αυτά, προσπαθούν να σε αποτρέψουν απεγνωσμένα οι λίγο μεγαλύτεροι ομαδάρχες που κι αυτοί αναπόφευκτα έχουν την ίδια διάθεση προς τους συναδέλφους τους.Ένας απ' αυτούς είναι ο Πέτρος, που έκανε αυτή τη δουλειά από τα 18 του μέρι τα 27 του, ενώ το ότι πήγαινε και κατασκήνωση από μικρός μάλλον τον κάνει βετεράνο σε ο,τι αφορά τον καλοκαιρινό θεσμό. Σε μια σύντομη κουβέντα που είχαμε, περιέγραψε λίγη από την εμπειρία του και από τις δυο πλευρές και απ' ότι φαίνεται οι κατασκηνώσεις είναι ένα μέρος που προσπαθείς μόνιμα να κάνεις σεξ χωρίς να σε πάρει πρέφα κάποιος.

VICE: Τι στο καλό κάνεις όλη μέρα στην κατασκήνωση;
Πέτρος: Το πρόγραμμα είναι φουλ. Ξυπνούσαμε στις 8, παίρναμε όλοι μαζί πρωινό, μετά καθαριότητες για καμιά ώρα, στις 10:30 συγκεντρωνόμασταν για την καταμέτρηση και μετά πηγαίναμε στη θάλασσα για μπάνιο μέχρι τις 12 όλοι μαζί. Επιστρέφαμε, κάναμε μπάνιο και τρώγαμε φαγητό, 15:00 με 17:00 είχαμε το σιωπητήριο και μετά δραστηριότητες: Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ιππασία, πισίνα. Αργότερα, στη βραδινή ψυχαγωγία κάναμε διάφορα. Πάρτι, παιχνίδια, καραόκε. Αυτό κρατούσε από τις 21:00 και για ένα δύωρο και συνήθως είχε πλάκα γιατί τα πιτσιρίκια είναι απίστευτα και έχουν πολύ γέλιο.

Μετά υπήρχε ο ελεύθερος χρόνος για τα στελέχη. Οι ομαδάρχες μπορούσαν να κάτσουν μια ώρα, που ήταν ο ελεύθερος χρόνος τους, να αράξουν, να κάνουν ένα τσιγάρο, να ηρεμήσουν, γιατί μπροστά στα παιδιά δεν καπνίζεις καν.

Πήγαινες κατασκήνωση από μικρός. Τι αλλάζει όταν το κάνεις σαν δουλειά;
Σαν κατασκηνωτής δεν την πάλευα και τόσο. Ένιωθα να με περιορίζει. Θα πρέπει να κινείσαι σε συγκεκριμένο χώρο, να δίνεις στον ομαδάρχη αναφορά για το που είσαι, που θα πας και τι θα κάνεις. Πχ, με όλες αυτές τις δραστηριότητες που θα έπρεπε να ακολουθήσεις σαν πρόγραμμα δεν το είχα. Εμείς που μεγαλώσαμε σε γειτονιές της επαρχίας, βγαίναμε, παίζαμε μπάλα όποτε θέλαμε, παίρναμε τα ποδήλατα, κάναμε τις βόλτες μας, γι'αυτό βαριόμουν να ακολουθήσω κανόνες σε αυτά. Σου έλεγε ο άλλος «Θα παίξουμε μπάσκετ γιατί αυτό λέει το πρόγραμμα», και αυτό από μόνο του δεν σε ψήνει να το κάνεις. Είχα ένα θεματάκι με αυτό. Τα παιδιά που ήταν από την Αθήνα τρελαινόντουσαν, γιατί ήταν πιο περιορισμένα, δεν έκαναν τέτοιες δραστηριότητες συνέχεια, αλλά εμείς τα είχαμε αυτά κάθε μέρα. Όταν είσαι ομαδάρχης όμως υπάρχουν άλλα ενδιαφέροντα. Όπως οι άλλες ομαδάρχισσες.

Πολλές σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων;
Kαλά, εννοείται. Δεν μας το απαγόρευαν κιόλας, απλά έπρεπε να είσαι λίγο διακριτικός. Μέσα σε 22 μέρες, έρχεσαι πιο κοντά με κάποιον και ας μην τον ξέρεις καθόλου. Περνάς μαζί του όλη την ημέρα, οπότε αναπτύσσονται φιλίες, έρωτες, φλερτ, σεξ. Αν υπάρχει κάτι λίγο παραπάνω σκέφτεσαι κατευθείαν «Ρε, λες;». Είναι σαν τους υπόλοιπους καλοκαιρινούς έρωτες, που ξέρεις ότι δεν θα κρατήσουν και είναι της στιγμής. Αυτό συνήθως αλλάζει όταν βγαίνεις από εκεί, όμως όπως είναι φυσικό υπάρχουν και εξαιρέσεις που το γυρνάνε σε σχέση και μετά. Παίζουν τα πάντα, αλλά συνήθως είναι εφήμερα. Εγώ είχα μια αδυναμία στις γυναίκες γιατρούς μάλλον.

Γιατί;
Είχα κάνει κάτι με δύο, δυο διαφορετικές χρονιές. Αν και σαν κοινοτάρχης που έγινα από ένα σημείο και μετά είχα τη δική μου σκηνή, το ότι είχαν τον δικό τους χώρο ήταν ακόμα καλύτερο γιατί μπορούσες να κλειδώσεις. Οι σκηνές δεν κλειδώνουν.

Πότε προλάβαινες να φλερτάρεις αν τρέχεις όλη μέρα;
Συνήθως στον ελεύθερο χρόνο, το βράδυ. Εκεί γινόντουσαν τα πάντα. Και σε όλη τη διάρκεια της ημέρας υπήρχε ένα διαρκές φλερτ, με ματιές, υπονοούμενα κτλ, αλλά τα πολλά γινόντουσαν τότε που υπήρχε ελεύθερος, γιατί νιώθαμε πιο χαλαροί.

Ποια ήταν τα πιο πιθανά μέρη που συναντιόντουσαν για να κάνουν σεξ;
Οι τουαλέτες στανταράκι, κάποια άδεια σκηνή που δεν τη χρησιμοποιούσε κανείς και στις κούνιες που είναι στο τέρμα των εγκαταστάσεων. Αυτά ήταν τα hot spots. Τα παιδιά πήγαιναν στα ίδια μέρη, πέρα από τις άδειες σκηνές που δεν πήγαιναν γιατί φοβόντουσαν μήπως τους πιάσουμε.

Πιάνατε συχνά κατασκηνωτές να κάνουν κάτι μεταξύ τους;
Πάντα έπαιζε η πρόθεση να κάνουν κάτι μεταξύ τους. Δεν είχαμε πιάσει ποτέ κανέναν στα πράσα, αλλά λίγο πριν. Αυτά που ήταν 15-16 χρονών έδιναν ραντεβού στις τουαλέτες το βράδυ, αλλά δεν μπορούσε να γίνει κάτι γιατί υπήρχε φύλακας και με το που έβγαινε κάποιο παιδί το ρωτούσε που πάει κτλ. Ή και αυτά που νόμιζαν ότι δεν τα βλέπουμε, τα βλέπαμε. Τώρα τελευταία πιάναμε παιδιά μεταξύ τους στις 3 το βράδυ στις τουαλέτες ή προσπαθούσαν τα κορίτσια να πάνε στις σκηνές των αγοριών. Τα κορίτσια μπορώ να πω ότι έκαναν και πολύ συχνά την πρώτη κίνηση, απ'το να πουν σε ένα αγόρι να βρεθούν μαζί, μέχρι να τους την πέσουν. Τα αγόρια δεν καταλάβαιναν και πολλά απ'αυτά σε αυτή την ηλικία.

Τι κάνατε όταν τσακώνατε κανέναν;
Απλώς πηγαίναμε να προλάβουμε την κατάσταση και τους κάναμε κάποια σύσταση. Τι να τους πεις; Οι ομαδάρχες τους έλεγαν να γυρίσουν στη σκηνή τους, και τα παιδιά το έκαναν γιατί φοβόντουσαν και λίγο μήπως πάρεις τους γονείς τους τηλέφωνο και τους πεις «Ελάτε να πάρετε την κόρη σας ή τον γιο σας γιατί κάνει αυτό κι αυτό». Είναι ακόμα ψαρωμένα σε αυτή την ηλικία. Έκαναν και σχέσεις όμως. Μερικά παιδιά ερχόντουσαν μόνο για να δουν τον άλλο που ήρθε από ένα άλλο μέρος. Ήξεραν ότι θα βρεθούν εκεί και ήταν λες και ζούσαν για το καλοκαίρι. Τα έβλεπες να περπατάνε χεράκι χεράκι, να δίνουν φιλάκια. Tα παιδιά που ερχόντουσαν κάθε καλοκαίρι και νόμιζαν ότι είχαν σχέση, κάτι θα έκαναν σίγουρα την τελευταία φορά, γιατί ήξεραν ότι δεν θα ξαναπετύχουν ο ένας τον άλλο. Αλλά και να έκαναν κάτι δεν θα είχε πέσει στην αντίληψη μας. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τη δουλειά σου όταν μπαίνεις και ο ίδιος σε μια τέτοια διάθεση;
Πολύ. Αλλά πρέπει να την κάνεις. Μια φορά ένας θεός ομαδάρχης που είχε μεγάλα παιδιά, είχε ξυπνήσει στις πέντε τα ξημερώματα για να πάει στη σκηνή μιας κοπέλας που είχε πιο μικρά παιδιά και δεν μπορούσε να φύγει. Τα παιδιά του το κατάλαβαν, ήθελαν να του κάνουν φάρσα και την κοπανήσαν από τη σκηνή όλα. Με ξύπνησαν στις 6 το πρωί και μου είπαν ότι δεν είναι κανένας μέσα. Τελικά τα βρήκαμε όλα μαζεμένα στην παραλία. Όλα συμβαίνουν.

Περισσότερα από το VICE

Ένας Πρώην Νεοναζί Θυμάται την Παλιά του Ζωή, Τότε που Νόμιζε πως Ήταν «Περισσότερο Άνδρας»

Oι Αθηναίοι με τα Πραγματικά Old School Κουρέματα

Οι Ιστορίες που Έκαναν τον Παύλο Γιαννακόπουλο τον πιο Σημαντικό Παναθηναϊκό της Ιστορίας