FYI.

This story is over 5 years old.

Pink Motel Diaries

Φάκελος Bινύλιο: Εσύ τι Είσαι, Συλλέκτης ή Ελιτιστής της Πλάκας;

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το να συλλέγεις βινύλια δεν σου ανοίγει τις πόρτες της αλήθειας.

Φωτογραφία via Flickr user Krystian Olszanski

Άρθρο σε συνεργασία με τη Νεφέλη Τσάλτα

Η συλλογή δίσκων βινυλίου είναι μια από τις ομορφότερες εξερευνήσεις στην οποία μπορεί κάποιος να χαθεί. Έχοντας μπει και ο ίδιος, σε αρκετά ερασιτεχνικό επίπεδο σε σχέση με άλλους, στον κόσμο της συλλογής δίσκων μπορώ να πω πως, δεν υπάρχουν πολλά συναισθήματα που να συγκρίνονται με αυτά που με κυριεύουν από την ώρα που θα αγοράσω έναν δίσκο μέχρι τη στιγμή κατά την οποία θα μπω στην διαδικασία να τον ακούσω. Προσωπικά έχω το δικό μου, παγανιστικό, τελετουργικό όταν αγοράζω ένα βινύλιο. Ψάχνω την κατάλληλη στιγμή για να το ακούσω και αυτή σχεδόν ποτέ δεν είναι όταν γυρίζω σπίτι από μια "εξερεύνηση" στα δισκάδικα της πόλης ή από το ταχυδρομείο έχοντας μόλις παραλάβει κάποια επανέκδοση που τόσα χρόνια περίμενα να κυκλοφορήσει. Πρέπει να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες - φωτισμός, αλκοόλ ή βιβλίο.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Το εν λόγω τελετουργικό είναι ξεχωριστό για τον κάθε δίσκο και εξαρτάται από την μουσική και τον καλλιτέχνη.

Ωχ, τι είπα τώρα;

Μουσική, ναι, αυτό είπα και μάλιστα τη λέξη αυτή τη συνόδευσα με μία δεύτερη, τη λέξη καλλιτέχνης. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως, έχοντας γνωρίσει πολλούς συλλέκτες δίσκων, παρατηρώ σε κάποιους το φαινόμενο της "θεοποίησης" του υλικού (ή της εκάστοτε έκδοσης) και την υποβάθμιση της ουσίας, που δεν είναι άλλη από την ίδια τη μουσική.

Ας ξεκινήσω με το πιο βασικό επιχείρημα.

Μιλάμε για μουσική, για νότες, για ψυχή. Αυτά τα τρία συστατικά χρειάζεται κάποιος ώστε να δημιουργηθεί η μαγική αυτή στιγμή όταν η μουσική μπαίνει μέσα στους ανθρώπους και μιλάει στην καρδιά τους, είτε αυτή ξεπηδήσει από τα αυλάκια μιας υπέροχης έκδοσης βινυλίου, είτε από ένα mp3. Αυτό το αναφέρω μιας και πολλοί ελιτιστές θεωρούν σκάρτο όποιον νέο DJ πέσει στην αντίληψη τους να παίζει σε κάποιο μικρό ή μεγάλο μπαρ της πόλης μουσική που κατά την, μη τεκμηριωμένη, άποψη τους <<θα έπρεπε να παίζεται μόνο από βινύλιο>>. Πολλοί από αυτούς μάλιστα, θεωρούν τους εαυτούς τους κλειδοκράτορες της όποιας σκηνής ακολουθούν με μοναδικό επιχείρημα την μεγάλη τους συλλογή η οποία, πάλι κατά τη μη τεκμηριωμένη άποψη τους, δίνει αυτόματα στον ιδιοκτήτη της ένα υπεράνθρωπο στάτους "αλήθειας". Στο μυαλό πολλών μάλιστα, θα έπρεπε να υπάρχει ένα υπουργείο DJ, με υπουργούς τους ίδιους φυσικά, μέσω του οποίου (μετά από συγκεκριμένη αίτηση και σχετικό διαγωνισμό) θα δίνονται οι αντίστοιχες άδειες ασκήσεως επαγγέλματος του DJ και θα σφραγίζονται τα 45ρια που θεωρούνται άξια αναπαραγωγής σε δημόσιο χώρο και συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων.

Σε αυτό το,επικίνδυνο να παρεξηγηθούν με τα όσα γράφω, σημείο θα πρέπει να δηλώσω πως θαυμάζω τους DJ που παίζουν με βινύλιο και δεν έχω τίποτα με τους περισσότερους συλλέκτες. Αυτά που αναφέρω, στοχεύουν σε μια πολύ συγκεκριμένη κατηγορία κατά φαντασίαν μουσικόφιλων οι οποίοι, κατά την ταπεινή μου άποψη, έτυχε να συλλέγουν βινύλια και όχι, για παράδειγμα, αυτοκόλλητα της Panini.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Αν από την άλλη, μιλάμε για αγάπη στο βινύλιο σαν υλικό, τότε πάω πάσο. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό και πολύ συγκεκριμένο που δεν έχει σχέση με τη μουσική.

Στη τελική, δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί μουσικοί που προτιμούν να μην παίζεται ποτέ και πουθενά η μουσική τους παρά μόνο από τους αρκετά ευκατάστατους οι οποίοι μπορούν να αγοράσουν κάποια ειδική έκδοση βινυλίου. Άλλωστε θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν την εποχή και τη χώρα στην οποία ζούμε. Πως μπορεί κάποιος να ζητά από έναν νεαρό DJ να βρει χιλιάδες ευρώ ώστε να στήσει μια συλλογή βινυλίου με την οποία θα μπορεί να φέρει εις πέρας μια <<γεμάτη>> μουσική βραδιά και μάλιστα χωρίς τον φόβο πως θα έχει, με τον καιρό, απώλειες τις οποίες θα πρέπει να αντικαταστήσει; Δηλαδή, κατά την άποψη του μέσου ελιτιστή, θα πρέπει να απαγορεύεται στους νέους να αγαπούν τη μουσική αν δεν έχουν λεφτά να την αγοράσουν στην πιο ακριβή της εκδοχή; Αυτό δεν είναι αγάπη αλλά καταστροφή. Πόσο μπορεί να αγαπάς τη <<σκηνή>> όταν απαγορεύεις στον καθένα να αναπαράγει τη μουσική που αγαπά; Για τη μουσική δεν πρόκειται; 'Η για κάποιο είδος post modern ταξικού ξεκαθαρίσματος;

Φυσικά, δεν πρέπει να φτάνουμε στο άλλο άκρο. Να ακούμε δηλαδή στα μαγαζιά και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς αναπαραγωγές αγαπημένων κομματιών από τρισάθλια mp3 και μάλιστα εν έτει 2015. Αν αγαπάς τη μουσική δεν το κάνεις αυτό.

Το να απαγορεύεις όμως σε κάποιον να παίζει τη μουσική που γουστάρει, είναι σαν να απαγορεύεις απο έναν πιτσιρικά Βραζιλιάνο να παίξει μπάλα στην αλάνα επειδή δεν έχει λεφτά να αγοράσει το τελευταίο ζευγάρι ποδοσφαιρικών παπουτσιών…

Με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.