Δεν Είναι και Τόσο Άσχημα να Μεγαλώνεις Χωρίς Πατέρα

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.

O πατέρας μου κι εγώ, αν και δεν μένουμε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον, δεν βλεπόμαστε για χρόνια. Μιλάμε στο τηλέφωνο μία στο τόσο, για πολύ επιφανειακά πράγματα. Με ρωτάει πώς πάει το πανεπιστήμιο και εγώ τον ρωτάω για τα νέα της πόλης του. Δεν έχω πολλά να του πω, επειδή πρακτικά δεν ξέρει τίποτα για μένα. Δεν ξέρει τους φίλους μου ή τι μου αρέσει να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου. Ο λόγος για όλα αυτά είναι ότι χώρισαν με τη μαμά μου όταν ήμουν μωρό. Το μόνο πράγμα στο οποίο συνέβαλε στη ζωή μου είναι στη θλίψη μου. Αλλά, όλα αυτά δεν ήταν τόσο τραγικά για μένα, ποτέ.

Προφανώς, κάποιες φορές ζήλευα ως παιδί όταν θα πήγαινα στο σπίτι κάποιου φίλου και θα έβλεπα πώς τους πρόσεχαν οι πατεράδες τους και ότι τους μάθαιναν πράγματα. Όμως, ευτυχώς αυτή ήταν μία μόνο μικρή φάση και συνειδητοποίησα ότι το να έχεις μια μητέρα που έχει αρκετή αγάπη να σου δώσει και για τους δύο γονείς και που μπορεί να τα καταφέρει όλα τρομακτικά καλά, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από έναν ακόμη άνθρωπο για τον οποίον δεν είσαι τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα μιας φευγαλέας σχέσης.

Το μόνο περίεργο πράγμα της όλης αυτής κατάστασης είναι τα αστεία βλέμματα και οι άνθρωποι, που σου λένε «Αχ καημενούλα, πρέπει να είναι απαίσιο», αφού πρώτα σε ρωτήσουν για τους γονείς σου και τους πεις ότι ο μπαμπάς σου δεν είναι και πολύ στο προσκήνιο. Ποτέ δεν ήταν. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο πατέρας μου δεν ασχολούνταν ποτέ. Δεν μπορεί να σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ. Οπότε, δεν μου έλειπε τίποτα. Είναι τόσο απλό.

Ακόμη χειρότερο είναι όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να εξηγήσουν τις πράξεις μου με βάση το γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς πατέρα. Η παιδική μου ηλικία, σε μια μονογονεΐκή οικογένεια, δεν με μετέτρεψε σε κάποιο τέρας που μισεί τον εαυτό του και που προσπαθεί να αντισταθμίσει τα όποια θέματα μπορεί να έχει με οποιονδήποτε μαλάκα βρει μπροστά του. Σίγουρα, έχει τύχευ να τα «φτιάξω» με κάποια ηλίθια αγόρια, κάποιες φορές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με κάποιο σύμπλεγμα της Ηλέκτρας. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με πατέρα κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Επίσης, δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ το θέμα με τον πατέρα μου σαν δικαιολογία για να φερθώ ανόητα. Δεν έχω πάθει κανένα τραύμα, ούτε είμαι αντικοινωνική.

Στη ζωή σου πρέπει να είσαι με ανθρώπους που συμπαθείς και σε συμπαθούν. Ο,τιδήποτε άλλο είναι κακό για την ψυχή σου.

Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά μαλάκες. Αν μπορείς να διώξεις τους μαλάκες από όλα τα άλλα μέρη της ζωής σου, γιατί να μην μπορείς να το κάνεις και με την οικογένειά σου; Λένε πως δεν μπορείς να διαλέξεις την οικογένειά σου, αλλά ο μπαμπάς μου το είδε διαφορετικά. Για 2 χρόνια πίστευε ότι μπορεί να αποφασίζει για το αν θέλει να ασχολείται με το παιδί του ή όχι. Τώρα αποφασίζω εγώ αν θέλω να έχω αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να λένε ότι αυτό είναι μνησίκακο ή απλά μαλακία, αλλά εγώ εκεί κατέληξα μετά από χρόνια χαμένων ελπίδων.

Κάποιες φορές, όταν μιλάω με τον μπαμπά μου, μου λέει ότι με σκέφτεται πολύ και ότι με αγαπάει. Εγώ δεν θα του έλεγα ποτέ τέτοια γλυκόλογα. Βέβαια, καταλαβαίνω ότι δεν θα υπήρχα και δεν θα ήμουν αυτό που είμαι τώρα χωρίς τον πατέρα μου. Οπότε, είμαι αρκετά ευγνώμων για το γενετικό του υλικό και τη γαμημένη σχέση που είχε με την μάνα μου - αν και της φερόταν χάλια.

Αλλά, κυρίως είμαι ευγνώμων για ένα πράγμα. Λόγω αυτού, ξέρω πώς είναι μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Το αν θα μεγαλώσεις και θα γίνεις ένας αξιοπρεπής άνθρωπος στη ζωή σου, δεν έχει να κάνει με το αν μεγάλωσες με κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές παραδόσεις.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.