Ο Εφιάλτης του να Ζεις με Εμετοφοβία

Ήταν το καρότο, αυτό που με νευρίασε πραγματικά. Ανάμεσα σε όλες τις χαρούμενες ζωγραφιές φρούτων και λαχανικών βρισκόταν κι αυτό. Ένα κακογραμμένο, παιδιάστικο πανό που έγραφε «ας διατηρήσουμε την κοινότητά μας υγιή». Υπήρχαν ένα σωρό άλλοι παρωχημένοι πίνακες δημοτικού σχολείου στον τοίχο, αλλά εκείνο το καρότο το αισθανόμουν σαν μια γροθιά στο στομάχι - είχε ένα χαμογελαστό πρόσωπο και ήταν σαν να με παρακινεί.

Στεκόμουν μπροστά στην είσοδο της ψυχιατρικής κλινικής. Τα είχα κάνει όλα "σωστά" εκείνο το πρωί, αλλά και πάλι μου πήρε πάνω από μια ώρα (ενώ κανονικά θα έπρεπε να μου παίρνει 30 λεπτά το πολύ) για να φτάσω εκεί. Έφαγα το μειλίχιο κουάκερ μου, γέμισα ένα μπουκάλι νερό και ετοίμασα με νοικοκυρεμένο τρόπο μια πλαστική σακούλα σε περίπτωση που μου ερχόταν να κάνω εμετό. Είχα την τσίχλα, στην οποία βασιζόμουν καθημερινά για να απομακρύνει πιθανές γεύσεις από το στόμα μου, που θα μπορούσαν να με οδηγήσουν σε εμετό. Ωστόσο, αισθανόμουν ακόμα αυτόν τον γνωστό φόβο που με πλημμύριζε με το που άνοιγα την πόρτα του σπιτιού μου για να φύγω.

Βλέπω τον εαυτό μου ως έναν μαχητή του εμετού. Είχα σοβαρή εμετοφοβία για σχεδόν τρία χρόνια τώρα, αλλά έχω υποφέρει από αυτήν σε διάφορα στάδια της ζωής μου για περισσότερο από μια δεκαετία. Η σκέψη που ελέγχει το μυαλό μου, όταν είμαι ξύπνιος (και μερικές φορές, στον ύπνο μου) είναι: «Θα κάνω εμετό σήμερα;». Στην οποία, άμεση απάντηση είναι: «Ναι, θα κάνω».

Αυτό ήταν η βασική μου σκέψη κάθε μέρα επί τρία χρόνια. Η ναυτία είναι υπαρκτή και αηδιαστική. Η ξαφνική αύξηση της θερμοκρασίας μου, ο κρύος ιδρώτας που με λούζει και η ρίγη, είναι όλα σημάδια ότι θα κάνω εμετό.

Αυτή είναι η στιγμή που θα κάνω εμετό. Έτσι είναι το σώμα μου. Δεν μπορώ να το αποφύγω. Είμαι παγιδευμένος σε αυτό. Θα κάνω εμετό. Θα κάνω εμετό. Θα κάνω εμετό.

Είμαι 24 και έχω κάνει εμετό τέσσερις φορές στη ζωή μου. Ακολουθώ μια αυστηρή διατροφή γεμάτη ασφαλείς, άνοστες τροφές, επειδή δεν θέλω να διακινδυνεύσω να πάθω τροφική δηλητηρίαση. Είμαι υπερευαίσθητος με την υγιεινή, πλένοντας τα χέρια μου πολύ περισσότερο απ' όσο χρειάζεται. Όταν οι συγκάτοικοί μου βρίσκονται εκτός σπιτιού, εγώ περνάω με αντι-βακτηριακά μαντηλάκια, όλα τα πόμολα και τις βρύσες του σπιτιού. Κάθε χειμώνα, ζω τον προσωπικό μου εφιάλτη, όταν δημοσιεύματα και ειδήσεις αρχίζουν να προειδοποιούν ότι ο ιός της γαστρεντερίτιδας αρχίζει να εξαπλώνεται. Για μένα, τέτοιες ειδήσεις είναι σαν να λες σε ένα φυσιολογικό άτομο, «Hey! Ένας άνθρωπος με ένα μαχαίρι κρύβεται στον κήπο σας, καλυμμένος με το αίμα των προηγούμενων θυμάτων του! Μάντεψε. Είσαι ο επόμενος».

Γνωρίζω ότι είναι περίεργο και παράλογο, και πέρυσι πέρασα μερικούς μήνες όπου φαντασιωνόμουν πώς θα ήταν εάν αυτοκτονούσα, μόνο και μόνο επειδή δε μπορούσα να αντιμετωπίσω τον συνεχή, αδιάκοπο φόβο της ναυτίας. Δε φοβόμουν τον θάνατο, διότι όταν πεθαίνεις, δεν κάνεις εμετό, αλλά ακόμη και να κάνεις, είσαι νεκρός και δε θα σε πολυνοιάζει. Τα είχα σχεδιάσει όλα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Η ιδέα του θανάτου, ήταν σε ένα βαθμό, πιο ανεκτή για μένα από την ιδέα του εμετού. Το μόνο πράγμα που με κράτησε εκείνη την περίοδο, ήταν μια στενή ομάδα απίστευτα υποστηρικτικών φίλων, θεραπευτών και ψυχιάτρων.

Αυτό ήταν και το σημείο, που ο εγκέφαλός μου αποφάσισε να «κατεβάσει διακόπτη». Έμαθα, γρήγορα, ότι ο εγκέφαλός μου έχει επί του παρόντος μόνο δύο ρυθμίσεις: είναι είτε επίμονα καταπονημένος ή δεν λειτουργεί καθόλου. Προφανώς, δεν άντεξε τις αδιάκοπες σκέψεις περί εμετού και αποφάσισε να πάει «διακοπές». Τότε άρχισα να βιώνω επεισόδια έντονης αποπροσωποποίησης.

Περιπλανιόμουν άσκοπα σαν κάποιο είδος εξωγήινου. Μπορούσα να δω τους ανθρώπους, αλλά όχι να συνδεθώ μαζί τους. Μετα βίας κρατούσα μια νορμάλ συζήτηση και αγωνιζόμουν να κρατήσω οπτική επαφή με τους άλλους. Θυμάμαι μια φορά, που περπατούσα στους διαδρόμους ενός σούπερ μάρκετ νομίζοντας ότι τίποτα γύρω μου δεν ήταν πραγματικό - ότι εγώ δεν ήμουν καν άνθρωπος. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχα βιώσει έντονη αποπροσωποποίηση. Παλιότερα μπορεί να συνέβαινε για λίγα λεπτά, ενώ εδώ ήταν συνεχής. Διαγνώστηκα τελικά με κατάθλιψη, αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στο δικό μου αφελές μυαλό, κατάθλιψη σήμαινε ότι καθόμουν όλη μέρα στο δωμάτιό μου με κλάματα. Εγώ δεν ένοιωθα λυπημένος, απλά δεν ένοιωθα τίποτα. Ακόμα και μέσ αστη βαθιά μου κατάθλιψη, ο φόβος του εμετού δεν έλεγε κοπάσει και ο κίνδυνος εξακολουθούσε να είναι πραγματικός.

Μου πήρε δύο μήνες μετά από αυτό το επεισόδιο για να πάρω αγωγή αντικαταθλιπτικών και να την ακολουθήσω. Πέρασα αρκετούς μήνες ανάσκελα στο κρεβάτι, χωρίς να κουνιέμαι ρούπι, φοβούμενος ότι θα κάνω εμετό. Έκλαιγα σιωπηλά καθώς περιμένα να μου έρθει ναυτία και άρα εμετός, μετά από κάθε αντικαταθλιπτικό χάπι που έπαιρνα. Τα χάπια δε, που μου είχαν συνταγογραφηθεί, είχαν κατά έναν πολύ ειρωνικό τρόπο, τη ναυτία εγγεγραμμένη ανάμεσα στις πιθανές παρενέργειες. Έτσι, οι νύχτες μου περνούσαν με εμένα στο σκοτεινό μου δωμάτιο με γοερά κλάματα, προσπαθώντας να μην αντιδράσω στο οτιδήποτε που θα μπορούσε να προκαλέσει ναυτία, πιέζοντας απεγνωσμένα το σώμα μου να μην υποχωρήσει.

Μερικοί φίλοι παρατήρησαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα όταν έπαθα κατάθλιψη, αλλά πριν από αυτό πολύ λίγοι είχαν εικόνα της ψυχικής κατάστασής μου. Και εκείνοι που γνώριζαν, ήταν επειδή έτυχε να βρίσκονται γύρω μου, ενώ βρισκόμουν στη μέση κάποιας κρίσης πανικού - δηλαδή σε στιγμή που πιστεύοντας ότι θα ξεράσω το σύμπαν από τη ναυτία, πραγματικά δε με ένοιαζε τίποτα.

Όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο, όταν προσπαθούσα να εξηγήσω ακόμα και στον εαυτό μου, όλα έβγαιναν με ταχύτητα αστραπής. Τους εξηγούσα ότι δε μπορώ να φάω έξω, ότι περιορίζω το φαγητό μου, δεν ταξιδεύω και ότι η ζωή μου έχει καταστραφεί από τις εμμονές μου. Ενώ είμαι η φλυαρία μου με καταλαμβάνει σχεδόν όσο και η ναυτία, τα μάτια μου έμεναν σταθερά στην έξοδο για να βρω το καλύτερο μέρος να κάνω εμετό. Αν έβγαινε έξω από το δωμάτιο, μπορεί να προλάβαινα τον εμετό, ενώ αν έμενα στον χώρο, θα έπρεπε να αντιμετωπίσω το γεγονός οτι όλοι θα με έβλεπαν να το κάνω. Κάθε ενδεχόμενο ήταν εξίσου εφιαλτικό. Στη συνέχεια, αφού ο πανικός είχε υποχωρήσει, με έπιανε αγανάκτηση και λύπη, επειδή επέτρεψα στους άλλους να μάθουν τι μου συμβαίνει.

Φυσικά, το να ταξιδεύω είναι μια αιώνια ψυχοσωματική μάχη. Μου παίρνει τον διπλάσιο χρόνο να πάω οπουδήποτε, γιατί βρίσκομαι συνεχώς αντιμέτωπος με την επιθυμία να τρέξω πίσω στο σπίτι σε περίπτωση που η ναυτία μου προκαλέσει εμετό. Το να πάω σε ένα εστιατόριο, είναι σαν να καλούμαι να περπατήσω σε ένα τεντωμένο σχοινί που αιωρείται πάνω από καρχαρίες. Έχω σταματήσει να πίνω αλκοόλ, ή να βγαίνω έξω το βράδυ. Δεν θα φάω μαγειρεμένο φαγητό μέχρι να ξέρω ότι δεν θα χρειαστεί να φύγω από το σπίτι για το υπόλοιπο της ημέρας - σε περίπτωση που μου προκαλέσω τροφική δηλητηρίαση. Στα λεωφορεία, σταματάω πάντα νωρίτερα από τον προορισμό μου και καταλήγω να περπατάω μόνο και μόνο για να αποφύγω τα πλήθη.

Έχω χάσει πολλές σημαντικές στιγμές και γεγονότα εξαιτίας αυτής της γαμημένης γελοίας φοβίας.

Τουλάχιστον το μυαλό μου έχει «γυρίσει» κάπως πια. Τα νέα αντικαταθλιπτικά που μου συνταγογραφήθηκαν, βοηθούν στην πρόληψη της ναυτίας και ενθαρρύνουν τον ύπνο. Το γεγονός, ότι ξυπνάω μόνο κανα δυο φορές το βράδυ με τον φόβο ότι θα κάνω εμετό, είναι μεγάλη πρόοδος.

Αυτή τη στιγμή κάνω θεραπεία για την εμετοφοβία. Μπορώ πια να κοιτάξω φωτογραφίες ανθρώπων που κάνουν εμετό χωρίς να θέλω να πηδήξω από το παράθυρο. Θα μπορούσα δυνητικά να είμαι δίπλα σε κάποιον τη στιγμή που κάνει εμετό; Όχι ακόμα, αλλά πιστεύω ότι θα φτάσουμε κι εκεί. Εξακολουθώ να αισθάνομαι ναυτία καθημερινά, αλλά είμαι αντιμετωπίσιμη. Έτσι αρχίζει σιγά σιγά να φαίνεται σαν να υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.