Οι Radiohead Είναι η πιο Έξυπνη Μπάντα Εκεί Έξω

Μπαίνω στην ουσία από την αρχή: Οι Radiohead είναι από τις πιο έξυπνες μπάντες εκεί έξω. Έχουν καταφέρει να «πουλήσουν» τον εαυτό τους τόσο καλά (μα τόσο καλά, όμως), με αποτέλεσμα να έχουν αποκτήσει μια στρατιά από fans, οι οποίοι αν τολμήσεις να δηλώσεις πως δεν τους θεωρείς και τόσο σπουδαίους παρεξηγούνται σαν να τους έχεις πει ότι το μωρό τους είναι άσχημο. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω σταματήσει να τους ακούω κιόλας.

Πριν από δύο ημέρες, ο Thom Yorke και η μουσική του κομπανία κυκλοφόρησαν το νέο τους, συμπαθητικό, single, Burn the Witch, το οποίο (προσέξτε τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά) συνοδεύτηκε και συνδέθηκε από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του με ένα από τα καλύτερα βιντεοκλίπ των τελευταίων χρόνων.

Ένα κλιπ αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο από τον Chris Hopewell και επηρεασμένο από την ταινία The Wicker Man αλλά και από κάποια κλασικά βρετανικά παιδικά τηλεοπτικά προγράμματα όπως το Trumpton. Προγράμματα που για πολλούς είναι συνδεδεμένα με αρκετά συντηρητικές απόψεις. Ναι, με τον συνδυασμό αυτών των δύο επιρροών οι Radiohead και ο Hopewell θέλουν να περάσουν ένα μήνυμα και πολύ καλά κάνουν.

Ας το παραδεχτούμε, όμως: το κομμάτι είναι μέτριο, όπως και το σύνολο της δισκογραφίας τους. Θα μου πεις, πώς είναι δυνατόν ένα γκρουπ με μέτρια δισκογραφία να έχει μείνει στο προσκήνιο για κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες; Η απάντηση είναι πολύ απλή και προκύπτει από δύο πολύ σημαντικά στοιχεία. Πρώτον, είναι φοβεροί μουσικοί, διαθέτοντας μάλιστα στο lineup τους έναν από τους σημαντικότερους frontmen των τελευταίων χρόνων, και δεύτερον είναι πραγματικά ιδιοφυείς σε ό,τι αφορά τον χειρισμό των media και της εικόνας τους. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι το μεγαλύτερό τους hit, το Creep, ακούγεται σαν τραγούδι από κάποιο ξεχασμένο '90s, one-hit wonder συγκρότημα. Αρχικά έτσι ήταν, στα live τους όλοι περίμεναν να ακούσουν το εν λόγω κομμάτι και έγραφαν το υπόλοιπο set στα παπάρια τους. Τι κάνουν γι' αυτό λοιπόν οι Radiohead; Κυκλοφορούν τον δεύτερό τους δίσκο (Bends) και για κάποια χρόνια δεν ξαναπαίζουν το Creep. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως αυτή η κίνηση απαιτεί τρελά κότσια και φυσικά οι Βρετανοί φίλοι μας δεν φοβήθηκαν ούτε στιγμή. Με αυτή την κίνηση έπεισαν τον κόσμο πως οι δίσκοι τους έχουν τέτοιο βάθος που στην τελική «χεστήκαμε, κύριοι, δεν παίζουμε το hit μας» και ο Yorke πέρασε την εικόνα του εναλλακτικού περίεργου καλλιτέχνη που δεν νοιάζεται για την επιτυχία. Στην ουσία, όμως, όλα αυτά ήταν μέρος του σόου. Επέλεξαν να παίξουν με την ψυχολογία του κόσμου και βγήκαν κερδισμένοι. Επίσης, ας μην ξεχνάμε πως, στα δύσκολα, μια σπάνια live εκτέλεση του εν λόγω κομματιού θα ξεσήκωνε τα πλήθη. Με ένα σμπάρο, τρία τρυγόνια.

Τα χρόνια περνάνε, οι Radiohead κυκλοφορούν τα δύο κορυφαία τους άλμπουμ, το OK Computerκαι το Kid A (τα οποία απαγορεύεται να μη σου αρέσουν αν κάνεις παρέα με fans της μπάντας) και το Creep επιστρέφει στο set list με την έκδοση του Amnesiac. Κάπου εκεί, μπαίνει στη ζωή μας το –λίγο πιο– γρήγορο internet αλλά και τα downloads (παράνομα και μη). Η γενιά του Napster μαθαίνει σιγά-σιγά να καταναλώνει δωρεάν μουσική χωρίς να ενδιαφέρεται αν βρίσκεται εντός νομιμότητας. Το έκτο τους άλμπουμ, με τίτλο Hail to the Thief, ανεβαίνει στο διαδίκτυο (όχι στην τελική του μορφή) λίγες εβδομάδες πριν από την κυκλοφορία του, μέσω κάποιου leak. Αυτό το πιθανόν ατυχές γεγονός μαζί με την απρόσμενη ευκαιρία για επιπλέον promo μάλλον έφερε και την ιδέα για τον τρόπο κυκλοφορίας του επόμενού τους δίσκου. Άλμα στο 2007 και συγκεκριμένα στον Οκτώβριο, όταν οι Radiohead κυκλοφορούν το In Rainbows μόνοι τους και μέσω του website τους, αφήνοντας τους απανταχού μουσικόφιλους να πληρώσουν όσο θέλουν οι ίδιοι για να το κατεβάσουν. Για εμένα, αυτή είναι και η σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα τους. Μπορεί να είναι περισσότερο επιχειρηματική παρά μουσική, όμως αυτομάτως τους μετέτρεψε σε game changers της μουσικής βιομηχανίας. Ίσως η κίνησή τους αυτή να ήταν και η πρώτη δυνατή γροθιά στα μούτρα της μουσικής βιομηχανίας.

Έπειτα από μια χλιαρή περίοδο με το The King of Limbs, η μπάντα δείχνει να μην έχει ξεμείνει από φαντασία όσον αφορά τα διαφημιστικά τρικ. Αφού αφήνουν να εννοηθεί πως έρχεται νέος δίσκος, ξαφνικά, εν μια νυκτί, εξαφανίζονται από όλο το internet (κάτι βέβαια που έκανε ο Prince για αρκετά χρόνια) και αρχίζει η διαδικτυακή κουβέντα:

«Τι συμβαίνει;»
«Έρχεται νέος δίσκος;»
«Το διαλύσανε;»
«How to disappear completely»
«Μας τρολάρουν;»
«Όλα είναι πιθανά με αυτούς, είναι περίεργοι καλλιτέχνες»

Ξαφνικά, πετάγεται το προαναφερθέν υπέροχο κλιπ του Burn the Witch, η μπάντα επιστρέφει στο διαδίκτυο (ακόμα και σε μέρη αυτού που δεν γουστάρει) και τα social media παίρνουν φωτιά. Οι οπαδοί τους (ως συνήθως) απαγορεύουν στον κόσμο να μην του αρέσει και το Burn the Witch μετράει μέσα σε μία μέρα περίπου 4.500.000 views στο YouTube. Ε ναι, ρε φίλε, μπορεί να μη με τρελαίνει η μουσική τους, αλλά οι τύποι είναι διάνοιες στο marketing.

Εύγε.

ΥΓ.: Βέβαια, αν το κυκλοφορούσαν από κοινού με τον σκηνοθέτη ως ταινία μικρού μήκους με μουσική επένδυση από τους Radiohead, θα μιλούσαμε για θρίαμβο.

Περισσότερα από το VICE

Κατάφερα να Ξεγελάσω όλο τον Κόσμο Παριστάνοντας την Επιτυχημένη DJ

Ο Μπελαφόν από τις Πρώτες του Ρίμες μέχρι την «Μπαμπαλίνα»

Σπάνιες Φωτογραφίες των Ramones από την Πρώτη τους Περιοδεία