Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.
Ο Mustafa Mohamad είναι 16 ετών. Είναι Κούρδος από τη Συρία και ζει σε ένα άσυλο για ανήλικους πρόσφυγες στην περιοχή Φρεντέριγκσμπεργκ της Κοπεγχάγης.
Βασικά, δεν μου φαίνεται ότι κάνει τόσο κρύο στη Δανία. Οι εποχές και ο καιρός στο Χαλέπι είναι το ίδιο με εδώ – απλώς έχει λίγο πιο κρύο στην Κοπεγχάγη. Κάνω βόλτες στους Κήπους του Φρεντέριγκσμπεργκ κάθε μέρα και μου θυμίζουν ένα πάρκο στο Χαλέπι. Τα φύλλα έχουν το ίδιο χρώμα που θα είχαν πίσω στην πατρίδα μου, αυτήν την εποχή του χρόνου. Επίσης, έβλεπες πάντα πολλές γυναίκες με τα μωρά τους στα καροτσάκια, στα πάρκα στο Χαλέπι – όπως και εδώ.
Όταν περπατάω στους Κήπους του Φρεντέριγκσμπεργκ, σκέφτομαι όλους τους φίλους μου στη Συρία – και την οικογένειά μου. Ο αδερφός μου είναι ενήλικος και μένει στο Βάλμπι, στα προάστια της Κοπεγχάγης, όμως τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου κατέφυγαν στην Τουρκία. Όταν περπατάω στους ήσυχους Κήπους μόνος μου, θυμάμαι τα πάντα.
Στη Συρία έβγαζα τα προς το ζην ράβοντας τσέπες σε παντελόνια. Εδώ στη Δανία, πηγαίνω σχολείο, για να μάθω δανέζικα, αγγλικά και μαθηματικά. Τα μαθηματικά με δυσκολεύουν πολύ. Τα δανέζικα είναι επίσης δύσκολα, όμως εξασκούμαι και προσπαθώ να τα μιλάω όσο περισσότερο μπορώ.
Παλιά πήγαινα στους Κήπους στο Χαλέπι με τους φίλους μου. Τρώγαμε, αράζαμε και μερικές φορές παίζαμε ξύλο για πλάκα. Ο κολλητός μου είναι στην Τουρκία τώρα. Πολλοί φίλοι μου πήγαν στο Ιράκ και δύο βρίσκονται στη Σουηδία. Μου λείπουν οι φίλοι μου – δεν έχω πολλούς εδώ.
Θα ήθελα να δείξω στους γονείς μου τους Κήπους του Φρεντέριγκσμπεργκ. Δεν μου επιτρέπεται να τους επισκεφτώ, λόγω της κατάστασης στην Τουρκία. Έκανα αίτηση για οικογενειακή επανένωση, ώστε να έρθουν στη Δανία, όμως απορρίφθηκε. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο με θύμωσε αυτό, μου είναι δύσκολο να το συζητάω. Άσκησα έφεση με τη βοήθεια ενός δικηγόρου, όμως το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να περιμένω.
Μένω σε έναν κοιτώνα μαζί με άλλα προσφυγόπουλα. Στον δικό μου διάδρομο μένουν μόνο αγόρια, πράγμα που σημαίνει ότι έχει πάντα φασαρία, οπότε μου αρέσει να βγαίνω έξω και να βρίσκω λίγη ηρεμία.
Διαβάστε εδώ και άλλες ιστορίες προσφύγων από τη σειρά «Νέοι Γείτονες»
Στους Κήπους μπορώ να οργανώσω τις σκέψεις μου και να μιλήσω με τον εαυτό μου. Μερικές φορές τρέχω – πηγαίνω πολύ μακριά και είμαι πολύ γρήγορος. Επίσης, παίζω σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Το ένα τρίτο των παικτών είμαστε πρόσφυγες, ενώ οι υπόλοιποι Δανοί και αυτό το Σαββατοκύριακο θα παίξουμε κόντρα στην Μπρόντμπι – τη δανέζικη ποδοσφαιρική ομάδα. Ανυπομονώ.
Πρόσθεσε κι εσύ το όνομά σου στη λίστα με τις υπογραφές της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), καλώντας τις κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν ένα ασφαλές μέλλον για όλους τους πρόσφυγες.
Eπίσης, επισκέψου το site της PRAKSIS, μιας ανεξάρτητης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και έχει σαν κύριο στόχο τη δημιουργία, εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης.
Περισσότερα από το VICE
Διαβάσαμε την Εργασία του Τσίπρα για το Πέραμα Όταν Ήταν Φοιτητής το 2003
«Μας Έχουν Πηδήξει τα Όνειρα» - Αυτή Είναι η Νέα Εργατική Τάξη στην Ελλάδα